Ron Haleber
22-05-03, 13:47
Waarom hebben opinies als van de Palestijn Edward Said maar een marginale plaats op Maroc.NL...???
Het lijkt mij verhelderend om Edward Said eens in zijn artikel van eergisteren aan het woord te laten tegenover de heersende geo-politieke stromingen op dit forum.
Edward Said is een wereldberoemd baanbreker van "cultural studies" waar meest onderzoekers uit de derde wereld hun eigen cultuur op de hybride koloniale en imperialistische wortels nagaan om ze daarvan te bevrijden. In Nederland geeft o.m. Peter van der Veer (UvA) daarin bijdragen.
Said is daarnaast Palestijns kriticus van zowel de Arabische regeringen die aan de macht zijn, als van de fundamentalisten die de islam als medicijn zien. Evenzo verwerpt hij de "Amerikaanse oplossingen" zowel t.a.v. de moslimlanden als t.a.v. Palestina sinds de Oslo-accorden.
Twee groepen bepalen volgens mij in hoofdzaak de opinie van dit forum van Maroc.NL:
Ten eerste zij die duidelijk de westerse politiek verdedigen vanuit een schakering van posities - van LPF tot het "midden"...
Naast assimilatie van allochtonen staat bij hen voorop de "bestrijding van het terrorisme" en het missionair "uitdragen en verbreiden van de westerse beschaving". Men plaatst daarbij wel kritische kanttekeningen bij de manier waarop Bush en Sharon dat doen - en men distancieert zich ook graag van hen als dat zo uitkomt, maar bij gebrek aan een geo-politiek alternatief steunt men de Amerikaans-Nederlandse politiek op dit punt. Deze groep oogst de meeste sympathie.
Daartegenover staat een representatieve groep van "orthodoxe moslims" (fundamentalisten is een al te negatief label dat ik aan de media overlaat).
Zij bieden duidelijk de Islam als remedie voor alle kwalen aan. Hoewel zij op het terrein van islam als hadieth en koran overvloedige websites weten aante boren, blijken zij jammer genoeg niet in staat hun mening gefundeerder te verwoorden in meer dan one-liners van het veroordelen van moslims en niet-moslims die islam niet als panacee voor alle kwalen zien. Deze groep oogst sympathie enkel "in eigen kring" maar is natuurlijk representatief voor een Marokkaans forum als maroc.nl.
Daarnaast is er nog een middengroep van moslims en autochtonen die aan beide extremen wil ontkomen.
Als deze groep waaronder een aantal heel verstandige moslima's op bescheiden wijze tracht een alternatief te verwoorden, worden zij bedolven onder de kritiek van beide bovenstaande extremen - die behalve JMT meest uit mannen bestaan.
Mede vanwege de reden dat hun eigelijke interesses meestal niet op het terrein van politiek of studieuze islamstudie ligt, komt hun interessante aanzet tot een alternatief niet echt uit de verf. Bij allochtonen onder hen speelt natuurlijk ook vaak een zekere taalachterstand een rol. Deze groep wordt dus niet echt serieus genomen en oogsten dus weinig sympathie.
Natuurlijk is er ook een grote groep die gewoonweg voor de leut op deze site zit, om zich wat met elkaar te vermaken, te chatten, dat is heel normaal...
Maar in die serieuze middengroep bevinden zich ook enkele omstreden "diehards " zoals Maarten en ikzelf. Wij trachten met langere - dus vaak saai geachte - bijdragen hardnekkig een alternatief te verdedigen dat volledig recht wil doen aan de geo-politiek onderdrukte situatie van de Islam, de moslims en de moslim-migranten. Ook Lennart hoort met name door zijn research naar, en plaatsing van vele toegelichte artikelen uit deze hoek duidelijk in dit kamp thuis.
Deze diehards zijn natuurlijk het meest omstreden. Ikzelf als verklaard clublid van de "seculiere" Dyab Abu Jahjah - niet van de Saoedische Cheppih - ben een vreemde eend in de bijt en val als omstreden 'kafir' daarbij zeker niet in de prijzen...!
Natuurlijk maak je je hier ook onsterfelijk belachelijk als je geluiden van seculiere Marokkaanse academici uit Marokko laat horen. Dat doe ik dus maar niet meer. Want Marokko is hier toch al gedoemd een soort Iran te worden.
Maar het lijkt mij dat met name de laatste groep zich inspireert op geestverwanten als Edward Said, Uri Avnery, Noah Chomsky c.s. en het opneemt voor de als "straatvechtster" versleten Gretta Duisenberg die in de, nu eenmaal zeer rechts opererende Nederlandse publieke opinie alleen staat.
