MokroMike II
15-12-02, 01:32
De meest verdrukte laag van de maatschappij.
Samen met de mensen zonder papieren, behoren de zogenaamde 'migranten' tot de meest verdrukte lagen van de bevolking. Ze hebben de laagste lonen en de smerigste banen. Met dat doel zijn ze hier immers naartoe gehaald. Ze worden op bijna alle vlakken achtergesteld en gediscrimineerd: onderwijs, huisvesting, werk, uitgaansleven, stemrecht ... Ze worden beschouwd als de 'untermenschen' van onze samenleving en zijn het mikpunt van pesterijen en vernederingen door de politie. Dit gegeven determineert al de rest. Wie dat niet ziet maakt zich snel schuldig aan 'victim blaming' (de schuld geven aan het slachtoffer) en versterkt deze verdrukking dan onbedoeld alleen maar verder.
Deze vernedering wordt versterkt door de internationale situatie. Irak wordt reeds meer dan tien jaar uitgehongerd. Israël kan ongestoord de Palestijnen als honden behandelen. Het land van de heilige plaatsen Mekka en Medina werd in het kader van de Golfoorlog gedurende jaren bezet door Amerikaanse troepen. Stelt u zich eens voor dat een moslimleger de streek rond Rome komt bezetten om een Europees probleem te komen oplossen.
Integratie
Er is nooit een serieus integratiebeleid geweest. Bovendien is dat nooit de bedoeling geweest. Het is voor een kapitalistische samenleving zeer functioneel om een etnische onderlaag te bezitten. Deze laag drukt de lonen naar beneden en het is handig om de autochtone werkende bevolking tegen de onderlaag uit te spelen d.m.v. racisme. Er zijn natuurlijk wel enkele migranten gepromoveerd tot ´volwaardige Belg´, sommigen hebben het zelfs tot politicus geschopt. Dat doet onvermijdelijk denken aan de 'evolués' in Belgisch Congo. Er is ook een hele welzijnsstrategie gelanceerd om het probleem te bedwingen. In het kader van het 'early warning system' worden migrantencentra ingeschakeld als politieantenne binnen de allochtone bevolking. Allerhande activiteiten van jeugdhuizen en andere socio-culturele organisaties moeten voorkomen dat de discriminatie en het ongenoegen zich vertaalt naar maatschappelijk verzet. Jeugdhuizen of andere centra die niet in de pas lopen dreigen hun subsidies te verliezen.
Integratie is in de eerste plaats een kwestie van koopkracht, de rest is bijkomstig. Een fundamentalistische sjeik, een volbloed Japanse manager en een begoede orthodoxe Israëliër hebben geen integratieprobleem. Een Belg uit de vierde wereld heeft daar wel problemen mee.
Komt daarbij dat Vlaanderen op vlak van het racisme zeer hoog scoort, dan kan je voorspellen dat deze situatie vroeg of laat explosief wordt, zeker als er gemoord wordt en als de underdogs zich niet zomaar laten kisten.
Paternalisme
Onze katholieke en koloniale traditie heeft het paternalisme er heel diep ingestampt. Zolang slachtoffers sukkelaars blijven en zolang ze passief object zijn van onze belangstelling en hulp vinden we ze tof en vinden we onszelf toch zo edelmoedig. Maar o wee als de slachtoffers zich niet langer laten betuttelen, de straat op komen, het heft in eigen hand nemen, zich organiseren en kritisch naar de samenleving kijken. Wanneer dat gebeurt, haken velen af. Dan zijn ze plots ondankbaar, overdrijven ze, is hun ideologie niet helemaal zuiver, zijn hun leiders extremistisch. Dezelfde houding vinden we terug bij heel wat activisme t.a.v. de Derde Wereld. Deze aanpak, die wij ten onrechte als integratie beschrijven, is compleet gefaald en dat kan ook niet anders.
