NeeTegenOorlog
19-03-03, 10:15
Dit artikel kreeg ik een tijd terug in mijn mailbox. Er staat veel relevante informatie in.
MVG.
Vrede, Vrijheid en Democratie
Het is stuitend om te moeten constateren dat een oorlog in Irak onafwendbaar is. Maar na de laatste strijdlustige bewijzen, die Minister Powell van de Verenigde Staten de wereld afgelopen week toonde, kan men zich het beste gaan voorbereiden op een nieuwe stroom van doden en gewonden die we in schokkende, maar proportionele porties toegediend zullen krijgen via de media. Geschokt zullen we reageren en zoeken naar de redenen die ongetwijfeld schuilen achter deze barbaarsheid. Enkelen onder ons zullen zichzelf geruststellen en krampachtig verkondigen dat deze oorlog wordt gevoerd om een nog grotere oorlog te vermijden. Want het is natuurlijk zeer rationeel om te beweren dat Irak binnen korte tijd onverwacht de Verenigde Staten en haar bondgenoten aan zal vallen met de overbekende massavernietigingswapens. Het Irak wat dag en nacht wordt bewaakt, het Irak wat niet eens een zak meel kan vervoeren zonder dat een spionagevliegtuig dat registreert. Deze oorlog zal ook worden gevoerd, omdat Irak voor een dictatoriaal regime doorgaat en de internationale regels en VN-resoluties aan de laars lapt. Allemaal goede redenen om een oorlog te voeren natuurlijk. Maar dan zou President Bush driekwart van de wereld moeten gaan bombarderen vanwege dit soort wantoestanden. Zichzelf en zijn trawanten incluis.
Terug naar Minister Powell. In zijn groots opgezette presentatie werd niet vermeden om vooral op de verbeelding van de mens te werken. Door middel van verscheidene insinuaties en gespierde woorden, probeerde men te verdoezelen dat er van een cruciaal bewijs, oftewel een ‘smoking gun’ geen sprake was. Toch werd er van de toeschouwers verwacht diep onder de indruk te raken van de vele documenten, de afgeluisterde telefoongesprekken en de wazige foto’s die uiteindelijk leidden naar de haast verwachte climax. De strekking van het verhaal was duidelijk. Saddam Hussein is een gevaar en moet hoe dan ook verdreven worden. Er werd knap met woorden gegoocheld zoals vrede, vrijheid en democratie. En wat uiteindelijk de doorslag moest geven om het sceptische deel van de wereld in het oorlogszuchtige kamp van President Bush te drijven, was de link die gelegd werd tussen Al Qa’ida en het Irakese regime. De oorlog tegen het terrorisme was even naar de diepe krochten van ons geheugen verdreven, maar als een duveltje uit een doos sprong het hele begrip dan toch weer tevoorschijn.
Als men zonder enige voorkennis zou luisteren naar het pleidooi van Minister Powell, leek het alsof de wereld te maken had met een supermacht die altruïsme tot een credo had verheven. Een supermacht waar je zonder enige angst je leven aan zou toevertrouwen. Maar daar is droevig genoeg absoluut geen sprake van. Achter de façade van zogenaamd altruïsme schuilt een andere reden om Irak in bloederige gruzelementen te bombarderen.
Het lijkt inmiddels een duivels cliché, maar deze hele oorlog zou niet uit de mouw zijn geschud als Irak geen supermacht was op het gebied van olie. Het structurele opportunisme van President Bush is zo glashelder dat het gekoketteer met de Veiligheidsraad en Europa haast aan begint te doen als een parodie. Het meest pijnlijke is nog wel dat de vloer wordt aangeveegd met het internationale recht en dat woorden als autonoom en soevereiniteit volkomen uit het oorlogsvocabulaire zijn verdwenen. In het mediaspektakel waarin de aankomende oorlog simpelweg wordt gezien als een spel, worden dissidenten als een onnodig kwaad beschouwd, die de kant van de duivel in eigen persoon, namelijk Saddam Hussein kiezen. Ze worden afgeschilderd als onverschilligen die het Irakese volk geen vrede, vrijheid en democratie gunnen.
Door deze vastomlijnde beelden van goed en kwaad wordt er geen ruimte gelaten voor enige verstandigheid. Het zou namelijk verstandig zijn te bedenken dat na de eerste bombardementen op het Irakese volk, de toch al licht ontvlambare regio in de fik zal kunnen vliegen. Het zou verstandig zijn te bedenken dat het Irakese volk niet gebaat zou zijn met een interim-regering die uit voornamelijk fortuinzoekers zal bestaan en die netjes aan het handje van President Bush zullen lopen. Het zou verstandig zijn te bedenken dat de sprookjesachtige democratie lang op zich zal laten wachten. Ondanks de hulp van de Verenigde Staten. Of beter gezegd: dankzij. Want die zullen het dan waarschijnlijk te druk hebben met het verdelen van het zwarte goud, om de beloofde vrede, vrijheid en democratie tot een werkelijkheid te bombarderen en in de juiste banen te leiden.
