bahar
17-12-02, 13:13
Niet meer mijn leven deel 4
Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakkeren draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. "Goeiemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas, een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze iets, ze wilde bij Marouan zijn, alsof ze hem al jaren kon.
Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, Marouan keek haar aan. "en je geeft me liefde..." zei ze erachterna met tranen in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten.
Voorzichtig nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen. Hetduurde maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van veiligheid, geborgenheid. Marouan strijkte met zijn hand door haar haar. Hij gaf haar een kus op haar hoofd. "Zolang ik hier ben hoef je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. Totdat Marouans telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd. Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer". "Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben." zei Hayat. "Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat.
Marouan legde zijn hand op de hare. Hayat voelde haar buik kriebelen. Zijn aanraking, ookal duurde het maar kort, deed haar trillen. "Maak je daarover maar geen zorgen." Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker.
Hij hield echt van Hayat en hij wilde hij nooit meer kwijt. Hayat voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder enige tegenvoorwaarden. "Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was. Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden voelden. De avond brak aan. Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij zachtjes.
Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hayat lachtte. Voor even was ze haar ellende vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen. Hayat maakte zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte direct. Ze drukte het nummer in. Haar handen trilden. Hij ging over. Ze gaf hem direct aan Marouan.
"Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said! Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat maar met hem." zei Marouan rustig. "Said, met Hayat, doe maar netalsof ik een vriendje van je school ben oke." zei Hayat. "Ja, voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wil" en toen was het even stil. "oke, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje. Ze plofde neer met haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen.
Was dit haar leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en legde zijn arm om haar middel. Hij drukte haar tegen zich aan. Hij huilde met haar mee. Hayat zag het en ze zoende hem. Ze liet alles gaan. Ze drukte haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar arm om zijn schouder. Geen woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Toen ging ze met zijn hoofd tegen zijn borst liggen. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. "Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?"
Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik van je" zei hij rustig.
Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen ze weer liggen in elkaars armen en vielen beiden zo in slaap. De volgende ochtend werd Hayat al een stuk relaxter wakker. De zwellingen waren nu vrijwel bijna helemaal weg, en de blauwe plekken werden ook iets minder. Om haar middel voelde ze de arm van Marouan. Voor heel even, heel even maar sloot ze haar ogen weer. Ze geniette van het moment. Het moment dat ze bij de jongen was die haar in zo een korte tijd al zoveel liefde had laten zien.
"Nooit, nooit laat ik je gaan" dacht Hayat. Een paar minuten later werd Marouan wakker. Een paar seconden na dat hij zijn ogen opende gaf hij Hayat een kus op haar achterhoofd. Hayat draaide zich voorzichtig om. "Goeiemorgen a schoonheid djelie (van mij)" zei Marouan met een schorre slaperige stem. “Goeiemorgen" zei Hayat. Ze keken elkaar aan en begonnen toen beide zonder reden te lachen. "Hoe laat is het?" vroeg Marouan. "Het is kwart over tien. Ik voel me echt uitgeslapen" zei Hayat. "Dat komt omdat ik je vasthield" zei Marouan met een snikielachje. "Ja, ik denk het ook" zei Hayat serieus. "Ik heb de hele dag zo gelegen, ik wilde niet dat je van mijn zijde week" zei Marouan. Hayat gaf hem een kusje op zijn neus en stond op. Ze rekte zich uit. "Jallah, Hayat, vandaag gaan we de stad in." zei Marouan. Hayat stond op en liep direct naar de douche. Haar gezicht begon steeds meer op het oude te lijken, de zwelling van haar oog was geheel verdwenen en de blauwe kleur leek ook bijna helemaal weg te zijn. Aangekleed en al verlieten ze de hotel kamer.
