bahar
17-12-02, 13:02
Niet meer mijn leven.deel 2
Ze trok de voordeur achter haar dicht. In de verte zag ze lichten knipperen. Faisel reed richting Hayat. Toen hij eenmaal voor haar stond stapte ze in. "Zullen we een stukje gaan rijden?" zei hij. Hayat knikte. Tijdens de rit begon Faisel te vertellen dat hij had nagedacht. Hij accepteerde haar beslissing. Hayat keek hem aan met een glimlach. "Dank je wel Faisel, en ik weet zeker dat jij binnekort wel je ware tegenkomt". Faisel lachte. Hij stopte de auto. Hayat keek voor zich. Ze waren in een afgelegen straat. Wat er nu zou gaan gebeuren had ze niet voor mogelijk gehouden.
Faisel draaide zich naar hem toe. Met een knopje drukte hij de deurvergrendeling in. "Goed, jij trouwt dus niet met mij, ik denk dat niemand je dan nog wil" zei hij gemeen. "Wat bedoel je?" zei Hayat bang. "Faisel, je maakt me bang, wat wil je?" zei Hayat nog banger. Faisel pakte Hayat bij haar arm. Ineens kwamen er twee jongens vanuit de achterbank te voorschijn. Een trok de stoel van Hayat naar achter en pakte haar hoofd vast. Hij duwde haar hoofd naar achter en spuug erop. "Tfoe" schreeuwde hij lachend. De andere jongen trok haar truitje kapot, waar daar na haar bh volgde. Hij begon ruw en hard in haar borsten te knijpen. Faisel hield haar armen vast. Hayat was aan het gillen, ze gilde totdat ze zelf verdoofd werd door haar gegil. Faisel pakte een mes. Hij hield het voor haar ogen en gaf haar een harde klap in haar gezicht. "Hou je vieze bek h.o.e.r voordat ik je doodsteek, dit verdien je!" schreeuwde hij."Je hebt zeker een vriend jek a vieze h.o.e.r." schreeuwde hij. Hayat was na het zien van het mes stil geworden. Ze hoorde en voelde niets meer. Haar lichaam was zielloos leek het.
Ze zag alles vanuit een hoek gebeuren. Faisel scheurde haar jurk kapot. Hij maakte met het mes haar ondergoed stuk. Daar lag ze. Naakt. In zijn auto. Hij pakte een been van haar beet. Zijn vriend hield haar been vast. Het andere been hield Faisel vast. Hij keek haar aan en spuugde op haar vagina. "Dit verdien je a vieze smerige ****". Hayat was verdoofd. Dit kon niet gebeuren. Faisel pakte zijn penis vast en duwde hem ruw in haar. Hij pakte Hayat bij haar haar en verkrachtte haar. Het leken wel uren. Hayat gilde. "neeeeee, aaaaaah!!!" en ze begon keihard te huilen en hysterisch te gillen. Faisel legde zijn hand op haar gezicht en kneep erin. Hij begon steeds zwaarder te hijgen. Zijn sperma spoot hij op haar lichaam.
Toen wilde de vriend. Daarna de andere vriend. Precies hetzelfde. Hayat was toen buiten bewustzijn geraakt. Faisel had haar om dehoek van haar straat uit zijn auto gegooid. Ze heeft daar ruim een uur gelegen. Bijna naakt. Niemand die haar gezien heeft. Ze was helemaal kapot. Ze sprak in zichzelf. Ze droomde. Dit was haar leven. Dit werd haar realiteit. Ze probeerde op te staan. Haar handen waren helemaal nat. Bij de lantarenpaal bleef ze staan. Ze keek naar beneden naar haar handen.
Rood. Bloed. Er kwam alleen maar bloed uit haar vagina. Ze was stil en liep door. Normaal kon ze niet meer lopen. Ze was helemaal in de war. Helemaal alleen. Ze had het koud. De achterdeur was open, haar ouders en broertje lagen al te slapen. Haar moeder wist dat ze met Faisel was, maar wilde maar al te graag dat ze veel tijd met hem doorbracht.
Hayat liep naar binnen. Ze was ontzettend moe. Ze was levensmoe. Ze liep naar de douch. Spiegel. Ze kon er niet inkijken. Ze kon het gewoon niet. Ze deed de douche aan. Lauw water. Ze stapte met haar kapote kleren en al onder de douche. Nog steeds stroomde het bloed uit haar vagina. Ze sloot haar ogen. Toen begon ze te huilen. Ze huilde met een zacht geluid, maar in haar hart schreeuwde ze.
