bman
21-10-02, 11:12
Ik wilde deze discussie niet door het pollbeest laten vermoorden...vandaar dit knip en plakwerk.
Abdullah
In een uitspraak van de profeet Moehammed vzmh zegt hij:" Wie God kent, kent zichzelf."
God en de mensheid zouden een doel kunnen zijn waarvoor je het mega-bewustzijn zou willen laten groeien.
Echter er is nog een waarheid voorbij het doel de mensheid en voorbij hetgeen wat wij met onze ratio verstaan onder God.
Als je voelend kunt handelen vanuit deze waarheid, dan is het doel, niet meer het doel, en zijn de daden niet meer het middel om het doel te bereiken, alswel dat de uiterlijke daden uiteindelijk een manifestatie zijn van het innerlijk.
Abdullah Haselhoef
Bman
Tja, dat 'waarheids' principe is al ouder dan de Islam, ouder dan de monotheistische traditie, dus er is nog steeds geen noodzaak om God daarin te betrekken.
Mooi gezegd trouwens Abdullah!
Maarten
Mooi gezegd, Haselhoef! Lijkt me trouwens een écht Zen-Boeddhistische benadering. (echt waar)
Minder blij ben ik met de uitspraak van de Profeet :" Wie God kent, kent zichzelf."
Klinkt als: Wordt directeur van de Europese Bank, dan lukt het ook prima om je prive-rekening te beheren!
Nou heb ik er een voorkeur voor, om uitspaken die aan de Profeet toegeschreven worden (hadith) zo zinvol mogelijk te interpreteren. De spreuk heeft dus wel zin voor mensen, die menen dat kennis van God los staat van zelfkennis, maar verder?
De tekst suggereert vooral, dat het mogelijk is om "God te kennen", of sterker nog, dat dit makkelijker zou zijn dan jezelf te kennen!! Ik ben bang dat de tekst dus makkelijk steun geeft aan de vele (sorry) achterlijke godsbeelden, die er in omloop zijn.
Ik denk even aan Oosterhuis, die deze week een prijs kreeg voor de vernieuwende Liturgie in de kerk. Op het journaal zij hij meteen het volgende:
het begrip God wordt te veel genoemd wordt, en teveel misbruikt ! (of zoiets)
En inderdaad, als mensen het woord God noemen, vraag ik me als eerste af waar ze het eigenlijk over denken te hebben!
Dus ben ik niet blij met de uitspraak van de Profeet.
Reden om vooral niet al zijn uitspraken als leiddraad voor stervelingen te beschouwen.
Of om te concluderen dat sommige uitspraken uit de 7e eeuw ook maar beter in de context van de 7e eeuw gelaten kunnen worden.. Groet/Salaam.
Bman
Wat Abdullah probeert te zeggen (denk ik) is dat God en de mensen een geheel vormen. Het 'mega-zelfbewustzijn' is het besef van deze eenheid.
Daarnaast is er een soort Godsbesef, iets wat je voelt maar niet kan rationaliseren.
Als je vanuit dit besef handelt dan maken basale, aardse motieven, of het motief om in de hemel te komen (om maar wat te noemen ) niet uit. Nee, door vanuit dat besef/gevoel te handelen zal elk mens zijn innerlijke goedheid in daden omzetten.
Tenminste, dat maak ik op uit de woorden van Abdullah. Ik denk zelf dat je God uit de vergelijking weg zou kunnen halen en dat dat collectieve (al die mensenzielen bij elkaar) en het besef daarvan (dat alle mensen eigenlijk een zijn) al een goede basis kunnen zijn om goed te handelen. Terecht is opgemerkt dat ook andere (niet theistische) godsdiensten deze opvatting ook delen.
Abdullah, ik kan het natuurlijk gigantisch mis hebben, dus misschien dat je zelf eea in jip-en-janneke taal kan komen uitleggen (ali en fatima taal mag ook, maar dat snappiknie)
Maarten
Ja, ik begrijp het wel! Het heeft te maken met het versmelten van theorie en praktijk van het geloof, en dus met echt religieus beleven.
Bezig zijn met de godsdienst heeft meestal een idealistisch karakter: het nadenken naar aanleiding van gebeurtenissen. Of handelen vanuit de theorie, zoals regels proberen na te leven. Maar dan is er toch een gat: want het sluit nog niet aan bij je echte totale innerlijke gedrevenheid van dat moment. Dat moet een eenheid worden. Dat is echte geloofs-verwerkelijking. Dit is eigenlijk de levensopdracht volgens de godsdienst, meen ik.