Edward Said is dus een typische opiniemaker die niet gevreten wordt op Maroc.NL.
Lesgevend aan de Amerikaanse Columbia-universiteit is hij van origine christen, dus kafir en staat seculariteit voor.
Tegelijkertijd is hij één van de felste bestrijders van Bush. Was lid van het Palestijnse parlement, maar bestrijdt nu Oslo en Arafat en natuurlijk ook een islamitische staat.
Het valt mij op hoe zijn visie hieronder convergeert met die van Abu Jajah van de AEL. Hier een voorbeeld van een "overall" visie van de Arabische problematiek, waarvan ik tegenover de mijne, tevergeefs een vergelijkbare bij prikker jaja probeerde los te krijgen.
Vandaar eens de aandacht gericht op de voor Maroc. NL zeer marginale Palestijn Edward Said:
De Arabische wereld in een catastrofale crisis na de VS-invasie in Irak...!
May 19, 2003 An Unprecedented Crisis The Arab Condition by EDWARD SAID
Een catastrophe als resultaat van de afgelopen twee maanden voor de Arabische wereld
My impression is that many Arabs today feel that what has been taking place in Iraq over the last two months is little short of a catastrophe.
True, Saddam Hussein's regime was a despicable one in every way and it deserved to be removed. Also true is the sense of anger many feel at how outlandishly cruel and despotic that regime was, and how dreadful has been the suffering of Iraq's people. There seems little doubt that far too many other governments and individuals connived at keeping Saddam Hussein in power, looking the other way as they went about their business as usual.
Nevertheless, the only thing that gave the US the license to bomb the country and destroy its government was neither a moral right nor a rational argument but rather sheer military power. Having for years supported Baathist Iraq and Saddam Hussein himself, the United States and Britain arrogated to themselves the right to negate their own complicity in his despotism, and then to state that they were liberating Iraq from his hated tyranny.
And what now seems to be emerging in the country both during and after the illegal Anglo-American war against the people and civilization that is the essence of Iraq, represents a very grave threat to the Arab people as a whole.
De Arabische Natie als volk met een eigen samenhang en cultuur
It is therefore of the utmost importance that we recall in the first instance that, despite their many divisions and disputes, the Arabs are in fact a people not a collection of random countries passively available for outside intervention and rule. There is a clear line of imperial continuity that begins with Ottoman rule over the Arabs in the 16th century until our own time. After the Ottomans in World War One came the British and the French, and after them, in the period following World War Two, came America and Israel. One of the most insidiously influential strands of thought in recent American and Israeli Orientalism, and evident in American and Israeli policy since the late '40s, is a virulent, extremely deep-seated hostility to Arab nationalism and a political will to oppose and fight it in every possible way.
The basic premise of Arab nationalism in the broad sense is that, with all their diversity and pluralism of substance and style, the people whose language and culture are Arab and Muslim (call them the Arab-speaking peoples, as Albert Hourani did in his last book) constitute a nation and not just a collection of states scattered between North Africa and the western boundaries of Iran.
Any independent articulation of that premise was openly attacked, as in the 1956 Suez War, the French colonial war against Algeria, the Israeli wars of occupation and dispossession, and the campaign against Iraq, a war whose stated purpose was to topple a specific regime but whose real goal was the devastation of the most powerful Arab country.
And just as the French, British, Israeli and American campaign against Abdel Nasser was designed to bring down a force that openly stated as its ambition the unification of the Arabs into a very powerful independent political force, the American goal today is to redraw the map of the Arab world to suit American, and not Arab, interests. US policy thrives on Arab fragmentation, collective inaction, and military and economic weakness.
Het failliet van het doctrinaire Arabische nationalisme en de redenen daarvan
One would have to be foolish to argue that the nationalism and doctrinaire separateness of individual Arab states, whether the state is Egypt, Syria, Kuwait or Jordan, is a better thing, a more useful political actuality than some scheme of inter-Arab cooperation in economic, political and cultural spheres. Certainly, I see no need for total integration, but any form of useful cooperation and planning would be better than the disgraceful summits that have disfigured our national life, say, during the Iraq crisis. Every Arab asks the question, as does every foreigner: why do the Arabs never pool their resources to fight for the causes which officially, at least, they claim to support, and which, in the case of the Palestinians, their people actively, indeed passionately believe in?
I will not spend time arguing that everything that has been done to promote Arab nationalism can be excused for its abuses, its short-sightedness, its wastefulness, repression and folly. The record is not a good one. But I do want to state categorically that, since the early 20th century, the Arabs have never been able to achieve their collective independence as a whole or in part exactly because of the designs on the strategic and cultural importance of their lands by outside powers.
