sadeeQ
14-01-03, 19:37
De onvermelde reden achter de steun voor de staat Israël door het Amerikaanse fundamentalisme
door
Gary North
Samenvatting: De fundamentalistische beweging, die in de V.S. zeer sterk is, geeft publieke steun aan pro-Israëlische beleid van de V.S. Gary North legt uit waarom. De fundamentalistische visie op de toekomst houdt in dat de ware christenen in de zeer nabije toekomst door Christus opgehaald zullen worden naar de hemel, zodat zij niet hoeven te sterven. Daarmee hangt de overtuiging samen dat er - na die Opname - een periode Grote Verdrukking moet komen die de Israëlische Joden treft. Wil de profetie kloppen, dan moeten er dus Joden in Israël zijn om uitgeroeid te kunnen worden tijdens die Grote Verdrukking. Vandaar de evangelische steun aan Israël.
----------------------------------------------------------------------------------
Dit artikel werd vertaald uit het Engels door Tjerk Muller
--------------------------------------------------------------------------------
Inleiding
De niet-zo laatste dingen
Verdrukking en Opname
Het Grimmige lot van Israël
Evangelisatie in Israël
--------------------------------------------------------------------------------
Inleiding
Elke keer als Israël en de Palestijnen met elkaar overhoop liggen, staat de V.S. paraat met een diplomaat om de boel te lijmen. Twee jaar geleden al, toen president Clinton premier Ehud Barak en Jasser Arafat ontmoette voor vredesbesprekingen, vond christen-auteur Gary North het tijd om een onderwerp aan te snijden dat verbluffend is voor Joden, irritant voor Arabieren en onontkoombaar voor Amerikaanse Senatoren: de niet aflatende politieke steun voor de Staat Israël door Amerikaanse fundamentalisten.
De roep om een pro-Israëlische Amerikaanse buitenlandpolitiek is fundamenteel voor de leiders van het Amerikaanse Protestantse fundamentalisme. Dit is waar geweest vanaf 1948. Pat Robertson en ds. Jerry Falwell zijn hun hele carrière pro-Israël geweest, twee decennia voor de komst van Nieuw Christelijk Rechts in de late 70er jaren van de 20e eeuw.
Deze mannen zijn geen afwijkende stemmen. Het Trinity Broadcasting Netwerk steunt Israël evenzeer. Evenzo de best verkopende schrijvers die spreken namens het Protestantse fundamentalisme en het tevens zeer beïnvloeden:
In de eerste plaats Hal Lindsey, schrijver van The Late Great Planet Earth (De Planeet die aarde heette [1970]), en
Tim LaHaye, echtgenoot van Beverly LaHaye van Concerned Women for America, die op haar website zegt de "grootste vrouwenorganisatie van de natie op publiek beleid te zijn". Ds. Lahaye en zijn co-auteur hebben beiden een slordige $ 10 miljoen dollar aan royalties verdiend voor hun multi-volume futuristische verhalenreeks, De Laatste Bazuin. Ze hebben een zeer groot publiek.
Men zou zich af kunnen vragen: "Vanwaar die steun aan Israël?". Fundamentalisten eerder in de 20e eeuw werden soms juist geassocieerd met anti-Semitisme. James M. Gray van het Moody Bible Institute in 1927 schreef een sympathiek redactioneel commentaar van de serie van Henry Ford Dearborn Independent toe, over Joden. Gray’s commentaar verscheen in het Moody Bible Institute Mothly. Arno C. Gaebelein, een vooraanstaand fundamentalistisch leider, geloofde dat de Protocollen van de Geleerde Wijzen van Zion een authentiek document was. Gaebeleins boek uit 1933, The Conflict of the Ages, zou vandaag als anti-Semitisch beschouwd worden.
Andere fundamentalistische leiders uit de tijd vóór de Oorlog, probeerden, hoewel ze niet anti-Semitisch waren, neutraliteit te behouden ten aanzien van Hitlers vervolging van de Joden. In zijn boek uit 1977, Armageddon Now!, citeert Christen-historicus Dwight Wilson verscheidene voorbeelden van fundamentalistische theologen in de late 30er jaren van de 20e eeuw die Hitlers discriminatoire politiek tegen de Joden zagen als onderdeel van Gods oordeel tegen de Joden. Hij schrijft: "Verzoeken vanuit Europa om hulp aan Joodse vluchtelingen vielen tegen dovemansoren, en ‘Handen Af’ betekende: geen helpende hand. Dus, hoewel de premillennialisten theologisch meer pro-Joods waren dan enige andere Christelijke groep, waren ze ook apathisch" (p.96v.)
