HijabiLady
19-01-03, 22:49
De angst voor de hoofddoek is terrecht als je islam haat?
De angst voor de Hijab (hoofddoek): Er is niets dat de westerse gedachte meer beangstigd dan een stuk stof op een vrouw haar hoofd.
Door Naheed Mustafa
In September 1994, werd de dertienjarige Emilie Ouimet in Montreal (Quebec, Canada) naar huis gestuurd door de Louis Riel High School, omdat haar Hijab niet voldeed aan de kledingvoorschriften van de school.
Twee maanden later werd een tweede meisje uit Quebec, de vijftienjarige Dania Baali, door haar school, College Regina Assumpta, medegedeeld dat ze naar een andere school moest overplaatsen als ze haar Hijab wilde blijven dragen.
Het is onvoorstelbaar dat er niets is dat meer angst in de harten jaagt van de westerse mens dan een stukje stof op het hoofd van een vrouw.
De Hijab wordt gezien als een extremistische uitdrukking.
Voor sommige mensen, laat zij zo een extremistische uitdrukking zien van haar gewelddadige politieke ideeën.
Voor anderen, is zij het symbool van absolute onderwerping en is zij in vreselijke nood en moet bevrijdt worden.
Voor hen is het hebben van zulke vrouwen als deel van het Noord Amerikaanse landschap angstaanjagend.
Zij is “de gesluierde vrouw”, die thuishoort in een ver vreemd land, een acteur op een exotisch toneel.
Wij worden gezien als het vergif van deze “vrije en democratische” cultuur, met onze “zwakke en onderdanige manieren”.
Dus, verscheidende schoolbesturen in Quebec hebben besloten dat het uitroeien van de ongewenste invloed in een zo vroeg mogelijk stadium, de beste manier is om besmetting te voorkomen van hun hoogstaande cultuur.
De angst voor de Hijab is terecht.
Ik heb mijzelf dikwijls afgevraagd, waarom een vrouw met een Hijab, die vrijuit deelneemt aan deze maatschappij, als zo bedreigend wordt gezien.
Ik heb altijd gedacht dat de angst voor zulke vrouwen ongegrond was. Tenslotte heeft haar dragen van een Hijab, niets te maken met iemand anders.
Het heeft alleen te maken met haar verplichting aan Allah. Maar nu realiseer ik me dat de angst terecht is.
Moslim vrouwen vormen een bedreiging.
De Hijab stuurt een boodschap van acceptatie en afwijzing.
Een vrouw die zichzelf bedekt vanuit haar liefde voor Allah, legt hiermee niet alleen een verklaring af voor wat ze accepteert, maar ze verklaart er ook mee wat ze afwijst.
Iedere vrouw die weigert mee te spelen met de spelletjes tussen de twee sekse die zo fundamenteel zijn in alle maatschappijen, zal uit de maatschappij verdreven worden.Er wordt altijd al van vrouwen verwacht dat zij een bepaalde rol spelen in de maatschappij.
In Noord Amerika, draait een groot deel van deze toegeschreven rol om seks en het aura rondom seksualiteit. Iedere relatie tussen mannen en vrouwen heeft wel één of andere seksuele ondertoon.
Wanneer een vrouw zichzelf bedekt, dan wijst ze die rol af. Ze zegt op die manier dat seks niets te maken heeft met haar openbare leven.
Het is het feit dat zij haar eigen lichaam buiten de discussie houdt, wat de mensen zo van streek maakt.
Een vrouw met een Hijab: meer dan “gewoon zomaar een vrouw”.
Een vrouwelijke dokter, schrijfster, elektricien, of loodgieter, mag in haar werkomgeving dan gewaardeerd worden voor haar vakkundigheid, maar zij wordt in eerste instantie nog steeds bekeken als “zomaar een vrouw”.
Maar stop haar in een Hijab, zodat wat haar een vrouw maakt niet meer kan worden gezien, en plotseling heb je te maken met een persoon.
Het is een radicaal idee dat niet door vele wordt gewaardeerd. Zij wijst de politieke standpunten van geslacht van de hand.
Deze persoon wijst niet alleen de door de maatschappij ingebakken rollenverdeling van het geslacht af, maar ook de daaraan geassocieerde politieke standpunten van geslacht. Daardoor wijst zij de sociale basisstructuur af, wat tevens betekend dat zij beschouwd wordt als iemand die het gehele politieke systeem en de daaraan verbonden economische organisatie afwijst.
Dus leraren in Quebec moeten zich bedreigd voelen. Emilie en Diana zijn meer dan gewoon twee meisjes van wie de hoofdbekleding niet overeenstemt met de kledingvoorschriften van de school. Zij zijn de vertegenwoordigers van iets veel groter: van een andere manier van denken en leven.
