Orakel
22-04-03, 22:28
Franse islam / Massaal de eigen identiteit bevestigen
door Ton Crijnen
2003-04-22 - lezersreacties op dit artikel (8)
Het was dit weekeinde de twintigste keer dat moslims uit heel Frankrijk en enkele nabuurlanden elkaar massaal troffen in Le Bourget. Van Goede Vrijdag tot en met eerste paasdag stroomden tienduizenden naar deze Parijse voorstad om er te bidden, te luisteren, te kijken en te kopen. 'Rencontre annuelle des musulmans de France' oftewel EO-familiedag, Huishoudbeurs en Zwarte Markt van Beverwijk ineen.
Sorry meneer'', zegt de couscousverkoper, ,,we serveren pas na afloop van het vrijdaggebed''. Uit een van de luidsprekers dreunt de stem van de imam: 'Allahoe Akbar -God is groot'. In de tegenoverliggende hal heffen honderden moslims de handen, mannen en vrouwen gescheiden door een verplaatsbare wand. Kinderen spelen tikkertje.
Islamitisch Frankrijk heeft deze dag, waarop christenen de kruisdood van hun Heer gedenken, uitgekozen als startpunt van zijn unieke, jaarlijkse samenkomst. Daar wordt massaal de eigen identiteit bevestigd en, naar een dag later zal blijken, even eensgezind de Franse minister van binnenlandse zaken Nicolas Sarkozy uitgejouwd. :lekpuh:
Het is de twintigste keer dat deze vierdaagse 'Rencontre annuelle des musulmans de France' plaatsvindt. Georganiseerd door de Union des organisations islamiques de France (UOIF). Want in tegenstelling tot de moslims in ons land zijn die in Frankrijk er wel in geslaagd zich in een nationaal platform te verenigen.
Het volk stroomt in drommen toe. Vanuit heel Frankrijk, maar ook uit Frans Zwitserland en Belgisch Wallonië. In bussen, met auto's, per trein en metro, zelfs te voet. Alles speelt zich af op een sfeerloos expositieterrein in le Bourget, bij Parijs. Reclame is er niet voor gemaakt en in de omgeving van de expo valt nergens een richtingaanwijzer te bekennen. Toch weet de menigte feilloos waar men moet zijn. Velen komen al voor de zoveelste maal.
Huisarts Chaib uit Parijs is zo iemand. Met zoontje kuiert hij door de immense expohal. Bij de Librairie Al Kawthar bladert hij in een boek over 'De zaligheden van het paradijs' en wandelt vervolgens naar een stand 'waar u in vijf minuten uw kennis van het Arabisch kunt testen'. Chaib komt elk jaar naar Le Bourget. Waarom? ,,Nergens voel je de oemma (moslimgemeenschap) zo tastbaar aanwezig als hier. Buiten maak je deel uit van een gediscrimineerde minderheid, binnen heb je even het gevoel in de meerderheid te zijn. Het is één grote reünie.''
,,En een verkapte huwelijksmarkt'', vult Nadia een dag later aan. Behalve de ogen gaat bij haar alles schuil achter een gitzwarte nikaab. De 17-jarige Algerijnse wil na het eindexamen 'iets doen' met geestelijk gehandicapte kinderen. Gaat ze dan ook helemaal gesluierd? ,,Natuurlijk niet, dat zou die mongooltjes alleen maar bang maken.'' Waarom loopt ze hier dan wel zo rond? ,,Om me te beschermen tegen de blikken van al die kerels.''
De islamitische happening in Le Bourget, de grootste van Europa, houdt het midden tussen een EO-familiedag, de Huishoudbeurs en de Zwarte Markt van Beverwijk. Behalve islamitische instituten die voor goede doelen in Afghanistan, Tsjetsjenië, Irak of Palestina werven, en moslimscholen die hun leerlingenpopulatie hopen op te krikken, is er ook van alles te koop: de koran op cd-rom, gebedskussentjes met ingebouwd kompas voor het bepalen van de juiste Mekka-richting, bruidskleding, oosterse make-up en bandjes met rap op z'n islamitisch.
