Waarom en hoe de oorlog in Irak is ontstaan

[De Rode Roos]

Denktank plande oorlog al in 1998

Politieke theorie achter een oorlog
Niks olie of 'war against terrorism'. Al in 1998 bedacht en publiceerde een neo-conservatieve denktank de plannen voor een oorlog. Veel aandacht werd er niet aan geschonken, maar nu de kopstukken uit die denktank aan de macht zijn, lijkt het te gaan gebeuren.

'The Project for the New American Century' (PNAC) werd in 1997 in Washington opgericht. Onder de eerste ondertekenaars van de principes zaten bekende namen uit de hedendaagse Amerikaanse politiek. Jeb Bush (gouverneur van Florida en broer van de president), Dick Cheney (vice president), Lewis Libby (Cheneys rechterhand), Donald Rumsfeld (Minister van defensie), Paul Wolfowitz (Defensie secretaris), Richard Armitage (secrateris Buitenlandse Zaken) en Richard Perle (voorzitter Defense Policy Board) zijn allen leden van het eerste uur.

Het doel van de PNAC is eenduidig: de herbevestiging en reïnstallatie van de Verenigde Staten als de hegemoniale grootmacht in de wereld. Kortom een hernieuwde Pax Americana.

Ondanks de grote namen in de organisatie was de PNAC gewoon één van de vele denktanks die in Washington politieke voet aan de grond probeerde te krijgen. Buiten ultra conservatieve kring (een aantal leden vond tijdens de Koude Oorlog een nucleaire oorlog rechtvaardig en noodzakelijk) was er nauwelijks aandacht voor het project. Totdat Bush aan de macht kwam en tot 11 september 2001.

Met Bush verwierf de PNAC daadwerkelijk politieke invloed kreeg het zelfs een bijzonder stevige vertegenwoordiging in de regerende macht. De aanslagen van 11 september fungeerde als een modern Pearl Harbour. Een catastrofale tegenslag die een uitsekende bodem was voor de meer radicale opvattingen van de PNAC vormde.

Visie
Om de hegemoniale positie in de wereld weer in te nemen zouden alle middelen te rechtvaardigen zijn, zelfs het voeren van een oorlog. De VS mocht als grootmacht niet in twijfel staan. Moest Europa, Rusland en China duidelijk maken hoe de machtsverhoudingen daadwerkelijk liggen.

Het Midden Oosten en Irak speelt een cruciale rol in plan. "Controleer olie en je controleert je tegenstanders", schreef de PNAC in 2000. De persoon Saddam was in dat rapport geen issue, slechts een 'puppet'. Het Amerikaanse belang ontstijgt Saddam en ligt misschien na Irak ook in Iran. Amerikaanse controle van Iran moet na de aanstaande oorlog dan ook niet worden uitgesloten.

Het vervolg
Zoals al helemaal niet moet worden verwacht dat het bij die ene oorlog zal blijven. Volgens de nieuwe doctrine van, die Bush nu lijkt te volgen, "is het vechten en beslissend winnen van meerdere 'theater' oorlogen noodzakelijk".

Irak lijkt dus slechts stap één van de nieuwe Amerikaanse spierballenpolitiek die de wereld moet overtuigen van de suprematie van grootmacht VS. Iran moet vrezen ook te moeten buigen voor de weg die Bush is ingeslagen. Voor Noord Korea en de Filipijnnen geldt dat ze ook al in woord gewaarschuwd zijn. Na een succesvolle afronding van de situatie Irak/Iran zal Azië aan de beurt zijn.

Natuurlijk zullen er velen door deze politiek sterven. Zowel tijdens als na de oorlog valt er groot menselijk leed te voorspellen. Voor het Project for the New American Century en zijn leden is het een prijs die betaald moet worden. Voor hun overstijgen de voordelen de risico's. Het einddoel wordt niet ter discussie gesteld.

Het is aan de volksvertegenwoordigingen in de wereld en de publieke opinie om hier wel of niet mee akkoord te gaan.

Bron: http://www.planet.nl/news/0,2031,80_3252_1469952,00.html

[De Rode Roos]

"Fuck Saddam, we schakelen hem uit"

"Fuck Saddam. We schakelen hem uit." Dat waren de woorden van president Bush, toen hij in maart 2002 zijn hoofd om de hoek van de deur van het kantoor van de nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice stak. Rice zat midden in een bespreking met drie senatoren over de vraag hoe Irak via de Verenigde Naties aangepakt moest worden. Wellicht via een coalitie van bondgenoten in het Midden-Oosten. Bush wilde er niets van weten. Hij wuifde het idee weg en vatte zijn Irak-beleid krachtig samen in één zin. De senatoren lachten ongemakkelijk, Rice glimlachte welwetend. Bush ging weer weg.
Het Amerikaanse opinieblad Time Magazine zet maandag uitvoerig uiteen dat de oorlog in Irak nog maar het begin is van een uitgebreide strategie van Bush om het hele Midden-Oosten naar zijn hand te zetten, en er democratie, welvaart en vrede te introduceren.

Het oorlogsplan begon niet op 11 september 2001 of met Bush' State of the Union toespraak in januari 2002, toen de president Irak onder de zogeheten Axis of Evil (As van het Kwaad) schaarde. De oorlog in Irak is terug te voeren naar het einde van de Golfoorlog in 1991.