Het heeft me enige tijd gekost tot ik tot deze conclusie ben gekomen.
Hijab: Een daad van Geloof
Ik heb de Hijab altijd gezien als een privé aangelegenheid tussen mijzelf en Allah.
Ik heb er voor gekozen om de Hijab te dragen omdat ik voelde dat mijn Iman (geloof) omgezet moest worden naar actie, en als Allah me vraagt om mij te bedekken, dan moet ik dat doen.
Als ik niet mijn geloof niet kon uitoefenen, wat voor nut had het dan om te zeggen dat ik een geloof had?
Maar helaas zagen de mensen om mij heen, het dragen van mijn Hijab niet als persoonlijke daad van aanbidding.
Zij zagen het eerder als persoonlijke aanval op henzelf. Ik droeg een Hijab en dat betekende automatisch dat ik alles wat zij deden afkeurde.
Ik vond het moeilijk om de vijandigheid te begrijpen.
Alleen omdat mijn hoofd bedekt was, was het voor de mensen onmogelijk om binding met mij te krijgen.
Ik had een nieuw ontdekte vrijheid en een groter gevoel van vertrouwen in mijzelf als moslim, maar andere zagen mij als iemand waar ze niets mee te maken wilde hebben.
Vrouwen vooruitgang nog steeds verbonden aan voorkomen.
Vooruitgang voor vrouwen wordt helaas nog steeds bepaald door hoeveel ze willen onthullen.
Des te meer macht vrouwen lijken te krijgen, des te meer gedwongen ze zijn om hun kleren uit te trekken.
Deze tegenstrijdigheid is bij het ontstaan van de verwarring waar Noord Amerikaanse vrouwen mee geconfronteerd worden.
Er word van hen verwacht dat ze sterk, onafhankelijk en assertief zijn, echter tegelijkertijd worden zij slaaf gemaakt van een ideaal lichaam beeld dat niet bereikt kan worden door de grote meerderheid van vrouwen.
Deze tweevoudigheid is een verkoopbaar product.
Neem bijvoorbeeld de mode industrie: het laatste nieuws uit Parijs zegt ons dat ‘Glamour’ de heetste look is voor het seizoen, met zijn glimmende lipstick, strakke jurkjes en hoge naaldhakken.
Vrouwen maken bezwaar en zeggen dat de modeontwerpers van hun verwachten dat zij zich op kantoor kleden als prostituees.
Zij verafschuwen het feit dat het vrouwenlichaam wordt gebruikt om van alles te verkopen, van cosmetica tot kleren en zelfs auto’s.
Daarentegen, wanneer Moslim vrouwen zichzelf bedekken en daarmee protesteren tegen hetzelfde, worden zij beschouwd als zijnde onderdrukt.
Hopeloze verwarring over de vrijheid van vrouwen
De verwarring is hopeloos. Terwijl sommige vechten tegen datgene dat wordt gezien als vrouwen in een ongewenste rol ‘drukken’, hebben anderen het gevoel dat de ultieme weg naar vrijheid, het recht is om topless op straat te lopen.
Het rationele lijkt te zijn dat wanneer onze lichamen ontdaan zijn van seksualiteit , het veiliger voor ons is om op straat te gaan.
We hoeven alleen onze waardigheid, onze bescheidenheid en onze intimiteit op te geven.
En het is temidden van al deze verwarring dat de vrouwen in Hijab zijn gearriveerd.
Hun onwilligheid om toe te geven aan de een of de ander heeft hun niets opgeleverd dan minachting.
De Hijab is tot een politiek statement geworden.
De Hijab is een fundamenteel deel van aanbidding, maar slecht of goed, het is ook een politiek statement geworden.
We zijn dan wel alleen bezig met onze verplichting tegenover onze Deen (religie) te uitten, maar de Hijab wordt gezien als een symbool voor afwijzing van het Westen.
De vergissing van het secularisme
Deze aangenomen afwijzing heeft liberale securalisten zo diepgaand beïnvloedt dat zij bereidt zijn om hun eigen basis principe van vrijheid voor individuele geloofsovertuiging aan de kant te zetten, om de “onderdrukkende invloeden” van de Islam te bevestigen.
Het zou werkelijk een wijs persoon zijn die zich zou realiseren dat het juist deze cultuur is die deze securalisten proberen te behouden, die de mensen heeft geleid tot hun zoektocht naar iets anders.
