nouwra
09-04-03, 07:57
Gisteren maakten de inwoners van Bagdad kennis met hun 'bevrijders'.
BAGDAD, 8 APRIL. Ze waren geïnstrueerd om ten minste twee waarschuwingsschoten af te vuren. ,,Nadat je een laatste waarschuwingsschot hebt gegeven, schiet je ze dood'', had de Amerikanse officier zijn mannen opgedragen, nadat ze er in waren geslaagd om onder een spervuur van artilleriegeschut een halfvernielde brug in het zuidoosten van Bagdad over te steken.
Een soldaat lag languit op de grond achter zijn machinegeweer op een affuit. Zijn linkervoet wiegde langzaam heen en weer terwijl hij ingespannen de straat voor zich aftuurde. Toen naderde een oude man, kennelijk gedesoriënteerd en in zijn eentje. Aarzelend kwam hij dichterbij, leunend op een stok. Hij bleef voortsjokken, ook nadat er drie waarschuwingsschoten hadden weerklonken. Toen barstte het geweervuur in alle hevigheid los, de oude man viel dood neer.
Zo verliep gisteren de opmars van Amerikaanse mariniers terwijl aan de andere, zuidwestelijke kant van Bagdad eenheden van de Derde Infanteriedivisie oprukten naar het centrum van de hoofdstad. Maar behalve met Amerikaanse grondtroepen werden de inwoners van Bagdad gisteren ook (opnieuw) geconfronteerd met luchtaanvallen. Zelfs vluchten hielp niet meer voor sommigen.
De 18-jarige Serour Yas wilde terug naar huis, in de wijk Kadhimiya, hartje Bagad, maar haar vader wilde daar niet van weten. Hij wilde de bombardementen en de gevechten ontvluchten en had zijn gezin meegenomen in een minibus. Op de snelweg, zo'n twintig kilometer buiten het centrum, kwam een gevechtsvliegtuig over. ,,Ik zei tegen mijn vader dat hij terug moest gaan, maar hij bleef er bij dat we door moesten gaan. Hij zei dat er niets aan de hand was en dat men een gezin niet zou bombarderen.'' Dat gebeurde toch en nu ligt Serour in een ziekenhuis, met een gebroken arm en verwondingen over haar hele lichaam. Haar vader, moeder, drie zusters, drie broers en een schoonzus zijn dood. Zij was de enige overlevende.
In een ander ziekenhuis in Bagdad spuugt een Iraakse militiestrijder zijn afschuw uit en spreekt verwensingen uit aan het adres van de Amerikanen. ,,We krijgen ze nog wel te pakken'', zegt de 32-jarige Haroot Manouk, die gisterochtend bij een luchtaanval zwaar gewond raakte aan zijn linkervoet. In hetzelfde ziekenhuis ligt Mohammed Haili, een Syriër die als vrijwilliger naar Bagdad kwam om te vechten. Met nog zo'n honderd Arabische vrijwilligers probeerde hij de Amerikanen tegen te houden bij een brug in het noorden van de stad. ,,We schoten op hen, terwijl we 'God is groot' zongen, en zij moesten zich terugtrekken. Enkele minuten later vielen drie gevechtsvliegtuigen ons aan en de meesten van ons stierven ter plekke.''
Nadat de mariniers in het zuidoosten van de stad de brug waren overgestoken, trokken ze verder, honderden meters langs ommuurde huizen en groepjes palmbomen die de omgeving van de brug opsieren- steeds op de hoede voor mogelijke zelfmoordaanvallen waarvoor ze waren gewaarschuwd. Elke keer als ze een voetganger of een auto tegenkwamen, schoten ze in de lucht. Toen er nog meer voetgangers op straat verschenen en meer auto's, vuurden enkele mariniers een salvo af met hun automatische geweren.