Zo zou ik dat beschrijven, en dat las ik uit Haselhoef.
Eigenlijk is dit het terrein van de mystiek. Het echte werkterrein, waarin de echte innerlijke waarheid je flink om de oren slaat. Verbaas je niet, dat je uitspraken er over niet snapt, want dat is het aard van het beestje.. Juist door het cryptische van de omschrijving, meen ik te begrijpen wat Haselhoef bedoelt.
Knap van hem, om dat in twee zinnen zo te beschrijven. En dan doet het me weer verdriet, dat die man in de moslimwereld af en toe zo verguisd wordt. Hij heeft over de godsdienst echt wel wat te melden. Mogelijk een echte mysticus, die zoals het hoort , balancereert tussen absolute waarheid, en geestesziekte. Mét bijbehorend besef, dat de mens eigenlijk te klein is voor de grote waarheid des levens.
Lijkt deze reactie ergens op, Abdullah? Of zullen we er weer WC-papier van maken?
Maarten
Abdullah! Staak uw wild geraas, en kom opdraven! (geintje, maar kom wel.)
Maar als prelude nog effe de tijd vol maken:
Bman, jouw verhaal is begrijpelijker dan het mijne. Ik maak misschien ook teveel een mystcus van het "Orakel". Maar je verhaal loopt teveel over het godsbesef heen, alsof dat een gegeven feit is, of al een bepaalde kleur heeft...
Mijn verhaal gaat meer over de strijd om het godsbesef zelf, en het krijgen van helderheid daar over.
Waarachtig leven in harmonie met God, is wel bijna een onmogelijke opgave. Regeltjes naleven is beslist niet voldoende. En daarbij een bepaald gevoel over God hebben, kan héel goed een illusie zijn.
Ik denk dat Abdullah echt worstelt met de inhoud van het godsbesef, en dat zo waarachtig mogelijk probeert te krijgen. Dat is wat een echte religieuze voortdurend zou moeten doen, lijkt me. Geen tijd om te slapen.
Jezelf (laten) bevrijden van al je illusies, maar ook van je nachtmerries en angsten.. Het blijft een leerschool stommiteiten afleren...
(Bman, haha ik moet je even het antwoord schuldig blijven of dit soort zelfkennis van mezelf of van God komt..haha.. Of wou je 3 A4tjes?..) Shalaam! (die groet integreert al lekker.)
Ja, op de reactie en nee voor het toiletpapier, want je slaat vele spijkers met 1 slag op de kop, zoals gewoonlijk.
Rabia al adawiya een vrouwelijke Islamitische heilige, sprak in vervoering tot God.
"Oh mijn Heer, als ik U aanbid uit angst voor de hel, gooi mij dan in de diepste hel.
Oh mijn Heer, als ik U aanbid uit liefde voor de hemel, geef mij de hemel dan niet.
Maar oh mijn Heer, als ik U aanbid zuiver en zuiver uit Liefde voor U, onthoudt Uw liefde dan niet aan mij."
Veel 'gelovigen' hebben een soort 'verzekeringsgeloof' als je maar elke dag je premies (gebeden) verricht dan ben je verzekerd van een uitkering op je oude dag.
Maar er zijn ook mensen voor wie deze vorm van geloven niet voldoende is. Zij zijn die mensen waarvan de profeet Moehammed vzmh heeft gezegd dat Allah gezegd heeft:
"Als mijn dienaar een handbreedte naar mij toekomt, dan kom Ik hem een armlengte tegenmoet, als mijn dienaar Mij lopende tegemoet komt, dan kom ik hem rennend tegemoet. En wanneer mijn dienaar en Ik bij elkaar zijn, dan word Ik het oog waarmee hij kijkt en de hand waarmee hij pakt."
Hoewel sommige moslims de indruk geven dat Allah een afstandelijke en een strenge veroordelende God is, zijn er genoeg andere hadith(uitspraken van de profeet) te vinden waar een ander Godsbeeld naar voren komt.
Met andere woorden wat ik wil zeggen is dat wanneer je Liefde voelt tot de Eeuwige, de Ene dan hou je ook van al hetgeen wat leeft en niet leeft. Dan is het goed doen aan de levenden gelijk aan het aanbidden van God.
Zo wordt het liefhebben van anderen gelijk aan het liefhebben van God. En is het liefhebben van God gelijk aan het liefhebben van jezelf. En wordt uiteindelijk het liefhebben van jezelf, God en anderen geen levensdoel meer maar een levenswijze.
