3ali
11-06-03, 20:35
'Israël wil helemaal geen vrede'
Een kleine, zeer onrepresentatieve peiling in Bethlehem wijst uit dat gewone Palestijnen niet durven te hopen dat de Routekaart naar vrede zal leiden.
Door Wilfried BossierBETHLEHEM, 11 JUNI. Bij de Damascus-poort in Oost-Jeruzalem stappen ook twee Israëliërs in de service-taxi richting Bethlehem. Ze willen naar het vlak buiten de stad gelegen Graf van Rachel. De graftombe is door de Israëlische regering enkele maanden geleden aan Jeruzalem toegevoegd en samen met honderden meters Palestijns grondgebied de facto geannexeerd.
Alle overige passagiers zijn Palestijnen. De Israëliërs spreken de chauffeur in het Hebreeuws aan. De chauffeur antwoordt dat ze welkom zijn, in het Hebreeuws, maar dan volgen er een lange reeks vervloekingen en beledigingen, hardop in het Arabisch, en wat besmuikt gehoon achterin het busje.
Bethlehem is al vele maanden van de rest van de wereld afgesneden, en de controleposten langs de uitvalswegen zijn tot bunkers omgebouwd, compleet met betonnen wachttorens. Israëlische soldaten trekken dagelijks de stad binnen, op patrouille of om arrestaties te verrichten. Voor het overige ligt de stad er vandaag vreedzaam bij: de opschudding over de mislukte Israëlische liquidatie van Hamasleider Rantisi is vele blokkades verderop in Gaza. Op het driehoekige Madbasseh-plein langs de Paus Paulus VI-straat drinkt Fayez, een handelaar op de groentenmarkt, samen met wat vrienden koffie op een terras. De winkels zijn open en er is veel volk op straat, maar de stemming is bedrukt.
Er is veel te doen over het jongste internationale vredesplan, de Routekaart, maar de Palestijnen merken er nog niets van, en ze durven allang niet meer te hopen. ,,Premier Abu Mazen is goed, maar Yasser Arafat is de beste, prent dat goed in je hoofd'', zegt Fayez over de Palestijnse leider die onder Israëlische en Amerikaanse druk enigszins naar de achtergrond is geschoven. De vrienden knikken instemmend. ,,Wie heeft er een Palestijnse delegatie naar Madrid gestuurd, en naar Washington en Oslo? Arafat wil echt vrede, maar de Israëliers niet, zij willen ons land niet afstaan. Abu Mazen [zoals premier Mahmoud Abbas in de volksmond bekend staat] heeft de macht noch de legitimiteit om in zijn eentje een vredesakkoord te ondertekenen. Uiteindelijk zullen ze allemaal naar Arafat komen, de Israëliërs, de Amerikanen, de EU en de VN, want het wordt nooit wat zonder hem.'' ,,We willen allemaal vrede, we snakken ernaar, maar we moeten al het Palestijnse land dat Israël in de zesdaagse oorlog van 1967 bezet heeft en ook de heilige plaatsen in Jeruzalem terugkrijgen'', voegt Fayez eraan toe.
De 20-jarige Mohammed is toeristengids maar sinds de intifadah eind september 2000 begon, werkloos. ,,Abu Mazen wil de militanten van Hamas en van Arafats Fatah intomen en hen desnoods in de gevangenis stoppen. Maar dat zal hem niet meevallen want 80 per cent van de bevolking staat aan de kant van Fatah'' zegt hij. ,,En wat heeft hij al bereikt? Wat is er voor ons aan verbetering merkbaar? Een week geleden was er sprake van een versoepeling van de strafmaatregelen, en in een eerste fase zouden de controleposten rond Bethlehem geopend worden. Maar daar is niets van gekomen.''
Stoffeerder Hassan Dalouh klaagt dat de toestand zo mogelijk nog uitzichtlozer is dan voorheen. ,,Vorig jaar hebben wij hier tijdens de belegering van de Geboortekerk 40 dagen lang veel angstige momenten doorstaan, maar nu worden we door die eindeloze uitzichtloosheid volkomen murw gemaakt. Komt er ooit nog een einde aan onze gevangenschap?''
Hij maakt zich zorgen over de toekomst. ,,Ik ben nog jong, net vijftig, maar ik voel me oud. De zorgen over wat we morgen gaan eten en hoe ik mijn kinderen het allernoodzakelijkste kan geven, slopen me. Mijn zes kinderen zijn nog jong. Ik druk hun op het hart dat hun studies het belangrijkste zijn in het leven en hoop dat zij niet door het geweld en de haat worden meegesleurd.''
Zijn dochter wilde vorig jaar in Jordanië gaan studeren omdat de weg naar de Bir Zeit Universiteit vlakbij Ramallah te gevaarlijk was, maar uiteindelijk was er geen andere keus. Amman bleek te duur, vooral omdat Hassan het al drie jaar niet breed heeft. Hij verdient zo goed als niets. De meeste van zijn klanten waren Israëliers. Met al het geweld blijven ze weg.
