000NobelPrizes
27-11-02, 19:11
Nog een stukje literatuur wat Jongeren voor Palestina, die graag vrede willen, vast wel willen weten. En alle anderen die vrede willen, trouwens.
**************************
Door Joseph Farra (vert. S.K.)
Daar ik de meest opvallende Amerikaanse criticus van Arabische afkomst ben van Jasser Arafat en de zogenaamde "Palestijnse" plannen, krijg ik veel mail vol van haat en heb ik zelfs meer dan mijn deel van bedreigingen met de dood ontvangen. De meesten die mij aanvallen, en ik bedoel niet eens de beledigende platte woorden van drie en vier letters, begrijpen niet hoe ik geen sympathie kan hebben voor die arme Arabieren die van hun grond zijn verdreven, uit hun huizen zijn gezet en door de Israeli's vluchtelingen zijn geworden.
Laat ik het maar meteen duidelijk zeggen: De joden hebben niemands land geroofd.
Toen Mark Twain in de 19e eeuw het heilige land bezocht was hij teleurgesteld. Hij had geen mensen gezien. Hij noemde het een groot verwaarloosd land. Het land dat we nu Israel noemen was practisch verlaten. De verandering begon aan het eind van de 20e eeuw, toen Joden van de rest van de wereld begonnen terug te keren naar hun voorouderlijk huisland - het beloofde land dat Mozes en Joshua duizenden jaren eerder hadden veroverd, naar joods en christelijk geloof, op het bevel van God.
Dat betekent niet dat er niet altijd een sterke Joodse aanwezigheid was in het land, in het bijzonder in en rond Jeruzalem. In 1854 bestond, volgens een rapport in de New York Tribune, tweederde van de bevolking van Jeruzalem uit joden. U wilt hiervan de bron weten? Dat was een journalist van de Tribune, dat jaar op rondreis in het Midden-Oosten. Zijn naam was Karl Marx, ja, dìe Karl Marx. En een gids voor Palestina en Syrië, uitgegeven in 1906 door Karl Baedeker, geeft aan dat, zelfs toen het Islamitische Ottomaanse Keizerrijk het gebied nog regeerde, de Moslembevolking nog minimaal was. Het boek meldt dat de totale bevolking van de stad circa 60.000 was, waarvan 13.000 Christenen, 7000 Moslems en 40.000 Joden. "Het aantal Joden is de laatste decennia sterk gestegen, ondanks het feit dat zij niet mogen immigreren of land mogen bezitten" staat in dat boek. Hoewel de Joden werden vervolgd, kwamen zij toch naar Jeruzalem en bereikten reeds in 1906 een overweldigende meerderheid. En hoewel Moslems nu Jeruzalem claimen als hun derde heiligste stad, hadden zij er weinig belangstelling voor toen de stad nog onder Islamitische controle was.
Toen de Joden kwamen, de moerassen drooglegden en de woestijn begonnen te ontwikkelen, gebeurde iets opmerkelijks. De Arabieren kwamen, en ik kan ze begrijpen. Zij hadden een goede reden om te komen. Zij kwamen voor werk. Zij kwamen voor welvaart. Zij kwamen voor vrijheid. En ze kwamen in groten getale.
Winston Churchill zei nog in 1939: "Omdat ze niet worden vervolgd kwamen ze het land binnen en nam hun aantal steeds toe, tot hun bevolking net zo groot was als zelfs die van alle Joden in de rest van de wereld".
Toen kwam 1948 en de grote verdeling. De Verenigde Naties stelden de stichting voor van twee staten in het gebied - een joodse en een Arabische. De Joden namen het voorstel aan. De Arabieren weigerden en verklaarden de oorlog.
Arabische heersers riepen de Arabieren op het land te verlaten om niet in de gevechten betrokken te raken. Zij konden naar huis terugkeren, werd hun verteld, nadat Israel was verslagen en de joden vernietigd.
Maar zo gebeurde het niet. Volgens de meeste schattingen trokken enige honderdduizenden Arabieren het land uit - niet door Israelische agressie, niet door Israelische landroof, niet door Israelisch expansionisme. Er zijn in feite talrijke historische bewijzen dat de joden de Arabieren hebben aangeraden te blijven waar ze waren en met hen in vrede te leven. Maar, helaas, verkozen zij te vertrekken.
Vierenvijftig jaar later wonen de zoons en dochters, de kleinzoons en kleindochters van die vluchtelingen nog steeds in vluchtelingenkampen, niet wegens Israelische onverzettelijkheid, maar omdat ze door Arabische machten voor politieke doeleinden misbruikt worden. Die ongelukkigen zouden binnen een week geholpen kunnen worden door de rijke Arabische olielanden die 99,9% van de Arabische landmassa beheersen, maar ze worden vastgehouden als een soort gevangenen, worden geïndoctrineerd met haat tegen joden en gebruikt als zelfmoordenaar-bommengooiers door Arabische machthebbers.
Dit is het werkelijke verhaal van het Arabisch-Israelische conflict. Nog nooit hebben joden Arabieren verdreven uit hun huizen. Wanneer land te koop was, kochten zij het tegen hoge prijzen. Waar geen land te koop was, hebben zij het land bewerkt om een plaats te hebben waar zij konden leven zonder vervolgd te worden.
