PDA

Bekijk Volledige Versie : Afghanistan: The bottom line is that war is not a healthy thing



mrz
02-12-02, 10:23
Preventing Disease Tough in Afghanistan

DECEMBER 02, 02:34 ET
Preventing Disease Tough in Afghanistan

By MIKE ECKEL
Associated Press Writer

BAGRAM, Afghanistan (AP) — Even to a physician like U.S. Army Capt. D.J. Doyle, the list of diseases in Afghanistan is frightening: typhoid fever, dengue fever, polio, cholera, leishmaniasis, Crimean-Congo hemorrhagic fever.

And then there's the dust.

``I go running every day. The first time I saw the dust in the air, I thought 'Oh my God, I'm going to get so sick,''' said Doyle, 38, of Whispering Pines, N.C., acting surgeon for the 82nd Airborne Division in Afghanistan. ``But it just hasn't happened.''

Nor have many of the thousands of U.S. and other coalition troops fighting in Afghanistan been sickened with any of the frightening diseases that this shattered country lists among its litany of woes.

The threat of disease and ailments hangs over any military force entering a foreign environment. In a country like Afghanistan, where sanitation and Western hygiene standards are virtually nonexistent and soldiers interact with the populace regularly, the prospect is even more unnerving.

``For a U.S.-trained physician and soldier, the idea of going to a place where something like hemorrhagic fever is endemic scares the hell out of me,'' Doyle said.

``For a preventative medicine doctor, Afghanistan is like being at the World Series,'' said Lt. Col. Ed Bolland, 41, of Fayetteville, N.C., who oversees efforts to prevent disease and contamination of coalition troops in Afghanistan. ``I would never see these things at home.''

Diseases like whooping cough and polio that have all but been eradicated in many Western countries regularly appear in Afghanistan. At least three people were diagnosed with cholera in Kabul, the country's capital, in July. An outbreak of the deadly Crimean-Congo hemorrhagic fever killed three people in eastern Afghanistan in June.

U.S. medical planners' fears of illness were based on past experience. In Vietnam, malaria sapped many troops' strength. Concerns were also stoked by the experience of the Soviet army during its war and occupation of Afghanistan in the 1980s.

An estimated two-thirds of all Soviet troops who fought in Afghanistan were hospitalized with some disease or illness. Hepatitis A, typhoid fever, malaria, dysentery and even plague were the primary diseases that afflicted the Soviets. At one point, every 10th Soviet casualty was due to a ``disease non-battle injury'' — essentially, any injury or illness suffered outside of combat, Bolland said.

``It's not unrealistic to say the Soviets lost the war here because of disease non-battle injuries,'' Doyle said.

For U.S. military troops, disease non-battle injury rates have run at about 1 percent since U.S operations began in Afghanistan last November. Most problems have been respiratory, which is attributed to the high altitudes and the dusty environment, Bolland said.

About 20 cases of malaria have also been reported, though these are mainly special forces soldiers operating outside of traditional military units, in more remote environments.

U.S. soldiers are routinely vaccinated against diseases like hepatitis A, typhoid and influenza and take anti-malarial pills during their tour of duty.

Because many diseases in Afghanistan are also water- or food-borne, efforts also focus on basic hygiene. Combat troops out in the field are given bottles of anti-bacterial hand lotion and warned to stay away from locally-grown produce.

``That's what we tell soldiers: Eat what the Army tells you to eat and drink what we give you. If you don't, it's at your own peril,'' Bolland said.

Even eating only Army-sanctioned food, however, won't always protect you. As many as 100 U.S. and coalition soldiers at the Kandahar base in southeastern Afghanistan came down with mild food poisoning after reportedly eating bad turkey stuffing for Thanksgiving.

The ``Bagram bug'' is the name for the mild cold many soldiers at Bagram seem to get, though medical officials say it doesn't appear to be anything specific to Bagram.

The dust, there isn't much anyone can do about. Gravel put down on some parts of Bagram's main road keeps pedestrians from kicking it up. But it's everywhere on the base, and out in the field, it's even worse.

``One of the doctors said: 'You just make peace with the dust and be done with it,'' said Lt. Col. Donna Hershey, of Elizabethtown, Penn., chief nurse for the 339th Combat Surgical Hospital.