En degene die eerlijk zijn tegenover zichzelf, zij zullen zien dat Emilie en Diana het al hebben ontdekt
vertaling door redouan
bron www.redouan.nl
De angst voor de Hijab (hoofddoek): Er is niets dat de westerse gedachte meer beangstigd dan een stuk stof op een vrouw haar hoofd.
Door Naheed Mustafa
In September 1994, werd de dertienjarige Emilie Ouimet in Montreal (Quebec, Canada) naar huis gestuurd door de Louis Riel High School, omdat haar Hijab niet voldeed aan de kledingvoorschriften van de school.
Twee maanden later werd een tweede meisje uit Quebec, de vijftienjarige Dania Baali, door haar school, College Regina Assumpta, medegedeeld dat ze naar een andere school moest overplaatsen als ze haar Hijab wilde blijven dragen.
Het is onvoorstelbaar dat er niets is dat meer angst in de harten jaagt van de westerse mens dan een stukje stof op het hoofd van een vrouw.
De Hijab wordt gezien als een extremistische uitdrukking.
Voor sommige mensen, laat zij zo een extremistische uitdrukking zien van haar gewelddadige politieke ideeën.
Voor anderen, is zij het symbool van absolute onderwerping en is zij in vreselijke nood en moet bevrijdt worden.
Voor hen is het hebben van zulke vrouwen als deel van het Noord Amerikaanse landschap angstaanjagend.
Zij is “de gesluierde vrouw”, die thuishoort in een ver vreemd land, een acteur op een exotisch toneel.
Wij worden gezien als het vergif van deze “vrije en democratische” cultuur, met onze “zwakke en onderdanige manieren”.
Dus, verscheidende schoolbesturen in Quebec hebben besloten dat het uitroeien van de ongewenste invloed in een zo vroeg mogelijk stadium, de beste manier is om besmetting te voorkomen van hun hoogstaande cultuur.
De angst voor de Hijab is terecht.
Ik heb mijzelf dikwijls afgevraagd, waarom een vrouw met een Hijab, die vrijuit deelneemt aan deze maatschappij, als zo bedreigend wordt gezien.
Ik heb altijd gedacht dat de angst voor zulke vrouwen ongegrond was. Tenslotte heeft haar dragen van een Hijab, niets te maken met iemand anders.
Het heeft alleen te maken met haar verplichting aan Allah. Maar nu realiseer ik me dat de angst terecht is.
Moslim vrouwen vormen een bedreiging.
De Hijab stuurt een boodschap van acceptatie en afwijzing.
Een vrouw die zichzelf bedekt vanuit haar liefde voor Allah, legt hiermee niet alleen een verklaring af voor wat ze accepteert, maar ze verklaart er ook mee wat ze afwijst.
Iedere vrouw die weigert mee te spelen met de spelletjes tussen de twee sekse die zo fundamenteel zijn in alle maatschappijen, zal uit de maatschappij verdreven worden.Er wordt altijd al van vrouwen verwacht dat zij een bepaalde rol spelen in de maatschappij.
In Noord Amerika, draait een groot deel van deze toegeschreven rol om seks en het aura rondom seksualiteit. Iedere relatie tussen mannen en vrouwen heeft wel één of andere seksuele ondertoon.
Wanneer een vrouw zichzelf bedekt, dan wijst ze die rol af. Ze zegt op die manier dat seks niets te maken heeft met haar openbare leven.
Het is het feit dat zij haar eigen lichaam buiten de discussie houdt, wat de mensen zo van streek maakt.
Een vrouw met een Hijab: meer dan “gewoon zomaar een vrouw”.
Een vrouwelijke dokter, schrijfster, elektricien, of loodgieter, mag in haar werkomgeving dan gewaardeerd worden voor haar vakkundigheid, maar zij wordt in eerste instantie nog steeds bekeken als “zomaar een vrouw”.
Maar stop haar in een Hijab, zodat wat haar een vrouw maakt niet meer kan worden gezien, en plotseling heb je te maken met een persoon.
Het is een radicaal idee dat niet door vele wordt gewaardeerd. Zij wijst de politieke standpunten van geslacht van de hand.
Deze persoon wijst niet alleen de door de maatschappij ingebakken rollenverdeling van het geslacht af, maar ook de daaraan geassocieerde politieke standpunten van geslacht. Daardoor wijst zij de sociale basisstructuur af, wat tevens betekend dat zij beschouwd wordt als iemand die het gehele politieke systeem en de daaraan verbonden economische organisatie afwijst.
Dus leraren in Quebec moeten zich bedreigd voelen. Emilie en Diana zijn meer dan gewoon twee meisjes van wie de hoofdbekleding niet overeenstemt met de kledingvoorschriften van de school. Zij zijn de vertegenwoordigers van iets veel groter: van een andere manier van denken en leven.