Wat was het toch dat bijna de gehele fundamentalistische beweging overtuigde van vijandigheid of neutraliteit tot steunbetuiging aan Israël te bewegen? Geen eenvoudig antwoord zal voor iedereen kunnen gelden, maar er is een gemeenschappelijke motivatie, één die niet serieus genomen wordt door de meeste mensen in de geschiedenis, namelijk: levend het leven te verlaten.
De niet-zo laatste dingen
De Christelijke leer van de eschatologie handelt over de laatste dingen. Soms handelt eschatologie over het persoonlijke: de dood van het individu. Gewoonlijk, echter, heeft het te maken met Gods laatste oordeel over de mensheid.
Er zijn drie voornaamste visies van eschatologie geweest in de geschiedenis van de Kerk, die theologen classificeren als premillennialisme, postmillennialisme, en amillennialisme. De pre- en post- aanduidingen verwijzen naar de verwachte tijd van de lichamelijke wederkomst van Jezus in het gezelschap van engelen: vóór (pre) de instelling van een aards koninkrijk van God, of nadat (post-) dit koninkrijk zijn heerschappij over de aarde heeft uitgestrekt.
De amillennialistische visie is dat het koninkrijk van God voornamelijk spiritueel is. Dit werd de dominante visie van het Christendom voor meer dan een millennium na Augustinus’ Stad van God, met zijn onderscheid tussen de stad van God, de Kerk (geestelijk en permanent) en de politieke steden van de mens (die opkomen en weer vergaan). Luther hield vast aan deze eschatologische visie. De meeste van de Europese Protestantse Hervormers in de 16e eeuw hielden er eveneens aan vast.
Maar de zeventiende eeuwse Schotse Presbyterianen zouden veeleer vasthouden aan de postmillennialistische visie, en zij droegen het met zich mee toen zij emigreerden naar Amerika. Hun postmillennialisme rustte gedeeltelijk op hun geloof dat God de Joden tot het Christendom zou bekeren als een voorspel op het koninkrijks periode van grootste uitbreiding, een idee ontleend aan Paulus’Brief aan de kerk te Rome, hoofdstuk 11. Presbyterianen zijn officieel geboden te bidden voor de bekering van de Joden. [Westminster Larger Catechism (1647), Antwoord191.] De eerste generatie van Puriteinse Congregationalisten in Nieuw Engeland hielden ook aan gelijksoortige postmillenniale overtuigingen vast.
De premillennialistische visie werd door velen geaccepteerd in de kerk van vóór Augustinus, hoewel de andere visies verdedigers hadden. Na 1660 werd het premillennialisme steeds meer gewoon binnen het Amerikaanse Puritanisme. Cotton Mather was een premillennialist. Maar Jonathan Edwards was de postmillennialistische visie toegedaan. Vóór de Burgeroorlog waren in het 19e eeuwse Amerika beide visies gewoon. Na de Oorlog verving premillennialisme het postmillennialisme gestaag onder fundamentalisten. Een geseculariseerd postmillennialisme werd door de Social Gospel movement aangenomen. Niet-fundamentalistische Protestanten vanuit Continentaal Europa, evenals de Rooms-Katholieken, bleven amillennialistisch. Postmillennialisme stierf uit na de Eerste Wereldoorlog tot de late jaren '70 van de 20e eeuw, toen het een beperkte heropleving doormaakte.
Fundamenteel voor zowel premillennialisme als postmillennialisme is pessimisme ten aanzien van de pogingen van christenen om een cultuurbreed koninkrijk van God op aarde te bouwen. Beide posities houden eraan vast dat alléén door Jezus’ lichamelijke aanwezigheid tussen de heiligen, christenen een cultureel alternatief voor de concurrerende koninkrijken van de mens kunnen scheppen. De premillennialist gelooft dat deze taak een internationale koninkrijk te bouwen een daadwerkelijke duizend jaar vóór het Laatste Oordeel zal beginnen, met Jezus heersend vanaf een letterlijke troon, waarschijnlijk geplaatst in Jeruzalem. De amillennialist ziet deze universele uitstrekking van het koninkrijk van God in de maatschappij alleen als mogelijk na de wederopstanding van de gehele mensheid bij het Laatste Oordeel, dat is, in een zonde-vrije, doods-vrije wereld waar alleen christenen zijn.
