plexus
30-11-02, 17:55
The Pianist
Huiveringwekkende oorlogsfilm...
Met The Pianist zet Roman Polanski de kroon op zijn carrière. De Pools-Franse regisseur putte voor deze huiveringwekkende oorlogsfilm niet alleen uit de autobiografie van de joodse pianist Wladyslaw Szpilman, maar ook uit zijn eigen jeugdherinneringen. The Pianist werd in Cannes al bekroond met de Gouden Palm. Terecht, want het is een van de beste films van 2002. (ben ik het niet mee eens..maar goed)
Roman Polanski heeft in zijn ruim veertigjarige loopbaan heel wat bijzondere films gemaakt. Na de Oscarnominatie voor zijn speelfilmdebuut Mes In Het Water (1962) kon ook zijn andere vroege werk internationaal op veel belangstelling rekenen. Hij bevestigde zijn reputatie met films als Rosemary's Baby (1968) en Chinatown (1974), die tot de absolute klassiekers uit de filmgeschiedenis worden gerekend.
Zijn persoonlijke leven kende een roerig verloop. In 1969 werd zijn echtgenote, Sharon Tate, om het leven gebracht door aanhangers van de sekte van Charles Manson. En in de jaren zeventig moest Polanski halsoverkop de Verenigde Staten verlaten nadat hij seks had gehad met een minderjarig meisje. In 1989 trouwde hij opnieuw, ditmaal met de actrice Emmanuelle Seigner, bij wie hij twee kinderen heeft.
Ook in de jaren tachtig en negentig bleef Polanski interessante films maken, zoals de thrillers Frantic (1988) en Death And The Maiden (1994) en meest recentelijk de occulte horrorfilm The Ninth Gate (1999). Het hoge niveau van zijn eerdere werk haalde hij echter niet meer.
Indrukwekkend, aangrijpend...
Althans tot The Pianist Maar dat is dan ook de film die hij altijd al in zich heeft gehad. Alleen stelde hij het maken ervan steeds uit, omdat de herinneringen aan zijn jeugd in het door de Tweede Wereldoorlog verscheurde Polen te sterk waren. Zo stierf zijn moeder in een van de Duitse vernietigingskampen. Zelfs toen Steven Spielberg hem in een vroeg stadium de regie van Schindler's List aanbood, bedankte hij voor de eer. Pas toen hij een herdruk las van de uit 1946 stammende oorlogservaringen van de Poolse pianist Wladyslaw Szpilman, had hij een verhaal gevonden dat ver genoeg van hem af stond om te kunnen verfilmen, terwijl hij er tegelijkertijd veel van zijn eigen ervaringen in kwijt kon.
Nu The Pianist af is, zal de film ongetwijfeld vaak met Schindler's List worden vergeleken. Erg is dat niet, want The Pianist vertelt een waardevol verhaal en is sterk genoeg om op zichzelf te staan.
De film omspant de oorlogsjaren: van 1939, als de eerste bommen op Warschau vallen tot de bevrijding van de Poolse hoofdstad door Russische soldaten in 1945. Een belangrijk gegeven is dat de door de Amerikaanse acteur Adrien Brody gespeelde Szpilman geen held is in de klassieke zin van het woord. Hij is een overlever, die er wonder boven wonder in slaagt om keer op keer het vege lijf weet te redden, gedreven door de droom dat hij ooit weer piano zal spelen. De ultieme test is dat hij een tijdlang in een leegstaand appartement moet verblijven waar een piano staat waar hij niet op mag spelen, omdat zijn aanwezigheid een geheim is en de buren hem wel eens aan de Duitsers zouden kunnen verraden. Hij kan alleen maar naar het pianospel van zijn buren luisteren.
In andere, vaak schokkende scènes zien we om hoe het leven van de joden aan steeds meer restricties worden onderworpen, hoe ze vervolgens worden samengedreven in het getto van Warschau en tenslotte hoe ze naar de vernietigingkampen worden afgevoerd. Szpilman overleeft door een combinatie van dingen: het feit dat hij voor de oorlog een beroemde pianist was, waardoor mensen hem graag willen helpen. Ten tweede: een flinke dosis geluk. En ten derde: zijn talent. Dat laatste leidt tot een even huiveringwekkend als ontroerend laatste half uur, waar in het belang van de film zo weinig over verteld mag worden.
