Bahmed
24-02-03, 14:33
Biesmiellah
Once upon a time in Mokroland was er eens een klein jongetje genaamd Slieman. Het jongetje werd geboren in een gebied van het land met hoge bergen waar je het ijskoude water nog steeds zo uit de beekjes kunt drinken en de mensen van de landbouw leven zoals we die in China kennen. De shlou7, harde en eerlijke mensen die content waren met alles wat ze kregen omdat ze wisten dat het van Allahoe Ta3aala kwam.
Het jongetje hoedde samen met andere jongetjes en meisjes honderden geiten en schapen van een of andere lmakhzen die hem van bed en breakfast voorzagen en genoeg na3na3thee, suiker en brood om de dag door te komen.
Elke zomer gaat Slieman nog steeds bij die familie van vroeger langs. De ooit zo rijke mensen die feestmalen organiseerden voor andere hooggeplaatsten waren na de dood van het gezinshoofd veranderd van vrijgevigen in hulpbehoevenden. “De wegen van Allah zijn ondoorgrondelijk” dacht het jongetje.
De enige ontspanning die het jongetje had was zijn lotar(gitaartje) die hij uit een kapotte pan had gemaakt, het kijken naar een voiture als je het geluk had dat er eentje langsrijdt op het bijna heilige asfalt dat de Fransen hadden aangelegd en het verjagen van wolven. Wat niet altijd lukte als hij weer een keer in slaap was gevallen. Maar ieder voordeel hep zijn nadeel zoals hij iemand veel later zou horen zeggen. Want het jongetje kon niet alleen stenen met zo een precisie en snelheid gooien dat je dacht dat het een helikopter was, maar ook kon hij al op jonge leeftijd een schaap slachten en barbecuen.
Na een paar maanden kwam dan zijn grote broer langs die hem op het paard meenam naar huis en zijn salaris vaak in natura ook. Maar dat maakte niet uit want Coco Cola had je toen nog niet in het enige winkeltje dat er was. En zo veranderde Slieman al vroeg in een man.
Toen hij echter wat ouder werd kreeg hij wel behoefte om iets voor zichzelf te beginnen. En zo ging hij net als al zijn andere broers op zoek naar werk in Azaghar, de savanne van Mokroland. Veel namen zijn broers altijd niet mee terug zelfs als hij een paar honderd kilometer liep, maar dat maakte niet uit alles was beter dan achter de geiten aanlopen. En zo hosselde hij hier en daar wat.
Jaren later zou Slieman een huis bouwen op precies diezelfde plaats waar hij jaren daarvoor had rondgezworven op zoek naar werk.
Tot hij op een dag samen met een paar andere werklozen op het idee kwamen om iets vasters te zoeken. Mokroland was net een paar jaar onafhankelijk geworden en er werd gezegd dat het leger mensen nodig had. Maar dat plannetje ging lekker niet door. De jongeman werd afgekeurd om redenen die zelfs hij tot op de dag van vandaag niet weet.
En zo keerde Slieman weer terug naar zijn geboortedorp. Niks aan te doen. Maar Allah zijn hulp komt wanneer je die het minst verwacht. Op een dag deed het nieuws de ronde dat er een Fransman, in het Mokros genaamd Mou3a (Mourat?) naar Ouarzazate was gekomen die mensen zocht om te werken in Frankrijk. 2 oude dorpsgenoten vochten tijdens de tweede wereldoorlog met de Fransen mee, waarvan er 1 niet meer was teruggekomen en de andere vaak verhalen over Frankrijk vertelde bij de ontmoetingsplaats onder een boom naast de moskee. (even tussendoor: die opa vertelde mij een keer dat hij en een aantal andere Marokkanen krijgsgevangen werden genomen en de Duitsers hem lieten gaan toen ze zagen dat het Marokkanen waren.) Dus het moest wel het paradijs op aarde zijn als je alleen al zag wat ze hadden achtergelaten. Bij het geboortedrop van Slieman niks, maar maakte niks uit.
Zelfs tijdens de disco-avonden werden de teksten van de amarq op het nieuwe aangepast door de achterblijvers.
En zo ging Slieman en vele jonge mannen met hem op weg naar Moura. Toen ze daar na een paar dagen aankwamen bleek dat er een kink in de kabel van de communicatiekanaal was want de eerste lichting was al uitgekozen. Ze moesten over een paar maanden maar terugkomen. Hemmou was van niet van plan om zich Frankrijk nog een keer door de neus te laten boren en zei tegen zijn vrienden dat hij in de buurt wou blijven. Toen Mourat weer terug kwam stond hij dan ook vooraan. Hij werd geroepen en het werkpaard werd van top tot teen gekeurd. En toen Moura een aantal vragen in het Frans stelde kwamen die paar woordjes van een neef die wel naar school was geweest uitstekend van pas. Hemmou mocht naar Fransa. Halleluja.