Verdrukking en Opname
Even vóór Jezus wederkomst om een aards koninkrijk te vestigen, betogen de meeste amillennialisten en alle premillennialisten, zal er een tijd van verdrukking zijn, de ‘Grote Verdrukking’ genaamd. Het is op dit punt dat de discussie over de Joden begint. Amillennialisten geloven dat christenen vervolgd zullen worden door hun vijanden. Een handjevol premillennialisten, "historische premillennialisten" genoemd, identificeren eveneens christenen als het doelwit. Deze versie van premillennialisme is institutioneel bezien onbetekenend geweest sinds 1870. De dominante premillennialistische visie zegt dat Joden de Grote Verdrukking zullen ondergaan. Wedergeboren christenen zullen de coup zijn ontvlucht - letterlijk. Dit is de doctrine van de Opname vóór de Grote Verdrukking.
Volgens pre-tribulationistische premillennialisten, die ook wel dispensationalisten genoemd worden, zal Jezus heimelijk in de wolken komen en overleden christenen - en alléén christenen - uit de doden opwekken. Onmiddellijk hierop volgend zal iedere ware christen lichamelijk overgebracht worden naar de lucht, en vandaar naar de hemel: dit is het gebeuren van de Opname. Het bijbelgedeelte dat wordt geciteerd om deze visie te verdedigen kan worden gevonden in Paulus’ eerste brief aan de kerk te Thessaloniki: "Want de Heer Zelf zal met een geroep, met de stem van een aartsengel, en met de bazuin van God neerdalen van de hemel. En die in Christus gestorven zijn, zullen eerst opstaan. Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen tezamen met hem opgenomen worden [harpazo] in de wolken, de Heere tegemoet, in de lucht; en alzo zullen wij altijd met de Heer zijn." (I Thes. 4:16-17).
Door het meeste van de Kerkgeschiedenis heen werd dit gedeelte geassocieerd met het Laatste Oordeel, maar beginnnend vanaf ongeveer 1830 in Engeland, werd het verbonden met de premillennialistische, pretribulationele Opname - een begrip dat niet in de Griekse tekst of in enige Nederlandse vertaling van het Nieuwe Testament kan worden gevonden. De Latijnse wortel van het Engelse woord voor "Opname", Rapture, is in de Vulgaat van Hiëronymus, een vertaling van het Griekse "harpazo"- grijpen, vangen, of plukken.
door
Gary North
Samenvatting: De fundamentalistische beweging, die in de V.S. zeer sterk is, geeft publieke steun aan pro-Israëlische beleid van de V.S. Gary North legt uit waarom. De fundamentalistische visie op de toekomst houdt in dat de ware christenen in de zeer nabije toekomst door Christus opgehaald zullen worden naar de hemel, zodat zij niet hoeven te sterven. Daarmee hangt de overtuiging samen dat er - na die Opname - een periode Grote Verdrukking moet komen die de Israëlische Joden treft. Wil de profetie kloppen, dan moeten er dus Joden in Israël zijn om uitgeroeid te kunnen worden tijdens die Grote Verdrukking. Vandaar de evangelische steun aan Israël.
----------------------------------------------------------------------------------
Dit artikel werd vertaald uit het Engels door Tjerk Muller
--------------------------------------------------------------------------------
Inleiding
De niet-zo laatste dingen
Verdrukking en Opname
Het Grimmige lot van Israël
Evangelisatie in Israël
--------------------------------------------------------------------------------
Inleiding
Elke keer als Israël en de Palestijnen met elkaar overhoop liggen, staat de V.S. paraat met een diplomaat om de boel te lijmen. Twee jaar geleden al, toen president Clinton premier Ehud Barak en Jasser Arafat ontmoette voor vredesbesprekingen, vond christen-auteur Gary North het tijd om een onderwerp aan te snijden dat verbluffend is voor Joden, irritant voor Arabieren en onontkoombaar voor Amerikaanse Senatoren: de niet aflatende politieke steun voor de Staat Israël door Amerikaanse fundamentalisten.
De roep om een pro-Israëlische Amerikaanse buitenlandpolitiek is fundamenteel voor de leiders van het Amerikaanse Protestantse fundamentalisme. Dit is waar geweest vanaf 1948. Pat Robertson en ds. Jerry Falwell zijn hun hele carrière pro-Israël geweest, twee decennia voor de komst van Nieuw Christelijk Rechts in de late 70er jaren van de 20e eeuw.