Én Muslim-Up, tegenhanger van Seven-Up, 'die imperialistendrank'. Het Westen en vooral de VS zijn de grote boosdoeners. Er is zelfs een stand waar producten staan uitgestald die rechtgeaarde moslims dienen te boycotten: Kit Kat, Ariel, Ajax, Elsve en natuurlijk Coca-Cola. In de stand van Mecca-Cola benadrukt uitvinder-producent Tawfik Mathlouthi dat hij zijn alternatieve brouwsel niet op de markt brengt uit religieuze overwegingen. Hij wil 'het industriële neokolonialisme van Bush en Co' helpen doorbreken. ,,C'est tout!''
Al degenen die hier kijkend, kopend, luisterend en kauwend rondlopen, vormen een dwarsdoorsnede van de vijf miljoen leden tellende moslimgemeenschap in Frankrijk (op 58 miljoen inwoners). Vrouwen in donkere chador of met gezichtssluier en handschoenen aan schuifelen voort, naast giechelende moslimmeiden in strakke jeans, het haar verscholen onder een kleurige hoofddoek. Mannen in lange galabiy ya's delen de gebedsruimte met goed in het pak zittende geloofsgenoten. Algerijnen, Marokkanen en Senegalezen vormen de hoofdmoot.
Behalve een enkele uitbarsting van vijandigheid -,,Meneer, u valt te veel op, ga alstublieft weg''- is iedereen aardig en behulpzaam. Vriendinnen en vriendengroepjes, gezinnen en zelfs hele families trekken keurend, proevend en passend van punt naar punt. Menigeen maakt gebruik van de mogelijkheid tot gratis overnachten. Want één dag is kennelijk niet genoeg voor het bekijken van al dit moois. Een moeder legt haar dochtertje uit: ,,Het is hier net een camping''.
Niet iedereen toont zich tevreden. Neem Sahid. Met in zijn kielzog een zwaar gesluierde echtgenote loopt de marktkoopman misprijzend rond. Vooral de lezingen, met onderwerpen als 'de menselijke dimensie in de alledaagse praktijk van de moslim' en 'de islamitische moraal in een geseculariseerde samenleving', vallen hem zwaar tegen. ,,Te politiek en te weinig islamitisch'', luidt zijn oordeel. Verstoord beent hij weg, een kinderwagen voor zich uit duwend.
Dat politiek en islam alles met elkaar te maken hebben blijkt zaterdag als Nicolas Sarkozy de aanwezigen toespreekt in de discussiehal. Het is de eerste keer dat een minister de jaarlijkse bijeenkomst bezoekt. Het publiek, vrouwen links, mannen rechts, applaudisseert eerst welwillend. Maar dat gaat snel over als monsieur le ministre zijn gehoor recht in het gezicht zegt dat hoofddoekjes niet thuishoren op een identiteitskaart. De hal explodeert. Vrouwen krijsen, mannen schreeuwen. ,,Wat een rot-Jood'' sist Halima uit Lyon, verwijzend naar de afkomst van de bewindsman. Die heeft een open zenuw geraakt.
Buiten zamelen bebaarde mannen geld in voor een nieuwe moskee. Ze hebben een model op schaal meegenomen. Bezoekers worden dwingend gemaand euro's in een dubbelgevouwen laken te gooien. Men geeft grif. Ook de 32-jarige Zerguit uit Argenteuil. Aanvankelijk draagt ze geen hoofddoek: ,,Mijn geloof zit in mijn hart, niet in mijn galabib''. Enkele uren later heeft ze het haar wel bedekt. ,,Ik heb hoofdpijn'', luidt haar verweer. Maar het is duidelijk: aan de sociale druk kan geen moslim zich hier onttrekken.