Hassan weet niet wat hij van het vredesplan moet denken. ,,Sinds het Oslo-akkoord hebben wij gezien wat het woord van de leiders in Washington en Tel Aviv waard is. Nu zeggen de VS dat zij vrede willen in Irak, in Palestina, en in heel het Midden-Oosten. Maar als je Bush hoort spreken, voel je dat hij een leugenaar is. En er is niets wat je eraan kan veranderen. Wij staan machteloos.''
Hassan vindt dat Hamas en de andere militante groepen, de Islamitische Jihad en de Aqsa-brigades, alleen met de aanslagen in Israël moeten stoppen als dat goed is voor de Palestijnse zaak. ,,We kunnen alleen hopen dat Abu Mazen er zeker van is dat er vrede van komt en dat onze rechten worden gerealiseerd, en dat hij weet wat er onder tafel gebeurt. Veel mensen zijn niet tevreden met de Routekaart omdat er niets in staat dat ons garanties biedt voor de uiteindelijke regeling. Ook in Aqaba hebben de Israëliërs niets concreets voorgesteld. Kijk eens naar Sharon: zijn hele leven heeft hij precies gedaan wat hij wilde voor Israël. Wat er met de Palestijnen gebeurt zal hem een zorg zijn.'' ,,We zijn in het verleden al te vaak bedrogen uitgekomen. Voor velen van ons is het voorlopig allemaal koude drukte, woorden, meer niet.''
Een blauw-witte schoolbus stopt vlak voor het terras. Tientallen tieners stappen uit. Het is de eerste dag van de zomervakantie, ze zijn gaan zwemmen. Ze dragen allemaal witte t-shirts met voorop het portret van een jonge man met snor, een shahid, martelaar. Op de rug is het embleem afgedrukt van de militante Aqsa-brigades: de Aqsamoskee, symbool van Jeruzalem, tegen een achtergrond van gekruiste kalasjnikovs en gebalde vuisten.
,,Nee, daarlangs komen we er niet'', zucht de taxichauffeur op de terugweg. ,,Zie je die hoge betonnen muur en de prikkeldraadversperring, daarachter ligt de graftombe van Rachel. We moeten hier van de autoweg af en zien hoe we om al hun controleposten en versperringen heenkomen'', legt hij uit. ,,Dit is ons land, ook daar achter die muur. Nee, volgens mij willen zij helemaal geen vrede.''
11 juni 2003
Een kleine, zeer onrepresentatieve peiling in Bethlehem wijst uit dat gewone Palestijnen niet durven te hopen dat de Routekaart naar vrede zal leiden.
Door Wilfried BossierBETHLEHEM, 11 JUNI. Bij de Damascus-poort in Oost-Jeruzalem stappen ook twee Israëliërs in de service-taxi richting Bethlehem. Ze willen naar het vlak buiten de stad gelegen Graf van Rachel. De graftombe is door de Israëlische regering enkele maanden geleden aan Jeruzalem toegevoegd en samen met honderden meters Palestijns grondgebied de facto geannexeerd.
Alle overige passagiers zijn Palestijnen. De Israëliërs spreken de chauffeur in het Hebreeuws aan. De chauffeur antwoordt dat ze welkom zijn, in het Hebreeuws, maar dan volgen er een lange reeks vervloekingen en beledigingen, hardop in het Arabisch, en wat besmuikt gehoon achterin het busje.
Bethlehem is al vele maanden van de rest van de wereld afgesneden, en de controleposten langs de uitvalswegen zijn tot bunkers omgebouwd, compleet met betonnen wachttorens. Israëlische soldaten trekken dagelijks de stad binnen, op patrouille of om arrestaties te verrichten. Voor het overige ligt de stad er vandaag vreedzaam bij: de opschudding over de mislukte Israëlische liquidatie van Hamasleider Rantisi is vele blokkades verderop in Gaza. Op het driehoekige Madbasseh-plein langs de Paus Paulus VI-straat drinkt Fayez, een handelaar op de groentenmarkt, samen met wat vrienden koffie op een terras. De winkels zijn open en er is veel volk op straat, maar de stemming is bedrukt.
Er is veel te doen over het jongste internationale vredesplan, de Routekaart, maar de Palestijnen merken er nog niets van, en ze durven allang niet meer te hopen. ,,Premier Abu Mazen is goed, maar Yasser Arafat is de beste, prent dat goed in je hoofd'', zegt Fayez over de Palestijnse leider die onder Israëlische en Amerikaanse druk enigszins naar de achtergrond is geschoven. De vrienden knikken instemmend. ,,Wie heeft er een Palestijnse delegatie naar Madrid gestuurd, en naar Washington en Oslo? Arafat wil echt vrede, maar de Israëliers niet, zij willen ons land niet afstaan. Abu Mazen [zoals premier Mahmoud Abbas in de volksmond bekend staat] heeft de macht noch de legitimiteit om in zijn eentje een vredesakkoord te ondertekenen. Uiteindelijk zullen ze allemaal naar Arafat komen, de Israëliërs, de Amerikanen, de EU en de VN, want het wordt nooit wat zonder hem.'' ,,We willen allemaal vrede, we snakken ernaar, maar we moeten al het Palestijnse land dat Israël in de zesdaagse oorlog van 1967 bezet heeft en ook de heilige plaatsen in Jeruzalem terugkrijgen'', voegt Fayez eraan toe.
