Prominente onderwerpen in de Nederlandse verkiezingsretoriek:
de onveiligheid op straat, de gevaren voor de samenleving
die immigranten met zich meebrengen, de bescherming van 'onze'
cultuur door 'vreemdelingen' te laten 'integreren' terwijl dezen hun
islam thuis moeten laten, meer geld voor het nationale
defensieapparaat.
Dat weinig mensen zich onveilig voelen op straat
schijnt de aspirant-politici niet te deren. Ook zit praktisch
niemand te wachten op een groot leger (potentiële vijanden moeten
eerst door Frankrijk of Duitsland; met de marine alleen is Nederland
meer dan goed verdedigd, is de overheersende gedachte). Politici
bepalen of het veilig is of niet. Daarbij wordt voorbij gegaan
aan de onveiligheden die al jaren buiten de voordeur heersen:
de kans dat je in de hondenstront stapt, en de kans dat je door een
langsrazende auto wordt aangereden.
De nieuwe onveiligheid schuilt in opgeschoten jongens
(liefst van Noord-Afrikaanse oorsprong) die je zonder aanleiding
doodschoppen. Niet dat dit aan de orde van de dag is, maar het
gebeurt steeds vaker: toch al zo'n vijf (!)keer sinds 1995. Het gaat
hier om hetze-kweking van overheidswege. De man in de straat
individualiseert steeds meer, het koningshuis heeft geen
collectiverende werking meer, het Nederlands Elftal zit in het
slop. Wat is tegenwoordig in 's hemelsnaam nog typisch
Nederlands? Waarmee kunnen we zo veel mogelijk kiezers uit zo veel
mogelijk subgroepen trekken? Wat Nederland nodig heeft is een
gemeenschappelijke vijand. Aan de overkant van de oceaan worden
al eeuwenlang mensen president met het creëren van
gemeenschappelijke vijanden en het kweken van collectieve angst.
Nieuw woord: ELFSEPTEMBERISERING
Nou, nou, nou, niet alle politieke partijen maken zich hieraan schuldig. Dat integratie op de kaart is gezet komt door het rechts-extremisme van Pim Fortuyn en het feit dat er in de grote steden veel problemen met misdaad zijn. Door de maatschappelijke achterstand die tweede en derde generatie kinderen van gastarbeiders hebben en het belang dat de samenleving stelt in succes en geld zorgt er gewoon voor dat veel criminelen uit deze groep komt. Dat is gewoon een feit en deze achterstand moet worden aangepakt.
Onder de Nederlanders is het besef eindelijk ingezonken dat de gastarbeiders nooit meer weggaan. De autochtone Nederlanders zijn vergeten hun gasten te verwelkomen. Het is volgende metafoor is te gebruiken. Ons huis stond op en onze gasten mochten alles gebruiken, maar niemand was aanwezig om onze gasten te leren kennen en rond te leiden in ons huis. Het is tijd voor een inhaalslag, zeker omdat de huidige onzekere tijd op gebied van wereld politiek ons eens te meer laten beseffen dat we vooral met elkaar een samenleving vormen en dus elkaar moeten vertrouwen en helpen. Je kan niet ontkennen dat er een vertrouwensbreuk is tussen moslims en niet-moslims in Nederland en dat moet weer gelijmt worden. Daarom
Stem D'66, de enige echte democratische partij met goede oplossingen:
D66 is de partij van de nuance.
Het redelijk alternatief.
Wij staan maatregelen voor die echt werken, en die langdurig blijven werken.
Wij houden niet van incidentenpolitiek.
Wij rennen niet achter de feiten aan.
Op ontevredenheid reageren wij niet met holle kreten.
Wij vinden een grote bek niet hetzelfde als daadkracht.
Wij huldigen het ouderwetse principe van belofte maakt schuld.
Wij zijn namelijk fatsoenlijk en we willen dat blijven.
Daarom beloven wij de kiezers geen dingen die we niet waar kunnen maken.
Of die niet helpen.
Wij verkopen geen knollen voor citroenen.
Welke politieke partij heeft gezorgd voor een actief grote steden beleid?
Juist D'66.
Geplaatst door rafiq
[B]Prominente onderwerpen in de Nederlandse verkiezingsretoriek: de onveiligheid op straat, de gevaren voor de samenleving die immigranten met zich meebrengen, de bescherming van 'onze' cultuur door 'vreemdelingen' te laten 'integreren' terwijl dezen hun islam thuis moeten laten, meer geld voor het nationale defensieapparaat.
