De Rode Roos
08-03-03, 01:47
Oorlogsvrees / Bagdads rijken ontvluchten oorlog
door Asne Seierstad
2003-03-08
De rijke wijken van Bagdad lopen leeg. Meubels worden afgedekt, deuren vergrendeld, auto's weggereden. Diplomaten, VN'ers en Bagdads elite zijn bang voor de bommen.
BAGDAD - Het is al laat op de dag, maar Fatima scharrelt nog rond in haar lichtroze fluwelen ochtendjas gebordeerd met gouden rozen. Fatima en haar vijf kinderen hebben het meest noodzakelijke ingepakt en wachten het moment af dat de man des huizes het tijd vindt om hen in veiligheid te brengen.
Dat meest noodzakelijke is maar een miniem deel van hun bezittingen. Want dit gezin heeft alles. Een paleis van tweeduizend vierkante meter, vijf badkamers met Italiaans marmer. De zitkamer, zo groot als een balzaal, staat leeg. Gasten komen toch zelden. Aan de muren van de bibliotheek hangen planken, maar er staan geen boeken op. ,,We hebben ze nog niet gekocht'', zegt Fatima.
De ramen in de zitkamer van deze villa in de Al-Wasirija wijk zijn tien meter hoog en voorzien van dikke gordijnen van brokaat. Fatima is een van de weinige inwoners van Bagdad aan wie het, ondanks de sancties, aan niets heeft ontbroken. ,,Als je geld hebt, kun je overal aan komen. Zelfs aan zeldzame medicijnen, die komen via Jordanië'', vertelt ze, terwijl het dienstmeisje koffie serveert in kleine, oosterse kopjes. Maar zelfs de rijksten kunnen de dreiging van de Amerikaanse bommen niet afkopen, en velen van hen hebben besloten om te vertrekken.
,,Naar Jordanië. Daar hebben wij familie. We hebben nog een paar dagen, maar de oorlog komt dichterbij. Bush heeft zijn besluit genomen'', zegt ze berustend en kijkt de zitkamer rond. ,,Dit is geen veilige plek. Het huis is degelijk, maar het heeft veel ramen. Bovendien is dit geen veilige wijk, er staan hier veel militaire installaties.''
Er hangt een zware loomte over deze rijke vrouw, ze gaat zelden uit en voor het meeste werk heeft ze personeel. Ook de evacuatie was niet haar idee. ,,Allah bepaalt wanneer onze tijd op aarde voorbij is, en mijn man vindt dat wij beter kunnen vertrekken. Zelf blijft hij om op de zaak te passen.''
Fatima's echtgenoot handelt in houtwerk. Hij is een van de Irakezen die veel geld hebben verdiend aan de sancties, zodat hij een paleis kon bouwen in de Al-Wasiriaja wijk, waar ook veel van Saddam-getrouwen hun kasteeltjes hebben.
,,Er wonen hier veel van zijn mannen. Daarom is het niet veilig, hun huizen worden als eerste aangevallen'', zegt Fatima, terwijl ze een gebaar maakt van vallende bommen.
In een sjiek restaurant zitten Ani en haar man Alaw, de eigenaar van dit restaurant, waar de chefs van de VN-inspecteurs Hans Blix en Mohammed El Baradei graag eten. Ani heeft een modieus, roodgeverfd kapsel, veel ringen om haar vingers en een elegant roodbruin pakje. Haar leven bestaat uit ochtenden in de schoonheidssalon, avonden in Bagdads privé-clubs en lange uren thuis.
,,Het leven is saai. Er gebeurt niets'', klaagt deze vrouw uit de betere kringen. Ze weet dat de saaie dagen spoedig plaats kunnen maken voor een spanning die de meesten liever ontlopen. Nu probeert Ani's man haar en hun zoon weg te kopen uit de verveling en de spanning. Vorig jaar reisde Ani's man naar Duitsland en kwam terug met de nieuwste Mercedes. Dit jaar had hij niets bij zich. Hij was vertrokken om een verblijfsvergunning voor zijn vrouw en zoon te krijgen, zodat ze kunnen ontkomen aan de verwachte Amerikaanse blitzkrieg.
