lennart
12-02-03, 12:10
'Berlijn-Parijs: As van de Angsthazen'
Van onze correspondent Bert Lanting
WASHINGTON - Na Saddam Hussein geniet de conservatieve pers in Amerika waarschijnlijk het meest van de diplomatieke oorlog die tussen de Verenigde Staten en Europa woedt. In hun kolommen trekken kranten als de Washington Times en de New York Post alle registers open om de 'perfide' Fransen en Duitsers, die zich tegen de Amerikaanse plannen voor actie tegen Irak verzetten, ervan langs te geven.
Vive les wimps!, oftewel 'Leve de slapperds!', vat de New York Post de houding van Frankrijk samen. Het boulevardblad concludeert dat Frankrijk zich heeft ontpopt als 'de vijand van de Verenigde Staten'. Volgens de krant is het Franse verzet gewoon een 'wanhopige poging om meer invloed te krijgen dan zijn verschrompelde status rechtvaardigt'.
In het conservatieve weekblad The Weekly Standard oppert commentator David Brooks een nog veel minder sympathieke verklaring voor de pogingen van Frankrijk en Duitsland een oorlog tegen Irak te voorkomen. Volgens hem beseffen de twee landen wel degelijk welk gevaar Saddam Hussein vormt, maar zien ze liever 'Amerikaanse mannen en vrouwen dan Franse en Duitse sterven voor het behoud van hun veiligheid'.
De Axis of Weasels - de As van de Angsthazen - noemen conservatieve columnisten het Frans-Duitse vredesverbond.
Zoals Europese critici van de VS betogen dat het Washington slechts te doen is om de olie van Irak of om de alleenheerschappij in de wereld, zo hameren de Amerikaanse conservatieven erop dat het Frankrijk slechts gaat om het veilig stellen van zijn belangen in Irak. 'De naderende omverwerping van Saddam Hussein dreigt het traditionele Franse Midden-Oostenbeleid om de dictators in de regio te paaien en te bewapenen, te ondergraven', schrijft een andere conservatieve columnist, David Frum.
Voor anderen in het conservatieve kamp staat vast dat het Frankrijk en Duitsland er niet zozeer om te doen is de Irakezen een oorlog te besparen, alswel om de macht van de Verenigde Staten aan banden te leggen.
Opmerkelijk is echter dat zelfs de voor Amerikaanse begrippen linkse Washington Post de Fransen en de Duitsers met zoveel woorden verwijt dat ze Saddam Hussein de hand boven het hoofd houden en daarmee de NAVO en de V-raad in gevaar brengen.
'De ruzie met Frankrijk en Duitsland speelt de neo-conservatieven in de kaart', erkent een Europese diplomaat in Washington. Volgens hem wrijven de haviken in de regering-Bush zich in de handen bij het aanschouwen van de onderlinge ruzie tussen de Europeanen.
Waarover hij zich echter vooral zorgen maakt, is dat de neo-conservatieven het verzet van de Fransen en de Duitsers in de VN zullen aangrijpen om de hele Veiligheidsraad af te schrijven. 'Zij hebben de Veiligheidsraad altijd beschouwd als een molensteen om de nek van Amerika.'
De ultra-conservatieve columnist Charles Krauthammer verheugt zich al op de ondergang van de VN. 'Nadat ze zichzelf onmachtig hebben getoond in de crisis op de Balkan en nu weer in de crisis rond Irak, zakken de VN weg in betekenisloosheid. En de wereld zal er alleen maar voordeel bij hebben', schreef hij.
Van onze correspondent Bert Lanting
WASHINGTON - Na Saddam Hussein geniet de conservatieve pers in Amerika waarschijnlijk het meest van de diplomatieke oorlog die tussen de Verenigde Staten en Europa woedt. In hun kolommen trekken kranten als de Washington Times en de New York Post alle registers open om de 'perfide' Fransen en Duitsers, die zich tegen de Amerikaanse plannen voor actie tegen Irak verzetten, ervan langs te geven.
Vive les wimps!, oftewel 'Leve de slapperds!', vat de New York Post de houding van Frankrijk samen. Het boulevardblad concludeert dat Frankrijk zich heeft ontpopt als 'de vijand van de Verenigde Staten'. Volgens de krant is het Franse verzet gewoon een 'wanhopige poging om meer invloed te krijgen dan zijn verschrompelde status rechtvaardigt'.
In het conservatieve weekblad The Weekly Standard oppert commentator David Brooks een nog veel minder sympathieke verklaring voor de pogingen van Frankrijk en Duitsland een oorlog tegen Irak te voorkomen. Volgens hem beseffen de twee landen wel degelijk welk gevaar Saddam Hussein vormt, maar zien ze liever 'Amerikaanse mannen en vrouwen dan Franse en Duitse sterven voor het behoud van hun veiligheid'.
De Axis of Weasels - de As van de Angsthazen - noemen conservatieve columnisten het Frans-Duitse vredesverbond.
Zoals Europese critici van de VS betogen dat het Washington slechts te doen is om de olie van Irak of om de alleenheerschappij in de wereld, zo hameren de Amerikaanse conservatieven erop dat het Frankrijk slechts gaat om het veilig stellen van zijn belangen in Irak. 'De naderende omverwerping van Saddam Hussein dreigt het traditionele Franse Midden-Oostenbeleid om de dictators in de regio te paaien en te bewapenen, te ondergraven', schrijft een andere conservatieve columnist, David Frum.
Voor anderen in het conservatieve kamp staat vast dat het Frankrijk en Duitsland er niet zozeer om te doen is de Irakezen een oorlog te besparen, alswel om de macht van de Verenigde Staten aan banden te leggen.
Opmerkelijk is echter dat zelfs de voor Amerikaanse begrippen linkse Washington Post de Fransen en de Duitsers met zoveel woorden verwijt dat ze Saddam Hussein de hand boven het hoofd houden en daarmee de NAVO en de V-raad in gevaar brengen.
'De ruzie met Frankrijk en Duitsland speelt de neo-conservatieven in de kaart', erkent een Europese diplomaat in Washington. Volgens hem wrijven de haviken in de regering-Bush zich in de handen bij het aanschouwen van de onderlinge ruzie tussen de Europeanen.
Waarover hij zich echter vooral zorgen maakt, is dat de neo-conservatieven het verzet van de Fransen en de Duitsers in de VN zullen aangrijpen om de hele Veiligheidsraad af te schrijven. 'Zij hebben de Veiligheidsraad altijd beschouwd als een molensteen om de nek van Amerika.'
De ultra-conservatieve columnist Charles Krauthammer verheugt zich al op de ondergang van de VN. 'Nadat ze zichzelf onmachtig hebben getoond in de crisis op de Balkan en nu weer in de crisis rond Irak, zakken de VN weg in betekenisloosheid. En de wereld zal er alleen maar voordeel bij hebben', schreef hij.