``The bottom line is that war is not a healthy thing,'' Bolland said.

http://wire.ap.org/APnews/main.html?SLUG=AFGHAN-HEALTH

Een waarheid als een koe. :fplet:



Heavy water

Drinking water in Kosovo could end up being contaminated with radioactive uranium at levels in breach of safety limits, warns the United Nations Environment Programme (UNEP). A new study by an international team of scientists says the water should be monitored and the uranium cleaned up.

Over 30,000 shells containing nine tonnes of depleted uranium (DU) were fired by US A-10 aircraft at 112 sites in Kosovo during the conflict in 1999. The material is very dense and helps the shells penetrate armour.

Because of controversy over how this might endanger the health of local people, 11 of the sites have been examined for UNEP by 14 scientists from the US and Europe.

...


http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns9999506



Afghanistan faces an environmental crisis

Bombing will also leave its mark beyond the obvious craters. Defence analysts say that while depleted uranium has been used less in Afghanistan than in the Kosovo conflict, conventional explosives will litter the country with pollutants. They contain toxic compounds such as cyclonite, a carcinogen, and rocket propellants contain perchlorates, which damage thyroid glands.

http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns99991733

Simon
02-12-02, 11:40
Uit: TROUW

Dagboek / Prozac in het drinkwater
door Peter Ventevogel
2002-11-28

Peter Ventevogel (1967) is psychiater en cultureel antropoloog. Sinds juli werkt hij in Afghanistan voor HealthNet International, een organisatie die gespecialiseerd is in de wederopbouw van gezondheidszorg na conflicten. Sinds kort richt de organisatie zich daar ook op de geestelijke gezondheidszorg. Hij hield daar een dagboek bij.



3 juli 2002
Het consulaat van Afghanistan in het Pakistaanse Peshawar is een vervallen complex. Binnen zet de vice-consul een krabbel en een handtekening onder mijn aanbevelingsbrief van HealthNet. Op de paspoortafdeling zijn twee jongens bezig Afghaanse paspoorten te maken. Ze komen oorspronkelijk uit Jalalabad. Ze zijn nieuwsgierig wat ik daar ga doen.

Het is hard nodig om aandacht aan de psychische gezondheid van de Afghanen te besteden, vinden ze, want na 23 jaar oorlog heeft bijna iedereen klachten. Een van hen vertelt dat hij beroerd slaapt en zich slecht kan concentreren. En het ergste: hij heeft woedeaanvallen die hij niet meer in de hand heeft. Kan ik hem wat medicijnen voorschrijven? In de weken die volgen kom ik dat keer op keer tegen: volstrekte openheid om over psychische problemen te praten, gecombineerd met een grenzeloos vertrouwen in de psychofarmacologische mogelijkheden van de hedendaagse psychiater. Die hooggespannen verwachtingen maken me enigszins angstig. Want hoe graag leidende psychiaters ook beweren dat we zowat iedere psychische kwaal kunnen verhelpen, ik geloof het gewoon niet. Ik heb gezien hoe moeizaam het was om in Centrum '45-De Vonk getraumatiseerde vluchtelingen te behandelen voor hun posttraumatische klachten. En dat was dan nog Nederland, met de hoogste psychiaterdichtheid ter wereld. Moet ik hier soms Prozac door het drinkwater laten doen?

18 juli, Jalalabad
We hadden deze week bezoek van een donormission die deel uitmaakte van een grote delegatie die in Kaboel is, maar die deels in Oost-Afghanistan kwam kijken. Er waren een paar zwaargewichten bij: dr Benjamin Loevinsohn van de Wereldbank (die grote invloed heeft op wat de Wereldbank uitgeeft aan gezondheidzorg) en Agustino Paganini, een Italiaan van Unicef die uitermate scherpzinnig en kritisch is. Ze waren ook benieuwd naar wat ik ga doen. Geestelijke gezondheidszorg is voor Afghanistan tot prioriteit verklaard door het ministerie en de Wereldgezondheidsorganisatie WHO. Maar niemand weet wat te doen en waar te beginnen.

