Shaheed
19-02-03, 15:33
Aandacht voor die andere Marokkanen.
MARCEL VAN ENGELEN
AMSTERDAM - In Australië werd een krantenfoto icoon van wat er mis is met de Libanese jongeren: een straatbende. De jongens bestelden makkelijker wapens via de telefoon dan pizza.
Een Australische criminoloog wilde weten wat er van de jongens terecht was gekomen. Hij zocht ze op en het bleken keurige studenten. De foto was in scene gezet, de maker had de jongens voorgedaan welke gebaren ze moesten maken.
''In Nederland hebben we ook van die foto's,'' zei criminoloog Frank Bovenkerk gisteren in De Balie. Hij toonde foto's uit de Nieuwe Revu (1995): Marokkaanse jongens op het Osdorpplein met pistolen die uit hun spijkerbroeken staken en wat andere plaatjes van het gajes. Bovenkerk wilde op zijn beurt nu eens weten wat er van ze was geworden. ''Ik heb ze niet kunnen vinden. Maar de politiemannen die hun zouden moeten kennen, hebben hen nooit gezien.'' Bovendien: de fotograaf had de jongens 'zwaar betaald'.
Het illustreert volgens Bovenkerk fraai de negatieve spiraal waarin Marokkaanse jongeren in Nederland gevangen zitten: er is wel wat aan de hand, maar dat wordt zo uitvergroot dat Marokkaanse jongeren zich in de hoek gedreven voelen en eerder geneigd zijn zich als boefjes te gedragen. Belangrijke boosdoener: de media, al vormen die volgens Bovenkerk net als politici, criminologen en de Marokkanen slechts een onderdeel van het geheel.
'De media' kregen het er wel vaker van langs op de debatdag Stigma: Marokkaan! Op die manier kregen zij een koekje van eigen deeg wat generaliseren betreft. Want al doet de berichtgeving veelal anders vermoeden, slechts een kwart van de Marokkaanse jongeren komt met de politie in aanraking, denkt Bovenkerk (harde cijfers hierover bestaan niet). Dat is vier keer zoveel als autochtone jongeren, maar het betekent ook dat driekwart van de Marokkaantjes niet 'kut' is.
Die driekwart is het spuugzat en roert zich steeds meer. Na twee publiekscampagnes die moesten aantonen dat er ook goede Marokkanen zijn, volgde gisteren een dag van geanimeerd gepraat. Mohammed Benzakour, publicist, kon een spottende toon niet onderdrukken toen hij de initiatieven op een rijtje zette. Begrijp hem goed, hij is er niet op tegen. ''Maar ze dragen impliciet een gevoel van onzekerheid, angst en slachtofferschap.''
Volkomen onnodig. Want de Marokkaan wordt niet gehaat omdat hij slecht is, aldus Benzakour. ''Men is jaloers op onze vastberadenheid, onze broederschap en standvastigheid. Wie zelf geen smoel heeft, benijdt de ander om zijn smoel.'' Conclusie van zijn lezing voor een afgeladen zaal, met voor de helft de personen waar het om ging: ''Vrees niet! Maak u pas zorgen als niemand u meer stigmatiseert.''
Sociaal psycholoog Maykel Verkuyten noemde dit eerder op de dag als een van de twee strategieën waarmee een groep reageert op een stigma: het benadrukken van de eigen positieve kenmerken. De tweede: het organiseren van de groep en het zoeken van de confrontatie. De Arabisch-Europese Liga is het meest aansprekende voorbeeld van het organiseren, althans de bovengrondse variant. ''Een schaduwkant ervan is dat het vaak eenheid van de groep veronderstelt. Die is er niet.''
Volgens Bovenkerk kunnen we over een jaar of twintig hartelijk lachen om de problemen die gisteren besproken werden. ''Ik beloof u dat er een volgende groep zal zijn die gestigmatiseerd wordt en dan hoor je over de Marokkanen niets meer. ''
Econoom Justus Veenman wees op de achterstelling die Marokkanen ervaren op de arbeidsmarkt. Die is over twintig jaar ook weg: veel allochtone twintigers en dertigers moeten dan de AOW opbrengen voor autochtone zestigers en zeventigers.