Today, no Arab state is free to dispose of its resources as its wishes, nor to take positions that represent that individual state's interests, especially if those interests seem to threaten US policies.
De voor de Arabische wereld vernietigende politiek van de USA
In the more than 50 years since America assumed world dominance, and more so after the end of the Cold War, it has run its Middle Eastern policy based on two principles, and two principles alone: the defense of Israel and the free flow of Arab oil, both of which involved direct opposition to Arab nationalism.
In all significant ways, with few exceptions, American policy has been contemptuous of and openly hostile to the aspirations of the Arab people, although with surprising success since Nasser's demise it has had few challengers among the Arab rulers who have gone along with everything required of them.
During periods of the most extreme pressure on one or other of them (e.g. the Israeli invasion of Lebanon in 1982, or the sanctions against Iraq that were designed to weaken the people and the state as a whole, the bombings of Libya and Sudan, the threats against Syria, the pressure on Saudi Arabia), the collective weakness has been little short of stunning. Neither their enormous collective economic power nor the will of their people has moved the Arab states to even the slightest gesture of defiance.
The imperial policy of divide and rule has reigned supreme, since each government seems to fear the possibility that it might damage its bilateral relationship with America. That consideration has taken precedence over any contingency, no matter how urgent. Some countries rely on American economic aid, others on American military protection.
All, however, have decided that they do not trust each other any more than they care strongly for the welfare of their own people (which is to say they care very little), preferring the hauteur and contempt of the Americans who have gotten progressively worse in their dealings with the Arab states as the only superpower's arrogance has developed over time.
Indeed, it is remarkable that the Arab countries have fought each other far more readily than they have the real aggressors from the outside.
Het resultaat van de Irak-invasie
The result today, after the invasion of Iraq, is an Arab nation that is badly demoralized, crushed and beaten down, less able to do anything except acquiesce in announced American plans to gesture and posture in all sorts of efforts to re-draw the Middle East map to suit American and obviously Israeli interests.
Even that extraordinarily grandiose scheme has yet to receive the vaguest collective answer from the Arab states, who seem to be hanging around waiting for something new to happen as Bush, Rumsfeld, Powell and the others lurch from threat to plan to visit to snub to bombing to unilateral announcement.
Het lijkt mij verhelderend om Edward Said eens in zijn artikel van eergisteren aan het woord te laten tegenover de heersende geo-politieke stromingen op dit forum.
Edward Said is een wereldberoemd baanbreker van "cultural studies" waar meest onderzoekers uit de derde wereld hun eigen cultuur op de hybride koloniale en imperialistische wortels nagaan om ze daarvan te bevrijden. In Nederland geeft o.m. Peter van der Veer (UvA) daarin bijdragen.
Said is daarnaast Palestijns kriticus van zowel de Arabische regeringen die aan de macht zijn, als van de fundamentalisten die de islam als medicijn zien. Evenzo verwerpt hij de "Amerikaanse oplossingen" zowel t.a.v. de moslimlanden als t.a.v. Palestina sinds de Oslo-accorden.
Twee groepen bepalen volgens mij in hoofdzaak de opinie van dit forum van Maroc.NL:
Ten eerste zij die duidelijk de westerse politiek verdedigen vanuit een schakering van posities - van LPF tot het "midden"...
Naast assimilatie van allochtonen staat bij hen voorop de "bestrijding van het terrorisme" en het missionair "uitdragen en verbreiden van de westerse beschaving". Men plaatst daarbij wel kritische kanttekeningen bij de manier waarop Bush en Sharon dat doen - en men distancieert zich ook graag van hen als dat zo uitkomt, maar bij gebrek aan een geo-politiek alternatief steunt men de Amerikaans-Nederlandse politiek op dit punt. Deze groep oogst de meeste sympathie.
Daartegenover staat een representatieve groep van "orthodoxe moslims" (fundamentalisten is een al te negatief label dat ik aan de media overlaat).
Zij bieden duidelijk de Islam als remedie voor alle kwalen aan. Hoewel zij op het terrein van islam als hadieth en koran overvloedige websites weten aante boren, blijken zij jammer genoeg niet in staat hun mening gefundeerder te verwoorden in meer dan one-liners van het veroordelen van moslims en niet-moslims die islam niet als panacee voor alle kwalen zien. Deze groep oogst sympathie enkel "in eigen kring" maar is natuurlijk representatief voor een Marokkaans forum als maroc.nl.