Dat weinig mensen zich onveilig voelen op straat schijnt de aspirant-politici niet te deren. opiniepeilingen lijken deze stelling tegen te spreken. Men voelt zich wel degelijk onveilig op straat. De vraag is of het werkelijk overal zo onveilig is.
Ook zit praktisch niemand te wachten op een groot leger (potentiële vijanden moeten eerst door Frankrijk of Duitsland; met de marine alleen is Nederland meer dan goed verdedigd, is de overheersende gedachte). dat heet verantwoordelijkheid afschuiven. Laten die anderen ons maar beschermen. Niet erg "collegiaal".
Wat opvalt is echter dat sommige politici (van VVD- en CDA-huize) juist niet de defensieuitgaven willen verhogen, maar VERLAGEN. Daar ben ik dus op tegen. Ik vind dat Nederland best aan acties als in Bosnië en Kosovo etc mee mag doen / moet doen. Als wij het goed hebben, mogen we best anderen beschermen die het ook goed willen hebben. De rules of engament moeten wat verder uitgewerkt worden, maar ik ben tegen isolationisme. "Zolang je ons niet stoort, bemoeien wij ons niet met jouw problemen" vind ik een slecht uitgangspunt. Gidsland wil ik niet zijn, maar ook geen toeschouwer wat er ook gebeurt. (En ja, dat slaat ook op Palestina, maar dan zonder partij te kiezen, maar enkel om een acceptabel voor iedereen COMPROMIS tot stand te brengen.)
Politici bepalen of het veilig is of niet. Daarbij wordt voorbij gegaan aan de onveiligheden die al jaren buiten de voordeur heersen: de kans dat je in de hondenstront stapt, en de kans dat je door een langsrazende auto wordt aangereden. politici hebben tot op zekere hoogte invloed op hoe een bevolking zich voelt, maar er zijn veel andere invloeden op de perceptie van de kiezers. Belangrijk is ook wat de kiezer in zijn dagelijkse leven meemaakt. Het is niet waar dat er niet veel gebeurt op straat wat niet deugt, juist waar het criminaliteit betreft. Politici hebben wel degelijk geprobeerd hun invloed te gebruiken door te promoten dat er niets aan de hand was. Het gevolg is dat er een dam gebarsten is en het vertrouwen van politici in deze bij een deel van de bevolking tot nul is gereduceerd. Vervolgens is het pendel doorgeslagen en proberen sommige politici dat vertrouwen terug te winnen door te veel te benadrukken dat mensen zich onveilig voelen. Beide tactieken zijn, volgens mij, niet goed. De onveiligheid is toegenomen de laatste 20 jaar, niet alleen als gevoel, maar ook in werkelijkheid, maar het is niet zo erg als sommigen het ons nu voorspiegelen (hoewel velen dat wel zo voelen). Ontkennen van problemen helpt, noch het overdrijven daarvan.
De nieuwe onveiligheid schuilt in opgeschoten jongens (liefst van Noord-Afrikaanse oorsprong) die je zonder aanleiding doodschoppen. Niet dat dit aan de orde van de dag is, maar het gebeurt steeds vaker: toch al zo'n vijf (!)keer sinds 1995. hoevaak gebeurde het in de periode 1980-1990? Is er sprake van toename of afname?
