Waterval
24-03-03, 09:54
Youp van 't Hek
Pace
Hoe ik weet dat het oorlog is? Omdat de koningin het land uit is. Een oude traditie. Wel fijn dat ze in het verre Chili nog even op de zaak Margarita inging. Vooral de ruiterlijke excuses aan haar nichtje en haar man over het feit dat ze de privacy van het paar op schandelijke wijze heeft geschonden, maakten diepe indruk.
Toevallig kreeg ik een stukje van de koninklijke kersttoespraak uit 1998 in handen. Het woord is aan Trix:
Wie kent niet het gevoel te kort te schieten en te falen jegens anderen? Dat stemt misschien mild in ons oordeel over fouten van onze medemensen. Maar wat echt verkeerd is kan natuurlijk niet worden getolereerd. Machtsmisbruik en redeloos geweld zijn nooit te aanvaarden. Het kwaad kan zelfs tot een systeem worden dat mensen zo meezuigt dat ze stap voor stap verzanden in een praktijk van fout gedrag. Dit hoeft niet altijd een gewetenloze keus te zijn om bewust onrecht te doen. Mensen kunnen verblind zijn of hun geweten sussen door wat krom is recht te praten. In waan en zelfbedrog kunnen kwade praktijken heel lang worden voortgezet.
Als dit geen humor is. In dezelfde toespraak deelde ze ons ook nog mee dat boete doen en vergeving schenken de mogelijkheid openen tot herstel van gemeenschap. En dat niet iedereen de bereidheid tot verzoening kan opbrengen is begrijpelijk. Toch is er uiteindelijk geen andere weg. Tot zover onze vorstin. Dus loopt het voor de maffe prinses en haar claimbaron toch nog goed af. Een kwestie van tijd.
Ondertussen is het oorlog. De webcams op de tanks zorgen ervoor dat we onszelf diep Irak in kunnen zappen. Pilsje erbij, zakje wokkels onder handbereik, heerlijk. Zolang het gifgas niet via de televisie mijn huiskamer in kan stromen vermaak ik me prima. Webcams op de slachtoffers lijkt me een optie voor een volgende oorlog. Dat het bloed tegen je beeldbuis spat.
Of ik voor de oorlog ben? Natuurlijk niet. Maar ik ben ook niet echt voor die Saddam Hussein, die iedereen overhoop schiet die het niet met hem eens is. Femke Halsema en Jan Marijnissen maken met hun tegendraadse meninkjes in dat land weinig kans. Wat ik zo fantastisch aan de Amerikanen vind, is dat ze na het bevrijden van Irak ook meteen de Koerden hun eigen land teruggeven. En daarna de Palestijnen. Tsjetsenië popelt. Bush krijgt het nog druk.
Afgelopen week was ik in Rome. Gewoon lekker ordinair voor een potje voetbal. De hele stad hangt vol met regenboogvlaggen met het woord Pace erop. Wandelend door de culturele hoofdstad van de wereld stuitte ik regelmatig op vredesdemonstraties. Dat was knap irritant, want daardoor kon ik niet lekker doorlopen. Steeds werd ik door de politie een andere kant op gestuurd. Een vriend van mij miste door een betoging tegen de oorlog het eerste doelpunt van Van der Meyde. Da's lastig. Ik was wel op tijd, maar dat kwam omdat mijn taxichauffeur GPS in zijn auto had en voor een alternatieve route kon kiezen. Dat Global Position System hebben we overigens te danken aan de vorige Golfoorlog. Kortom: zo'n oorlog is toch ergens goed voor.
Woensdagavond zaten we in het stadion. Een paar uur voor het begin van de oorlog. Niemand wilde het er over hebben. Eerst voetballen. Uiteindelijk is voetbal ook oorlog. En wat voor een. De taxichauffeur bracht ons op advies van de Romeinse politie bijna tot aan onze stoel. Er liepen namelijk gewapende Roma-fans en die staken en sloegen er op los.
,,And because you are Danish, it's better not to go there.'' Een echte kenner deze chauffeur. Hij weet dat Ajax de club van Kopenhagen is. Na de wedstrijd moesten we een kleine anderhalf uur in het stadion blijven. Voor onze veiligheid. Buiten lagen inmiddels vijf Ajax-supporters met steekwonden. De zwaar gehelmde Mobiele Eenheid waakte over ons. Morgen is de wedstrijd PSV-Ajax en de supporters hebben de messen alweer geslepen. De Joden tegen de Boeren. Dit keer volg ik het op de televisie. Zappend tussen Basra en Eindhoven. Of zal ik met een regenboogvlag op de tribune gaan staan? Maar welke hooligan weet wat Pace betekent?
