..kan iemand even tegen die aap van Naftaniel(ofzo) zeggen dat die even zijn kop uit sharons ass moet halen...nog nooit zoveel schijt uit iemand mond zien komen :zweep:
Weet je wat ik mooi vond... is dat de PLO eindelijk ns iemand naar voren schuift als woordvoeder die en goed uitziet en accentloos Engels spreekt...
Het gaat de goede kant op met de PR van de Palestijnen... dit komt hun geloofwaardigheid ten goede... :duim:
:lachu:
die gozer doet me denken aan een kakkerlak die net uit het riool is gekropen.
http://www.nobodyhere.com/gfx/kak5a.gif http://www.nobodyhere.com/gfx/kak5a.gif
Geplaatst door Ramzi
Weet je wat ik mooi vond... is dat de PLO eindelijk ns iemand naar voren schuift als woordvoeder die en goed uitziet en accentloos Engels spreekt...
Het gaat de goede kant op met de PR van de Palestijnen... dit komt hun geloofwaardigheid ten goede... :duim:
Yeah inderdaad, en hij sprak vooral rustig! Palestijnen praten meestal heel erg opgewonden, waardoor de boodschap nog wel eens verloren gaat.
Een hele goed artikel van Joris Luyendijk... gaat over PR:
De verloren zaak
Het slepende conflict in het Midden-Oosten heeft op één punt een overduidelijke winnaar: de geoliede Israëlische voorlichtingsmachine wint het al jaren glansrijk van de primitieve Palestijnse woordvoering. Hoe komt dat toch? Waarom laten de Palestijnen zoveel kansen liggen om hun zaak overtuigend voor het internationale voetlicht te brengen?
Door Joris Luyendijk
Acht smaken thee, drie soorten vruchtensap en bergen broodjes. Vloeiend Engels sprekende meisjes in olijfgroen legeruniform gaan efficiënt rond met fotomateriaal, communiqués vol handige ‘quotes’ en namenlijsten van ‘zojuist vrijgelaten terroristen’. Zij wijzen op de briefing, zo dadelijk, door een Israëlische defensie-expert over ‘Palestijnse terreuroperaties’. Overal collega’s die met de mobiele telefoon aan het oor over het tapijt ijsberen, overleggend met redacties thuis over ‘wat’, ‘hoe’ en ‘hoe laat’. Een CNN-chef die de aandacht trekt door opeens weg te benen met een blik alsof hij iets weet en wij niet.
Dit is het Isrotel in Jeruzalem, vrijdag 13 oktober 2000. Een dag eerder heeft een Palestijnse menigte in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever twee Israelische reservisten gelyncht, en de Israëlische voorlichtingsmachine is in full swing. Vanuit een even razendsnel als voortreffelijk ingericht perscentrum in een van de beste hotels van Jeruzalem voorzien voorlichters van het Government Press Office en de Israeli Defence Forces de in allerijl ingevlogen wereldpers van alles wat ze nodig hebben: gruwelijke beelden van de lynchpartij, telefoonnummers van goedgebekte Israëlische analisten, politici of kolonisten, routebeschrijvingen naar de begrafenis van de reservisten. De satellietverbinding waarmee correspondenten rechtstreeks in hun avondnieuws verschijnen, is te vinden in het gebouw ernaast. Dat treft, want menig correspondent heeft nog maar nauwelijks voet op Israëlische bodem gezet of er wordt al een Œduidend¹ televisieoptreden verwacht.
De intifadah of tweede Palestijnse opstand is op dat moment twee weken bezig. Even leken de Palestijnen de allesbepalende propagandaoorlog te winnen: Israëlische soldaten hadden een Palestijns jongetje doodgeschoten toen hij met zijn vader achter een muurtje schuilde. Het jochie heette Mohammed al-Durra, alles was gefilmd en ging nu de wereld over. De beschuldiging dat Israël ongewapende burgers doodschiet, leek bewezen. Israël stond er gekleurd op.