28 juli
Nu, na een maand, realiseer ik me pas hoe sterk de scheiding der seksen doorwerkt. Ik heb in de kleine maand in Afghanistan nog vrijwel met geen enkele vrouw gesproken. Je wordt hier vanzelf een mannenman.

7 augustus, Jalalabad
Tien kilometer buiten Jalalabad ligt het dorp Samarchel. In een witgepleisterd huisje is hier het graf van Said Mohamed Ali Shah (1565-1664) te vinden. De bewaker van het huis, één van zijn nazaten, vertelde me dat Said Mohamed Ali Shah bijzonder gelovig was en geneeskrachtige gaven had. Vooral geesteszieken maakte hij weer gezond. Hij zette ze tweemaal per dag een rijke maaltijd voor en liet ze tweemaal per dag wassen. 'Ze genezen helemaal niet door jou of door God, maar omdat je hun al dat lekkere eten geeft en hen als een koning behandelt', zeiden zijn critici. De wijze man verdedigde zich niet maar vroeg: 'Wat is het meest verschrikkelijke dieet dat je kent?' 'Water en brood met peper'. 'Dan krijgen ze voortaan alleen water en brood met peper,' zei de wijze. Veertig dagen lang zette Said Mohamed Ali Shah zijn patiënten op dat rantsoen. En ze genazen nog steeds. Niet door het hongerdieet, maar door de kracht van de heilige, de baraka.

Zo werd me het verhaal verteld. Ik kwam hier kijken naar de traditionele behandeling van geesteszieken. Het complex, een rij vervallen lage kamertjes, was recht tegenover het grafhuisje. Het was volop zomer en de meeste patiënten zaten op een mat in de schaduw van een boom waaraan ze met enkelketens waren vastgebonden. Ik sprak met enkelen, voorzover dat kon, want sommigen waren te verward voor een goed gesprek. De familieleden van een overduidelijk paranoïde patiënt toonden me een receptbriefje van Said Jalal, de enige psychiater in Oost-Afghanistan. Mijn collega hield van multiprescriptie. Hij schreef vijf verschillende medicamenten voor, waarvan ik er twee niet kon lezen. De andere waren een antidepressivum, een antipsychoticum en een benzodiazepine. Niet geschoten altijd mis, dacht collega Jalal blijkbaar.

9 augustus, Peshawar
Ik ben in Peshawar om Frank Kortmann op te halen, een psychiater wiens taak, vrij vertaald, is: mij te ondersteunen en te structureren en mijn jeugdige overmoed in goede banen te leiden. We gingen dezelfde middag nog aan de slag en waren al snel verwikkeld in discussies.

11 augustus, Jalalabad
Met Frank naar het afgelegen gezondheidscentrum in het dorp Dur Baba. In de healthpost deden we interviews met de dokter, de vroedvrouw en een groep dorps-gezondheidsvrijwilligers. We wilden weten wat zíj weten over schizofrenie, depressie, epilepsie, angststoornissen. De dokter weet niet precies wat de verschillen tussen al die ziekten zijn. Maar hij weet wel dat het vaak voorkomt dat de mensen psychische problemen hebben en dat hij er zelf geen raad mee weet. De dorpsgezondheidswerkers zijn allemaal mannen. Vrouwen mogen dit soort werk niet doen. Ik ga in het trainingsprogramma dat ik wil opzetten proberen om de traditionele vroedvrouwen informatie over mental health te laten geven aan de vrouwen in de dorpen.

14 augustus, Kaboel
Naar de dekaan van de medische faculteit in Kaboel geweest. Een vriendelijke, beschaafde man zonder baard. Afgestudeerde psychiaters heeft de faculteit niet meer. We spraken over curriculumherziening (dat is hard nodig) en de dekaan greep met beide handen de mogelijkheden voor samenwerking met Nederland aan. Ik vond het bemoedigend om te bemerken dat de man nog daadkracht en optimisme toonde. Maar als er over een jaar geen zichtbare verbeteringen zijn, dan zal de desillusie bij goedwillende mensen zoals hij genadeloos hard toeslaan.