Deze mannen zijn geen afwijkende stemmen. Het Trinity Broadcasting Netwerk steunt Israël evenzeer. Evenzo de best verkopende schrijvers die spreken namens het Protestantse fundamentalisme en het tevens zeer beïnvloeden:
In de eerste plaats Hal Lindsey, schrijver van The Late Great Planet Earth (De Planeet die aarde heette [1970]), en
Tim LaHaye, echtgenoot van Beverly LaHaye van Concerned Women for America, die op haar website zegt de "grootste vrouwenorganisatie van de natie op publiek beleid te zijn". Ds. Lahaye en zijn co-auteur hebben beiden een slordige $ 10 miljoen dollar aan royalties verdiend voor hun multi-volume futuristische verhalenreeks, De Laatste Bazuin. Ze hebben een zeer groot publiek.
Men zou zich af kunnen vragen: "Vanwaar die steun aan Israël?". Fundamentalisten eerder in de 20e eeuw werden soms juist geassocieerd met anti-Semitisme. James M. Gray van het Moody Bible Institute in 1927 schreef een sympathiek redactioneel commentaar van de serie van Henry Ford Dearborn Independent toe, over Joden. Gray’s commentaar verscheen in het Moody Bible Institute Mothly. Arno C. Gaebelein, een vooraanstaand fundamentalistisch leider, geloofde dat de Protocollen van de Geleerde Wijzen van Zion een authentiek document was. Gaebeleins boek uit 1933, The Conflict of the Ages, zou vandaag als anti-Semitisch beschouwd worden.
Andere fundamentalistische leiders uit de tijd vóór de Oorlog, probeerden, hoewel ze niet anti-Semitisch waren, neutraliteit te behouden ten aanzien van Hitlers vervolging van de Joden. In zijn boek uit 1977, Armageddon Now!, citeert Christen-historicus Dwight Wilson verscheidene voorbeelden van fundamentalistische theologen in de late 30er jaren van de 20e eeuw die Hitlers discriminatoire politiek tegen de Joden zagen als onderdeel van Gods oordeel tegen de Joden. Hij schrijft: "Verzoeken vanuit Europa om hulp aan Joodse vluchtelingen vielen tegen dovemansoren, en ‘Handen Af’ betekende: geen helpende hand. Dus, hoewel de premillennialisten theologisch meer pro-Joods waren dan enige andere Christelijke groep, waren ze ook apathisch" (p.96v.)
Wat was het toch dat bijna de gehele fundamentalistische beweging overtuigde van vijandigheid of neutraliteit tot steunbetuiging aan Israël te bewegen? Geen eenvoudig antwoord zal voor iedereen kunnen gelden, maar er is een gemeenschappelijke motivatie, één die niet serieus genomen wordt door de meeste mensen in de geschiedenis, namelijk: levend het leven te verlaten.
De niet-zo laatste dingen
De Christelijke leer van de eschatologie handelt over de laatste dingen. Soms handelt eschatologie over het persoonlijke: de dood van het individu. Gewoonlijk, echter, heeft het te maken met Gods laatste oordeel over de mensheid.
Er zijn drie voornaamste visies van eschatologie geweest in de geschiedenis van de Kerk, die theologen classificeren als premillennialisme, postmillennialisme, en amillennialisme. De pre- en post- aanduidingen verwijzen naar de verwachte tijd van de lichamelijke wederkomst van Jezus in het gezelschap van engelen: vóór (pre) de instelling van een aards koninkrijk van God, of nadat (post-) dit koninkrijk zijn heerschappij over de aarde heeft uitgestrekt.
De amillennialistische visie is dat het koninkrijk van God voornamelijk spiritueel is. Dit werd de dominante visie van het Christendom voor meer dan een millennium na Augustinus’ Stad van God, met zijn onderscheid tussen de stad van God, de Kerk (geestelijk en permanent) en de politieke steden van de mens (die opkomen en weer vergaan). Luther hield vast aan deze eschatologische visie. De meeste van de Europese Protestantse Hervormers in de 16e eeuw hielden er eveneens aan vast.
Maar de zeventiende eeuwse Schotse Presbyterianen zouden veeleer vasthouden aan de postmillennialistische visie, en zij droegen het met zich mee toen zij emigreerden naar Amerika. Hun postmillennialisme rustte gedeeltelijk op hun geloof dat God de Joden tot het Christendom zou bekeren als een voorspel op het koninkrijks periode van grootste uitbreiding, een idee ontleend aan Paulus’Brief aan de kerk te Rome, hoofdstuk 11. Presbyterianen zijn officieel geboden te bidden voor de bekering van de Joden. [Westminster Larger Catechism (1647), Antwoord191.] De eerste generatie van Puriteinse Congregationalisten in Nieuw Engeland hielden ook aan gelijksoortige postmillenniale overtuigingen vast.