Maar toen werden in Ramallah twee Israëlische reservisten aan stukken gescheurd onder het oog van verschillende cameraploegen die toevallig voor een begrafenis in de stad waren. De Palestijnse autoriteiten probeerden nog alle beelden in beslag te nemen, terwijl het onder meer in Nederland bekroonde pan-Arabische satellietstation al-Djeziera de banden zelf al maar vast had vernietigd. Maar een Italiaanse ploeg deed haar plicht en bracht de video naar buiten. Diezelfde avond nog bombardeerde Israël voor het eerst sinds 1967 Palestijnse steden. De voorlichters waren toen al gemobiliseerd om uit te leggen waarom.
Een dag later was ik in Ramallah. Hier geen perscentrum of zelfs maar registratie. Journalisten, zonder eigen contacten, zijn in de Palestijnse gebieden aangewezen op zogenoemde ‘fixers’. Tegen een tarief van 100 tot 150 dollar per dag maken deze regelaars afspraken met Palestijnse analisten en politici, of gaan met je de straat op voor gesprekken met ‘gewone mensen’, in het jargon vox pop. Die eerste dag in Ramallah was leerzaam. In kort bestek deed ik toen vrijwel alle ervaringen op die ik later in nieuwe variaties steeds weer heb opgedaan.
Samen kunnen ze verklaren waarom de Palestijnen zo weinig klaarspelen in de internationale publieke opinie, terwijl hun kaarten ijzersterk lijken. Al in 1991 verklaarden de Palestijnen zich bereid het conflict te beëindigen en Israël te erkennen. In ruil daarvoor moest Israël de resoluties van de Verenigde Naties uitvoeren over terugtrekking uit de bezette gebieden, en moest er een bevredigende oplossing worden gevonden voor de Palestijnen die in 1948 uit hun huizen waren gejaagd of gevlucht. Jordanië en Syrië steunden ook het principe van ‘land in ruil voor vrede’ en het Midden-Oostenconflict leek opgelost: de bezette gebieden beslaan 22 procent van het land waar tot de stichting van de staat Israël in 1948 moslims, christenen en joden samenwoonden. De Palestijnen waren dus bereid de rest van dat zogenoemde ‘mandaatgebied Palestina’, meer dan driekwart, aan Israël te laten. We zijn nu tien jaar verder, en er is nog altijd geen vrede. Wat de Israëlische premier Barak vorig jaar in Camp David en Taba de Palestijnen precies heeft geboden is onduidelijk, maar vast staat dat het beduidend minder was dan de gehele bezette gebieden. Niettemin is het zeker in de Amerikaanse media op dit moment een leerstuk dat Baraks aanbod ‘ongekend genereus was’ (Newsweek) en dat hij de Palestijnen ‘alles heeft geboden’ (New York Times).
Onvermoeibaar herhalen Israëlische woordvoerders dezelfde mantra voor hun eigen media, op CNN en BBC World, zonder op dit essentiële punt ooit doordacht weerwerk te krijgen van de Palestijnen. Als gevolg hiervan meent nu vrijwel heel Israël dat Arafats ‘nee’ op de voorstellen van Barak bewijst dat de Palestijnse leider niet serieus naar vrede streeft. Aldus liep het Israëlische vredeskamp leeg, en kon de rechtse Sharon premier worden.
.....
Lees hier verder:
Bron: NRC Handelsblad (http://www.nrc.nl/dossiers/Vredesproces_Midden-Oosten/998040707283.html#top)
Geplaatst door Ramzi
Een hele goed artikel van Joris Luyendijk... gaat over PR:
Lees hier verder:
Bron: NRC Handelsblad (http://www.nrc.nl/dossiers/Vredesproces_Midden-Oosten/998040707283.html#top) ...
wacht even ... "De Palestijnse autoriteiten probeerden nog alle beelden in beslag te nemen, terwijl het onder meer in Nederland bekroonde pan-Arabische satellietstation al-Djeziera de banden zelf al maar vast had vernietigd." ... dat is hetzelfde al-Jazeera dat moord en brand schreeuwde en over censuur sprak toen de UK zich beklaagde over beelden van dode Britse militairen ... Dat is hetzelfde al-Jazeara dat van mening was dat juist deze gruwelijke beelden als onderdeel van de oorlog getoond moesten worden omdat men objectief wilde zijn en alles moest tonen ...
Blijkbaar is al-jazeera "objectief" als het haar uitkomt ....
(Niet dat ik dat niet wist ... het geldt voor elk medium, maar het is wel interessant dit zo helder voor ogen gebracht te krijgen.)