Het heeft me enige tijd gekost tot ik tot deze conclusie ben gekomen.
Hijab: Een daad van Geloof
Ik heb de Hijab altijd gezien als een privé aangelegenheid tussen mijzelf en Allah.
Ik heb er voor gekozen om de Hijab te dragen omdat ik voelde dat mijn Iman (geloof) omgezet moest worden naar actie, en als Allah me vraagt om mij te bedekken, dan moet ik dat doen.
Als ik niet mijn geloof niet kon uitoefenen, wat voor nut had het dan om te zeggen dat ik een geloof had?
Maar helaas zagen de mensen om mij heen, het dragen van mijn Hijab niet als persoonlijke daad van aanbidding.
Zij zagen het eerder als persoonlijke aanval op henzelf. Ik droeg een Hijab en dat betekende automatisch dat ik alles wat zij deden afkeurde.
Ik vond het moeilijk om de vijandigheid te begrijpen.
Alleen omdat mijn hoofd bedekt was, was het voor de mensen onmogelijk om binding met mij te krijgen.
Ik had een nieuw ontdekte vrijheid en een groter gevoel van vertrouwen in mijzelf als moslim, maar andere zagen mij als iemand waar ze niets mee te maken wilde hebben.
Vrouwen vooruitgang nog steeds verbonden aan voorkomen.
Vooruitgang voor vrouwen wordt helaas nog steeds bepaald door hoeveel ze willen onthullen.
Des te meer macht vrouwen lijken te krijgen, des te meer gedwongen ze zijn om hun kleren uit te trekken.
Deze tegenstrijdigheid is bij het ontstaan van de verwarring waar Noord Amerikaanse vrouwen mee geconfronteerd worden.
Er word van hen verwacht dat ze sterk, onafhankelijk en assertief zijn, echter tegelijkertijd worden zij slaaf gemaakt van een ideaal lichaam beeld dat niet bereikt kan worden door de grote meerderheid van vrouwen.
Deze tweevoudigheid is een verkoopbaar product.
Neem bijvoorbeeld de mode industrie: het laatste nieuws uit Parijs zegt ons dat ‘Glamour’ de heetste look is voor het seizoen, met zijn glimmende lipstick, strakke jurkjes en hoge naaldhakken.
Vrouwen maken bezwaar en zeggen dat de modeontwerpers van hun verwachten dat zij zich op kantoor kleden als prostituees.
Zij verafschuwen het feit dat het vrouwenlichaam wordt gebruikt om van alles te verkopen, van cosmetica tot kleren en zelfs auto’s.
Daarentegen, wanneer Moslim vrouwen zichzelf bedekken en daarmee protesteren tegen hetzelfde, worden zij beschouwd als zijnde onderdrukt.
Hopeloze verwarring over de vrijheid van vrouwen
De verwarring is hopeloos. Terwijl sommige vechten tegen datgene dat wordt gezien als vrouwen in een ongewenste rol ‘drukken’, hebben anderen het gevoel dat de ultieme weg naar vrijheid, het recht is om topless op straat te lopen.
Het rationele lijkt te zijn dat wanneer onze lichamen ontdaan zijn van seksualiteit , het veiliger voor ons is om op straat te gaan.
We hoeven alleen onze waardigheid, onze bescheidenheid en onze intimiteit op te geven.
En het is temidden van al deze verwarring dat de vrouwen in Hijab zijn gearriveerd.
Hun onwilligheid om toe te geven aan de een of de ander heeft hun niets opgeleverd dan minachting.
De Hijab is tot een politiek statement geworden.
De Hijab is een fundamenteel deel van aanbidding, maar slecht of goed, het is ook een politiek statement geworden.
We zijn dan wel alleen bezig met onze verplichting tegenover onze Deen (religie) te uitten, maar de Hijab wordt gezien als een symbool voor afwijzing van het Westen.
De vergissing van het secularisme
Deze aangenomen afwijzing heeft liberale securalisten zo diepgaand beïnvloedt dat zij bereidt zijn om hun eigen basis principe van vrijheid voor individuele geloofsovertuiging aan de kant te zetten, om de “onderdrukkende invloeden” van de Islam te bevestigen.
Het zou werkelijk een wijs persoon zijn die zich zou realiseren dat het juist deze cultuur is die deze securalisten proberen te behouden, die de mensen heeft geleid tot hun zoektocht naar iets anders.
En degene die eerlijk zijn tegenover zichzelf, zij zullen zien dat Emilie en Diana het al hebben ontdekt
vertaling door redouan
bron www.redouan.nl