Frank hield in het Mental Health Institute een korte voordracht over de noodzaak om de geestelijke gezondheidszorg weg te halen uit de klinische bastions en te integreren in de eerstelijnsgezondheidszorg. Aan het eind van de voordracht fluisterde dokter Bashir die naast me zat de vraag in mijn oor of we misschien een electroshock-apparaat voor zijn ziekenhuis konden regelen.

16 augustus, Rawalpindi
We hadden een afspraak met professor Mubbashar die trainingsmodules heeft ontwikkeld voor eerstelijns geestelijke gezondheidszorg. Aan het eind van het gesprek worden we naar een kamer geleid vol prachtig cursusmateriaal: kasten vol trainingsmodules voor basisartsen, verpleegkundigen, onderwijzers. Ik ben onder de indruk. Mubbashar en zijn discipelen vormen een groep psychiaters die weet wat 'community mental health' inhoudt. We krijgen stapels mee.

20 augustus, Peshawar
Frank is vertrokken. Hij liet een kopie van zijn concept-rapport achter. Ik weet nu wat me te doen staat. We hebben het mental health programma in verschillende fasen opgedeeld. Ik zit nu in de 'demonstratie-fase'. Die duurt tot het einde van het jaar. De bedoeling is in deze periode ervaring op te doen met de introductie van mental health in de basisgezondheidszorg van een klein gebied. We gaan trainingen organiseren voor de dokters, de verpleegkundigen, de vroedvrouwen, de dorpsgezondheidswerkers en de traditionele vroedvrouwen. Een deel zal ik zelf doen, maar het grootste deel gaat ofwel het instituut van professor Mubbashar, of dat van professor Mufti doen. Ik heb beiden een brief geschreven met het verzoek binnen twee weken een voorstel te sturen. Dan kan ik de beste van de twee kiezen.

Mijn taak zal grotendeels bestaan uit het begeleiden van trainingen en monitoring van de effecten. Dat is belangrijk, want hoewel de sleutelfiguren in de Afghaanse gezondheidszorg allemaal zeggen dat geestelijke gezondheidszorg 'heel belangrijk' is, heeft vrijwel niemand een idee hoe dat aan te pakken. En de grote internationale geldschieters zijn beducht dat ze hun geld in een bodemloze put werpen. Die willen eerst effectstudies zien.

27 augustus, Jalalabad
Ik had vandaag een gesprek met een vroedvrouw. Ik vroeg wat ze wist over psychiatrische ziektebeelden. Depressie? Ja, dat kende ze wel. Haar dochter had het ook. Die huilde steeds en was bang dat ze zou sterven of dat er weer een granaatinslag zou komen. Het was begonnen in 1992 toen ze in Kaboel woonden. Twee zaken schokten haar zenuwgestel: de lijken die voor hun huis op straat werden gedumpt en de voortdurende luchtaanvallen. De vroedvrouw somde spontaan alle symptomen van posttraumatische stress-stoornis op: haar dochter had angstige dromen, indringende visuele herbelevingen, vermijdingsgedrag, sliep slecht. En ze schrok zich steeds half dood als ze een vliegtuig hoorde. Toen de Amerikanen het afgelopen najaar met bombardementen begonnen, vluchtte ze hals over kop naar Pakistan.

4 september, Jalalabad
Deze week met mijn twee assistenten 'focus-groepsdiskussies' gedaan. Vier groepen met vrouwen en vier groepen met mannen. De mannen hadden we verdeeld in groepen onder en boven de veertig. Ik vreesde dat de jongeren het zwijgen zou worden opgelegd als ik ze bij de gezaghebbende ouderen in de groep zou zetten. Het was ingewikkeld om de groepen vrouwen te organiseren, want de dorpsoudsten stonden de vrouwen niet toe om met een vreemde man te praten. Ik ben heel tevreden met het alternatief dat we vonden: de vrouwengroepen zijn nu samengesteld uit moeders die op de kinderafdeling van het ziekenhuis op hun zieke kindje pasten. In een ziekenhuis vervalt de sterke scheiding der seksen.

