Marsipulami
17-11-02, 13:45
Integreren is om te lachen
CABARET 15/11/2002
Van onze redacteur Karel Michiels
MISSCHIEN moeten de politici en de commentatoren die zich zo smalend uitlaten over kutmarokkaantjes en een falend integratiebeleid maar eens naar Najib Amhali gaan kijken. De Nederlandse cabaretier is het levende bewijs dat migranten en hun kinderen al na één generatie perfect geïntegreerd kunnen zijn, zonder daarom hun eigenheid te verliezen, en dat ze onze cultuur in alle opzichten verrijken. Zelfs aan onze humor, misschien wel het meest volkseigen element van de culturele expressie, leveren ze een bijdrage.
Het klinkt misschien wat pathetisch, maar alleen al de samenstelling van het publiek gaf je een goed gevoel in het uitverkochte cultureel centrum van Berchem. Er waren ongeveer evenveel mensen van autochtone als van allochtone (hoofdzakelijk Marokkaanse) afkomst, maar ze hadden wel allemaal een Antwerps accent. En na amper vijf minuten lagen ze al allemaal in een deuk.
Amhali vertelde hoe hij met vrienden een avondje ging stappen. ,,Ik was Bob die avond. Ik zou met de auto rijden. Nee, zei mijn maatje, jij bent Ali, en je moet nog vliegen!'' De toon was meteen gezet. Najib Amhali lacht met de kleine kantjes van alle bevolkingsgroepen. Dat leverde een wisselend herkenningseffect op. Grapjes over stelende Marokkanen zijn ons genoegzaam bekend, maar weet u ook waar zij om lachen als ze het over ons hebben? Vleessaus over de puree, katten en honden, onze verkrampte danspasjes. Amhali houdt ons een erg vermakelijke spiegel voor, vanuit een totaal nieuwe invalshoek. En dat doet hij dus ook met zijn eigen cultuurgenoten.
De conference over de jaarlijkse reizen naar Marokko, in een uitpuilend busje, deed de Antwerpse Marokkanen tranen lachen. En natuurlijk ook de scène over de eerste ontmoeting van een Marokkaanse jongen met de ouders van zijn Nederlandse vriendin. Het was schitterend, hoe Najib Amhali al die kleine nuances en gevoeligheden wist te typeren.
Af en toe sloop er een hapering in de voorstelling, omdat een grap te Hollands was, en ook doordat er niet echt een structuur in de vertelling zat. Je kreeg soms de indruk dat Amhali de grappen en anekdotes lukraak achter elkaar had geflanst, en dat dit eerste Belgische optreden een soort try-out was. Maar gelukkig breidde hij er een heel mooi slot aan, met een sketch over een Marokkaan die neerkijkt op de asielzoekers. ,,Wij waren hier eerst'', zegt die. En: ,,Ze moeten wel onze taal leren spreken.'' Dan wordt er op straat iemand zomaar in elkaar geslagen, en langzaam sterft de lach uit. Een (ingebeelde) Nederlander en een Marokkaan vragen zich samen af hoe ze in Gods (Allahs) naam een einde kunnen maken aan al dat zinloze geweld. Najib Amhali smeekt om vrede.
Uit de brochure van de Nachten van de Ramadan leren we dat de cultuurparticipatie in Marokko tijdens de Ramadan een hoogtepunt kent. 's Avonds, na zonsondergang, wordt er gekookt, gepraat, gedanst, gelezen, gemusiceerd en theater gemaakt. En gelachen, weten we nu ook. Blij dat we erbij mochten zijn.
,,Free fight'' van Najib Amhali in CC Berchem, 13 november, www.najibamhali.nl. Het festival ,,Nachten van de Ramadan'' loopt nog tot 15 december, www.moussem.org .
De Standaard
CABARET 15/11/2002
Van onze redacteur Karel Michiels
MISSCHIEN moeten de politici en de commentatoren die zich zo smalend uitlaten over kutmarokkaantjes en een falend integratiebeleid maar eens naar Najib Amhali gaan kijken. De Nederlandse cabaretier is het levende bewijs dat migranten en hun kinderen al na één generatie perfect geïntegreerd kunnen zijn, zonder daarom hun eigenheid te verliezen, en dat ze onze cultuur in alle opzichten verrijken. Zelfs aan onze humor, misschien wel het meest volkseigen element van de culturele expressie, leveren ze een bijdrage.
Het klinkt misschien wat pathetisch, maar alleen al de samenstelling van het publiek gaf je een goed gevoel in het uitverkochte cultureel centrum van Berchem. Er waren ongeveer evenveel mensen van autochtone als van allochtone (hoofdzakelijk Marokkaanse) afkomst, maar ze hadden wel allemaal een Antwerps accent. En na amper vijf minuten lagen ze al allemaal in een deuk.
Amhali vertelde hoe hij met vrienden een avondje ging stappen. ,,Ik was Bob die avond. Ik zou met de auto rijden. Nee, zei mijn maatje, jij bent Ali, en je moet nog vliegen!'' De toon was meteen gezet. Najib Amhali lacht met de kleine kantjes van alle bevolkingsgroepen. Dat leverde een wisselend herkenningseffect op. Grapjes over stelende Marokkanen zijn ons genoegzaam bekend, maar weet u ook waar zij om lachen als ze het over ons hebben? Vleessaus over de puree, katten en honden, onze verkrampte danspasjes. Amhali houdt ons een erg vermakelijke spiegel voor, vanuit een totaal nieuwe invalshoek. En dat doet hij dus ook met zijn eigen cultuurgenoten.
De conference over de jaarlijkse reizen naar Marokko, in een uitpuilend busje, deed de Antwerpse Marokkanen tranen lachen. En natuurlijk ook de scène over de eerste ontmoeting van een Marokkaanse jongen met de ouders van zijn Nederlandse vriendin. Het was schitterend, hoe Najib Amhali al die kleine nuances en gevoeligheden wist te typeren.
Af en toe sloop er een hapering in de voorstelling, omdat een grap te Hollands was, en ook doordat er niet echt een structuur in de vertelling zat. Je kreeg soms de indruk dat Amhali de grappen en anekdotes lukraak achter elkaar had geflanst, en dat dit eerste Belgische optreden een soort try-out was. Maar gelukkig breidde hij er een heel mooi slot aan, met een sketch over een Marokkaan die neerkijkt op de asielzoekers. ,,Wij waren hier eerst'', zegt die. En: ,,Ze moeten wel onze taal leren spreken.'' Dan wordt er op straat iemand zomaar in elkaar geslagen, en langzaam sterft de lach uit. Een (ingebeelde) Nederlander en een Marokkaan vragen zich samen af hoe ze in Gods (Allahs) naam een einde kunnen maken aan al dat zinloze geweld. Najib Amhali smeekt om vrede.
Uit de brochure van de Nachten van de Ramadan leren we dat de cultuurparticipatie in Marokko tijdens de Ramadan een hoogtepunt kent. 's Avonds, na zonsondergang, wordt er gekookt, gepraat, gedanst, gelezen, gemusiceerd en theater gemaakt. En gelachen, weten we nu ook. Blij dat we erbij mochten zijn.
,,Free fight'' van Najib Amhali in CC Berchem, 13 november, www.najibamhali.nl. Het festival ,,Nachten van de Ramadan'' loopt nog tot 15 december, www.moussem.org .
De Standaard