De 20-jarige Mohammed is toeristengids maar sinds de intifadah eind september 2000 begon, werkloos. ,,Abu Mazen wil de militanten van Hamas en van Arafats Fatah intomen en hen desnoods in de gevangenis stoppen. Maar dat zal hem niet meevallen want 80 per cent van de bevolking staat aan de kant van Fatah'' zegt hij. ,,En wat heeft hij al bereikt? Wat is er voor ons aan verbetering merkbaar? Een week geleden was er sprake van een versoepeling van de strafmaatregelen, en in een eerste fase zouden de controleposten rond Bethlehem geopend worden. Maar daar is niets van gekomen.''
Stoffeerder Hassan Dalouh klaagt dat de toestand zo mogelijk nog uitzichtlozer is dan voorheen. ,,Vorig jaar hebben wij hier tijdens de belegering van de Geboortekerk 40 dagen lang veel angstige momenten doorstaan, maar nu worden we door die eindeloze uitzichtloosheid volkomen murw gemaakt. Komt er ooit nog een einde aan onze gevangenschap?''
Hij maakt zich zorgen over de toekomst. ,,Ik ben nog jong, net vijftig, maar ik voel me oud. De zorgen over wat we morgen gaan eten en hoe ik mijn kinderen het allernoodzakelijkste kan geven, slopen me. Mijn zes kinderen zijn nog jong. Ik druk hun op het hart dat hun studies het belangrijkste zijn in het leven en hoop dat zij niet door het geweld en de haat worden meegesleurd.''
Zijn dochter wilde vorig jaar in Jordanië gaan studeren omdat de weg naar de Bir Zeit Universiteit vlakbij Ramallah te gevaarlijk was, maar uiteindelijk was er geen andere keus. Amman bleek te duur, vooral omdat Hassan het al drie jaar niet breed heeft. Hij verdient zo goed als niets. De meeste van zijn klanten waren Israëliers. Met al het geweld blijven ze weg.
Hassan weet niet wat hij van het vredesplan moet denken. ,,Sinds het Oslo-akkoord hebben wij gezien wat het woord van de leiders in Washington en Tel Aviv waard is. Nu zeggen de VS dat zij vrede willen in Irak, in Palestina, en in heel het Midden-Oosten. Maar als je Bush hoort spreken, voel je dat hij een leugenaar is. En er is niets wat je eraan kan veranderen. Wij staan machteloos.''
Hassan vindt dat Hamas en de andere militante groepen, de Islamitische Jihad en de Aqsa-brigades, alleen met de aanslagen in Israël moeten stoppen als dat goed is voor de Palestijnse zaak. ,,We kunnen alleen hopen dat Abu Mazen er zeker van is dat er vrede van komt en dat onze rechten worden gerealiseerd, en dat hij weet wat er onder tafel gebeurt. Veel mensen zijn niet tevreden met de Routekaart omdat er niets in staat dat ons garanties biedt voor de uiteindelijke regeling. Ook in Aqaba hebben de Israëliërs niets concreets voorgesteld. Kijk eens naar Sharon: zijn hele leven heeft hij precies gedaan wat hij wilde voor Israël. Wat er met de Palestijnen gebeurt zal hem een zorg zijn.'' ,,We zijn in het verleden al te vaak bedrogen uitgekomen. Voor velen van ons is het voorlopig allemaal koude drukte, woorden, meer niet.''
Een blauw-witte schoolbus stopt vlak voor het terras. Tientallen tieners stappen uit. Het is de eerste dag van de zomervakantie, ze zijn gaan zwemmen. Ze dragen allemaal witte t-shirts met voorop het portret van een jonge man met snor, een shahid, martelaar. Op de rug is het embleem afgedrukt van de militante Aqsa-brigades: de Aqsamoskee, symbool van Jeruzalem, tegen een achtergrond van gekruiste kalasjnikovs en gebalde vuisten.
,,Nee, daarlangs komen we er niet'', zucht de taxichauffeur op de terugweg. ,,Zie je die hoge betonnen muur en de prikkeldraadversperring, daarachter ligt de graftombe van Rachel. We moeten hier van de autoweg af en zien hoe we om al hun controleposten en versperringen heenkomen'', legt hij uit. ,,Dit is ons land, ook daar achter die muur. Nee, volgens mij willen zij helemaal geen vrede.''
11 juni 2003