Simon
15-12-02, 18:49
T e r r e u r i n K r a b b e n d i j k e
persbericht van Abdullah Haselhoef
Krabbendijke, 14 december 2002
Terwijl mijn zoontje op de Intensive Care in het Kinderziekenhuis te Antwerpen vecht voor zijn leven om van de longbeademing machine af te komen vonden onverlaten het nodig om in de nacht van vrijdag 13 december op 14 december in onze paardenstal in te breken en de poten van een kip te breken en gruwelijk de nek van een andere kip om te draaien en dezen beiden als een soort ziekelijke waarschuwing voor ons achter te laten.
Deze twee arme onschuldige mishandelde dieren konden in juli nog ontsnappen toen onze stal door brandstichting volledig verwoest werd. Bij die brandstichting werden toen 12 kippen levend verbrand.
Begin dit jaar stierf het lievelingspaard van mijn vrouw aan de gevolgen van een bloeding veroorzaakt door mishandeling van onbekenden in onze stal
En vorig jaar rond Sinterklaas/ Kersttijd werd het konijntje van mijn dochtertje (9) uit haar hok samen met een aantal andere dieren gestolen.
Dit zijn kwalijke zaken en grijpen zeer diep in het vertrouwen en het veiligheidsgevoel wat kinderen en volwassenen in het leven nodig hebben. Deze afschuwelijke vormen van dierenmishandeling en pijn voor mijn vrouw en kinderen komen bovenop de pijn die zij het afgelopen jaar ervaren hebben over de demonisering van hun vader, echtgenoot.
Een demonisering die vorig jaar begon kort na mijn overweging tijdens de herdenkingsdienst van de slachtoffers van 11 september die gehouden werd in de Domkerk in het bijzijn van het koninklijke huis en het kabinet.
Sindsdien zijn mijn woorden en denkbeelden stelselmatig buiten hun context geciteerd waardoor de weergave van mijn woorden en bijdragen tot de open discussie in Nederland in sommige gevallen eerder hebben bijgedragen tot polarisatie tussen de verschillende bevolkingsgroepen en minderheden dan dat zij bijgedragen heeft tot het dichten van kloven, tegenstellingen en het bouwen van bruggen naar elkaar toe.
Het in diskrediet brengen van mij als persoon door achteraf vals gebleken aantijgingen over mijn imam status en mijn woordvoerderschap van een deel van de Islamitische gemeenschap was één van de meest succesvolle pogingen hiertoe. Maar ook het veelvuldig en nodeloos herhalen van - mijn buiten de context geciteerde uitspraken en het achterwege laten van belangrijke nuanceringen ten behoeve van de 'media- soundbyte' en alsook het in twijfel trekken van oprechte intenties in het aangaan van de dialoog tussen homo's, joden en andersgelovigen heeft de publieke opinie jegens mij op een zeer negatieve wijze beïnvloed.
Over de motieven van de onbekende dader(s) kan men slechts speculeren en hier wil ik dus niet aan meedoen maar na de diefstal van het konijn van mijn dochter, de dodelijke mishandeling van ons paard, de door brandstichting verwoeste paardenstal, het breken van de poten en het omdraaien van de nek van onze kippen is dit voor mij een nieuwe waarschuwende symbolische daad die verder gaat dan alleen maar uit een hand gelopen kwajongensstreek.
Ik snap dan ook niet dat in een dorp als Krabbendijke met slechts 4.000 inwoners waarvan de helft kinderen zijn en waarvan bijna alle volwassen 's zondags 3x naar de kerk gaan in één van de vier kerken die ons dorpje rijk is, dat deze schanddaden onopgemerkt mogelijk zijn.
Ik snap nog steeds niet dat de plaatselijke politie zelfs na één jaar niet in staat is om in zo een klein dorp als Krabbendijke de dader(s) op te pakken en zo mijn vrouw, kinderen, dieren en bezittingen passend te beschermen zoals een overheid, zonder aanzien des persoon, behoort te doen.
Het is niet altijd even makkelijk om het hoofd, rationeel en financieel, boven water te houden en het hart gelijk mild en gelijk zacht en verheven aanschouwend de zaken gade te slaan die ons jong gezin het afgelopen jaar getroffen heeft.
Wat ons veel moed geeft en ondersteuning naast onze spiritualiteit en levensbeschouwing is het besef dat wij in deze niet alleen staan en dat veel Krabbendijkenaren het samen met ons even afschuwelijk en Krabbendijke onwaardig vinden dat dit alles in ons dorp en in ons land gebeuren kan.
Ik voel echter geen boosheid of rancune richting de dader(s) daar met boosheid of rancune men geen zaken oplost of voorkomt. Veeleer vind ik het in het belang van mijn gezin alsook in het belang van de dader(s) dat men probeert de oorzaken en beweegreden te achterhalen voor deze daden der terreur.
Daden van terreur waar hogere gevangenisstraffen of hogere boetes geen passend antwoord voor vormen maar gesprekken, de dialoog en het verschaffen van nieuwe inzichten in een opvoedingstraject aan deze dader(s) humaner zouden zijn en herhalingen wellicht beter kunnen worden voorkomen.