Halima Taoinza, [email protected]
MVG.
Vrede, Vrijheid en Democratie
Het is stuitend om te moeten constateren dat een oorlog in Irak onafwendbaar is. Maar na de laatste strijdlustige bewijzen, die Minister Powell van de Verenigde Staten de wereld afgelopen week toonde, kan men zich het beste gaan voorbereiden op een nieuwe stroom van doden en gewonden die we in schokkende, maar proportionele porties toegediend zullen krijgen via de media. Geschokt zullen we reageren en zoeken naar de redenen die ongetwijfeld schuilen achter deze barbaarsheid. Enkelen onder ons zullen zichzelf geruststellen en krampachtig verkondigen dat deze oorlog wordt gevoerd om een nog grotere oorlog te vermijden. Want het is natuurlijk zeer rationeel om te beweren dat Irak binnen korte tijd onverwacht de Verenigde Staten en haar bondgenoten aan zal vallen met de overbekende massavernietigingswapens. Het Irak wat dag en nacht wordt bewaakt, het Irak wat niet eens een zak meel kan vervoeren zonder dat een spionagevliegtuig dat registreert. Deze oorlog zal ook worden gevoerd, omdat Irak voor een dictatoriaal regime doorgaat en de internationale regels en VN-resoluties aan de laars lapt. Allemaal goede redenen om een oorlog te voeren natuurlijk. Maar dan zou President Bush driekwart van de wereld moeten gaan bombarderen vanwege dit soort wantoestanden. Zichzelf en zijn trawanten incluis.
Terug naar Minister Powell. In zijn groots opgezette presentatie werd niet vermeden om vooral op de verbeelding van de mens te werken. Door middel van verscheidene insinuaties en gespierde woorden, probeerde men te verdoezelen dat er van een cruciaal bewijs, oftewel een ‘smoking gun’ geen sprake was. Toch werd er van de toeschouwers verwacht diep onder de indruk te raken van de vele documenten, de afgeluisterde telefoongesprekken en de wazige foto’s die uiteindelijk leidden naar de haast verwachte climax. De strekking van het verhaal was duidelijk. Saddam Hussein is een gevaar en moet hoe dan ook verdreven worden. Er werd knap met woorden gegoocheld zoals vrede, vrijheid en democratie. En wat uiteindelijk de doorslag moest geven om het sceptische deel van de wereld in het oorlogszuchtige kamp van President Bush te drijven, was de link die gelegd werd tussen Al Qa’ida en het Irakese regime. De oorlog tegen het terrorisme was even naar de diepe krochten van ons geheugen verdreven, maar als een duveltje uit een doos sprong het hele begrip dan toch weer tevoorschijn.
Als men zonder enige voorkennis zou luisteren naar het pleidooi van Minister Powell, leek het alsof de wereld te maken had met een supermacht die altruïsme tot een credo had verheven. Een supermacht waar je zonder enige angst je leven aan zou toevertrouwen. Maar daar is droevig genoeg absoluut geen sprake van. Achter de façade van zogenaamd altruïsme schuilt een andere reden om Irak in bloederige gruzelementen te bombarderen.
Het lijkt inmiddels een duivels cliché, maar deze hele oorlog zou niet uit de mouw zijn geschud als Irak geen supermacht was op het gebied van olie. Het structurele opportunisme van President Bush is zo glashelder dat het gekoketteer met de Veiligheidsraad en Europa haast aan begint te doen als een parodie. Het meest pijnlijke is nog wel dat de vloer wordt aangeveegd met het internationale recht en dat woorden als autonoom en soevereiniteit volkomen uit het oorlogsvocabulaire zijn verdwenen. In het mediaspektakel waarin de aankomende oorlog simpelweg wordt gezien als een spel, worden dissidenten als een onnodig kwaad beschouwd, die de kant van de duivel in eigen persoon, namelijk Saddam Hussein kiezen. Ze worden afgeschilderd als onverschilligen die het Irakese volk geen vrede, vrijheid en democratie gunnen.
Door deze vastomlijnde beelden van goed en kwaad wordt er geen ruimte gelaten voor enige verstandigheid. Het zou namelijk verstandig zijn te bedenken dat na de eerste bombardementen op het Irakese volk, de toch al licht ontvlambare regio in de fik zal kunnen vliegen. Het zou verstandig zijn te bedenken dat het Irakese volk niet gebaat zou zijn met een interim-regering die uit voornamelijk fortuinzoekers zal bestaan en die netjes aan het handje van President Bush zullen lopen. Het zou verstandig zijn te bedenken dat de sprookjesachtige democratie lang op zich zal laten wachten. Ondanks de hulp van de Verenigde Staten. Of beter gezegd: dankzij. Want die zullen het dan waarschijnlijk te druk hebben met het verdelen van het zwarte goud, om de beloofde vrede, vrijheid en democratie tot een werkelijkheid te bombarderen en in de juiste banen te leiden.
Halima Taoinza, [email protected]