PDA

Bekijk Volledige Versie : Parijs, 1961



Grietje
22-06-03, 22:30
Dit deel van de Europese geschiedenis is mij onbekend gebleven totdat ik erop stuitte in een boek van de Frans/Marokkaanse auteur Paul Smaïl. Weet iemand hier misschien meer over? En dan bedoel ik de bloedige onderdrukking van demonstraties in Parijs (wat er in Algerije gebeurde weet ik wel zo een beetje)




In de Oudejaarsuitzending van KRO's Netwerk verscheen Sylvain ineens in beeld om de kijker toe te spreken over de aanslagen in de VS. Hij sloot zijn in het Frans uitgesproken column als volgt af: 'Natuurlijk weet ik waar ik op 11 september was. Ik was ondergedompeld in herinneringen aan het Algerije van mijn jeugd dat verscheurd werd door een oorlog tussen christenen en moslims. Nee, de wereld is niet veranderd op 11 september. De haat jegens de ander bestond al lang.' En zo schept ook Ephimenco zijn eigen werkelijkheid. Ook hij is uiteindelijk in zijn eigen pose van slachtoffer gaan geloven, want de werkelijkheid is deze: het Franse leger heeft tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd op grote schaal gemarteld en gemoord. Het afgelopen voorjaar nog reageerden de Fransen geschokt op de bekentenissen van oud-generaal Paul Aussaresses dat hij nog steeds geen spijt heeft van de Franse terreur in de voormalige kolonie, al was het maar omdat 'martelen doeltreffend is.' Excuses voor het leed de Algerijnen aangedaan zijn veertig jaar na het plegen van de oorlogsmisdaden en de misdaden tegen de menselijkheid nog steeds niet door de Franse staat aangeboden. Wel 'erkende de regering-Jospin [in 1998] dat de onderdrukking door de politie van een demonstratie voor onafhankelijkheid van Algerijnen, in 1961 in Parijs niet, zoals steeds officieel is beweerd, slechts drie maar tientallen levens had gekost,' zo berichtte NRC-correspondent Pieter Kottman op 9 mei j.l. Tijdens die vreedzame demonstratie schoot en knuppelde de Parijse politie een nog immer onbekend aantal Algerijnse nationalisten dood en smeten hun lijken vervolgens in de Seine om voor eens en voor altijd duidelijk te maken wie in 'het vaderland van de Verlichting en de mensenrechten' bepaalde of er geprotesteerd mocht worden tegen het terrorisme van de Franse staat. Na de demonstratie, waaraan meer dan 30.000 Algerijnen deelnamen, onder wie vrouwen en kinderen, pakte de politie 10.000 mensen op en deporteerden ze naar detentiekampen waar een aantal van hen werd vermoord. De schattingen over het totale aantal doden lopen uiteen van 32 tot rond de 200. Het exacte aantal is onbekend omdat president De Gaulle weigerde een officieel onderzoek te laten instellen en geen van de doden officieel werd geregistreerd. Een jaar later kondigde de Franse staat een generaal pardon af voor misdaden begaan tijdens de strijd tegen de 'Algerijnse opstand.' Jean-Luc Einaudi, auteur van een boek over het onbestraft vermoorden van de demonstranten, verklaarde: 'Men heeft zich veroorloofd het bloedbad voor altijd te laten verdwijnen uit onze collectieve herinnering.' Tot voor kort zwegen de meeste Franse journalisten over de gebeurtenissen van 17 oktober 1961. De enige persfotograaf die zijn materiaal uit handen van de politie wist te houden, Elie Kagan, sprak over de 'volledige en totale onverschilligheid van het Franse volk.' Zijn foto's bleven voor het merendeel ongepubliceerd. Zes jaar geleden nog confisqueerde de Franse douane in Lyon exemplaren van de Algerijnse krant Liberté waarin Kagan's foto's waren afgedrukt. De toenmalige hoofdcommissaris van politie Maurice Papon, degene die opdracht gaf tot de wreedheden, had zich eerder al verdienstelijk gemaakt als coördinator van het militaire en burgerlijke 'pacificatie' programma in oost Algerije, waarvan martelingen en standrechtelijke executies een dagelijks onderdeel uitmaakten. Op 2 april 1998 werd Maurice Papon na het langste proces in de Franse geschiedenis op 87-jarige leeftijd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens betrokkenheid bij het plegen van 'misdaden tegen de menselijkheid.' Als secretaris-generaal in Bordeaux had hij voor de nazi's in de jaren 1942 tot 1944 de razzia's tegen de joden gecoördineerd. Papon moest van de rechtbank tevens al zijn onderscheidingen teruggeven, waaronder de allerhoogste, de Légion d'Honneur voor bewezen diensten in het militaire en ambtelijke apparaat. In afwachting van het hoger beroep dat hij aantekende werd de oorlogsmisdadiger op vrije voeten gesteld. Voor de terreur tegen de Algerijnen bleef hij ongestraft. Vanuit deze achtergrond bezien is het op hoge toon ter verantwoording roepen van de gehele islamitische gemeenschap en het daarmee gepaard gaande borstgeroffel over westerse waarden niet anders dan obsceen. Maar dat alles negeert Sylvain Ephimenco. In zijn gesloten wereldbeeld is er geen ruimte voor het besef dat lijden een universeel verschijnsel is, dat de ervaring van verdriet eigen is aan ieder mens ongeacht ras, afkomst, geloof of cultuur, dat selectieve verontwaardiging hypocriet is, en dat bovenal de mens vanuit een gevoel van barmhartigheid in opstand dient te komen tegen elke vorm van terreur, zowel individueel als staatsterreur, zoals de Frans/Algerijnse auteur Albert Camus in 'L'Homme Révolté' overtuigend uiteenzette. Bij Ephimenco evenwel leidt kennis van de geschiedenis niet tot enig begrip voor het standpunt van degenen die door de harde realiteit gevormd zijn en al helemaal niet tot een forse dosis bescheidenheid over de eigen, uiteraard tot voorbeeld strekkende, voortreffelijkheid.

