De Rode Roos
29-03-03, 13:53
Strijd verloopt anders dan gedacht
Van onze correspondent Bert Lanting
WASHINGTON - De oorlog tegen Irak verloopt volgens plan, zeggen de minister en de generaal. Maar op weg naar Bagdad liggen de geallieerden constant onder Iraaks vuur. Wie heeft de Amerikanen het idee aangesmeerd dat de oorlog in een paar dagen voorbij zou zijn?
Wat begon als een woestijnrally, met honderden tanks en pantserwagens die zo snel naar Bagdad oprukten dat de stofwolken hen bijna niet konden bijhouden, is tien dagen na het startschot een echte oorlog geworden, zelfs een verwarrende guerrilla-oorlog die al twijfel begint te zaaien aan het thuisfront.
De opmars van de eerste dagen - de militairen grapten al over de 'Bagdad 500' - heeft de Amerikaanse troepen tot dichtbij de Iraakse hoofdstad gebracht, maar het is duidelijk dat de dolle race is vastgelopen. De afgelopen dagen is de voorhoede, die nu ongeveer tachtig kilometer is verwijderd van Bagdad, nauwelijks opgerukt.
Het offensief liep vast in de duisternis van verblindende zandstormen, maar vooral door het opduiken van een onverwachte vijand: Iraakse paramilitaire eenheden die de achterhoede van de oprukkende troepen overal langs de route aanvallen.
In veel gevallen is het een ongelijke strijd: infanteristen die het opnemen tegen pantserwagens, guerrilla-strijders op pick-up-trucks met een mitrailleur erop die tanks aanvallen. Toch blijken de guerrilla-tactieken te werken. De voorhoede van de Derde Infanteriedivisie moest zijn opmars staken wegens een dreigend gebrek aan water en voedsel doordat de bevoorradingseenheden langs de honderden kilometers lange aanvoerroute uit Koeweit werden opgehouden. Marinierseenheden die aan de oostelijke kant van de Eufraat probeerden door te stoten richting Bagdad liepen vast doordat zij met een tekort aan brandstof te kampen kregen.
Ondanks de tegenslagen verzekeren generaal Tommy Franks, die het bevel voert over de militaire operatie, en zijn baas, minister Donald Rumsfeld, dat alles volgens plan verloopt en dat de operatie op schema ligt. Maar commandanten van de eenheden in Irak geven toe dat zij niet op zulk verzet hadden gerekend.
'De vijand tegen wie we vechten is door die paramilitaire troepen een beetje anders dan die uit de oefeningen voor de oorlog die we hebben gehouden' , constateerde luitenant-generaal William Wallace, de commandant van de landmachteenheden in Irak. 'We wisten dat ze er waren, maar we wisten niet hoe ze zouden vechten.'
Nu de snelle overwinning waarop de Amerikanen hoopten is uitgebleven, begint van alle kanten al kritiek te klinken op de bedenkers van het oorlogsplan. CIA-agenten zeggen dat zij het Pentagon al hadden gewaarschuwd voor de fanatieke strijders van paramilitaire eenheden als Saddams Fedajien, die onder bevel staan van Saddams zoon Uday. Maar volgens hen heeft het Pentagon hun waarschuwingen in de wind geslagen.
In kringen van de landmacht wordt gemopperd dat Rumsfeld niet heeft geluisterd naar het advies om meer troepen naar de Golfregio te sturen, alvorens de aanval te openen op Irak. Anderen klagen dat de regering-Bush geblunderd heeft bij de onderhandelingen met Turkije over het toelaten van Amerikaanse troepen, zodat de geallieerden het zonder een tweede front vanuit het noorden moesten doen.
Dat Rumsfeld en Franks de situatie wel degelijk hebben onderschat, blijkt volgens critici uit het feit dat zij de Vierde Infanteriedivisie, die aanvankelijk via Turkije het noorden van Irak zou binnentrekken, niet meteen na de Turkse weigering naar Koeweit hebben gedirigeerd. Uiteindelijk kregen de schepen met het materieel voor de divisie pas na het begin van de oorlog het bevel koers te zetten naar de Golf. Verwacht wordt dat de eerste eenheden van de divisie nu pas over twee weken Irak kunnen binnentrekken.
Volgens sommige militaire deskundigen verloopt het geallieerde offensief echter helemaal niet zo slecht. 'Nog nooit in de geschiedenis van oorlogvoering is een opmars zo snel verlopen', stelt militair historicus Edward Luttwak, een geharnaste havik, vast in de Los Angeles Times. Hij wijst erop dat het Iraakse leger nergens georganiseerd verzet biedt en doet de guerrilla-aanvallen af als 'schermutselingen' die het offensief niet kunnen tegenhouden.