MARCEL VAN ENGELEN
AMSTERDAM - In Australië werd een krantenfoto icoon van wat er mis is met de Libanese jongeren: een straatbende. De jongens bestelden makkelijker wapens via de telefoon dan pizza.
Een Australische criminoloog wilde weten wat er van de jongens terecht was gekomen. Hij zocht ze op en het bleken keurige studenten. De foto was in scene gezet, de maker had de jongens voorgedaan welke gebaren ze moesten maken.
''In Nederland hebben we ook van die foto's,'' zei criminoloog Frank Bovenkerk gisteren in De Balie. Hij toonde foto's uit de Nieuwe Revu (1995): Marokkaanse jongens op het Osdorpplein met pistolen die uit hun spijkerbroeken staken en wat andere plaatjes van het gajes. Bovenkerk wilde op zijn beurt nu eens weten wat er van ze was geworden. ''Ik heb ze niet kunnen vinden. Maar de politiemannen die hun zouden moeten kennen, hebben hen nooit gezien.'' Bovendien: de fotograaf had de jongens 'zwaar betaald'.
Het illustreert volgens Bovenkerk fraai de negatieve spiraal waarin Marokkaanse jongeren in Nederland gevangen zitten: er is wel wat aan de hand, maar dat wordt zo uitvergroot dat Marokkaanse jongeren zich in de hoek gedreven voelen en eerder geneigd zijn zich als boefjes te gedragen. Belangrijke boosdoener: de media, al vormen die volgens Bovenkerk net als politici, criminologen en de Marokkanen slechts een onderdeel van het geheel.
'De media' kregen het er wel vaker van langs op de debatdag Stigma: Marokkaan! Op die manier kregen zij een koekje van eigen deeg wat generaliseren betreft. Want al doet de berichtgeving veelal anders vermoeden, slechts een kwart van de Marokkaanse jongeren komt met de politie in aanraking, denkt Bovenkerk (harde cijfers hierover bestaan niet). Dat is vier keer zoveel als autochtone jongeren, maar het betekent ook dat driekwart van de Marokkaantjes niet 'kut' is.
Die driekwart is het spuugzat en roert zich steeds meer. Na twee publiekscampagnes die moesten aantonen dat er ook goede Marokkanen zijn, volgde gisteren een dag van geanimeerd gepraat. Mohammed Benzakour, publicist, kon een spottende toon niet onderdrukken toen hij de initiatieven op een rijtje zette. Begrijp hem goed, hij is er niet op tegen. ''Maar ze dragen impliciet een gevoel van onzekerheid, angst en slachtofferschap.''
Volkomen onnodig. Want de Marokkaan wordt niet gehaat omdat hij slecht is, aldus Benzakour. ''Men is jaloers op onze vastberadenheid, onze broederschap en standvastigheid. Wie zelf geen smoel heeft, benijdt de ander om zijn smoel.'' Conclusie van zijn lezing voor een afgeladen zaal, met voor de helft de personen waar het om ging: ''Vrees niet! Maak u pas zorgen als niemand u meer stigmatiseert.''
Sociaal psycholoog Maykel Verkuyten noemde dit eerder op de dag als een van de twee strategieën waarmee een groep reageert op een stigma: het benadrukken van de eigen positieve kenmerken. De tweede: het organiseren van de groep en het zoeken van de confrontatie. De Arabisch-Europese Liga is het meest aansprekende voorbeeld van het organiseren, althans de bovengrondse variant. ''Een schaduwkant ervan is dat het vaak eenheid van de groep veronderstelt. Die is er niet.''
Volgens Bovenkerk kunnen we over een jaar of twintig hartelijk lachen om de problemen die gisteren besproken werden. ''Ik beloof u dat er een volgende groep zal zijn die gestigmatiseerd wordt en dan hoor je over de Marokkanen niets meer. ''
Econoom Justus Veenman wees op de achterstelling die Marokkanen ervaren op de arbeidsmarkt. Die is over twintig jaar ook weg: veel allochtone twintigers en dertigers moeten dan de AOW opbrengen voor autochtone zestigers en zeventigers.