Hij moest alleen nog een paspoort maken en over een paar maanden terugkomen.
En zo vertrok Slieman op zijn twintigste voor het eerst naar Casablanca, stapte hij voor het eerst op een boot en zag hij voor het eerst van zijn leven de zee. Hij was niet de enige. Ook een groot aantal Marokkaanse Joden die na de onafhankelijkheid hun biezen pakten naar Frankrijk hielden het niet droog. Je hoorde ze kreunen in het Marokkaans/Joodse accent zoals alleen Hemmou Moshe kan nadoen. Want de vrouw van Moshe had een hele grote pan met spaghettig gekookt voor iedereen die wilde. Tot op de dag van vandaag heeft Slieman geen spaghetti meer aangeraakt.
Toen ze half levend eindelijk in Marseille aankwamen stapten ze de trein in die ze naar het noorden van Frankrijk bracht. De hele tijd wisten ze niet waar ze waren of waar ze naar toe gingen. Totdat ze eindelijk bij een paar barakken aankwamen waar ze door een Fransman naar werden verwezen. Toen bleek ook hoe slecht het gesteld was met hun Frans. Want er lag wel allemaal eten op de tafel en netjes opgemaakte bedden maar de Marokkanen dachten dat het van de beren was. Hemmou had nu al sinds aankomst in Marseille met een lege maag rondgelopen en nam een hap en een slok van de la vache qui ruit en al het lekkers dat er lag en ging op een bed liggen.
Toen de beren thuiskwamen bleken het Marokkanen te zijn die hun nachtdienst gedraaid hadden. Eindelijk iemand die ze alles in duidelijke taal kon uitleggen. Het eten hadden de Fransen voor hun klaargelegd.
En zo begon het werk in de Franse mijnen, waar Slieman Frans heeft geleerd dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds beheerst.
De wegen van Allah Soebhaanahoe zijn ondoorgrondelijk wist het jongetje nu zeker.
:moe:
Walhamdoelillah
Once upon a time in Mokroland was er eens een klein jongetje genaamd Slieman. Het jongetje werd geboren in een gebied van het land met hoge bergen waar je het ijskoude water nog steeds zo uit de beekjes kunt drinken en de mensen van de landbouw leven zoals we die in China kennen. De shlou7, harde en eerlijke mensen die content waren met alles wat ze kregen omdat ze wisten dat het van Allahoe Ta3aala kwam.
Het jongetje hoedde samen met andere jongetjes en meisjes honderden geiten en schapen van een of andere lmakhzen die hem van bed en breakfast voorzagen en genoeg na3na3thee, suiker en brood om de dag door te komen.
Elke zomer gaat Slieman nog steeds bij die familie van vroeger langs. De ooit zo rijke mensen die feestmalen organiseerden voor andere hooggeplaatsten waren na de dood van het gezinshoofd veranderd van vrijgevigen in hulpbehoevenden. “De wegen van Allah zijn ondoorgrondelijk” dacht het jongetje.
De enige ontspanning die het jongetje had was zijn lotar(gitaartje) die hij uit een kapotte pan had gemaakt, het kijken naar een voiture als je het geluk had dat er eentje langsrijdt op het bijna heilige asfalt dat de Fransen hadden aangelegd en het verjagen van wolven. Wat niet altijd lukte als hij weer een keer in slaap was gevallen. Maar ieder voordeel hep zijn nadeel zoals hij iemand veel later zou horen zeggen. Want het jongetje kon niet alleen stenen met zo een precisie en snelheid gooien dat je dacht dat het een helikopter was, maar ook kon hij al op jonge leeftijd een schaap slachten en barbecuen.
Na een paar maanden kwam dan zijn grote broer langs die hem op het paard meenam naar huis en zijn salaris vaak in natura ook. Maar dat maakte niet uit want Coco Cola had je toen nog niet in het enige winkeltje dat er was. En zo veranderde Slieman al vroeg in een man.
Toen hij echter wat ouder werd kreeg hij wel behoefte om iets voor zichzelf te beginnen. En zo ging hij net als al zijn andere broers op zoek naar werk in Azaghar, de savanne van Mokroland. Veel namen zijn broers altijd niet mee terug zelfs als hij een paar honderd kilometer liep, maar dat maakte niet uit alles was beter dan achter de geiten aanlopen. En zo hosselde hij hier en daar wat.