"Eerst iets eten halen Hayat" zei Marouan. Samen liepen ze door de straten en kwamen uit in de stad. Het was best druk. Marouan was een knappe jongen en kreeg best veel aandacht van meisjes. Hayat voelde zich er nog onzekerder door. Marouan merkte het. Hij pakte haar hand en gaf haar midden in de volle Amsterdamse stad een kus. Bij een klein restaurantje liepen ze naar binnen om iets te eten. Hayat voelde zich schuldig. Marouan had al zoveel voor haar gedaan. Waar zou ze nu zijn zonder hem. Ze gingen aan een tafel zitten.
Direct kwam er een ober aan. "Weet u het al?" vroeg hij. "Eh, doe voor mij maar een koffie en een kaascroisantje, en ook een appelflap" zei Marouan. "Wat wil jij schat?" vroeg hij Hayat. "Eh, ik wil alleen iets drinken, een thee." zei Hayat zachtjes. "Doe voor haar maar een thee, en ook een kaascroisant en ook maar een appelflap, dat lus je toch wel he?" vroeg Marouan. Hayat werd rood. Ze knikte. Na het ontbijt stonden ze op en liepen het restaurant uit. "Oke ik ken heel wat winkels, maar ik weet die smaak van vrouwen nooit." zei Marouan. "Ik hoef niets lieverd, ik heb echt niets nodig" loog Hayat. Marouan keek haar aan. "Oke, maar waar wil je eerst naartoe?" zei hij net alsof hij haar niet gehoord had.
Hayat bleef staan. "Oke, wat jij wil, dan koop ik het voor je, maar als je het dan niet leuk vind moet je niet gaan zeuren he lieverd" zei Marouan met een glimlach op zijn gezicht. "Kom, Mango daar houden vrouwen toch van?" zei Marouan terwijl hij haar aan haar hand mee trok. Die dag waren ze samen flink aan het winkelen geweest, en ookal zag Marouan haar alleen al kijken naar een kledingstuk dan wilde hij al dat ze het aan ging passen. Voor het ondergoed nam hij haar mee naar een sjieke dure zaak en bleef netjes buiten wachtten. Hayat kwam dan ook naar buiten, dat ze zogenaamd niets goeds kon vinden, dus was Marouan noodgedwongen om ook weer mee naar binnen te gaan. Ze hebben samen die dag heel wat afgelachen. Hayat voelde zich geestelijk dankzij Marouan al heel wat beter. Die avond besloten ze samen nog wat te gaan eten.
Hayat" zei Marouan. "Je heb mijn leven in een heel ander daglicht geplaatst." zei hij. "Ik weet het niet, nooit heb ik zoiets voor een meisje gevoeld, ik wil, zoals ik het nu voel, mijn leven met jou doorbrengen."
Hayat zweeg. Ze keek naar de grond. Marouan tilde met zijn hand haar kin op. Hij keek in haar ogen en zag tranen. "Ik hou van je Marouan, maar wat wil je met zoiemand als mij, ik ben niets anders dan een vuile afvaldoek" zei ze. "Hayat, stil, ik hou van je, ik wil dat jij mijn vrouw wordt, ik wil nog zo snel mogelijk met jou trouwen." zei hij ineens. Hayat was stil geworden. Deze woorden hadden haar doorboord, ze voelde een hele tinteling door heel haar lichaam gaan. Hij wilde haar voor altijd, hij wil mij voor altijd. ging het door haar heen.
"Ik wil dat jij de moeder van mijn kinderen word Hayat, ik hou van je met heel mijn hart. Uit zijn zak haalde hij een doosje. Hij opende het doosje. Er zat een gouden ring in met een grote diamant.
Hij schoof de ring bij Hayat om haar vinger. De tranen liepen bij Hayat over haar wang, nog steeds was ze ontdaan. "Ik hou van je Hayat, word mijn vrouw, ik smeek je" zei Marouan. Hayat glimlachte, haar ogen straalden. "Ik hou ook van jou Marouan, ja tuurlijk word ik je vrouw!" lachtte ze. Van het eten kwam niets meer. Ze besloten naar het hotel terug te gaan. Totdat er iets verschrikkelijks gebeurde. Iets wat ze niet hadden zien aankomen. Iets wat hun beide levens voor altijd kapot gemaakt heeft....
einde van deel 4
Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakkeren draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. "Goeiemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas, een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze iets, ze wilde bij Marouan zijn, alsof ze hem al jaren kon.
Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, Marouan keek haar aan. "en je geeft me liefde..." zei ze erachterna met tranen in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten.
Voorzichtig nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen. Hetduurde maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van veiligheid, geborgenheid. Marouan strijkte met zijn hand door haar haar. Hij gaf haar een kus op haar hoofd. "Zolang ik hier ben hoef je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. Totdat Marouans telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd. Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer". "Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben." zei Hayat. "Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat.
Marouan legde zijn hand op de hare. Hayat voelde haar buik kriebelen. Zijn aanraking, ookal duurde het maar kort, deed haar trillen. "Maak je daarover maar geen zorgen." Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker.
Hij hield echt van Hayat en hij wilde hij nooit meer kwijt. Hayat voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder enige tegenvoorwaarden. "Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was. Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden voelden. De avond brak aan. Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij zachtjes.
Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hayat lachtte. Voor even was ze haar ellende vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen. Hayat maakte zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte direct. Ze drukte het nummer in. Haar handen trilden. Hij ging over. Ze gaf hem direct aan Marouan.
"Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said! Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat maar met hem." zei Marouan rustig. "Said, met Hayat, doe maar netalsof ik een vriendje van je school ben oke." zei Hayat. "Ja, voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wil" en toen was het even stil. "oke, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje. Ze plofde neer met haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen.
Was dit haar leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en legde zijn arm om haar middel. Hij drukte haar tegen zich aan. Hij huilde met haar mee. Hayat zag het en ze zoende hem. Ze liet alles gaan. Ze drukte haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar arm om zijn schouder. Geen woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Toen ging ze met zijn hoofd tegen zijn borst liggen. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. "Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?"
Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik van je" zei hij rustig.
Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen ze weer liggen in elkaars armen en vielen beiden zo in slaap. De volgende ochtend werd Hayat al een stuk relaxter wakker. De zwellingen waren nu vrijwel bijna helemaal weg, en de blauwe plekken werden ook iets minder. Om haar middel voelde ze de arm van Marouan. Voor heel even, heel even maar sloot ze haar ogen weer. Ze geniette van het moment. Het moment dat ze bij de jongen was die haar in zo een korte tijd al zoveel liefde had laten zien.
"Nooit, nooit laat ik je gaan" dacht Hayat. Een paar minuten later werd Marouan wakker. Een paar seconden na dat hij zijn ogen opende gaf hij Hayat een kus op haar achterhoofd. Hayat draaide zich voorzichtig om. "Goeiemorgen a schoonheid djelie (van mij)" zei Marouan met een schorre slaperige stem. “Goeiemorgen" zei Hayat. Ze keken elkaar aan en begonnen toen beide zonder reden te lachen. "Hoe laat is het?" vroeg Marouan. "Het is kwart over tien. Ik voel me echt uitgeslapen" zei Hayat. "Dat komt omdat ik je vasthield" zei Marouan met een snikielachje. "Ja, ik denk het ook" zei Hayat serieus. "Ik heb de hele dag zo gelegen, ik wilde niet dat je van mijn zijde week" zei Marouan. Hayat gaf hem een kusje op zijn neus en stond op. Ze rekte zich uit. "Jallah, Hayat, vandaag gaan we de stad in." zei Marouan. Hayat stond op en liep direct naar de douche. Haar gezicht begon steeds meer op het oude te lijken, de zwelling van haar oog was geheel verdwenen en de blauwe kleur leek ook bijna helemaal weg te zijn. Aangekleed en al verlieten ze de hotel kamer.
"Eerst iets eten halen Hayat" zei Marouan. Samen liepen ze door de straten en kwamen uit in de stad. Het was best druk. Marouan was een knappe jongen en kreeg best veel aandacht van meisjes. Hayat voelde zich er nog onzekerder door. Marouan merkte het. Hij pakte haar hand en gaf haar midden in de volle Amsterdamse stad een kus. Bij een klein restaurantje liepen ze naar binnen om iets te eten. Hayat voelde zich schuldig. Marouan had al zoveel voor haar gedaan. Waar zou ze nu zijn zonder hem. Ze gingen aan een tafel zitten.