Abdullah Haselhoef
Abdullah
In een uitspraak van de profeet Moehammed vzmh zegt hij:" Wie God kent, kent zichzelf."
God en de mensheid zouden een doel kunnen zijn waarvoor je het mega-bewustzijn zou willen laten groeien.
Echter er is nog een waarheid voorbij het doel de mensheid en voorbij hetgeen wat wij met onze ratio verstaan onder God.
Als je voelend kunt handelen vanuit deze waarheid, dan is het doel, niet meer het doel, en zijn de daden niet meer het middel om het doel te bereiken, alswel dat de uiterlijke daden uiteindelijk een manifestatie zijn van het innerlijk.
Abdullah Haselhoef
Bman
Tja, dat 'waarheids' principe is al ouder dan de Islam, ouder dan de monotheistische traditie, dus er is nog steeds geen noodzaak om God daarin te betrekken.
Mooi gezegd trouwens Abdullah!
Maarten
Mooi gezegd, Haselhoef! Lijkt me trouwens een écht Zen-Boeddhistische benadering. (echt waar)
Minder blij ben ik met de uitspraak van de Profeet :" Wie God kent, kent zichzelf."
Klinkt als: Wordt directeur van de Europese Bank, dan lukt het ook prima om je prive-rekening te beheren!
Nou heb ik er een voorkeur voor, om uitspaken die aan de Profeet toegeschreven worden (hadith) zo zinvol mogelijk te interpreteren. De spreuk heeft dus wel zin voor mensen, die menen dat kennis van God los staat van zelfkennis, maar verder?
De tekst suggereert vooral, dat het mogelijk is om "God te kennen", of sterker nog, dat dit makkelijker zou zijn dan jezelf te kennen!! Ik ben bang dat de tekst dus makkelijk steun geeft aan de vele (sorry) achterlijke godsbeelden, die er in omloop zijn.
Ik denk even aan Oosterhuis, die deze week een prijs kreeg voor de vernieuwende Liturgie in de kerk. Op het journaal zij hij meteen het volgende:
het begrip God wordt te veel genoemd wordt, en teveel misbruikt ! (of zoiets)
En inderdaad, als mensen het woord God noemen, vraag ik me als eerste af waar ze het eigenlijk over denken te hebben!
Dus ben ik niet blij met de uitspraak van de Profeet.
Reden om vooral niet al zijn uitspraken als leiddraad voor stervelingen te beschouwen.
Of om te concluderen dat sommige uitspraken uit de 7e eeuw ook maar beter in de context van de 7e eeuw gelaten kunnen worden.. Groet/Salaam.
Bman
Wat Abdullah probeert te zeggen (denk ik) is dat God en de mensen een geheel vormen. Het 'mega-zelfbewustzijn' is het besef van deze eenheid.
Daarnaast is er een soort Godsbesef, iets wat je voelt maar niet kan rationaliseren.
Als je vanuit dit besef handelt dan maken basale, aardse motieven, of het motief om in de hemel te komen (om maar wat te noemen ) niet uit. Nee, door vanuit dat besef/gevoel te handelen zal elk mens zijn innerlijke goedheid in daden omzetten.
Tenminste, dat maak ik op uit de woorden van Abdullah. Ik denk zelf dat je God uit de vergelijking weg zou kunnen halen en dat dat collectieve (al die mensenzielen bij elkaar) en het besef daarvan (dat alle mensen eigenlijk een zijn) al een goede basis kunnen zijn om goed te handelen. Terecht is opgemerkt dat ook andere (niet theistische) godsdiensten deze opvatting ook delen.
Abdullah, ik kan het natuurlijk gigantisch mis hebben, dus misschien dat je zelf eea in jip-en-janneke taal kan komen uitleggen (ali en fatima taal mag ook, maar dat snappiknie)
Maarten
Ja, ik begrijp het wel! Het heeft te maken met het versmelten van theorie en praktijk van het geloof, en dus met echt religieus beleven.
Bezig zijn met de godsdienst heeft meestal een idealistisch karakter: het nadenken naar aanleiding van gebeurtenissen. Of handelen vanuit de theorie, zoals regels proberen na te leven. Maar dan is er toch een gat: want het sluit nog niet aan bij je echte totale innerlijke gedrevenheid van dat moment. Dat moet een eenheid worden. Dat is echte geloofs-verwerkelijking. Dit is eigenlijk de levensopdracht volgens de godsdienst, meen ik.