Ze heeft twee uur onder de douche gezeten. Ze liep haar kamer binnen. Voelde zich nog steeds vies. Ze had een ongeloofelijke pijn in haar vagina. Ze wilde dood. Ze ging op bed liggen. Ze pakte eendoosje. In het doosje zaten slaappillen, die ze ooit van de dokter gehad heeft nadat ze door de hitte niet kon slapen toen ze een jaar geleden naar Marokko geweest was. Ze nam zonder aarzelen de pillen in. Ze was helemaal leeg van binnen. Ze sloot haar ogen en ging op bed liggen. Ze wilde dat het voorbij was. Hayat liet het potje pillen vallen op de grond. Ze voelde zich misselijk worden en nog geen paar minuten daarna begon ze over te geven. Haar moeder hoorde haar. Ze kwam aangelopen en deed het felle licht aan.
Hayat was nog steeds aan het overgeven. Haar moeder zag de blauwe plekken op haar lichaam. Ze hielp Hayat al overgevend van het bed en bracht haar naar de douche. Haar moeder fluisterde zachte lieve woordjes naar haar toe. Met een washandje probeerde ze zo zacht mogelijk haar lichaam schoon te maken. Overal waren blauwe plekken. Haar moeder keek haar aan. "Hoe komen die daar Hayat, wie heeft dat gedaan?"
Hayat begon te huilen. "a moi, Faisel heeft dit gedaan, hij heeft mij verkracht mama" zei ze. Haar moeder stopte even. Ze keek Hayat ongeloofig aan. "Hayat, wat zeg je me nou?" zei haar moeder. Hayat probeerde op te staan, en weer kwam er bloed uit haar vagina. Haar moeder schrok, hield haar
hand voor haar mond en begon te huilen. Hayat pakte een handdoek. "Waarom, waarom heeft hij dit gedaan Hayat?" zei haar moeder. Hayat antwoorde zachtjes "omdat ik niet met hem wilde trouwen". Haar moeder's gezicht vertrok. Ze was boos. "En waarom wilde je dat dan niet? Nu zal je helemaal niemand meer krijgen" zei haar moeder. Waarom had haar moeder van die harde woorden, waarom was de eer van de familie belangrijker dan de de mensen die erin zaten. Ze haatte haar moeder dat moment.
Haar moeder hielp Hayat naar bed. "Tegen abbah zeggen we weldat je gewoon ziek bent." zei haar moeder. Hayat had blijkbaar alle pillen overgegeven. Ze viel in bed als een blok in slaap.
De volgende morgen naderde. Hayat sliep. Ineens voelde ze een harde bons. Ze kon het nog niet plaatsen. Het begon pijn te doen. Ze opende haar ogen. Haar vader. "Jij h.o.e.r. jij smerige h.o.e.r. sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder.
"Saffie, genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze het?
Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien, maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig jaloers persoon. Ze wist dat ze nog niet van hem of haar ouders af was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier weg."
Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet. “Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou." zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat ze je naar Marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd.
"Je moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit. Even later kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze. Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit. Hayat pakte haar tasje. Ze deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui, tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe?
Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten. Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de keuken bezig. Haar vader in de tuin. Perfect. Zachtjes deed ze de deur van de hendel en liep naar buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina. Ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de tranen stroomde over haar wang. Het interesseerde Hayat niet meer hoe ze er bij liep, ook al zat haar lichaam onder de blauwe plekken en bloed. Ze moest weg.
Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en die Marokaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen. Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut, tuuuuuuut, ja hallo?" antwoorde een lieve stem. "Imane, met Hayat, ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact met je op. Oh en lieve Imane, zeg neit dat ik je gebeld heb, alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam! schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer ofzo.
9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw geintresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg. In de trein viel ze in slaap. Die nacht daarvoor had ze nauwelijks geslapen. "Dit is halte Amsterdam Centraal Station, eindhalte voor deze trein!" galmde het uit de boxxen. Hayat stond vermoeid op en pakte haar tas. Haar gezicht deed heel erg pijn. Ze had nu zestig euro. Ze besloot een hotel te zoeken voor de aankomende nacht. Eerst een hotel, dan wat eten. Maar hoe moet ik aan geld komen als het op is? dacht ze. Werk zoeken.