Wolfowitz werkelijke architect van Irak-oorlog

In tegenstelling tot wat wordt gedacht zijn president Bush (junior) en vice-president Dick Cheney niet de drijvende krachten achter de oorlog in Irak, maar de relatief onbekende onderminister van Defensie Paul Wolfowitz.

Toen de topadviseurs van president Bush senior - waaronder toenmalig voorzitter van de legertop Colin Powell en toenmalig minister van Defensie Dick Cheney - op 27 februari 1991 bijeenkwamen in de Oval Office, concludeerden ze dat hun militaire doelstellingen waren gehaald. Bush seniors doel van de Golfoorlog was niet om Saddam Hoessein ten val te brengen, maar om het Iraakse leger uit Irak te verdrijven. Dat was gelukt.

Wolfowitz al sinds Golfoorlog voorstander van 'regime change'

De enige die het daarmee niet eens was, was onderminister Paul Wolfowitz, een prominente topambtenaar in Washington die als beleidsmedewerker onder vele presidenten heeft gewerkt. Wolfowitz is een zogeheten neoconservatief of neo-Reaganite, en gelooft dat de wereld een gevaarlijk, bedreigend oord is waar de beschaving en democratie voortdurend onder druk staan. Maar de VS heeft de macht om de wereld te verbeteren, als het bereid is het risico te nemen om sterk leiderschap te tonen. Deze visie mag niet gedwarsboomd worden door internationale verdragen die de vrijheid en daadkracht van de VS belemmeren. Maar volgens de neoconservatieven is hun visie ook genereus en internationalistisch; de hele wereld is erbij op lange termijn bij gebaat.

http://www.planet.nl/planet/service/cms/display_jpg_images/0,2438,161074,00.jpg
Onderminister van Defensie Paul Wolfowitz,
al sinds de Golfoorlog voorstander
van 'regime change' in Irak. (Foto: Reuters)

Wolfowitz was teleurgesteld in de uitkomst van de Golfoorlog. Het was een gemiste kans dat Saddam niet ten val was gebracht. Volgens de neoconservatieven zijn landen als Irak het meest bedreigend sinds het einde van de Koude Oorlog. Al in 1992 kwam Wolfowitz met het plan om andere landen te ontmoedigen 'ons leiderschap uit te dagen'. Het plan, dat de strategische planning van het Pentagon ingrijpend moest hervormen, sprak al van 'militaire stappen om de ontwikkeling van of gebruik van massavernietigingswapens te voorkomen'. Deze stappen omvatten onder meer preventieve actie, en Irak en Noord-Korea waren de genoemde doelwitten in Wolfowitz' plan. Maar in tijden dat Rusland zich naar het Westen wendde en de twee Duitslanden zich herenigde, achtte president Bush Sr. het plan te extreem en gaf Wolfowitz en Cheney opdracht in te binden.

Vervolgens kwam president Bill Clinton aan de macht en waren Wolfowitz en Cheney van het politieke toneel verdwenen. Wolfowitz zat in deze tijd echter niet stil, en werkte achter de schermen aan steun voor zijn plan. Hij publiceerde artikelen waarin hij beargumenteerde dat Saddam een groeiende bedreiging vormde en over gevaarlijke wapens beschikt. In 1998 schreef Wolfowitz, met de huidige minister van Defensie Donald Rumsfeld, zelfs een brief aan Clinton, waarin hij stelde dat het beheersen van Saddam had gefaald en dat de verwijdering van hem de speerpunt van het Amerikaanse buitenlandbeleid moest worden.

Van de achttien personen die de brief ondertekenden, bekleden er nu acht een topfunctie in de regering-Bush, waaronder Wolfowitz zelf als onderminister van Defensie en Rumsfeld als minister van Defensie. Eenmaal aan de macht greep Wolfowitz zijn kans om zijn Irak-plan door te drukken.

Bush aanvankelijk aarzelend over 'regime change'

Aanvankelijk vond Wolfowitz weinig gehoor. Cheney was zelf medeverantwoordelijk voor het intact laten van Saddams regime en had verder weinig fiducie in een grootse missie om het Midden-Oosten te democratiseren. President Bush op zijn beurt had überhaupt weinig kaas gegeten van buitenlandbeleid en Saddam liet hem tamelijk koud.

11 September was echter een keerpunt. Cheney begon langzaam bij te draaien en te beseffen dat er wat gedaan moest worden aan de dreiging die vanuit het Midden-Oosten uitging. Datzelfde gold voor Bush, hoewel hij in de eerste tijd na 11 september weinig ervoor voelde om Irak tot een doelwit te maken. Volgens ingewijden zou Bush zelfs wat geïrriteerd zijn geweest over Wolfowitz, die voortdurend op Irak hamerde.

Maar toen in het najaar van 2001 de antraxbrieven opdoken, en in Afghanistan documenten werden gevonden dat al-Qaeda aan massavernietigingswapens probeerde te komen, was Bush om. Als al-Qaeda aan massavernietigingswapens wist te komen, was Irak de meest waarschijnlijke leverancier. Daar komen nog de gruweldaden bij die Saddams regime pleegde, en Bush achtte Saddam gek genoeg om massavernietigingswapens te gebruiken. Het oorlogsmechanisme was in werking gesteld.

Bron: Time Magazine

http://www.planet.nl/news/0,2031,80_3252_1480215,00.html

[lennart]

www.newamericancentury.org :)

De gewone pers pakt dit verhaal maar langzaam op.