door Ton Crijnen
2003-04-22 - lezersreacties op dit artikel (8)
Het was dit weekeinde de twintigste keer dat moslims uit heel Frankrijk en enkele nabuurlanden elkaar massaal troffen in Le Bourget. Van Goede Vrijdag tot en met eerste paasdag stroomden tienduizenden naar deze Parijse voorstad om er te bidden, te luisteren, te kijken en te kopen. 'Rencontre annuelle des musulmans de France' oftewel EO-familiedag, Huishoudbeurs en Zwarte Markt van Beverwijk ineen.
Sorry meneer'', zegt de couscousverkoper, ,,we serveren pas na afloop van het vrijdaggebed''. Uit een van de luidsprekers dreunt de stem van de imam: 'Allahoe Akbar -God is groot'. In de tegenoverliggende hal heffen honderden moslims de handen, mannen en vrouwen gescheiden door een verplaatsbare wand. Kinderen spelen tikkertje.
Islamitisch Frankrijk heeft deze dag, waarop christenen de kruisdood van hun Heer gedenken, uitgekozen als startpunt van zijn unieke, jaarlijkse samenkomst. Daar wordt massaal de eigen identiteit bevestigd en, naar een dag later zal blijken, even eensgezind de Franse minister van binnenlandse zaken Nicolas Sarkozy uitgejouwd. :lekpuh:
Het is de twintigste keer dat deze vierdaagse 'Rencontre annuelle des musulmans de France' plaatsvindt. Georganiseerd door de Union des organisations islamiques de France (UOIF). Want in tegenstelling tot de moslims in ons land zijn die in Frankrijk er wel in geslaagd zich in een nationaal platform te verenigen.
Het volk stroomt in drommen toe. Vanuit heel Frankrijk, maar ook uit Frans Zwitserland en Belgisch Wallonië. In bussen, met auto's, per trein en metro, zelfs te voet. Alles speelt zich af op een sfeerloos expositieterrein in le Bourget, bij Parijs. Reclame is er niet voor gemaakt en in de omgeving van de expo valt nergens een richtingaanwijzer te bekennen. Toch weet de menigte feilloos waar men moet zijn. Velen komen al voor de zoveelste maal.
Huisarts Chaib uit Parijs is zo iemand. Met zoontje kuiert hij door de immense expohal. Bij de Librairie Al Kawthar bladert hij in een boek over 'De zaligheden van het paradijs' en wandelt vervolgens naar een stand 'waar u in vijf minuten uw kennis van het Arabisch kunt testen'. Chaib komt elk jaar naar Le Bourget. Waarom? ,,Nergens voel je de oemma (moslimgemeenschap) zo tastbaar aanwezig als hier. Buiten maak je deel uit van een gediscrimineerde minderheid, binnen heb je even het gevoel in de meerderheid te zijn. Het is één grote reünie.''
,,En een verkapte huwelijksmarkt'', vult Nadia een dag later aan. Behalve de ogen gaat bij haar alles schuil achter een gitzwarte nikaab. De 17-jarige Algerijnse wil na het eindexamen 'iets doen' met geestelijk gehandicapte kinderen. Gaat ze dan ook helemaal gesluierd? ,,Natuurlijk niet, dat zou die mongooltjes alleen maar bang maken.'' Waarom loopt ze hier dan wel zo rond? ,,Om me te beschermen tegen de blikken van al die kerels.''
De islamitische happening in Le Bourget, de grootste van Europa, houdt het midden tussen een EO-familiedag, de Huishoudbeurs en de Zwarte Markt van Beverwijk. Behalve islamitische instituten die voor goede doelen in Afghanistan, Tsjetsjenië, Irak of Palestina werven, en moslimscholen die hun leerlingenpopulatie hopen op te krikken, is er ook van alles te koop: de koran op cd-rom, gebedskussentjes met ingebouwd kompas voor het bepalen van de juiste Mekka-richting, bruidskleding, oosterse make-up en bandjes met rap op z'n islamitisch.