Zo zou ik dat beschrijven, en dat las ik uit Haselhoef.
Eigenlijk is dit het terrein van de mystiek. Het echte werkterrein, waarin de echte innerlijke waarheid je flink om de oren slaat. Verbaas je niet, dat je uitspraken er over niet snapt, want dat is het aard van het beestje.. Juist door het cryptische van de omschrijving, meen ik te begrijpen wat Haselhoef bedoelt.
Knap van hem, om dat in twee zinnen zo te beschrijven. En dan doet het me weer verdriet, dat die man in de moslimwereld af en toe zo verguisd wordt. Hij heeft over de godsdienst echt wel wat te melden. Mogelijk een echte mysticus, die zoals het hoort , balancereert tussen absolute waarheid, en geestesziekte. Mét bijbehorend besef, dat de mens eigenlijk te klein is voor de grote waarheid des levens.
Lijkt deze reactie ergens op, Abdullah? Of zullen we er weer WC-papier van maken?
Maarten
Abdullah! Staak uw wild geraas, en kom opdraven! (geintje, maar kom wel.)
Maar als prelude nog effe de tijd vol maken:
Bman, jouw verhaal is begrijpelijker dan het mijne. Ik maak misschien ook teveel een mystcus van het "Orakel". Maar je verhaal loopt teveel over het godsbesef heen, alsof dat een gegeven feit is, of al een bepaalde kleur heeft...
Mijn verhaal gaat meer over de strijd om het godsbesef zelf, en het krijgen van helderheid daar over.
Waarachtig leven in harmonie met God, is wel bijna een onmogelijke opgave. Regeltjes naleven is beslist niet voldoende. En daarbij een bepaald gevoel over God hebben, kan héel goed een illusie zijn.
Ik denk dat Abdullah echt worstelt met de inhoud van het godsbesef, en dat zo waarachtig mogelijk probeert te krijgen. Dat is wat een echte religieuze voortdurend zou moeten doen, lijkt me. Geen tijd om te slapen.
Jezelf (laten) bevrijden van al je illusies, maar ook van je nachtmerries en angsten.. Het blijft een leerschool stommiteiten afleren...
(Bman, haha ik moet je even het antwoord schuldig blijven of dit soort zelfkennis van mezelf of van God komt..haha.. Of wou je 3 A4tjes?..) Shalaam! (die groet integreert al lekker.)
Ja, op de reactie en nee voor het toiletpapier, want je slaat vele spijkers met 1 slag op de kop, zoals gewoonlijk.
Rabia al adawiya een vrouwelijke Islamitische heilige, sprak in vervoering tot God.
"Oh mijn Heer, als ik U aanbid uit angst voor de hel, gooi mij dan in de diepste hel.
Oh mijn Heer, als ik U aanbid uit liefde voor de hemel, geef mij de hemel dan niet.
Maar oh mijn Heer, als ik U aanbid zuiver en zuiver uit Liefde voor U, onthoudt Uw liefde dan niet aan mij."
Veel 'gelovigen' hebben een soort 'verzekeringsgeloof' als je maar elke dag je premies (gebeden) verricht dan ben je verzekerd van een uitkering op je oude dag.
Maar er zijn ook mensen voor wie deze vorm van geloven niet voldoende is. Zij zijn die mensen waarvan de profeet Moehammed vzmh heeft gezegd dat Allah gezegd heeft:
"Als mijn dienaar een handbreedte naar mij toekomt, dan kom Ik hem een armlengte tegenmoet, als mijn dienaar Mij lopende tegemoet komt, dan kom ik hem rennend tegemoet. En wanneer mijn dienaar en Ik bij elkaar zijn, dan word Ik het oog waarmee hij kijkt en de hand waarmee hij pakt."
Hoewel sommige moslims de indruk geven dat Allah een afstandelijke en een strenge veroordelende God is, zijn er genoeg andere hadith(uitspraken van de profeet) te vinden waar een ander Godsbeeld naar voren komt.
Met andere woorden wat ik wil zeggen is dat wanneer je Liefde voelt tot de Eeuwige, de Ene dan hou je ook van al hetgeen wat leeft en niet leeft. Dan is het goed doen aan de levenden gelijk aan het aanbidden van God.
Zo wordt het liefhebben van anderen gelijk aan het liefhebben van God. En is het liefhebben van God gelijk aan het liefhebben van jezelf. En wordt uiteindelijk het liefhebben van jezelf, God en anderen geen levensdoel meer maar een levenswijze.
Abdullah Haselhoef