PDA

Bekijk Volledige Versie : Radicale migranten en hysterische journalisten



Marsipulami
24-10-02, 01:08
Radicale migranten en hysterische journalisten


Tom Naegels
Ik sta er elke keer weer paf van hoe redelijke uitspraken in geen tijd ,,controversieel'', ,,provocerend'' en uiteindelijk ,,onaanvaardbaar'' worden. Het recentste voorbeeld is het interview met Dyab Abou Jahjah, voorzitter van de Arabisch-Europese Liga (AEL), in Knack. Daarin zegt hij: ,,In het internationale recht wordt een onderscheid gemaakt tussen binnen- en buitenlandse minderheden. Wel, met de tweede en derde generatie (allochtonen) is er nu een binnenlandse minderheid van mensen die hier geboren zijn en een andere taal hebben. Als je consequent wil zijn met het internationaal recht, moet je Arabisch erkennen als vierde landstaal. Wij hebben daar nooit een punt van gemaakt, maar als men agressief wil doen tegen ons over taal, dan zijn we inmiddels in een positie om dat argument tevoorschijn te halen. (...) Maar die discussie is voor ons nu geen prioriteit.'' Elders in het stuk zegt Abou Jahjah wat dan wel zij prioriteiten zijn, maar die hebben de kop van het stuk niet gehaald. De kop luidt: ,,Arabisch moet vierde landstaal worden.''


U bent het met me eens dat die kop een lichte nuance mist tussen de brute eis en het min of meer hypothetische doordenken van een internationale wet, gekoppeld aan de irritatie over de minachting voor het Arabisch. Die dingen gebeuren dagelijks. De kop dient om lezers te lokken, de nuance vinden ze wel in de tekst zelf, is de redenering.

De echte problemen duiken op wanneer andere media het verhaal oppikken, vertrekkende vanuit die ongenuanceerde kop. Een ideetje wordt zo een ,,eis'', een randonderwerp wordt het centrale thema en iedereen doet er zelf een schepje bovenop.

Het VRT-radiojournaal leidde zijn item in met ,,allochtone politici verwerpen de eis van de AEL om van Arabisch een nationale taal te maken'', waarna de obligate Chokri Mahassine en de nog obligatere Fauzaya Talhaoui verontwaardigd mochten zeggen dat het normaal is dat je als allochtoon één van de landstalen kent.

Heef Abou Jahjah dan gezegd dat allochtonen voortaan alleen nog Arabisch mogen spreken? Nee -- twee regels eerder in hetzelfde Knack -interview antwoordt Abou Jahjah, op de vraag of het geen normale eis is dat je als allochtoon één van de landstalen spreekt: ,,Dat is een normale eis.'' De VRT-journaliste vond het onnodig om Mahassine of Talhaoui daarop te wijzen.

En dan komen de commentaren in de kranten. Ze gooien gemakshalve alle politieke en religieuze leiders, álle incidenten en conflicten en rellen en opstootjes uit de volledige niet-westerse wereld op een hoopje en kiezen het liefst het schrikwekkendste voorbeeld (een sharia-rechtbank die de steniging beveelt van een verkrachte vrouw) om hun lezers de daver op het lijf te jagen voor de ayatollah-in-maatpak, en bij uitbreiding álle moslims in dit land die kritisch denken over de Vlaamse integratiepolitiek.

Er is maar één woord voor dit soort opinies: hysterie. Hysterie en journalistieke luiheid. Er heeft iemand iets gezegd dat met wat moeite provocerend is, we laten wat mensen boos reageren (,,Hugo Coveliers! Bel Hugo Coveliers! Die zegt altijd iets cassants. Iets over de vijfde colonne van het islam-fundamentalisme of zo!''), we doen er zelf nog een schepje bovenop en we hebben weer een stuk.

Ik begrijp niet goed waarom de man nu al maanden meedogenloos wordt afgemaakt. Abou Jahjah is radicaal, zeker, en misschien heeft hij een verborgen agenda, who knows?, maar hij zegt ook intelligente dingen en ik heb van hem nog nooit een extremistische uitspraak gehoord -- wel uitspraken die met wat verdraaiing als extremistisch geïnterpreteerd kunnen worden.

Maar van journalisten mag je toch verwachten dat ze woorden niet verdraaien en voorzichtig omspringen met interpretaties? Elke emancipatiebeweging heeft nood aan radicale figuren, mensen die op tafel slaan en eisen kenbaar maken, die weigeren onderdanig de schoenen te likken van de macht. Met alle respect voor Chokri Mahassine of Fauzaya Talhaoui, maar met hun kabbelende, vriendelijke het-is-toch-erg-aanpak hebben ze nog niks verholpen aan de achterstelling van de allochtone gemeenschap.

