Marsipulami
23-03-03, 00:45
De oorlog tegen Irak.
De enige les die een mens uit de geschiedenis kan leren is dat de mens geen lessen leert uit de geschiedenis.
Ik werd enkele decennia na WOII geboren. Ik heb de verhalen van mijn ouders gehoord over de angst en de chaos. Ik heb geleerd op school over de vijftig miljoen doden door deze oorlog. De onmenselijke wreedheden, de waanzin, de bombardementen, de verwoeste gebouwen, de verminkte lichamen en de miljoenen wanhopige Europese vluchtelingen.
Ik heb gehoord over de zes miljoen joodse broeders en zusters van mij die zonder reden werden gehaat, van al hun menselijkheid ontdaan, vermoord en als toppunt van onmenselijkheid op industriële wijze verbrand en vernietigd. Ik heb de zwart-wit filmbeelden gezien van de bevrijding van Auswitzsch met stapels uitgemergelde lijken. Barakken met tonnen mensenhaar, stapels brillen en cijfers uit kampboeken over de duizenden kilo’s gesmolten goud afkomstig van juwelen en gouden tanden die geroofd werden (uit het gebit) van overledenen. Ik heb ook gehoord van de verhalen van echte en vermeende collaborateurs die na de oorlog werden kaalgeschoren, geslagen en vernederd, in het gezicht gespuwd en door vooringenomen rechters tot zware gevangenisstraffen veroordeeld of ter dood veroordeeld op basis van de getuigenissen van zelfverklaarde oorlogshelden.
Na de oorlog werden er monumenten opgericht met opschriften als ‘Nooit meer oorlog’ en ‘A nos morts’ en marmeren stenen met tienduizenden namen van gesneuvelden overal in Europa. Ik heb de duizenden witte naamloze graven gezien in het Franse Verdun en ‘in Flanders Fields’. De joodse schrijver Elie Wiesel zei ooit dat de grootste zonde niet de haat tegenover de anderen was, maar de onverschilligheid om het lijden van een ander. We mogen het verleden niet vergeten.
Generaal de Gaulle zei op 20 juni 1945 bij de overwinningsparade in Parijs, tot de sultan Mohammed V "Majesteit, in u wil ik het dappere Marokkaanse volk danken voor de trouw, loyaliteit en de bloedige offers door uw volk gebracht gedurende de tweede wereldoorlog- in het bijzonder gedenken de heldenmoed en doodsverachting door uw soldaten, betoond bij de verovering van de Monte Cassino, waardoor niet alleen mijn land maar geheel West-Europa kon worden bevrijd".
Als dank voor de bescherming en steun, die Koning Mohammed v aan de Marokkaanse joden en de Joodse vluchtelingen die uit veiligheidsredenen voor Marokko hadden gekozen, heeft geboden, hebben de Joden in Israël een bos geplant op de berg Hebron en genoemd "Mohammed V bos".De Marokkaanse soldaten hebben zij aan zij met de geallieerden de Europese landen verder getrokken om de Nazisme en fascisme uit te schakelen.
De geschiedenis overtuigt: de bevrijding van verschillende dorpen en steden in West-Europese landen, door Marokkanen. Een van die steden die door de Marokkaanse soldaten is bevrijd, is de stad Stuttgart op de Duitse bodem. Gedurende de tweede wereldoorlog zijn meer dan 70 000 Marokkaanse soldaten gesneuveld.
En toen werden de Verenigde Naties opgericht. Het verleden mocht zich nooit meer herhalen. Volkeren zouden hun geschillen voortaan bijleggen via overleg en dialoog. Er werd decennialang vergaderd over mensenrechten, discussies over het zelfbeschikkingsrecht van volkeren, oorlogsrecht en de behandeling van krijgsgevangenen, het gebruik van wapens en de niet inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een andere staat. Er werd beetje bij beetje gesleuteld aan internationale wetten en regels die moesten voorkomen dat de misdaden tegen de menselijkheid van WOII zich zouden herhalen. De enige oorlog die nog legitiem zou zijn in de toekomst was de defensieve oorlog die voortkwam uit het universele recht op zelfverdediging.
En toen kwamen Bush, Blair, Aznar en Balkenende. Die waren van oordeel dat naast defensieve oorlogen ‘preventieve’ of offensieve oorlogen ook wel mogelijk moesten zijn, zolang ze daar electoraal geen schade van zouden hebben. Die mensen waren tevens van oordeel dat het ene land best wel een heerser in een ander land mochten verwijderen als die andere opvattingen had dan zijzelf, ook al moest dat alles ten koste gaan van het leven en het onnoemelijk lijden van een onschuldige en weerloze naamloze burgerbevolking. De Verenigde Naties en het internationaal recht werden terug opzij gezet. De pacifistische intenties van de wereldgemeenschap en het universele streven naar rechtvaardigheid werden vervangen door het prehistorische recht van de sterkste. En de (Nederlandse) massa van zogenaamd kritische mensen volgde alweer gedwee hun leider.
