Zwarte Schaap
22-11-02, 12:56
Koude Oorlog / VS stimuleerden drugshandel in Burma
door Minka Nijhuis
2002-11-22
De Verenigde Staten hebben de mond vol van drugsbestrijding in Zuidoost-Azie. Maar het land heeft destijds zelf de drugshandel in Burma gestimuleerd.
NONG OOK - Burma is een van de grootste opiumproducenten ter wereld, zegt de 55-jarige Clive Chue. Hij vertelt het op een toon alsof die situatie niets met hemzelf van doen heeft.
Het is een publiek geheim dat het dorp Nong Ook in het noordwesten van Thailand, waar Chue een van de leiders is, een doorgangsroute voor de drugshandel is. Yaabaa-pillen -amfetamine- pillen die massaal geproduceerd worden in de Shan-staat, in het noordoosten van Burma- stromen de laatste jaren bij hondderdduizenden Thailand binnen.
Buitenlandse bezoekers zijn niet al te welkom in het afgelegen Nong Ook. Chue is een van de weinigen in het dorp tegen de grens met Burma die iets kwijt wil over de omstreden geschiedenis van de plaats en zijn bewoners.
Anderen worden er liever niet aan herinnerd dat het dorp met zijn Chinese tekens op de gevels en vrouwen in zwarte pyjamabroeken, jarenlang een bolwerk van de Chinese politieke beweging Kwomintang was.
In het huis van Chue hangt een groot zwart-wit portret van Tsjang Kai Tsjek, vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw de leider van de Kwomintang. Hij haalt een donkerblauw kaartje te voorschijn; zijn lidmaatschap van de Kwomintang. In mijn hart ben ik nog altijd Kwomintang, zegt hij.
Chue was een jongetje van twee toen de communisten in 1949 de macht in China overnamen van de Kwomintang. Ruim een jaar later werd zijn vader, die in de Chinese provincie Yunnan officier was, gearresteerd. Tsjang Kai Tsjek en honderdduizenden manschappen ontvluchtten de communisten en vestigden zich in Taiwan. Chue en zijn moeder vertrokken, mét het leger van Kwomintang-generaal Li Mi naar Burma.
In de jaren daarna werd de afgelegen noordoostelijke Shan-staat in Burma een belangrijke Kwomintang-basis voor aanvallen op China.
Ook Chue werd als tiener gerekruteerd. Het Kwomintang-leger in Burma kreeg niet alleen steun vanuit Taiwan, maar ook vanuit de Verenigde Staten. Amerika achtte de Kwomintang immers bruikbaar in de strijd tegen het rode gevaar. Het vliegveld in de jungle waar de Amerikaanse vliegtuigen af en aan vlogen was enorm, kan Chue zich nog goed herinneren.
De aanwezigheid van de Kwomintang had verstrekkende gevolgen voor de oorspronkelijke bewoners van de Shan-staat. Voorheen leefden de boeren voornamelijk van de rijstbouw, opium werd slechts op kleine schaal verbouwd. Om de oorlog te financieren dwong de Kwomintang de boeren zoveel mogelijk opium te verbouwen en stelde een zwaar belastingstelsel in. De Amerikaanse vliegtuigen brachten opium vanuit de jungle naar Taiwan. Met diezelfde vliegtuigen kwamen wapens retour, vertelt Chue.
Behalve de toen nog democratische regering in de Burmese hoofdstad Rangoon maakte niemand zich druk over de verhoogde narcoticaproductie. Opium was nog geen internationaal probleem. In de VS had de loyaliteit van Kwomintang-generaals en hun manschappen een hogere prioriteit dan een eventueel drugsprobleem.
Een Kwomintang-generaal legde het destijds onomwonden uit in Koude Oorlog-terminologie: ,,We moeten doorgaan het kwaad van communisme te bestrijden en om te vechten heb je een leger nodig, een leger moet geweren hebben en om geweren te kopen heb je geld nodig en in deze heuvels is het enige geld opium.''
Een tiental jaren later zou blijken wat de consequenties waren van de Amerikaanse steun aan de drugsbaronnen. Heroïne werd populair en een groot deel van de clientèle bestond uit Amerikaanse soldaten in Vietnam.