Militair gezien hebben de geallieerde troepen inderdaad redelijk veel succes: tot nog toe zijn de verliezen aan geallieerde kant betrekkelijk beperkt. Bij Najaf leverden Amerikaanse mariniers enkele dagen geleden felle gevechten met Iraakse paramilitaire eenheden. Het resultaat was dat er honderden slachtoffers vielen aan Iraakse zijde, terwijl de mariniers geen verliezen leden.
Dat het shock and awe-offensief dat Rumsfeld en Franks beloofden, voorlopig vooral de Amerikanen lijkt te hebben geschokt, is voornamelijk het gevolg van de enorm hooggespannen verwachtingen. De oorlog zou toch een cakewalk - een makkie - worden?
Aan het thuisfront is dan ook al de klopjacht geopend op de daders. Wie heeft de Amerikanen het idee aangesmeerd dat de oorlog in een paar dagen voorbij zou zijn, omdat de Irakezen de geallieerden als bevrijders zouden binnenhalen?
Rumsfeld heeft zich altijd op de vlakte gehouden over de duur van het conflict. 'We zitten nog dichter bij het begin dan bij het einde', constateerde hij eergisteren nog eens voorzichtig voor een commissie van het Amerikaanse Congres. Andere pleitbezorgers van de oorlog bekennen nu dat ze misschien iets te onvoorzichtig zijn geweest met hun voorspelling dat het een 'cakewalk' zou worden. Die term is 'niet op zijn plaats in een oorlogssituatie', erkende Kenneth Adelman, een van de Irak-haviken.
Zijn collega Bill Kristol gaf een positieve draai aan de tegenslagen: nu het wat moeizamer verloopt dan verwacht, kunnen de VS volgens hem hun uithoudingsvermogen en standvastigheid demonstreren.
Wat de Amerikanen vooral aan het twijfelen brengt is het idee dat hun troepen niet welkom lijken in Irak, ook al zijn ze gekomen om de bevolking te bevrijden van de terreur van Saddam Hussein.
Volgens kopstukken van de Iraakse oppositie is dat het gevolg van een kardinale fout in de geallieerde strategie. Zij klagen dat de Amerikanen en de Britten onvoldoende doen om de macht van Saddams Ba'ath-partij te breken in steden als Basra, zodat zij het zonder binnenlandse bondgenoten moeten stellen en het imago houden van een vijandelijke invasiemacht.
De geallieerden zijn echter bang dat het binnentrekken van Basra zal uitlopen op een bloedbad dat hun imago nog verder zal ondermijnen. Het alternatief is echter al even onaantrekkelijk: een slag om Bagdad, het bolwerk van Saddam Hussein.
Bron: de Volkskrant
Van onze correspondent Bert Lanting
WASHINGTON - De oorlog tegen Irak verloopt volgens plan, zeggen de minister en de generaal. Maar op weg naar Bagdad liggen de geallieerden constant onder Iraaks vuur. Wie heeft de Amerikanen het idee aangesmeerd dat de oorlog in een paar dagen voorbij zou zijn?
Wat begon als een woestijnrally, met honderden tanks en pantserwagens die zo snel naar Bagdad oprukten dat de stofwolken hen bijna niet konden bijhouden, is tien dagen na het startschot een echte oorlog geworden, zelfs een verwarrende guerrilla-oorlog die al twijfel begint te zaaien aan het thuisfront.
De opmars van de eerste dagen - de militairen grapten al over de 'Bagdad 500' - heeft de Amerikaanse troepen tot dichtbij de Iraakse hoofdstad gebracht, maar het is duidelijk dat de dolle race is vastgelopen. De afgelopen dagen is de voorhoede, die nu ongeveer tachtig kilometer is verwijderd van Bagdad, nauwelijks opgerukt.
Het offensief liep vast in de duisternis van verblindende zandstormen, maar vooral door het opduiken van een onverwachte vijand: Iraakse paramilitaire eenheden die de achterhoede van de oprukkende troepen overal langs de route aanvallen.
In veel gevallen is het een ongelijke strijd: infanteristen die het opnemen tegen pantserwagens, guerrilla-strijders op pick-up-trucks met een mitrailleur erop die tanks aanvallen. Toch blijken de guerrilla-tactieken te werken. De voorhoede van de Derde Infanteriedivisie moest zijn opmars staken wegens een dreigend gebrek aan water en voedsel doordat de bevoorradingseenheden langs de honderden kilometers lange aanvoerroute uit Koeweit werden opgehouden. Marinierseenheden die aan de oostelijke kant van de Eufraat probeerden door te stoten richting Bagdad liepen vast doordat zij met een tekort aan brandstof te kampen kregen.
Ondanks de tegenslagen verzekeren generaal Tommy Franks, die het bevel voert over de militaire operatie, en zijn baas, minister Donald Rumsfeld, dat alles volgens plan verloopt en dat de operatie op schema ligt. Maar commandanten van de eenheden in Irak geven toe dat zij niet op zulk verzet hadden gerekend.