Twee auto's waagden zich voorzichtig dichterbij, een rode bestelwagen en een oranje-witte taxi. Ze stopten niet. De mariniers vuurden en een regen van kogels verbrijzelde de ramen, totdat de twee auto's langzaam uitrollend tot stilstand kwamen. Een man viel uit het portier op de plek van de bestuurdersstoel. Zijn lichaam schokte. De mariniers bleven schieten totdat hij helemaal niet meer bewoog. (AP, Reuters)
bron nrc (http://www.nrc.nl/irak/artikel/1049778743812.html)
BAGDAD, 8 APRIL. Ze waren geïnstrueerd om ten minste twee waarschuwingsschoten af te vuren. ,,Nadat je een laatste waarschuwingsschot hebt gegeven, schiet je ze dood'', had de Amerikanse officier zijn mannen opgedragen, nadat ze er in waren geslaagd om onder een spervuur van artilleriegeschut een halfvernielde brug in het zuidoosten van Bagdad over te steken.
Een soldaat lag languit op de grond achter zijn machinegeweer op een affuit. Zijn linkervoet wiegde langzaam heen en weer terwijl hij ingespannen de straat voor zich aftuurde. Toen naderde een oude man, kennelijk gedesoriënteerd en in zijn eentje. Aarzelend kwam hij dichterbij, leunend op een stok. Hij bleef voortsjokken, ook nadat er drie waarschuwingsschoten hadden weerklonken. Toen barstte het geweervuur in alle hevigheid los, de oude man viel dood neer.
Zo verliep gisteren de opmars van Amerikaanse mariniers terwijl aan de andere, zuidwestelijke kant van Bagdad eenheden van de Derde Infanteriedivisie oprukten naar het centrum van de hoofdstad. Maar behalve met Amerikaanse grondtroepen werden de inwoners van Bagdad gisteren ook (opnieuw) geconfronteerd met luchtaanvallen. Zelfs vluchten hielp niet meer voor sommigen.
De 18-jarige Serour Yas wilde terug naar huis, in de wijk Kadhimiya, hartje Bagad, maar haar vader wilde daar niet van weten. Hij wilde de bombardementen en de gevechten ontvluchten en had zijn gezin meegenomen in een minibus. Op de snelweg, zo'n twintig kilometer buiten het centrum, kwam een gevechtsvliegtuig over. ,,Ik zei tegen mijn vader dat hij terug moest gaan, maar hij bleef er bij dat we door moesten gaan. Hij zei dat er niets aan de hand was en dat men een gezin niet zou bombarderen.'' Dat gebeurde toch en nu ligt Serour in een ziekenhuis, met een gebroken arm en verwondingen over haar hele lichaam. Haar vader, moeder, drie zusters, drie broers en een schoonzus zijn dood. Zij was de enige overlevende.
In een ander ziekenhuis in Bagdad spuugt een Iraakse militiestrijder zijn afschuw uit en spreekt verwensingen uit aan het adres van de Amerikanen. ,,We krijgen ze nog wel te pakken'', zegt de 32-jarige Haroot Manouk, die gisterochtend bij een luchtaanval zwaar gewond raakte aan zijn linkervoet. In hetzelfde ziekenhuis ligt Mohammed Haili, een Syriër die als vrijwilliger naar Bagdad kwam om te vechten. Met nog zo'n honderd Arabische vrijwilligers probeerde hij de Amerikanen tegen te houden bij een brug in het noorden van de stad. ,,We schoten op hen, terwijl we 'God is groot' zongen, en zij moesten zich terugtrekken. Enkele minuten later vielen drie gevechtsvliegtuigen ons aan en de meesten van ons stierven ter plekke.''
Nadat de mariniers in het zuidoosten van de stad de brug waren overgestoken, trokken ze verder, honderden meters langs ommuurde huizen en groepjes palmbomen die de omgeving van de brug opsieren- steeds op de hoede voor mogelijke zelfmoordaanvallen waarvoor ze waren gewaarschuwd. Elke keer als ze een voetganger of een auto tegenkwamen, schoten ze in de lucht. Toen er nog meer voetgangers op straat verschenen en meer auto's, vuurden enkele mariniers een salvo af met hun automatische geweren.
Twee auto's waagden zich voorzichtig dichterbij, een rode bestelwagen en een oranje-witte taxi. Ze stopten niet. De mariniers vuurden en een regen van kogels verbrijzelde de ramen, totdat de twee auto's langzaam uitrollend tot stilstand kwamen. Een man viel uit het portier op de plek van de bestuurdersstoel. Zijn lichaam schokte. De mariniers bleven schieten totdat hij helemaal niet meer bewoog. (AP, Reuters)
bron nrc (http://www.nrc.nl/irak/artikel/1049778743812.html)