Jaren later zou Slieman een huis bouwen op precies diezelfde plaats waar hij jaren daarvoor had rondgezworven op zoek naar werk.
Tot hij op een dag samen met een paar andere werklozen op het idee kwamen om iets vasters te zoeken. Mokroland was net een paar jaar onafhankelijk geworden en er werd gezegd dat het leger mensen nodig had. Maar dat plannetje ging lekker niet door. De jongeman werd afgekeurd om redenen die zelfs hij tot op de dag van vandaag niet weet.
En zo keerde Slieman weer terug naar zijn geboortedorp. Niks aan te doen. Maar Allah zijn hulp komt wanneer je die het minst verwacht. Op een dag deed het nieuws de ronde dat er een Fransman, in het Mokros genaamd Mou3a (Mourat?) naar Ouarzazate was gekomen die mensen zocht om te werken in Frankrijk. 2 oude dorpsgenoten vochten tijdens de tweede wereldoorlog met de Fransen mee, waarvan er 1 niet meer was teruggekomen en de andere vaak verhalen over Frankrijk vertelde bij de ontmoetingsplaats onder een boom naast de moskee. (even tussendoor: die opa vertelde mij een keer dat hij en een aantal andere Marokkanen krijgsgevangen werden genomen en de Duitsers hem lieten gaan toen ze zagen dat het Marokkanen waren.) Dus het moest wel het paradijs op aarde zijn als je alleen al zag wat ze hadden achtergelaten. Bij het geboortedrop van Slieman niks, maar maakte niks uit.
Zelfs tijdens de disco-avonden werden de teksten van de amarq op het nieuwe aangepast door de achterblijvers.
En zo ging Slieman en vele jonge mannen met hem op weg naar Moura. Toen ze daar na een paar dagen aankwamen bleek dat er een kink in de kabel van de communicatiekanaal was want de eerste lichting was al uitgekozen. Ze moesten over een paar maanden maar terugkomen. Hemmou was van niet van plan om zich Frankrijk nog een keer door de neus te laten boren en zei tegen zijn vrienden dat hij in de buurt wou blijven. Toen Mourat weer terug kwam stond hij dan ook vooraan. Hij werd geroepen en het werkpaard werd van top tot teen gekeurd. En toen Moura een aantal vragen in het Frans stelde kwamen die paar woordjes van een neef die wel naar school was geweest uitstekend van pas. Hemmou mocht naar Fransa. Halleluja.
Hij moest alleen nog een paspoort maken en over een paar maanden terugkomen.
En zo vertrok Slieman op zijn twintigste voor het eerst naar Casablanca, stapte hij voor het eerst op een boot en zag hij voor het eerst van zijn leven de zee. Hij was niet de enige. Ook een groot aantal Marokkaanse Joden die na de onafhankelijkheid hun biezen pakten naar Frankrijk hielden het niet droog. Je hoorde ze kreunen in het Marokkaans/Joodse accent zoals alleen Hemmou Moshe kan nadoen. Want de vrouw van Moshe had een hele grote pan met spaghettig gekookt voor iedereen die wilde. Tot op de dag van vandaag heeft Slieman geen spaghetti meer aangeraakt.
Toen ze half levend eindelijk in Marseille aankwamen stapten ze de trein in die ze naar het noorden van Frankrijk bracht. De hele tijd wisten ze niet waar ze waren of waar ze naar toe gingen. Totdat ze eindelijk bij een paar barakken aankwamen waar ze door een Fransman naar werden verwezen. Toen bleek ook hoe slecht het gesteld was met hun Frans. Want er lag wel allemaal eten op de tafel en netjes opgemaakte bedden maar de Marokkanen dachten dat het van de beren was. Hemmou had nu al sinds aankomst in Marseille met een lege maag rondgelopen en nam een hap en een slok van de la vache qui ruit en al het lekkers dat er lag en ging op een bed liggen.
Toen de beren thuiskwamen bleken het Marokkanen te zijn die hun nachtdienst gedraaid hadden. Eindelijk iemand die ze alles in duidelijke taal kon uitleggen. Het eten hadden de Fransen voor hun klaargelegd.
En zo begon het werk in de Franse mijnen, waar Slieman Frans heeft geleerd dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds beheerst.
De wegen van Allah Soebhaanahoe zijn ondoorgrondelijk wist het jongetje nu zeker.
:moe:
Walhamdoelillah