Direct kwam er een ober aan. "Weet u het al?" vroeg hij. "Eh, doe voor mij maar een koffie en een kaascroisantje, en ook een appelflap" zei Marouan. "Wat wil jij schat?" vroeg hij Hayat. "Eh, ik wil alleen iets drinken, een thee." zei Hayat zachtjes. "Doe voor haar maar een thee, en ook een kaascroisant en ook maar een appelflap, dat lus je toch wel he?" vroeg Marouan. Hayat werd rood. Ze knikte. Na het ontbijt stonden ze op en liepen het restaurant uit. "Oke ik ken heel wat winkels, maar ik weet die smaak van vrouwen nooit." zei Marouan. "Ik hoef niets lieverd, ik heb echt niets nodig" loog Hayat. Marouan keek haar aan. "Oke, maar waar wil je eerst naartoe?" zei hij net alsof hij haar niet gehoord had.
Hayat bleef staan. "Oke, wat jij wil, dan koop ik het voor je, maar als je het dan niet leuk vind moet je niet gaan zeuren he lieverd" zei Marouan met een glimlach op zijn gezicht. "Kom, Mango daar houden vrouwen toch van?" zei Marouan terwijl hij haar aan haar hand mee trok. Die dag waren ze samen flink aan het winkelen geweest, en ookal zag Marouan haar alleen al kijken naar een kledingstuk dan wilde hij al dat ze het aan ging passen. Voor het ondergoed nam hij haar mee naar een sjieke dure zaak en bleef netjes buiten wachtten. Hayat kwam dan ook naar buiten, dat ze zogenaamd niets goeds kon vinden, dus was Marouan noodgedwongen om ook weer mee naar binnen te gaan. Ze hebben samen die dag heel wat afgelachen. Hayat voelde zich geestelijk dankzij Marouan al heel wat beter. Die avond besloten ze samen nog wat te gaan eten.
Hayat" zei Marouan. "Je heb mijn leven in een heel ander daglicht geplaatst." zei hij. "Ik weet het niet, nooit heb ik zoiets voor een meisje gevoeld, ik wil, zoals ik het nu voel, mijn leven met jou doorbrengen."
Hayat zweeg. Ze keek naar de grond. Marouan tilde met zijn hand haar kin op. Hij keek in haar ogen en zag tranen. "Ik hou van je Marouan, maar wat wil je met zoiemand als mij, ik ben niets anders dan een vuile afvaldoek" zei ze. "Hayat, stil, ik hou van je, ik wil dat jij mijn vrouw wordt, ik wil nog zo snel mogelijk met jou trouwen." zei hij ineens. Hayat was stil geworden. Deze woorden hadden haar doorboord, ze voelde een hele tinteling door heel haar lichaam gaan. Hij wilde haar voor altijd, hij wil mij voor altijd. ging het door haar heen.
"Ik wil dat jij de moeder van mijn kinderen word Hayat, ik hou van je met heel mijn hart. Uit zijn zak haalde hij een doosje. Hij opende het doosje. Er zat een gouden ring in met een grote diamant.
Hij schoof de ring bij Hayat om haar vinger. De tranen liepen bij Hayat over haar wang, nog steeds was ze ontdaan. "Ik hou van je Hayat, word mijn vrouw, ik smeek je" zei Marouan. Hayat glimlachte, haar ogen straalden. "Ik hou ook van jou Marouan, ja tuurlijk word ik je vrouw!" lachtte ze. Van het eten kwam niets meer. Ze besloten naar het hotel terug te gaan. Totdat er iets verschrikkelijks gebeurde. Iets wat ze niet hadden zien aankomen. Iets wat hun beide levens voor altijd kapot gemaakt heeft....
einde van deel 4