Er was vast wel genoeg werk tevinden. Al was het maar schoonmaken. Ze ging naar het VVV kantoor. "Goedemiddag meneer, ik zoek een hoteletje, maar heb in principe alleen een bed en een douche nodig." zei ze. "Een goedkoop hotelletje, als u die tram neemt neemt en uitstapt bij Rembrandplein dan loopt u de eerste straat naar rechts in en komt u bij het Titus Hotel. Best te betalen." zei de man. "En om hoeveel geld gaat het dan?" vroeg Hayat zachtjes. "Ik bel wel even voor je, want het moet ook nog vrij zijn" zei de man.
einde van deel 2
Ze trok de voordeur achter haar dicht. In de verte zag ze lichten knipperen. Faisel reed richting Hayat. Toen hij eenmaal voor haar stond stapte ze in. "Zullen we een stukje gaan rijden?" zei hij. Hayat knikte. Tijdens de rit begon Faisel te vertellen dat hij had nagedacht. Hij accepteerde haar beslissing. Hayat keek hem aan met een glimlach. "Dank je wel Faisel, en ik weet zeker dat jij binnekort wel je ware tegenkomt". Faisel lachte. Hij stopte de auto. Hayat keek voor zich. Ze waren in een afgelegen straat. Wat er nu zou gaan gebeuren had ze niet voor mogelijk gehouden.
Faisel draaide zich naar hem toe. Met een knopje drukte hij de deurvergrendeling in. "Goed, jij trouwt dus niet met mij, ik denk dat niemand je dan nog wil" zei hij gemeen. "Wat bedoel je?" zei Hayat bang. "Faisel, je maakt me bang, wat wil je?" zei Hayat nog banger. Faisel pakte Hayat bij haar arm. Ineens kwamen er twee jongens vanuit de achterbank te voorschijn. Een trok de stoel van Hayat naar achter en pakte haar hoofd vast. Hij duwde haar hoofd naar achter en spuug erop. "Tfoe" schreeuwde hij lachend. De andere jongen trok haar truitje kapot, waar daar na haar bh volgde. Hij begon ruw en hard in haar borsten te knijpen. Faisel hield haar armen vast. Hayat was aan het gillen, ze gilde totdat ze zelf verdoofd werd door haar gegil. Faisel pakte een mes. Hij hield het voor haar ogen en gaf haar een harde klap in haar gezicht. "Hou je vieze bek h.o.e.r voordat ik je doodsteek, dit verdien je!" schreeuwde hij."Je hebt zeker een vriend jek a vieze h.o.e.r." schreeuwde hij. Hayat was na het zien van het mes stil geworden. Ze hoorde en voelde niets meer. Haar lichaam was zielloos leek het.
Ze zag alles vanuit een hoek gebeuren. Faisel scheurde haar jurk kapot. Hij maakte met het mes haar ondergoed stuk. Daar lag ze. Naakt. In zijn auto. Hij pakte een been van haar beet. Zijn vriend hield haar been vast. Het andere been hield Faisel vast. Hij keek haar aan en spuugde op haar vagina. "Dit verdien je a vieze smerige ****". Hayat was verdoofd. Dit kon niet gebeuren. Faisel pakte zijn penis vast en duwde hem ruw in haar. Hij pakte Hayat bij haar haar en verkrachtte haar. Het leken wel uren. Hayat gilde. "neeeeee, aaaaaah!!!" en ze begon keihard te huilen en hysterisch te gillen. Faisel legde zijn hand op haar gezicht en kneep erin. Hij begon steeds zwaarder te hijgen. Zijn sperma spoot hij op haar lichaam.
Toen wilde de vriend. Daarna de andere vriend. Precies hetzelfde. Hayat was toen buiten bewustzijn geraakt. Faisel had haar om dehoek van haar straat uit zijn auto gegooid. Ze heeft daar ruim een uur gelegen. Bijna naakt. Niemand die haar gezien heeft. Ze was helemaal kapot. Ze sprak in zichzelf. Ze droomde. Dit was haar leven. Dit werd haar realiteit. Ze probeerde op te staan. Haar handen waren helemaal nat. Bij de lantarenpaal bleef ze staan. Ze keek naar beneden naar haar handen.
Rood. Bloed. Er kwam alleen maar bloed uit haar vagina. Ze was stil en liep door. Normaal kon ze niet meer lopen. Ze was helemaal in de war. Helemaal alleen. Ze had het koud. De achterdeur was open, haar ouders en broertje lagen al te slapen. Haar moeder wist dat ze met Faisel was, maar wilde maar al te graag dat ze veel tijd met hem doorbracht.
Hayat liep naar binnen. Ze was ontzettend moe. Ze was levensmoe. Ze liep naar de douch. Spiegel. Ze kon er niet inkijken. Ze kon het gewoon niet. Ze deed de douche aan. Lauw water. Ze stapte met haar kapote kleren en al onder de douche. Nog steeds stroomde het bloed uit haar vagina. Ze sloot haar ogen. Toen begon ze te huilen. Ze huilde met een zacht geluid, maar in haar hart schreeuwde ze.