'De vijand tegen wie we vechten is door die paramilitaire troepen een beetje anders dan die uit de oefeningen voor de oorlog die we hebben gehouden' , constateerde luitenant-generaal William Wallace, de commandant van de landmachteenheden in Irak. 'We wisten dat ze er waren, maar we wisten niet hoe ze zouden vechten.'
Nu de snelle overwinning waarop de Amerikanen hoopten is uitgebleven, begint van alle kanten al kritiek te klinken op de bedenkers van het oorlogsplan. CIA-agenten zeggen dat zij het Pentagon al hadden gewaarschuwd voor de fanatieke strijders van paramilitaire eenheden als Saddams Fedajien, die onder bevel staan van Saddams zoon Uday. Maar volgens hen heeft het Pentagon hun waarschuwingen in de wind geslagen.
In kringen van de landmacht wordt gemopperd dat Rumsfeld niet heeft geluisterd naar het advies om meer troepen naar de Golfregio te sturen, alvorens de aanval te openen op Irak. Anderen klagen dat de regering-Bush geblunderd heeft bij de onderhandelingen met Turkije over het toelaten van Amerikaanse troepen, zodat de geallieerden het zonder een tweede front vanuit het noorden moesten doen.
Dat Rumsfeld en Franks de situatie wel degelijk hebben onderschat, blijkt volgens critici uit het feit dat zij de Vierde Infanteriedivisie, die aanvankelijk via Turkije het noorden van Irak zou binnentrekken, niet meteen na de Turkse weigering naar Koeweit hebben gedirigeerd. Uiteindelijk kregen de schepen met het materieel voor de divisie pas na het begin van de oorlog het bevel koers te zetten naar de Golf. Verwacht wordt dat de eerste eenheden van de divisie nu pas over twee weken Irak kunnen binnentrekken.
Volgens sommige militaire deskundigen verloopt het geallieerde offensief echter helemaal niet zo slecht. 'Nog nooit in de geschiedenis van oorlogvoering is een opmars zo snel verlopen', stelt militair historicus Edward Luttwak, een geharnaste havik, vast in de Los Angeles Times. Hij wijst erop dat het Iraakse leger nergens georganiseerd verzet biedt en doet de guerrilla-aanvallen af als 'schermutselingen' die het offensief niet kunnen tegenhouden.
Militair gezien hebben de geallieerde troepen inderdaad redelijk veel succes: tot nog toe zijn de verliezen aan geallieerde kant betrekkelijk beperkt. Bij Najaf leverden Amerikaanse mariniers enkele dagen geleden felle gevechten met Iraakse paramilitaire eenheden. Het resultaat was dat er honderden slachtoffers vielen aan Iraakse zijde, terwijl de mariniers geen verliezen leden.
Dat het shock and awe-offensief dat Rumsfeld en Franks beloofden, voorlopig vooral de Amerikanen lijkt te hebben geschokt, is voornamelijk het gevolg van de enorm hooggespannen verwachtingen. De oorlog zou toch een cakewalk - een makkie - worden?
Aan het thuisfront is dan ook al de klopjacht geopend op de daders. Wie heeft de Amerikanen het idee aangesmeerd dat de oorlog in een paar dagen voorbij zou zijn, omdat de Irakezen de geallieerden als bevrijders zouden binnenhalen?
Rumsfeld heeft zich altijd op de vlakte gehouden over de duur van het conflict. 'We zitten nog dichter bij het begin dan bij het einde', constateerde hij eergisteren nog eens voorzichtig voor een commissie van het Amerikaanse Congres. Andere pleitbezorgers van de oorlog bekennen nu dat ze misschien iets te onvoorzichtig zijn geweest met hun voorspelling dat het een 'cakewalk' zou worden. Die term is 'niet op zijn plaats in een oorlogssituatie', erkende Kenneth Adelman, een van de Irak-haviken.
Zijn collega Bill Kristol gaf een positieve draai aan de tegenslagen: nu het wat moeizamer verloopt dan verwacht, kunnen de VS volgens hem hun uithoudingsvermogen en standvastigheid demonstreren.
Wat de Amerikanen vooral aan het twijfelen brengt is het idee dat hun troepen niet welkom lijken in Irak, ook al zijn ze gekomen om de bevolking te bevrijden van de terreur van Saddam Hussein.
Volgens kopstukken van de Iraakse oppositie is dat het gevolg van een kardinale fout in de geallieerde strategie. Zij klagen dat de Amerikanen en de Britten onvoldoende doen om de macht van Saddams Ba'ath-partij te breken in steden als Basra, zodat zij het zonder binnenlandse bondgenoten moeten stellen en het imago houden van een vijandelijke invasiemacht.
De geallieerden zijn echter bang dat het binnentrekken van Basra zal uitlopen op een bloedbad dat hun imago nog verder zal ondermijnen. Het alternatief is echter al even onaantrekkelijk: een slag om Bagdad, het bolwerk van Saddam Hussein.
Bron: de Volkskrant