Fascisering
Het optreden van het establishment is beangstigend. De politici, politie, gerecht en pers (op enkele kleine uitzonderingen na in De Standaard, Het Volk, Jef Lambrecht op Radio 1 in het Vrije Westen op 28 november 2002) waren eensgezind in de omdraaiing van de feiten. Geen walging te horen over de moord, maar enkel hysterie over de zogenaamde relschoppers. Het was geen racistische moord (wat dan wel?), de rellen werden niet veroorzaakt door de moord en de jarenlange achteruitstelling en pesterijen, maar uitgelokt door publieke vijand nummer één: Abou Jahjah. Deze laatste moet vervolgd worden en liefst van al uitgewezen. In de feiten zijn de mensen van AEL tussengekomen om de gemoederen te bedaren. De politie gedroeg zich volgens de politici en de pers keurig en voorbeeldig. In werkelijkheid werd een mini 'staat van beleg' afgekondigd, veroorzaakte de brutale aanpak d.m.v. peperspray heel wat geweld, werd bijna iedereen die de 'verkeerde' huidskleur had in de buurt opgepakt. Dergelijke - desnoods uitgelokte - incidenten zijn een ideaal oefenterrein voor het repressieapparaat. Bij de rellen Anderlecht, vijf jaar geleden, werd de integratie van de politie en de rijkswacht en het pro-actieve optreden in de praktijk reeds 'uitgeoefend'. Wie nog twijfelt, het repressieapparaat (politie en gerecht) is klaar om grootschalige maatschappelijk protest efficiënt neer te slaan. Ze worden hierin feilloos gedekt door de politieke wereld en de media.
Het establishment juichte inderdaad bij de harde en brutale aanpak van de meest verdrukte groep van de samenleving, waarvan één van hen in koele bloede werd geëxecuteerd. Er was nauwelijks nog een dissidente stem te horen. We zaten eventjes in een openlijke politiestaat. Nee, dit is niet Italië of een republiek waar extreem-rechts het voor het zeggen heeft. Het is een land en een stad waar sociaal-democraten en groenen in de meerderheid zitten. Dat is nog het meest bangelijke van al. En de oorlog is nog niet eens begonnen. Gisteren d'Orazio, vandaag AEL, morgen de PVDA(be)?, de anti-oorlogcomités?, de radicale anti-globalisten (zoals in Italië)?
Er zal meer nodig zijn dan folkloristische en ludieke manifestaties om deze fascisering te stoppen.
www.dewaarheid.nu
Samen met de mensen zonder papieren, behoren de zogenaamde 'migranten' tot de meest verdrukte lagen van de bevolking. Ze hebben de laagste lonen en de smerigste banen. Met dat doel zijn ze hier immers naartoe gehaald. Ze worden op bijna alle vlakken achtergesteld en gediscrimineerd: onderwijs, huisvesting, werk, uitgaansleven, stemrecht ... Ze worden beschouwd als de 'untermenschen' van onze samenleving en zijn het mikpunt van pesterijen en vernederingen door de politie. Dit gegeven determineert al de rest. Wie dat niet ziet maakt zich snel schuldig aan 'victim blaming' (de schuld geven aan het slachtoffer) en versterkt deze verdrukking dan onbedoeld alleen maar verder.
Deze vernedering wordt versterkt door de internationale situatie. Irak wordt reeds meer dan tien jaar uitgehongerd. Israël kan ongestoord de Palestijnen als honden behandelen. Het land van de heilige plaatsen Mekka en Medina werd in het kader van de Golfoorlog gedurende jaren bezet door Amerikaanse troepen. Stelt u zich eens voor dat een moslimleger de streek rond Rome komt bezetten om een Europees probleem te komen oplossen.
Integratie
Er is nooit een serieus integratiebeleid geweest. Bovendien is dat nooit de bedoeling geweest. Het is voor een kapitalistische samenleving zeer functioneel om een etnische onderlaag te bezitten. Deze laag drukt de lonen naar beneden en het is handig om de autochtone werkende bevolking tegen de onderlaag uit te spelen d.m.v. racisme. Er zijn natuurlijk wel enkele migranten gepromoveerd tot ´volwaardige Belg´, sommigen hebben het zelfs tot politicus geschopt. Dat doet onvermijdelijk denken aan de 'evolués' in Belgisch Congo. Er is ook een hele welzijnsstrategie gelanceerd om het probleem te bedwingen. In het kader van het 'early warning system' worden migrantencentra ingeschakeld als politieantenne binnen de allochtone bevolking. Allerhande activiteiten van jeugdhuizen en andere socio-culturele organisaties moeten voorkomen dat de discriminatie en het ongenoegen zich vertaalt naar maatschappelijk verzet. Jeugdhuizen of andere centra die niet in de pas lopen dreigen hun subsidies te verliezen.