Toen deze naar huis terugkeerden, verplaatste het probleem zich van de legerbases naar de middenklasse wijken in de Verenigde Staten. Burma werd de belangrijkste leverancier voor deze toenemende vraag naar heroïne.
Tot het eind van de jaren zestig vochten de Kwomintang troepen met zowel het Chinese volksleger als met het Burmese regeringsleger.
Toen bleek dat de aanvallen op China voor het merendeel mislukten, verminderde de buitenlandse steun. De Kwomintang verzwakte verder toen ook andere gewapende groepen, waaronder de Communistische Partij van Burma, actief werden in de Shan-staat.
Chue beschrijft hoe de Kwomintang via Laos naar de grens met Thailand vertrok. ,,Het was een gruwelijke voettocht. Wekenlang trokken we door de jungle. Soms dagen zonder eten. Toen we uiteindelijk de grens met Thailand bereikten waren er van de 170 soldaten in mijn groep nog maar zo'n honderd in leven'', zegt hij.
De legers vestigden zich aan de Thaise grens. Daar deden zij met toestemming van Thailand dienst als een soort onofficiële grenspolitie en buffer tegen de communistische groepen in de regio. Chue en de andere Kwomintang-soldaten bewaakten wegen die voor de Thaise burgers van strategisch belang waren. In ruil voor die rol stond Thailand de drugshandel van de Kwomintang toe.
Chue is met zijn verhaal in het heden beland, en is opeens heel wat minder spraakzaam. Het rustieke Nong Ook met zijn achtduizend inwoners heeft een aantal opvallend grote huizen. Ook Chue woont in een comfortabele compound waar een aantal nieuwe auto's geparkeerd staan. Handel, zegt hij vaag over de inkomsten waaraan hij die luxe te danken heeft.
Sinds een paar jaar assisteren Amerikaanse militaire specialisten van de antinarcotica brigade het Thaise leger bij de drugsbestrijding. Ironisch genoeg binden ze daarmee de strijd aan tegen syndicaten die ze tientallen jaren geleden hielpen creëren.
Bron: Trouw 22/11/2002
door Minka Nijhuis
2002-11-22
De Verenigde Staten hebben de mond vol van drugsbestrijding in Zuidoost-Azie. Maar het land heeft destijds zelf de drugshandel in Burma gestimuleerd.
NONG OOK - Burma is een van de grootste opiumproducenten ter wereld, zegt de 55-jarige Clive Chue. Hij vertelt het op een toon alsof die situatie niets met hemzelf van doen heeft.
Het is een publiek geheim dat het dorp Nong Ook in het noordwesten van Thailand, waar Chue een van de leiders is, een doorgangsroute voor de drugshandel is. Yaabaa-pillen -amfetamine- pillen die massaal geproduceerd worden in de Shan-staat, in het noordoosten van Burma- stromen de laatste jaren bij hondderdduizenden Thailand binnen.
Buitenlandse bezoekers zijn niet al te welkom in het afgelegen Nong Ook. Chue is een van de weinigen in het dorp tegen de grens met Burma die iets kwijt wil over de omstreden geschiedenis van de plaats en zijn bewoners.
Anderen worden er liever niet aan herinnerd dat het dorp met zijn Chinese tekens op de gevels en vrouwen in zwarte pyjamabroeken, jarenlang een bolwerk van de Chinese politieke beweging Kwomintang was.
In het huis van Chue hangt een groot zwart-wit portret van Tsjang Kai Tsjek, vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw de leider van de Kwomintang. Hij haalt een donkerblauw kaartje te voorschijn; zijn lidmaatschap van de Kwomintang. In mijn hart ben ik nog altijd Kwomintang, zegt hij.
Chue was een jongetje van twee toen de communisten in 1949 de macht in China overnamen van de Kwomintang. Ruim een jaar later werd zijn vader, die in de Chinese provincie Yunnan officier was, gearresteerd. Tsjang Kai Tsjek en honderdduizenden manschappen ontvluchtten de communisten en vestigden zich in Taiwan. Chue en zijn moeder vertrokken, mét het leger van Kwomintang-generaal Li Mi naar Burma.