Ze heeft twee uur onder de douche gezeten. Ze liep haar kamer binnen. Voelde zich nog steeds vies. Ze had een ongeloofelijke pijn in haar vagina. Ze wilde dood. Ze ging op bed liggen. Ze pakte eendoosje. In het doosje zaten slaappillen, die ze ooit van de dokter gehad heeft nadat ze door de hitte niet kon slapen toen ze een jaar geleden naar Marokko geweest was. Ze nam zonder aarzelen de pillen in. Ze was helemaal leeg van binnen. Ze sloot haar ogen en ging op bed liggen. Ze wilde dat het voorbij was. Hayat liet het potje pillen vallen op de grond. Ze voelde zich misselijk worden en nog geen paar minuten daarna begon ze over te geven. Haar moeder hoorde haar. Ze kwam aangelopen en deed het felle licht aan.
Hayat was nog steeds aan het overgeven. Haar moeder zag de blauwe plekken op haar lichaam. Ze hielp Hayat al overgevend van het bed en bracht haar naar de douche. Haar moeder fluisterde zachte lieve woordjes naar haar toe. Met een washandje probeerde ze zo zacht mogelijk haar lichaam schoon te maken. Overal waren blauwe plekken. Haar moeder keek haar aan. "Hoe komen die daar Hayat, wie heeft dat gedaan?"
Hayat begon te huilen. "a moi, Faisel heeft dit gedaan, hij heeft mij verkracht mama" zei ze. Haar moeder stopte even. Ze keek Hayat ongeloofig aan. "Hayat, wat zeg je me nou?" zei haar moeder. Hayat probeerde op te staan, en weer kwam er bloed uit haar vagina. Haar moeder schrok, hield haar
hand voor haar mond en begon te huilen. Hayat pakte een handdoek. "Waarom, waarom heeft hij dit gedaan Hayat?" zei haar moeder. Hayat antwoorde zachtjes "omdat ik niet met hem wilde trouwen". Haar moeder's gezicht vertrok. Ze was boos. "En waarom wilde je dat dan niet? Nu zal je helemaal niemand meer krijgen" zei haar moeder. Waarom had haar moeder van die harde woorden, waarom was de eer van de familie belangrijker dan de de mensen die erin zaten. Ze haatte haar moeder dat moment.
Haar moeder hielp Hayat naar bed. "Tegen abbah zeggen we weldat je gewoon ziek bent." zei haar moeder. Hayat had blijkbaar alle pillen overgegeven. Ze viel in bed als een blok in slaap.
De volgende morgen naderde. Hayat sliep. Ineens voelde ze een harde bons. Ze kon het nog niet plaatsen. Het begon pijn te doen. Ze opende haar ogen. Haar vader. "Jij h.o.e.r. jij smerige h.o.e.r. sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder.
"Saffie, genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze het?
Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien, maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig jaloers persoon. Ze wist dat ze nog niet van hem of haar ouders af was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier weg."
Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet. “Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou." zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat ze je naar Marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd.
"Je moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit. Even later kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze. Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit. Hayat pakte haar tasje. Ze deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui, tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe?
Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten. Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de keuken bezig. Haar vader in de tuin. Perfect. Zachtjes deed ze de deur van de hendel en liep naar buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina. Ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de tranen stroomde over haar wang. Het interesseerde Hayat niet meer hoe ze er bij liep, ook al zat haar lichaam onder de blauwe plekken en bloed. Ze moest weg.
Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en die Marokaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen. Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut, tuuuuuuut, ja hallo?" antwoorde een lieve stem. "Imane, met Hayat, ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact met je op. Oh en lieve Imane, zeg neit dat ik je gebeld heb, alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam! schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer ofzo.
9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw geintresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg. In de trein viel ze in slaap. Die nacht daarvoor had ze nauwelijks geslapen. "Dit is halte Amsterdam Centraal Station, eindhalte voor deze trein!" galmde het uit de boxxen. Hayat stond vermoeid op en pakte haar tas. Haar gezicht deed heel erg pijn. Ze had nu zestig euro. Ze besloot een hotel te zoeken voor de aankomende nacht. Eerst een hotel, dan wat eten. Maar hoe moet ik aan geld komen als het op is? dacht ze. Werk zoeken.
Er was vast wel genoeg werk tevinden. Al was het maar schoonmaken. Ze ging naar het VVV kantoor. "Goedemiddag meneer, ik zoek een hoteletje, maar heb in principe alleen een bed en een douche nodig." zei ze. "Een goedkoop hotelletje, als u die tram neemt neemt en uitstapt bij Rembrandplein dan loopt u de eerste straat naar rechts in en komt u bij het Titus Hotel. Best te betalen." zei de man. "En om hoeveel geld gaat het dan?" vroeg Hayat zachtjes. "Ik bel wel even voor je, want het moet ook nog vrij zijn" zei de man.
einde van deel 2