Het is onzin te ontkennen dat er op bepaalde plaatsen overlast is door Noord-Afrikaanse en Antilliaanse jongeren. De politiejaarverslagen zijn in deze wel een duidelijke indicatie. Op andere plaatsen zijn het echter andere jongeren. Het hoort ten dele bij de leeftijd. Toch zijn er, door allerlei redenen, toch duidelijke aanwijzingen dat bepaalde groepen jongeren vaker en heftiger betrokken zijn bij die problemen dan anderen - en er is wat aan te doen. In Enschede heeft men die (moslim) groep heel intensief aangepakt en geholpen om een gestructureerd leven op te bouwen - wat dus blijkbaar via de normale opvoeding en scholing niet lukte. Het resultaat is dat de moslim jongeren daar nu bijna geen overlast meer opleveren. (Nu zijn het de jonge Aramese Christenen .... die door sommige autochtonen voor arabieren worden aangezien....;))
Het gaat hier om hetze-kweking van overheidswege. het is geen hetze-kweking maar het op een trein springen die binnen delen van de bevolking aan het rollen is gekomen, omdat men de gevoelens van bepaalde groepen in de samenleving te lang heeft genegeerd. (NB: ook delen van vanoudsher indonesische en surinaamse groepen konden zich goed vinden in de LPF-standpunten!!) Hierdoor krijgt het soms een dynamiek van zichzelf en gaat te ver, tot het punt dat kritiek van andere groepen in onze samenleving genegeerd worden. (Waarmee je dus nieuwe problemen creeert. Overigens zijn ook de gevoelens van kritiek van deze groepen (o.a. moslims) niet altijd feitelijk, maar soms ook vooral perceptie (net als het veiligheidsgevoel!). Niet alle kritiek van moslims is ook terecht.)
De man in de straat individualiseert steeds meer, het koningshuis heeft geen collectiverende werking meer, het Nederlands Elftal zit in het slop. Wat is tegenwoordig in 's hemelsnaam nog typisch Nederlands? Waarmee kunnen we zo veel mogelijk kiezers uit zo veel mogelijk subgroepen trekken?Typisch Nederlands ... Leg even uit wat typisch Marokkaans is. Dan leg ik uit wat typisch Nederlands is. Heel kort vooraf: Nederlands is dat men zich thuis voelt bij de grote groep die in dit geografische gebied woont. Dat wil niet zeggen dat men in alles gelijk denkt, maar wel dat men zich min of meer met elkaar verbonden voelt. Dat kan zich uiten door het steunen van Oranje, maar ook doordat men blij is weer op Schiphol te landen na een vakantiereisje. Nederlanderschap moet je niet zoeken in iets genetisch, noch in een bepaald specifiek hoog verheven ideaal. Het is gewoon dat wat de groep de groep maakt (en is dus veranderlijk!!!)
De individualisering lijkt mij juist aan het minder worden. Dat is het interessante. Men wil weer bij een (sub-)groep horen. Vandaar de kritiek en de normen en waarden discussie. De discussie over normen en waarden komt vooral boven in groepsverband, ergens bij willen horen. Het is een tegenbeweging tegen de sterke drang van individualisering uit de jaren 80 en 90. Toen deed iedereen alles voor zich alleen. Was men zelf de maat aller dingen.
Nederland nodig heeft is een gemeenschappelijke vijand. Aan de overkant van de oceaan worden al eeuwenlang mensen president met het creëren van gemeenschappelijke vijanden en het kweken van collectieve angst. Nieuw woord: ELFSEPTEMBERISERING (NB: versimpeling van de amerikaanse geschiedenis ten top)
Groepen, veel moslimgemeenschappen incluis, definieren zich graag tegenover anderen. Schijnt een sociologisch fenomeen te zijn. Het is gemakkelijker jezelf een identiteit aan te meten door je af te zetten tegen een ander. Toch is dat zeer zeker niet het enige element in de discussie over "de moslims in Nederland".
De wereld en de samenleving is veranderd en blijft zich veranderen en daar moet men voor zich een plaats in bepalen. Eén element is ook dat een groep heeft besloten grof geweld te gebruiken tegen "de Westerse Samenleving". Daar volgt logischerwijs een reactie op. Deze reactie is niet altijd rationeel en precies, maar ook vaak emotioneel en onnauwkeurig. Zonder deze frontale botsing zou de situatie anders zijn en het interesse in de "ZIJ" als moslims veel minder.
Een ander element is de emancipatie van bepaalde moslimgroepen in Nederland. Emancipatie zet bepaalde relaties in een samenleving onder spanning.
Ook van de kant van sommige moslimgemeenschappen kiest men bewust voor de confrontatie. Dat overtuigt anderen zelden, maar versterkt de tegenstellingen. (En daarmee ontstaat een vicieuze cirkel die de tegenstellingen versterkt.) In dit geval zijn de keuzes zo onhandig geweest dat men ook een deel van de potentiële bondgenoten binnen de Nederlandse gemeenschap ("het progressieve deel") tegen zich in het harnas heeft gejaagd.
Overigens is de Islam / de moslims maar één aspect in de samenleving dat als een focus dient om de veranderingen in de samenleving te bespreken.