In de jaren daarna werd de afgelegen noordoostelijke Shan-staat in Burma een belangrijke Kwomintang-basis voor aanvallen op China.
Ook Chue werd als tiener gerekruteerd. Het Kwomintang-leger in Burma kreeg niet alleen steun vanuit Taiwan, maar ook vanuit de Verenigde Staten. Amerika achtte de Kwomintang immers bruikbaar in de strijd tegen het rode gevaar. Het vliegveld in de jungle waar de Amerikaanse vliegtuigen af en aan vlogen was enorm, kan Chue zich nog goed herinneren.
De aanwezigheid van de Kwomintang had verstrekkende gevolgen voor de oorspronkelijke bewoners van de Shan-staat. Voorheen leefden de boeren voornamelijk van de rijstbouw, opium werd slechts op kleine schaal verbouwd. Om de oorlog te financieren dwong de Kwomintang de boeren zoveel mogelijk opium te verbouwen en stelde een zwaar belastingstelsel in. De Amerikaanse vliegtuigen brachten opium vanuit de jungle naar Taiwan. Met diezelfde vliegtuigen kwamen wapens retour, vertelt Chue.
Behalve de toen nog democratische regering in de Burmese hoofdstad Rangoon maakte niemand zich druk over de verhoogde narcoticaproductie. Opium was nog geen internationaal probleem. In de VS had de loyaliteit van Kwomintang-generaals en hun manschappen een hogere prioriteit dan een eventueel drugsprobleem.
Een Kwomintang-generaal legde het destijds onomwonden uit in Koude Oorlog-terminologie: ,,We moeten doorgaan het kwaad van communisme te bestrijden en om te vechten heb je een leger nodig, een leger moet geweren hebben en om geweren te kopen heb je geld nodig en in deze heuvels is het enige geld opium.''
Een tiental jaren later zou blijken wat de consequenties waren van de Amerikaanse steun aan de drugsbaronnen. Heroïne werd populair en een groot deel van de clientèle bestond uit Amerikaanse soldaten in Vietnam.
Toen deze naar huis terugkeerden, verplaatste het probleem zich van de legerbases naar de middenklasse wijken in de Verenigde Staten. Burma werd de belangrijkste leverancier voor deze toenemende vraag naar heroïne.
Tot het eind van de jaren zestig vochten de Kwomintang troepen met zowel het Chinese volksleger als met het Burmese regeringsleger.
Toen bleek dat de aanvallen op China voor het merendeel mislukten, verminderde de buitenlandse steun. De Kwomintang verzwakte verder toen ook andere gewapende groepen, waaronder de Communistische Partij van Burma, actief werden in de Shan-staat.
Chue beschrijft hoe de Kwomintang via Laos naar de grens met Thailand vertrok. ,,Het was een gruwelijke voettocht. Wekenlang trokken we door de jungle. Soms dagen zonder eten. Toen we uiteindelijk de grens met Thailand bereikten waren er van de 170 soldaten in mijn groep nog maar zo'n honderd in leven'', zegt hij.
De legers vestigden zich aan de Thaise grens. Daar deden zij met toestemming van Thailand dienst als een soort onofficiële grenspolitie en buffer tegen de communistische groepen in de regio. Chue en de andere Kwomintang-soldaten bewaakten wegen die voor de Thaise burgers van strategisch belang waren. In ruil voor die rol stond Thailand de drugshandel van de Kwomintang toe.
Chue is met zijn verhaal in het heden beland, en is opeens heel wat minder spraakzaam. Het rustieke Nong Ook met zijn achtduizend inwoners heeft een aantal opvallend grote huizen. Ook Chue woont in een comfortabele compound waar een aantal nieuwe auto's geparkeerd staan. Handel, zegt hij vaag over de inkomsten waaraan hij die luxe te danken heeft.
Sinds een paar jaar assisteren Amerikaanse militaire specialisten van de antinarcotica brigade het Thaise leger bij de drugsbestrijding. Ironisch genoeg binden ze daarmee de strijd aan tegen syndicaten die ze tientallen jaren geleden hielpen creëren.
Bron: Trouw 22/11/2002