Én Muslim-Up, tegenhanger van Seven-Up, 'die imperialistendrank'. Het Westen en vooral de VS zijn de grote boosdoeners. Er is zelfs een stand waar producten staan uitgestald die rechtgeaarde moslims dienen te boycotten: Kit Kat, Ariel, Ajax, Elsve en natuurlijk Coca-Cola. In de stand van Mecca-Cola benadrukt uitvinder-producent Tawfik Mathlouthi dat hij zijn alternatieve brouwsel niet op de markt brengt uit religieuze overwegingen. Hij wil 'het industriële neokolonialisme van Bush en Co' helpen doorbreken. ,,C'est tout!''
Al degenen die hier kijkend, kopend, luisterend en kauwend rondlopen, vormen een dwarsdoorsnede van de vijf miljoen leden tellende moslimgemeenschap in Frankrijk (op 58 miljoen inwoners). Vrouwen in donkere chador of met gezichtssluier en handschoenen aan schuifelen voort, naast giechelende moslimmeiden in strakke jeans, het haar verscholen onder een kleurige hoofddoek. Mannen in lange galabiy ya's delen de gebedsruimte met goed in het pak zittende geloofsgenoten. Algerijnen, Marokkanen en Senegalezen vormen de hoofdmoot.
Behalve een enkele uitbarsting van vijandigheid -,,Meneer, u valt te veel op, ga alstublieft weg''- is iedereen aardig en behulpzaam. Vriendinnen en vriendengroepjes, gezinnen en zelfs hele families trekken keurend, proevend en passend van punt naar punt. Menigeen maakt gebruik van de mogelijkheid tot gratis overnachten. Want één dag is kennelijk niet genoeg voor het bekijken van al dit moois. Een moeder legt haar dochtertje uit: ,,Het is hier net een camping''.
Niet iedereen toont zich tevreden. Neem Sahid. Met in zijn kielzog een zwaar gesluierde echtgenote loopt de marktkoopman misprijzend rond. Vooral de lezingen, met onderwerpen als 'de menselijke dimensie in de alledaagse praktijk van de moslim' en 'de islamitische moraal in een geseculariseerde samenleving', vallen hem zwaar tegen. ,,Te politiek en te weinig islamitisch'', luidt zijn oordeel. Verstoord beent hij weg, een kinderwagen voor zich uit duwend.
Dat politiek en islam alles met elkaar te maken hebben blijkt zaterdag als Nicolas Sarkozy de aanwezigen toespreekt in de discussiehal. Het is de eerste keer dat een minister de jaarlijkse bijeenkomst bezoekt. Het publiek, vrouwen links, mannen rechts, applaudisseert eerst welwillend. Maar dat gaat snel over als monsieur le ministre zijn gehoor recht in het gezicht zegt dat hoofddoekjes niet thuishoren op een identiteitskaart. De hal explodeert. Vrouwen krijsen, mannen schreeuwen. ,,Wat een rot-Jood'' sist Halima uit Lyon, verwijzend naar de afkomst van de bewindsman. Die heeft een open zenuw geraakt.
Buiten zamelen bebaarde mannen geld in voor een nieuwe moskee. Ze hebben een model op schaal meegenomen. Bezoekers worden dwingend gemaand euro's in een dubbelgevouwen laken te gooien. Men geeft grif. Ook de 32-jarige Zerguit uit Argenteuil. Aanvankelijk draagt ze geen hoofddoek: ,,Mijn geloof zit in mijn hart, niet in mijn galabib''. Enkele uren later heeft ze het haar wel bedekt. ,,Ik heb hoofdpijn'', luidt haar verweer. Maar het is duidelijk: aan de sociale druk kan geen moslim zich hier onttrekken.