,,Om een visum te krijgen in Duitsland, moest ik 100000 dollar naar een bank in Jordanië overmaken'', vertelt Alaw. ,,Dat heb ik gedaan, maar ik heb geen garantie dat ik dat visum krijg. Anders zijn nog twee mogelijkheden: naar een boerderij buiten Bagdad of naar Jordanië. Maar ik wil ze het liefst naar Europa hebben, daar is het veilig.''
Aan de andere kant van Bagdad zit Hajder Wadi met zijn twee beste vrienden. Hun vaste stek is kunstenaarscafé Sjahbandar in Soek Saraj, een van de oudste delen van de stad. Hier lurken dichters, schilders, regisseurs en professoren aan waterpijpen en thee. De drie vrienden nemen afscheid. Hajder vertrekt naar Syrië, om te proberen een visum te krijgen voor Spanje. Haider, een veelbelovende beeldhouwer, gaat na diverse exposities in Bagdad nu zijn geluk elders beproeven. In zijn bagage neemt hij twintig beeldjes mee, met allemaal hetzelfde thema: een tengere vrouw met vleugels probeert weg te vliegen, maar haar dikke, krachtige benen houden haar staande.
De symboliek past goed bij Hajder. Het is een moeilijk afscheid. ,,Mijn moeder en mijn zusters blijven hier'', zegt hij verdrietig. ,,Maar ik wil zoveel met mijn leven, en als ik de kans heb om weg te komen van de bommen doe ik dat. Wat heeft een kunstenaar tijdens een oorlog te doen? Alle galeries gaan dicht, mensen verkopen hun kunst.''
De vrienden, schilder Isam en beeldhouwer Ahmed, zouden ook graag vertrekken, maar dat kan niet. ,,Ik moet hier blijven en oorlogstaferelen schilderen'', lacht Isam. ,,Als de oorlog voorbij is, wil ik een grote expositie organiseren. Wij achterblijvers zullen elkaar hier elke dag ontmoeten, bommen of niet. We zijn niet bang. We zullen dit overleven, insjallah - als God het wil.''
Bron: Trouw
Sterke sociale en economische polarisatie. Maar niemand is veilig voor oorlog
door Asne Seierstad
2003-03-08
De rijke wijken van Bagdad lopen leeg. Meubels worden afgedekt, deuren vergrendeld, auto's weggereden. Diplomaten, VN'ers en Bagdads elite zijn bang voor de bommen.
BAGDAD - Het is al laat op de dag, maar Fatima scharrelt nog rond in haar lichtroze fluwelen ochtendjas gebordeerd met gouden rozen. Fatima en haar vijf kinderen hebben het meest noodzakelijke ingepakt en wachten het moment af dat de man des huizes het tijd vindt om hen in veiligheid te brengen.
Dat meest noodzakelijke is maar een miniem deel van hun bezittingen. Want dit gezin heeft alles. Een paleis van tweeduizend vierkante meter, vijf badkamers met Italiaans marmer. De zitkamer, zo groot als een balzaal, staat leeg. Gasten komen toch zelden. Aan de muren van de bibliotheek hangen planken, maar er staan geen boeken op. ,,We hebben ze nog niet gekocht'', zegt Fatima.
De ramen in de zitkamer van deze villa in de Al-Wasirija wijk zijn tien meter hoog en voorzien van dikke gordijnen van brokaat. Fatima is een van de weinige inwoners van Bagdad aan wie het, ondanks de sancties, aan niets heeft ontbroken. ,,Als je geld hebt, kun je overal aan komen. Zelfs aan zeldzame medicijnen, die komen via Jordanië'', vertelt ze, terwijl het dienstmeisje koffie serveert in kleine, oosterse kopjes. Maar zelfs de rijksten kunnen de dreiging van de Amerikaanse bommen niet afkopen, en velen van hen hebben besloten om te vertrekken.
,,Naar Jordanië. Daar hebben wij familie. We hebben nog een paar dagen, maar de oorlog komt dichterbij. Bush heeft zijn besluit genomen'', zegt ze berustend en kijkt de zitkamer rond. ,,Dit is geen veilige plek. Het huis is degelijk, maar het heeft veel ramen. Bovendien is dit geen veilige wijk, er staan hier veel militaire installaties.''