Daarnaast is er nog een middengroep van moslims en autochtonen die aan beide extremen wil ontkomen.
Als deze groep waaronder een aantal heel verstandige moslima's op bescheiden wijze tracht een alternatief te verwoorden, worden zij bedolven onder de kritiek van beide bovenstaande extremen - die behalve JMT meest uit mannen bestaan.
Mede vanwege de reden dat hun eigelijke interesses meestal niet op het terrein van politiek of studieuze islamstudie ligt, komt hun interessante aanzet tot een alternatief niet echt uit de verf. Bij allochtonen onder hen speelt natuurlijk ook vaak een zekere taalachterstand een rol. Deze groep wordt dus niet echt serieus genomen en oogsten dus weinig sympathie.
Natuurlijk is er ook een grote groep die gewoonweg voor de leut op deze site zit, om zich wat met elkaar te vermaken, te chatten, dat is heel normaal...
Maar in die serieuze middengroep bevinden zich ook enkele omstreden "diehards " zoals Maarten en ikzelf. Wij trachten met langere - dus vaak saai geachte - bijdragen hardnekkig een alternatief te verdedigen dat volledig recht wil doen aan de geo-politiek onderdrukte situatie van de Islam, de moslims en de moslim-migranten. Ook Lennart hoort met name door zijn research naar, en plaatsing van vele toegelichte artikelen uit deze hoek duidelijk in dit kamp thuis.
Deze diehards zijn natuurlijk het meest omstreden. Ikzelf als verklaard clublid van de "seculiere" Dyab Abu Jahjah - niet van de Saoedische Cheppih - ben een vreemde eend in de bijt en val als omstreden 'kafir' daarbij zeker niet in de prijzen...!
Natuurlijk maak je je hier ook onsterfelijk belachelijk als je geluiden van seculiere Marokkaanse academici uit Marokko laat horen. Dat doe ik dus maar niet meer. Want Marokko is hier toch al gedoemd een soort Iran te worden.
Maar het lijkt mij dat met name de laatste groep zich inspireert op geestverwanten als Edward Said, Uri Avnery, Noah Chomsky c.s. en het opneemt voor de als "straatvechtster" versleten Gretta Duisenberg die in de, nu eenmaal zeer rechts opererende Nederlandse publieke opinie alleen staat.
Edward Said is dus een typische opiniemaker die niet gevreten wordt op Maroc.NL.
Lesgevend aan de Amerikaanse Columbia-universiteit is hij van origine christen, dus kafir en staat seculariteit voor.
Tegelijkertijd is hij één van de felste bestrijders van Bush. Was lid van het Palestijnse parlement, maar bestrijdt nu Oslo en Arafat en natuurlijk ook een islamitische staat.
Het valt mij op hoe zijn visie hieronder convergeert met die van Abu Jajah van de AEL. Hier een voorbeeld van een "overall" visie van de Arabische problematiek, waarvan ik tegenover de mijne, tevergeefs een vergelijkbare bij prikker jaja probeerde los te krijgen.
Vandaar eens de aandacht gericht op de voor Maroc. NL zeer marginale Palestijn Edward Said:
De Arabische wereld in een catastrofale crisis na de VS-invasie in Irak...!
May 19, 2003 An Unprecedented Crisis The Arab Condition by EDWARD SAID
Een catastrophe als resultaat van de afgelopen twee maanden voor de Arabische wereld
My impression is that many Arabs today feel that what has been taking place in Iraq over the last two months is little short of a catastrophe.
True, Saddam Hussein's regime was a despicable one in every way and it deserved to be removed. Also true is the sense of anger many feel at how outlandishly cruel and despotic that regime was, and how dreadful has been the suffering of Iraq's people. There seems little doubt that far too many other governments and individuals connived at keeping Saddam Hussein in power, looking the other way as they went about their business as usual.
Nevertheless, the only thing that gave the US the license to bomb the country and destroy its government was neither a moral right nor a rational argument but rather sheer military power. Having for years supported Baathist Iraq and Saddam Hussein himself, the United States and Britain arrogated to themselves the right to negate their own complicity in his despotism, and then to state that they were liberating Iraq from his hated tyranny.
And what now seems to be emerging in the country both during and after the illegal Anglo-American war against the people and civilization that is the essence of Iraq, represents a very grave threat to the Arab people as a whole.