Eigenlijk zien we nu pas, met mensen als Abou Jahjah, maar ook andere, minder opvallende allochtone opiniemakers, de échte multiculturele maatschappij in de politiek opduiken. Tot dusver kenden we in Vlaanderen enkel volledig geassimileerde, beschaafde Agalev-allochtonen wier opinies mijlenver afstaan van die van het grootste deel van ,,hun'' gemeenschap.

We weten dat veel moslims conservatief zijn: waarom schrikken we dan als dat ook politiek tot uiting komt? We weten dat de frustratie over de blijvende ongelijkheid groeit, we weten dat er ondertussen geschoolde jonge migranten zijn met politiek talent, we kunnen vermoeden dat die heel anders tegen onze politiek aankijken dan wij, en dat die niet over zich heen zullen laten lopen -- waarom schrikken we dan als die kritiek er ook echt komt, en waarom gaan we meteen krijsend met modder gooien? Terrorist! Osama! Fundamentalist! Wat zegt dat over ons?

Als een onderdrukte gemeenschap haar rechten opeist, of als er een nieuwe politieke ideologie veld wint, dan verandert het hele politieke landschap, misschien zelfs de maatschappij in haar geheel -- en daar kun je als democraat niets aan doen. Dat was zo in het verre en recente verleden, met het socialisme, het communisme, het vrouwenstemrecht en het Vlaams Blok, en dat is nu ook zo.

Als meerderheid of als establishment kun je hopen dat iedereen het met je eens is en zich aan je aanpast -- maar je kunt het niet opleggen. Het enige wat je kunt eisen is dat iedereen de wet respecteert. Komt er een allochtonenpartij? Dat mag. Wil die Arabisch als vierde landstaal? Ze mag dat willen. Trekken er vanaf morgen betogingen van allochtonen door Brussel om beter werk te eisen? Ik hoop het zelfs. Daar is niets ,,ondankbaars'' of ,,heethoofderigs'' of ,,anti-inburgering'' aan -- het is gewoon de politieke consequentie van de nieuwe situatie, ontstaan door de migratiegolven van de jongste veertig jaar. Nieuwe mensen met nieuwe ideeën stellen nieuwe politieke eisen, sommige ervan redelijk, andere minder, maar ze mogen allemaal verwoord worden en daarna zoeken we naar een nieuwe consensus.

Wat had je gedacht? Dat duizenden mensen hier komen werken, kinderen krijgen, door allerlei oorzaken geïsoleerd en onderdrukt blijven, en nog altijd dankbaar het riedeltje van de slappe, trage, tot niets leidende integratie blijven pikken? Er zijn nu al drie generaties verloren omdat ze op scholen geweigerd worden, omdat ze in het beroepsonderwijs gedumpt worden, omdat ze geen werk vinden, omdat buschauffeurs ze niet willen meenemen en voor hun neus doorrijden en omdat ze veel meer moeite moeten doen om een huis te vinden -- en iedereen vindt dat erg, maar niemand doet er wat aan.

Dat was de essentie van het interview met Abou Jahjah -- en de essentie van wat vele andere intelligente allochtonen zeggen die al jaren publiek of achter de schermen nadenken over het migrantenbeleid. Scholing, huisvesting, werk, daar gaat het mis, daar moet onmiddellijk iets aan gedaan worden. En wat doet de Vlaamse pers? Dat onnozele voorstel van Arabisch als vierde taal oppikken, er een karikatuur van maken en de rel opblazen.

Je zou nog denken dat de pers een objectieve bondgenoot is van de politiek, in het voortdurend ontmijnen van fundamentele kritiek, het criminaliseren van provocerende ideeën en het instandhouden van een status quo waar iedereen van voelt dat die op een ramp uitloopt.

Niemand heeft ooit in ernst beweerd dat de multiculturele maatschappij een zegen was. Maar we zitten er nu eenmaal mee. Het beste wat we kunnen doen is maximale rechtvaardigheid voor iedereen garanderen, en zo goed en genuanceerd mogelijk naar elkaar luisteren, zonder elke kritische noot meteen als ondankbaar of fanatiek te duiden, en zonder je vast te klampen aan de heilige koe van de integratie.

Dat is wat nu gebeurt, vreemd genoeg vooral door toedoen van mensen die beter zouden moeten weten en zich ook als beter voordoen -- en het is een uitstekend recept voor onbegrip, haat, en uiteindelijk catastrofe.

(De auteur is schrijver en journalist.)