Integratie is in de eerste plaats een kwestie van koopkracht, de rest is bijkomstig. Een fundamentalistische sjeik, een volbloed Japanse manager en een begoede orthodoxe Israëliër hebben geen integratieprobleem. Een Belg uit de vierde wereld heeft daar wel problemen mee.
Komt daarbij dat Vlaanderen op vlak van het racisme zeer hoog scoort, dan kan je voorspellen dat deze situatie vroeg of laat explosief wordt, zeker als er gemoord wordt en als de underdogs zich niet zomaar laten kisten.
Paternalisme
Onze katholieke en koloniale traditie heeft het paternalisme er heel diep ingestampt. Zolang slachtoffers sukkelaars blijven en zolang ze passief object zijn van onze belangstelling en hulp vinden we ze tof en vinden we onszelf toch zo edelmoedig. Maar o wee als de slachtoffers zich niet langer laten betuttelen, de straat op komen, het heft in eigen hand nemen, zich organiseren en kritisch naar de samenleving kijken. Wanneer dat gebeurt, haken velen af. Dan zijn ze plots ondankbaar, overdrijven ze, is hun ideologie niet helemaal zuiver, zijn hun leiders extremistisch. Dezelfde houding vinden we terug bij heel wat activisme t.a.v. de Derde Wereld. Deze aanpak, die wij ten onrechte als integratie beschrijven, is compleet gefaald en dat kan ook niet anders.
Fascisering
Het optreden van het establishment is beangstigend. De politici, politie, gerecht en pers (op enkele kleine uitzonderingen na in De Standaard, Het Volk, Jef Lambrecht op Radio 1 in het Vrije Westen op 28 november 2002) waren eensgezind in de omdraaiing van de feiten. Geen walging te horen over de moord, maar enkel hysterie over de zogenaamde relschoppers. Het was geen racistische moord (wat dan wel?), de rellen werden niet veroorzaakt door de moord en de jarenlange achteruitstelling en pesterijen, maar uitgelokt door publieke vijand nummer één: Abou Jahjah. Deze laatste moet vervolgd worden en liefst van al uitgewezen. In de feiten zijn de mensen van AEL tussengekomen om de gemoederen te bedaren. De politie gedroeg zich volgens de politici en de pers keurig en voorbeeldig. In werkelijkheid werd een mini 'staat van beleg' afgekondigd, veroorzaakte de brutale aanpak d.m.v. peperspray heel wat geweld, werd bijna iedereen die de 'verkeerde' huidskleur had in de buurt opgepakt. Dergelijke - desnoods uitgelokte - incidenten zijn een ideaal oefenterrein voor het repressieapparaat. Bij de rellen Anderlecht, vijf jaar geleden, werd de integratie van de politie en de rijkswacht en het pro-actieve optreden in de praktijk reeds 'uitgeoefend'. Wie nog twijfelt, het repressieapparaat (politie en gerecht) is klaar om grootschalige maatschappelijk protest efficiënt neer te slaan. Ze worden hierin feilloos gedekt door de politieke wereld en de media.
Het establishment juichte inderdaad bij de harde en brutale aanpak van de meest verdrukte groep van de samenleving, waarvan één van hen in koele bloede werd geëxecuteerd. Er was nauwelijks nog een dissidente stem te horen. We zaten eventjes in een openlijke politiestaat. Nee, dit is niet Italië of een republiek waar extreem-rechts het voor het zeggen heeft. Het is een land en een stad waar sociaal-democraten en groenen in de meerderheid zitten. Dat is nog het meest bangelijke van al. En de oorlog is nog niet eens begonnen. Gisteren d'Orazio, vandaag AEL, morgen de PVDA(be)?, de anti-oorlogcomités?, de radicale anti-globalisten (zoals in Italië)?
Er zal meer nodig zijn dan folkloristische en ludieke manifestaties om deze fascisering te stoppen.
www.dewaarheid.nu