De premillennialistische visie werd door velen geaccepteerd in de kerk van vóór Augustinus, hoewel de andere visies verdedigers hadden. Na 1660 werd het premillennialisme steeds meer gewoon binnen het Amerikaanse Puritanisme. Cotton Mather was een premillennialist. Maar Jonathan Edwards was de postmillennialistische visie toegedaan. Vóór de Burgeroorlog waren in het 19e eeuwse Amerika beide visies gewoon. Na de Oorlog verving premillennialisme het postmillennialisme gestaag onder fundamentalisten. Een geseculariseerd postmillennialisme werd door de Social Gospel movement aangenomen. Niet-fundamentalistische Protestanten vanuit Continentaal Europa, evenals de Rooms-Katholieken, bleven amillennialistisch. Postmillennialisme stierf uit na de Eerste Wereldoorlog tot de late jaren '70 van de 20e eeuw, toen het een beperkte heropleving doormaakte.
Fundamenteel voor zowel premillennialisme als postmillennialisme is pessimisme ten aanzien van de pogingen van christenen om een cultuurbreed koninkrijk van God op aarde te bouwen. Beide posities houden eraan vast dat alléén door Jezus’ lichamelijke aanwezigheid tussen de heiligen, christenen een cultureel alternatief voor de concurrerende koninkrijken van de mens kunnen scheppen. De premillennialist gelooft dat deze taak een internationale koninkrijk te bouwen een daadwerkelijke duizend jaar vóór het Laatste Oordeel zal beginnen, met Jezus heersend vanaf een letterlijke troon, waarschijnlijk geplaatst in Jeruzalem. De amillennialist ziet deze universele uitstrekking van het koninkrijk van God in de maatschappij alleen als mogelijk na de wederopstanding van de gehele mensheid bij het Laatste Oordeel, dat is, in een zonde-vrije, doods-vrije wereld waar alleen christenen zijn.
Verdrukking en Opname
Even vóór Jezus wederkomst om een aards koninkrijk te vestigen, betogen de meeste amillennialisten en alle premillennialisten, zal er een tijd van verdrukking zijn, de ‘Grote Verdrukking’ genaamd. Het is op dit punt dat de discussie over de Joden begint. Amillennialisten geloven dat christenen vervolgd zullen worden door hun vijanden. Een handjevol premillennialisten, "historische premillennialisten" genoemd, identificeren eveneens christenen als het doelwit. Deze versie van premillennialisme is institutioneel bezien onbetekenend geweest sinds 1870. De dominante premillennialistische visie zegt dat Joden de Grote Verdrukking zullen ondergaan. Wedergeboren christenen zullen de coup zijn ontvlucht - letterlijk. Dit is de doctrine van de Opname vóór de Grote Verdrukking.
Volgens pre-tribulationistische premillennialisten, die ook wel dispensationalisten genoemd worden, zal Jezus heimelijk in de wolken komen en overleden christenen - en alléén christenen - uit de doden opwekken. Onmiddellijk hierop volgend zal iedere ware christen lichamelijk overgebracht worden naar de lucht, en vandaar naar de hemel: dit is het gebeuren van de Opname. Het bijbelgedeelte dat wordt geciteerd om deze visie te verdedigen kan worden gevonden in Paulus’ eerste brief aan de kerk te Thessaloniki: "Want de Heer Zelf zal met een geroep, met de stem van een aartsengel, en met de bazuin van God neerdalen van de hemel. En die in Christus gestorven zijn, zullen eerst opstaan. Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen tezamen met hem opgenomen worden [harpazo] in de wolken, de Heere tegemoet, in de lucht; en alzo zullen wij altijd met de Heer zijn." (I Thes. 4:16-17).
Door het meeste van de Kerkgeschiedenis heen werd dit gedeelte geassocieerd met het Laatste Oordeel, maar beginnnend vanaf ongeveer 1830 in Engeland, werd het verbonden met de premillennialistische, pretribulationele Opname - een begrip dat niet in de Griekse tekst of in enige Nederlandse vertaling van het Nieuwe Testament kan worden gevonden. De Latijnse wortel van het Engelse woord voor "Opname", Rapture, is in de Vulgaat van Hiëronymus, een vertaling van het Griekse "harpazo"- grijpen, vangen, of plukken.