6 september, Peshawar
Ik had gehoopt vandaag brieven aan te treffen van de hooggeleerden Mubbashar uit Rawalpindi en Mufti uit Peshawar. Maar helaas, een leeg postvak. Telefonische navraag bij Mubbashar leerde dat hij mijn brief nooit had ontvangen. Bij boze navraag op het secretariaat laten ze me een getekend briefje van de koeriersdienst zien, dat een pakket van HealthNet op 23 augustus is afgeleverd aan 'mister Khan' van het Rawalpindi General Hospital. Van professor Mufti had ik ook nog niets vernomen. Ook die zegt geen brief te hebben gezien. Onze chauffeur bezweert dat hij de brief heeft afgegeven bij de portier van het ziekenhuis. Wat is hier aan de hand? Mijn stemming zakt tot een tragisch dieptepunt. Ik raak door dit suffe gedoe een paar weken achter op mijn toch al krappe schema.

15 september, Jalalabad
De focus-groepsdiskussies hebben aardige resultaten opgeleverd. De dorpelingen gebruiken ongeveer tien verschillende woorden voor geestesziekten. Naast de klassieke 'gekte' (iemand die wartaal spreekt en in gescheurde kleren op straat zwerft) onderscheidt men ook allerlei mildere varianten, zoals overmatig piekeren en bezorgd zijn. Met die ziekten gaat men meestal niet naar de dokter, maar naar een mullah of naar een shrine. Als dat niet helpt willen ze pillen proberen.

Alle groepen vinden dat geestesziekten tegenwoordig veel vaker voorkomen dan vroeger. ,,We zijn in Afghanistan allemaal een beetje gek'', zei een stokoude dorpsoudste. De oorzaak zocht hij, net als de anderen, in de armoede en het geweld.

18 september, Jalalabad
Het mental health team is tijdelijk uitgebreid met vier interviewers. Het kostte me veel moeite om vrouwen te vinden die konden lezen én buitenshuis mochten werken. Ik vond er twee. Eén is een gezette vroedvrouw met grijs haar. Ze ziet eruit als een oma, en dat is ze waarschijnlijk ook. Toch is ze nog maar 34. Ze gaat een paar weken onbetaald verlof opnemen van haar werk in het ziekenhuis. Dan verdient ze nog wat: haar overheidssalaris (ongeveer 30 euro per maand) heeft ze al maanden niet ontvangen. De tweede kandidaat kwam binnen in burqa. Toen ze dat blauwe ding naar achteren sloeg, keek ik in een spits en treurig jong gelaat. Ze had haar man bij zich, een gehandicapte ex-politieman. Hij was bij gevechten in het noorden in zijn rug geschoten en kon niet meer werken.

21 september, Jalalabad
De conciërge van het kantoor vraagt advies. Zijn moeder heeft vaak hoofdpijn en hij dacht dat het psychisch was. Of ik iets wilde voorschrijven. Dat wilde ik niet, maar ik wilde wel weten wat voor medicatie ze heeft gebruikt. De volgende dag nam hij haar dossier mee. Volgekrabbelde velletjes met recepten. Iedereen is hier verzot op pillen. Wie ziek is, wil het liefst zoveel mogelijk verschillende medicijnen, alleen dán voelt hij zich serieus genomen in zijn lijden. Voor mensen die in deze context opgroeien en om één of andere reden in Nederland belanden, moet het een bittere teleurstelling zijn om door een Nederlandse huisarts te worden geholpen die je eerst aan de praat houdt door te vragen hoe je zelf denkt dat het zo allemaal is gekomen, en je vervolgens met lege handen naar huis stuurt.

mrz
02-12-02, 12:42
Interessant stuk. Het is welbekend dat een zieke al heel veel stress verliest als er eenmaal een diagnose is gestelt, of met andere woorden je dus hoort dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Praten met lotgenoten kan in dezen erg nuttig zijn.

Klein puntje van aandacht in het geval van geesteszieken is natuurlijk de onbeantwoorde vraag van het kip of het ei. In hoeverre is geestesziekte een symptoom van onderliggend lichamelijk probleem en in hoeverre een symptoom van onderliggend psychisch probleem, met lichamelijke gevolgen zoals depressie.


De mens lijdt het meest
Door het lijden dat hij vreest
en dat nooit op komt dagen
zo heeft hij meer te dragen
dan God te dragen geeft

In het geval van medicijnen is het de vraag of het "doel" de middelen heiligt, en het niet enkel symptoombestrijding is. Maar zover zijn velen nog niet natuurlijk.