Het is een leugen te zeggen dat Israeli's mensen hebben verdreven - dat is een van de leugens en bedenksels die de Joden opnieuw bedreigen.
November 2002
**************************
Door Joseph Farra (vert. S.K.)
Daar ik de meest opvallende Amerikaanse criticus van Arabische afkomst ben van Jasser Arafat en de zogenaamde "Palestijnse" plannen, krijg ik veel mail vol van haat en heb ik zelfs meer dan mijn deel van bedreigingen met de dood ontvangen. De meesten die mij aanvallen, en ik bedoel niet eens de beledigende platte woorden van drie en vier letters, begrijpen niet hoe ik geen sympathie kan hebben voor die arme Arabieren die van hun grond zijn verdreven, uit hun huizen zijn gezet en door de Israeli's vluchtelingen zijn geworden.
Laat ik het maar meteen duidelijk zeggen: De joden hebben niemands land geroofd.
Toen Mark Twain in de 19e eeuw het heilige land bezocht was hij teleurgesteld. Hij had geen mensen gezien. Hij noemde het een groot verwaarloosd land. Het land dat we nu Israel noemen was practisch verlaten. De verandering begon aan het eind van de 20e eeuw, toen Joden van de rest van de wereld begonnen terug te keren naar hun voorouderlijk huisland - het beloofde land dat Mozes en Joshua duizenden jaren eerder hadden veroverd, naar joods en christelijk geloof, op het bevel van God.
Dat betekent niet dat er niet altijd een sterke Joodse aanwezigheid was in het land, in het bijzonder in en rond Jeruzalem. In 1854 bestond, volgens een rapport in de New York Tribune, tweederde van de bevolking van Jeruzalem uit joden. U wilt hiervan de bron weten? Dat was een journalist van de Tribune, dat jaar op rondreis in het Midden-Oosten. Zijn naam was Karl Marx, ja, dìe Karl Marx. En een gids voor Palestina en Syrië, uitgegeven in 1906 door Karl Baedeker, geeft aan dat, zelfs toen het Islamitische Ottomaanse Keizerrijk het gebied nog regeerde, de Moslembevolking nog minimaal was. Het boek meldt dat de totale bevolking van de stad circa 60.000 was, waarvan 13.000 Christenen, 7000 Moslems en 40.000 Joden. "Het aantal Joden is de laatste decennia sterk gestegen, ondanks het feit dat zij niet mogen immigreren of land mogen bezitten" staat in dat boek. Hoewel de Joden werden vervolgd, kwamen zij toch naar Jeruzalem en bereikten reeds in 1906 een overweldigende meerderheid. En hoewel Moslems nu Jeruzalem claimen als hun derde heiligste stad, hadden zij er weinig belangstelling voor toen de stad nog onder Islamitische controle was.
Toen de Joden kwamen, de moerassen drooglegden en de woestijn begonnen te ontwikkelen, gebeurde iets opmerkelijks. De Arabieren kwamen, en ik kan ze begrijpen. Zij hadden een goede reden om te komen. Zij kwamen voor werk. Zij kwamen voor welvaart. Zij kwamen voor vrijheid. En ze kwamen in groten getale.
Winston Churchill zei nog in 1939: "Omdat ze niet worden vervolgd kwamen ze het land binnen en nam hun aantal steeds toe, tot hun bevolking net zo groot was als zelfs die van alle Joden in de rest van de wereld".
Toen kwam 1948 en de grote verdeling. De Verenigde Naties stelden de stichting voor van twee staten in het gebied - een joodse en een Arabische. De Joden namen het voorstel aan. De Arabieren weigerden en verklaarden de oorlog.
Arabische heersers riepen de Arabieren op het land te verlaten om niet in de gevechten betrokken te raken. Zij konden naar huis terugkeren, werd hun verteld, nadat Israel was verslagen en de joden vernietigd.
Maar zo gebeurde het niet. Volgens de meeste schattingen trokken enige honderdduizenden Arabieren het land uit - niet door Israelische agressie, niet door Israelische landroof, niet door Israelisch expansionisme. Er zijn in feite talrijke historische bewijzen dat de joden de Arabieren hebben aangeraden te blijven waar ze waren en met hen in vrede te leven. Maar, helaas, verkozen zij te vertrekken.
Vierenvijftig jaar later wonen de zoons en dochters, de kleinzoons en kleindochters van die vluchtelingen nog steeds in vluchtelingenkampen, niet wegens Israelische onverzettelijkheid, maar omdat ze door Arabische machten voor politieke doeleinden misbruikt worden. Die ongelukkigen zouden binnen een week geholpen kunnen worden door de rijke Arabische olielanden die 99,9% van de Arabische landmassa beheersen, maar ze worden vastgehouden als een soort gevangenen, worden geïndoctrineerd met haat tegen joden en gebruikt als zelfmoordenaar-bommengooiers door Arabische machthebbers.
Dit is het werkelijke verhaal van het Arabisch-Israelische conflict. Nog nooit hebben joden Arabieren verdreven uit hun huizen. Wanneer land te koop was, kochten zij het tegen hoge prijzen. Waar geen land te koop was, hebben zij het land bewerkt om een plaats te hebben waar zij konden leven zonder vervolgd te worden.
Het is een leugen te zeggen dat Israeli's mensen hebben verdreven - dat is een van de leugens en bedenksels die de Joden opnieuw bedreigen.
November 2002