Huiveringwekkende oorlogsfilm...
Met The Pianist zet Roman Polanski de kroon op zijn carrière. De Pools-Franse regisseur putte voor deze huiveringwekkende oorlogsfilm niet alleen uit de autobiografie van de joodse pianist Wladyslaw Szpilman, maar ook uit zijn eigen jeugdherinneringen. The Pianist werd in Cannes al bekroond met de Gouden Palm. Terecht, want het is een van de beste films van 2002. (ben ik het niet mee eens..maar goed)
Roman Polanski heeft in zijn ruim veertigjarige loopbaan heel wat bijzondere films gemaakt. Na de Oscarnominatie voor zijn speelfilmdebuut Mes In Het Water (1962) kon ook zijn andere vroege werk internationaal op veel belangstelling rekenen. Hij bevestigde zijn reputatie met films als Rosemary's Baby (1968) en Chinatown (1974), die tot de absolute klassiekers uit de filmgeschiedenis worden gerekend.
Zijn persoonlijke leven kende een roerig verloop. In 1969 werd zijn echtgenote, Sharon Tate, om het leven gebracht door aanhangers van de sekte van Charles Manson. En in de jaren zeventig moest Polanski halsoverkop de Verenigde Staten verlaten nadat hij seks had gehad met een minderjarig meisje. In 1989 trouwde hij opnieuw, ditmaal met de actrice Emmanuelle Seigner, bij wie hij twee kinderen heeft.
Ook in de jaren tachtig en negentig bleef Polanski interessante films maken, zoals de thrillers Frantic (1988) en Death And The Maiden (1994) en meest recentelijk de occulte horrorfilm The Ninth Gate (1999). Het hoge niveau van zijn eerdere werk haalde hij echter niet meer.
Indrukwekkend, aangrijpend...
Althans tot The Pianist Maar dat is dan ook de film die hij altijd al in zich heeft gehad. Alleen stelde hij het maken ervan steeds uit, omdat de herinneringen aan zijn jeugd in het door de Tweede Wereldoorlog verscheurde Polen te sterk waren. Zo stierf zijn moeder in een van de Duitse vernietigingskampen. Zelfs toen Steven Spielberg hem in een vroeg stadium de regie van Schindler's List aanbood, bedankte hij voor de eer. Pas toen hij een herdruk las van de uit 1946 stammende oorlogservaringen van de Poolse pianist Wladyslaw Szpilman, had hij een verhaal gevonden dat ver genoeg van hem af stond om te kunnen verfilmen, terwijl hij er tegelijkertijd veel van zijn eigen ervaringen in kwijt kon.
Nu The Pianist af is, zal de film ongetwijfeld vaak met Schindler's List worden vergeleken. Erg is dat niet, want The Pianist vertelt een waardevol verhaal en is sterk genoeg om op zichzelf te staan.
De film omspant de oorlogsjaren: van 1939, als de eerste bommen op Warschau vallen tot de bevrijding van de Poolse hoofdstad door Russische soldaten in 1945. Een belangrijk gegeven is dat de door de Amerikaanse acteur Adrien Brody gespeelde Szpilman geen held is in de klassieke zin van het woord. Hij is een overlever, die er wonder boven wonder in slaagt om keer op keer het vege lijf weet te redden, gedreven door de droom dat hij ooit weer piano zal spelen. De ultieme test is dat hij een tijdlang in een leegstaand appartement moet verblijven waar een piano staat waar hij niet op mag spelen, omdat zijn aanwezigheid een geheim is en de buren hem wel eens aan de Duitsers zouden kunnen verraden. Hij kan alleen maar naar het pianospel van zijn buren luisteren.
In andere, vaak schokkende scènes zien we om hoe het leven van de joden aan steeds meer restricties worden onderworpen, hoe ze vervolgens worden samengedreven in het getto van Warschau en tenslotte hoe ze naar de vernietigingkampen worden afgevoerd. Szpilman overleeft door een combinatie van dingen: het feit dat hij voor de oorlog een beroemde pianist was, waardoor mensen hem graag willen helpen. Ten tweede: een flinke dosis geluk. En ten derde: zijn talent. Dat laatste leidt tot een even huiveringwekkend als ontroerend laatste half uur, waar in het belang van de film zo weinig over verteld mag worden.