Prozac generation
http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns999954


GlaxoSmithKline could face huge lawsuit


The British drug giant GlaxoSmithKline could face claims for huge damages from people who say they suffered unpleasant withdrawal symptoms from the anti-depressant drug Seroxat. Seroxat, like Prozac, belongs to the class of drugs known as selective serotonin uptake inhibitors, used by millions of people around the world.
....
Barth says the withdrawal symptoms range from sweating and anxiety to feelings of electric "zaps" in the brain and aggression. "We've even had people calling up whilst they're going through withdrawal in a really bad way - it's been an emotional time for people taking calls here," she adds
http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns99991258


Prozac triggers increase in aggression in mice
http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns99991553


Prozac linked to increased cancer growth
http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns99992090

Simon
02-12-02, 15:45
Hierbij nog een symphatiek project als je de Afghanen wil steunen:
http://www.sweelinck.nl/able.html

ABLE is een acroniem dat staat voor ´ARIC Box Library Extension´. Het is gestart in 1996 en het doel was om de Afghaanse bevolking te voorzien van eenvoudige documenten en boeken die hen zouden kunnen helpen om zich verder te ontwikkelen. Voor de distributie en organisatie van de bibliotheekdozen wordt gebruik gemaakt van bestaande lokale organisaties. Inmiddels zijn er in 20 van de 28 provincies counterparts gevonden. In totaal zijn 20.000 boeken verspreid via de mobiele bibliotheken. Daarnaast heeft ABLE ook eigen schoolpublicaties in de talen Pasthu en Dari, daarvan zijn er nu ruim 100.000 (45 titels) geleverd die worden gebruikt in scholen.

Een bibliotheekdoos bestaat uit 200 boeken en wordt periodiek uitgebreid met 100 tot 200 titels. De boeken gaan over diverse zaken als landbouw, veehouderij, onderwijs, kinderverhalen, speelgoed maken en godsdienst. Een bibliotheek doos met 200 boeken kost 400 dollar, dus ongeveer 2 euro per boek.

Het ABLE-project is een samenwerking tussen ACBAR, een niet-gouvernmentele organisatie (NGO) die zich inzet voor verbetering van het welzijn van de Afghaanse vluchtelingen en de bevolking in Afghanistan zelf, en AREA (Agency for Rehabilitation and Energy/Conservation in Afghanistan). Dat is ook een lokale NGO die zich bezighoudt met ´community development´. Ze hebben allerlei projecten op het gebied van gemeenschapsontwikkeling. Ze leggen zich vooral toe op het introduceren van milieuvriendelijke en energiebesparende manieren van landbouw en nijverheid. De projecten worden gedragen door de lokale gemeenschap, die wordt vertegenwoordigd in een ´development shura´. Een shura is zoiets als een dorpsraad.

AREA heeft in samenwerking met de koepelorganisatie ACBAR in de afgelopen jaren enkele bibliotheekkisten verspreid in dorpen. Ze doen dit alleen als de shura bereid is zich garant te stellen voor een goede gang van zaken. De shura stelt een bibliotheekhouder aan die registreert wie welke boeken leent. Na een afgesproken tijd wordt de kist weer opgehaald en de inhoud vervangen door nieuwe boeken.

Op het kantoor van AREA vertelde de program manager, Sayed Najibullah me dat het tot nu toe om kleinschalige projecten gaat, maar dat er op dit moment drie dorpen op de wachtlijst staan om ook een bibliotheekkist te mogen lenen.

Een bibliotheek kist met 200 boeken kost 400$US. De transportkosten vanuit Peshawar (Pakistan) naar Jalalabad worden door ACBAR (de overkoepelende organisatie) gedragen en voor het transport naar de dorpen zorgt AREA. Er zijn dus geen verdere overheadkosten aan verbonden. Dat betekent dat iedere 2 dollar besteed wordt aan een boek."

Gironummer 395 53 87
t.n.v. Diaconie Oude en Amstelkerk CLV
o.v.v. Bibliotheekdozen Afghanistan