Abdullah Haselhoef
persbericht van Abdullah Haselhoef
Krabbendijke, 14 december 2002
Terwijl mijn zoontje op de Intensive Care in het Kinderziekenhuis te Antwerpen vecht voor zijn leven om van de longbeademing machine af te komen vonden onverlaten het nodig om in de nacht van vrijdag 13 december op 14 december in onze paardenstal in te breken en de poten van een kip te breken en gruwelijk de nek van een andere kip om te draaien en dezen beiden als een soort ziekelijke waarschuwing voor ons achter te laten.
Deze twee arme onschuldige mishandelde dieren konden in juli nog ontsnappen toen onze stal door brandstichting volledig verwoest werd. Bij die brandstichting werden toen 12 kippen levend verbrand.
Begin dit jaar stierf het lievelingspaard van mijn vrouw aan de gevolgen van een bloeding veroorzaakt door mishandeling van onbekenden in onze stal
En vorig jaar rond Sinterklaas/ Kersttijd werd het konijntje van mijn dochtertje (9) uit haar hok samen met een aantal andere dieren gestolen.
Dit zijn kwalijke zaken en grijpen zeer diep in het vertrouwen en het veiligheidsgevoel wat kinderen en volwassenen in het leven nodig hebben. Deze afschuwelijke vormen van dierenmishandeling en pijn voor mijn vrouw en kinderen komen bovenop de pijn die zij het afgelopen jaar ervaren hebben over de demonisering van hun vader, echtgenoot.
Een demonisering die vorig jaar begon kort na mijn overweging tijdens de herdenkingsdienst van de slachtoffers van 11 september die gehouden werd in de Domkerk in het bijzijn van het koninklijke huis en het kabinet.
Sindsdien zijn mijn woorden en denkbeelden stelselmatig buiten hun context geciteerd waardoor de weergave van mijn woorden en bijdragen tot de open discussie in Nederland in sommige gevallen eerder hebben bijgedragen tot polarisatie tussen de verschillende bevolkingsgroepen en minderheden dan dat zij bijgedragen heeft tot het dichten van kloven, tegenstellingen en het bouwen van bruggen naar elkaar toe.
Het in diskrediet brengen van mij als persoon door achteraf vals gebleken aantijgingen over mijn imam status en mijn woordvoerderschap van een deel van de Islamitische gemeenschap was één van de meest succesvolle pogingen hiertoe. Maar ook het veelvuldig en nodeloos herhalen van - mijn buiten de context geciteerde uitspraken en het achterwege laten van belangrijke nuanceringen ten behoeve van de 'media- soundbyte' en alsook het in twijfel trekken van oprechte intenties in het aangaan van de dialoog tussen homo's, joden en andersgelovigen heeft de publieke opinie jegens mij op een zeer negatieve wijze beïnvloed.
Over de motieven van de onbekende dader(s) kan men slechts speculeren en hier wil ik dus niet aan meedoen maar na de diefstal van het konijn van mijn dochter, de dodelijke mishandeling van ons paard, de door brandstichting verwoeste paardenstal, het breken van de poten en het omdraaien van de nek van onze kippen is dit voor mij een nieuwe waarschuwende symbolische daad die verder gaat dan alleen maar uit een hand gelopen kwajongensstreek.
Ik snap dan ook niet dat in een dorp als Krabbendijke met slechts 4.000 inwoners waarvan de helft kinderen zijn en waarvan bijna alle volwassen 's zondags 3x naar de kerk gaan in één van de vier kerken die ons dorpje rijk is, dat deze schanddaden onopgemerkt mogelijk zijn.
Ik snap nog steeds niet dat de plaatselijke politie zelfs na één jaar niet in staat is om in zo een klein dorp als Krabbendijke de dader(s) op te pakken en zo mijn vrouw, kinderen, dieren en bezittingen passend te beschermen zoals een overheid, zonder aanzien des persoon, behoort te doen.
Het is niet altijd even makkelijk om het hoofd, rationeel en financieel, boven water te houden en het hart gelijk mild en gelijk zacht en verheven aanschouwend de zaken gade te slaan die ons jong gezin het afgelopen jaar getroffen heeft.
Wat ons veel moed geeft en ondersteuning naast onze spiritualiteit en levensbeschouwing is het besef dat wij in deze niet alleen staan en dat veel Krabbendijkenaren het samen met ons even afschuwelijk en Krabbendijke onwaardig vinden dat dit alles in ons dorp en in ons land gebeuren kan.
Ik voel echter geen boosheid of rancune richting de dader(s) daar met boosheid of rancune men geen zaken oplost of voorkomt. Veeleer vind ik het in het belang van mijn gezin alsook in het belang van de dader(s) dat men probeert de oorzaken en beweegreden te achterhalen voor deze daden der terreur.
Daden van terreur waar hogere gevangenisstraffen of hogere boetes geen passend antwoord voor vormen maar gesprekken, de dialoog en het verschaffen van nieuwe inzichten in een opvoedingstraject aan deze dader(s) humaner zouden zijn en herhalingen wellicht beter kunnen worden voorkomen.
Abdullah Haselhoef