Er hangt een zware loomte over deze rijke vrouw, ze gaat zelden uit en voor het meeste werk heeft ze personeel. Ook de evacuatie was niet haar idee. ,,Allah bepaalt wanneer onze tijd op aarde voorbij is, en mijn man vindt dat wij beter kunnen vertrekken. Zelf blijft hij om op de zaak te passen.''
Fatima's echtgenoot handelt in houtwerk. Hij is een van de Irakezen die veel geld hebben verdiend aan de sancties, zodat hij een paleis kon bouwen in de Al-Wasiriaja wijk, waar ook veel van Saddam-getrouwen hun kasteeltjes hebben.
,,Er wonen hier veel van zijn mannen. Daarom is het niet veilig, hun huizen worden als eerste aangevallen'', zegt Fatima, terwijl ze een gebaar maakt van vallende bommen.
In een sjiek restaurant zitten Ani en haar man Alaw, de eigenaar van dit restaurant, waar de chefs van de VN-inspecteurs Hans Blix en Mohammed El Baradei graag eten. Ani heeft een modieus, roodgeverfd kapsel, veel ringen om haar vingers en een elegant roodbruin pakje. Haar leven bestaat uit ochtenden in de schoonheidssalon, avonden in Bagdads privé-clubs en lange uren thuis.
,,Het leven is saai. Er gebeurt niets'', klaagt deze vrouw uit de betere kringen. Ze weet dat de saaie dagen spoedig plaats kunnen maken voor een spanning die de meesten liever ontlopen. Nu probeert Ani's man haar en hun zoon weg te kopen uit de verveling en de spanning. Vorig jaar reisde Ani's man naar Duitsland en kwam terug met de nieuwste Mercedes. Dit jaar had hij niets bij zich. Hij was vertrokken om een verblijfsvergunning voor zijn vrouw en zoon te krijgen, zodat ze kunnen ontkomen aan de verwachte Amerikaanse blitzkrieg.
,,Om een visum te krijgen in Duitsland, moest ik 100000 dollar naar een bank in Jordanië overmaken'', vertelt Alaw. ,,Dat heb ik gedaan, maar ik heb geen garantie dat ik dat visum krijg. Anders zijn nog twee mogelijkheden: naar een boerderij buiten Bagdad of naar Jordanië. Maar ik wil ze het liefst naar Europa hebben, daar is het veilig.''
Aan de andere kant van Bagdad zit Hajder Wadi met zijn twee beste vrienden. Hun vaste stek is kunstenaarscafé Sjahbandar in Soek Saraj, een van de oudste delen van de stad. Hier lurken dichters, schilders, regisseurs en professoren aan waterpijpen en thee. De drie vrienden nemen afscheid. Hajder vertrekt naar Syrië, om te proberen een visum te krijgen voor Spanje. Haider, een veelbelovende beeldhouwer, gaat na diverse exposities in Bagdad nu zijn geluk elders beproeven. In zijn bagage neemt hij twintig beeldjes mee, met allemaal hetzelfde thema: een tengere vrouw met vleugels probeert weg te vliegen, maar haar dikke, krachtige benen houden haar staande.
De symboliek past goed bij Hajder. Het is een moeilijk afscheid. ,,Mijn moeder en mijn zusters blijven hier'', zegt hij verdrietig. ,,Maar ik wil zoveel met mijn leven, en als ik de kans heb om weg te komen van de bommen doe ik dat. Wat heeft een kunstenaar tijdens een oorlog te doen? Alle galeries gaan dicht, mensen verkopen hun kunst.''
De vrienden, schilder Isam en beeldhouwer Ahmed, zouden ook graag vertrekken, maar dat kan niet. ,,Ik moet hier blijven en oorlogstaferelen schilderen'', lacht Isam. ,,Als de oorlog voorbij is, wil ik een grote expositie organiseren. Wij achterblijvers zullen elkaar hier elke dag ontmoeten, bommen of niet. We zijn niet bang. We zullen dit overleven, insjallah - als God het wil.''
Bron: Trouw
Sterke sociale en economische polarisatie. Maar niemand is veilig voor oorlog