De enige les die een mens uit de geschiedenis kan leren is dat de mens geen lessen leert uit de geschiedenis.
Ik werd enkele decennia na WOII geboren. Ik heb de verhalen van mijn ouders gehoord over de angst en de chaos. Ik heb geleerd op school over de vijftig miljoen doden door deze oorlog. De onmenselijke wreedheden, de waanzin, de bombardementen, de verwoeste gebouwen, de verminkte lichamen en de miljoenen wanhopige Europese vluchtelingen.
Ik heb gehoord over de zes miljoen joodse broeders en zusters van mij die zonder reden werden gehaat, van al hun menselijkheid ontdaan, vermoord en als toppunt van onmenselijkheid op industriële wijze verbrand en vernietigd. Ik heb de zwart-wit filmbeelden gezien van de bevrijding van Auswitzsch met stapels uitgemergelde lijken. Barakken met tonnen mensenhaar, stapels brillen en cijfers uit kampboeken over de duizenden kilo’s gesmolten goud afkomstig van juwelen en gouden tanden die geroofd werden (uit het gebit) van overledenen. Ik heb ook gehoord van de verhalen van echte en vermeende collaborateurs die na de oorlog werden kaalgeschoren, geslagen en vernederd, in het gezicht gespuwd en door vooringenomen rechters tot zware gevangenisstraffen veroordeeld of ter dood veroordeeld op basis van de getuigenissen van zelfverklaarde oorlogshelden.
Na de oorlog werden er monumenten opgericht met opschriften als ‘Nooit meer oorlog’ en ‘A nos morts’ en marmeren stenen met tienduizenden namen van gesneuvelden overal in Europa. Ik heb de duizenden witte naamloze graven gezien in het Franse Verdun en ‘in Flanders Fields’. De joodse schrijver Elie Wiesel zei ooit dat de grootste zonde niet de haat tegenover de anderen was, maar de onverschilligheid om het lijden van een ander. We mogen het verleden niet vergeten.
Generaal de Gaulle zei op 20 juni 1945 bij de overwinningsparade in Parijs, tot de sultan Mohammed V "Majesteit, in u wil ik het dappere Marokkaanse volk danken voor de trouw, loyaliteit en de bloedige offers door uw volk gebracht gedurende de tweede wereldoorlog- in het bijzonder gedenken de heldenmoed en doodsverachting door uw soldaten, betoond bij de verovering van de Monte Cassino, waardoor niet alleen mijn land maar geheel West-Europa kon worden bevrijd".
Als dank voor de bescherming en steun, die Koning Mohammed v aan de Marokkaanse joden en de Joodse vluchtelingen die uit veiligheidsredenen voor Marokko hadden gekozen, heeft geboden, hebben de Joden in Israël een bos geplant op de berg Hebron en genoemd "Mohammed V bos".De Marokkaanse soldaten hebben zij aan zij met de geallieerden de Europese landen verder getrokken om de Nazisme en fascisme uit te schakelen.
De geschiedenis overtuigt: de bevrijding van verschillende dorpen en steden in West-Europese landen, door Marokkanen. Een van die steden die door de Marokkaanse soldaten is bevrijd, is de stad Stuttgart op de Duitse bodem. Gedurende de tweede wereldoorlog zijn meer dan 70 000 Marokkaanse soldaten gesneuveld.
En toen werden de Verenigde Naties opgericht. Het verleden mocht zich nooit meer herhalen. Volkeren zouden hun geschillen voortaan bijleggen via overleg en dialoog. Er werd decennialang vergaderd over mensenrechten, discussies over het zelfbeschikkingsrecht van volkeren, oorlogsrecht en de behandeling van krijgsgevangenen, het gebruik van wapens en de niet inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een andere staat. Er werd beetje bij beetje gesleuteld aan internationale wetten en regels die moesten voorkomen dat de misdaden tegen de menselijkheid van WOII zich zouden herhalen. De enige oorlog die nog legitiem zou zijn in de toekomst was de defensieve oorlog die voortkwam uit het universele recht op zelfverdediging.
En toen kwamen Bush, Blair, Aznar en Balkenende. Die waren van oordeel dat naast defensieve oorlogen ‘preventieve’ of offensieve oorlogen ook wel mogelijk moesten zijn, zolang ze daar electoraal geen schade van zouden hebben. Die mensen waren tevens van oordeel dat het ene land best wel een heerser in een ander land mochten verwijderen als die andere opvattingen had dan zijzelf, ook al moest dat alles ten koste gaan van het leven en het onnoemelijk lijden van een onschuldige en weerloze naamloze burgerbevolking. De Verenigde Naties en het internationaal recht werden terug opzij gezet. De pacifistische intenties van de wereldgemeenschap en het universele streven naar rechtvaardigheid werden vervangen door het prehistorische recht van de sterkste. En de (Nederlandse) massa van zogenaamd kritische mensen volgde alweer gedwee hun leider.