NRC 24/03/03
Pace
Hoe ik weet dat het oorlog is? Omdat de koningin het land uit is. Een oude traditie. Wel fijn dat ze in het verre Chili nog even op de zaak Margarita inging. Vooral de ruiterlijke excuses aan haar nichtje en haar man over het feit dat ze de privacy van het paar op schandelijke wijze heeft geschonden, maakten diepe indruk.
Toevallig kreeg ik een stukje van de koninklijke kersttoespraak uit 1998 in handen. Het woord is aan Trix:
Wie kent niet het gevoel te kort te schieten en te falen jegens anderen? Dat stemt misschien mild in ons oordeel over fouten van onze medemensen. Maar wat echt verkeerd is kan natuurlijk niet worden getolereerd. Machtsmisbruik en redeloos geweld zijn nooit te aanvaarden. Het kwaad kan zelfs tot een systeem worden dat mensen zo meezuigt dat ze stap voor stap verzanden in een praktijk van fout gedrag. Dit hoeft niet altijd een gewetenloze keus te zijn om bewust onrecht te doen. Mensen kunnen verblind zijn of hun geweten sussen door wat krom is recht te praten. In waan en zelfbedrog kunnen kwade praktijken heel lang worden voortgezet.
Als dit geen humor is. In dezelfde toespraak deelde ze ons ook nog mee dat boete doen en vergeving schenken de mogelijkheid openen tot herstel van gemeenschap. En dat niet iedereen de bereidheid tot verzoening kan opbrengen is begrijpelijk. Toch is er uiteindelijk geen andere weg. Tot zover onze vorstin. Dus loopt het voor de maffe prinses en haar claimbaron toch nog goed af. Een kwestie van tijd.
Ondertussen is het oorlog. De webcams op de tanks zorgen ervoor dat we onszelf diep Irak in kunnen zappen. Pilsje erbij, zakje wokkels onder handbereik, heerlijk. Zolang het gifgas niet via de televisie mijn huiskamer in kan stromen vermaak ik me prima. Webcams op de slachtoffers lijkt me een optie voor een volgende oorlog. Dat het bloed tegen je beeldbuis spat.
Of ik voor de oorlog ben? Natuurlijk niet. Maar ik ben ook niet echt voor die Saddam Hussein, die iedereen overhoop schiet die het niet met hem eens is. Femke Halsema en Jan Marijnissen maken met hun tegendraadse meninkjes in dat land weinig kans. Wat ik zo fantastisch aan de Amerikanen vind, is dat ze na het bevrijden van Irak ook meteen de Koerden hun eigen land teruggeven. En daarna de Palestijnen. Tsjetsenië popelt. Bush krijgt het nog druk.
Afgelopen week was ik in Rome. Gewoon lekker ordinair voor een potje voetbal. De hele stad hangt vol met regenboogvlaggen met het woord Pace erop. Wandelend door de culturele hoofdstad van de wereld stuitte ik regelmatig op vredesdemonstraties. Dat was knap irritant, want daardoor kon ik niet lekker doorlopen. Steeds werd ik door de politie een andere kant op gestuurd. Een vriend van mij miste door een betoging tegen de oorlog het eerste doelpunt van Van der Meyde. Da's lastig. Ik was wel op tijd, maar dat kwam omdat mijn taxichauffeur GPS in zijn auto had en voor een alternatieve route kon kiezen. Dat Global Position System hebben we overigens te danken aan de vorige Golfoorlog. Kortom: zo'n oorlog is toch ergens goed voor.
Woensdagavond zaten we in het stadion. Een paar uur voor het begin van de oorlog. Niemand wilde het er over hebben. Eerst voetballen. Uiteindelijk is voetbal ook oorlog. En wat voor een. De taxichauffeur bracht ons op advies van de Romeinse politie bijna tot aan onze stoel. Er liepen namelijk gewapende Roma-fans en die staken en sloegen er op los.
,,And because you are Danish, it's better not to go there.'' Een echte kenner deze chauffeur. Hij weet dat Ajax de club van Kopenhagen is. Na de wedstrijd moesten we een kleine anderhalf uur in het stadion blijven. Voor onze veiligheid. Buiten lagen inmiddels vijf Ajax-supporters met steekwonden. De zwaar gehelmde Mobiele Eenheid waakte over ons. Morgen is de wedstrijd PSV-Ajax en de supporters hebben de messen alweer geslepen. De Joden tegen de Boeren. Dit keer volg ik het op de televisie. Zappend tussen Basra en Eindhoven. Of zal ik met een regenboogvlag op de tribune gaan staan? Maar welke hooligan weet wat Pace betekent?
NRC 24/03/03