De Arabische Natie als volk met een eigen samenhang en cultuur
It is therefore of the utmost importance that we recall in the first instance that, despite their many divisions and disputes, the Arabs are in fact a people not a collection of random countries passively available for outside intervention and rule. There is a clear line of imperial continuity that begins with Ottoman rule over the Arabs in the 16th century until our own time. After the Ottomans in World War One came the British and the French, and after them, in the period following World War Two, came America and Israel. One of the most insidiously influential strands of thought in recent American and Israeli Orientalism, and evident in American and Israeli policy since the late '40s, is a virulent, extremely deep-seated hostility to Arab nationalism and a political will to oppose and fight it in every possible way.
The basic premise of Arab nationalism in the broad sense is that, with all their diversity and pluralism of substance and style, the people whose language and culture are Arab and Muslim (call them the Arab-speaking peoples, as Albert Hourani did in his last book) constitute a nation and not just a collection of states scattered between North Africa and the western boundaries of Iran.
Any independent articulation of that premise was openly attacked, as in the 1956 Suez War, the French colonial war against Algeria, the Israeli wars of occupation and dispossession, and the campaign against Iraq, a war whose stated purpose was to topple a specific regime but whose real goal was the devastation of the most powerful Arab country.
And just as the French, British, Israeli and American campaign against Abdel Nasser was designed to bring down a force that openly stated as its ambition the unification of the Arabs into a very powerful independent political force, the American goal today is to redraw the map of the Arab world to suit American, and not Arab, interests. US policy thrives on Arab fragmentation, collective inaction, and military and economic weakness.
Het failliet van het doctrinaire Arabische nationalisme en de redenen daarvan
One would have to be foolish to argue that the nationalism and doctrinaire separateness of individual Arab states, whether the state is Egypt, Syria, Kuwait or Jordan, is a better thing, a more useful political actuality than some scheme of inter-Arab cooperation in economic, political and cultural spheres. Certainly, I see no need for total integration, but any form of useful cooperation and planning would be better than the disgraceful summits that have disfigured our national life, say, during the Iraq crisis. Every Arab asks the question, as does every foreigner: why do the Arabs never pool their resources to fight for the causes which officially, at least, they claim to support, and which, in the case of the Palestinians, their people actively, indeed passionately believe in?
I will not spend time arguing that everything that has been done to promote Arab nationalism can be excused for its abuses, its short-sightedness, its wastefulness, repression and folly. The record is not a good one. But I do want to state categorically that, since the early 20th century, the Arabs have never been able to achieve their collective independence as a whole or in part exactly because of the designs on the strategic and cultural importance of their lands by outside powers.
Today, no Arab state is free to dispose of its resources as its wishes, nor to take positions that represent that individual state's interests, especially if those interests seem to threaten US policies.
De voor de Arabische wereld vernietigende politiek van de USA
In the more than 50 years since America assumed world dominance, and more so after the end of the Cold War, it has run its Middle Eastern policy based on two principles, and two principles alone: the defense of Israel and the free flow of Arab oil, both of which involved direct opposition to Arab nationalism.
In all significant ways, with few exceptions, American policy has been contemptuous of and openly hostile to the aspirations of the Arab people, although with surprising success since Nasser's demise it has had few challengers among the Arab rulers who have gone along with everything required of them.
During periods of the most extreme pressure on one or other of them (e.g. the Israeli invasion of Lebanon in 1982, or the sanctions against Iraq that were designed to weaken the people and the state as a whole, the bombings of Libya and Sudan, the threats against Syria, the pressure on Saudi Arabia), the collective weakness has been little short of stunning. Neither their enormous collective economic power nor the will of their people has moved the Arab states to even the slightest gesture of defiance.
The imperial policy of divide and rule has reigned supreme, since each government seems to fear the possibility that it might damage its bilateral relationship with America. That consideration has taken precedence over any contingency, no matter how urgent. Some countries rely on American economic aid, others on American military protection.
All, however, have decided that they do not trust each other any more than they care strongly for the welfare of their own people (which is to say they care very little), preferring the hauteur and contempt of the Americans who have gotten progressively worse in their dealings with the Arab states as the only superpower's arrogance has developed over time.
Indeed, it is remarkable that the Arab countries have fought each other far more readily than they have the real aggressors from the outside.
Het resultaat van de Irak-invasie
The result today, after the invasion of Iraq, is an Arab nation that is badly demoralized, crushed and beaten down, less able to do anything except acquiesce in announced American plans to gesture and posture in all sorts of efforts to re-draw the Middle East map to suit American and obviously Israeli interests.
Even that extraordinarily grandiose scheme has yet to receive the vaguest collective answer from the Arab states, who seem to be hanging around waiting for something new to happen as Bush, Rumsfeld, Powell and the others lurch from threat to plan to visit to snub to bombing to unilateral announcement.