Onlangs verscheen onder de titel 'Perverse Globalisering' de Nederlandse vertaling van Joseph Stiglitz's studie over de 'superieure' praktijken van de economische machten. In het voorwoord stelt deze Nobelprijswinnaar Economie en voormalig adviseur van president Clinton het volgende: 'Ik schrijf dit boek omdat ik, toen ik bij de Wereldbank zat, met eigen ogen het verwoestende effect zag dat globalisering op ontwikkelingslanden kan hebben, en vooral op de armen in deze landen… de manier waarop met globalisering is omgegaan moet radicaal worden heroverwogen, inclusief de internationale handelsovereenkomsten die zo'n belangrijke rol hebben gespeeld bij het wegnemen van die barrières en bij het beleid dat is opgelegd aan ontwikkelingslanden in het proces van globalisering… Helaas, hoewel nauwelijks verrassend, zag ik tijdens mijn periode in het Witte Huis, als lid en als voorzitter van de Raad van Economische Adviseurs en later bij de Wereldbank, dat besluiten vaak werden genomen op grond van ideologieën en politiek. Als gevolg daarvan werden er veel verkeerde acties ondernomen, die niet het probleem oplosten maar aansloten op de belangen of overtuigingen van de machthebbers.' De verpletterende macht van het neokolonialisme heeft het sociale, culturele, politieke en economische leven van miljarden mensen in de Derde Wereld rücksichtslos verstoord of zelfs vernietigd. Samenlevingen die stapsgewijs door trial and error een antwoord hadden gevonden op hun eigen specifieke vereisten om te kunnen overleven zijn in chaos beland. De abrupte destructie van hun complexe, eeuwenoude structuren heeft logischerwijs geleid tot afkeer van het neoliberale mens- en wereldbeeld. Geen enkel volk kan binnen slechts één generatie een fundamentele verandering van zijn beschaving verdragen. In zaken die de veel geprezen westerse normen en waarden aangaan past dan ook een zekere scepsis, vooral als we weten dat het geweld tegen 'buitenlanders' (veelal economische vluchtelingen) in sommige democratieën onverminderd voortgaat. In maart van dit jaar meldde Amnesty International dat het 'al jarenlang meldingen [krijgt] van politiegeweld in Frankrijk, met name gericht tegen asielzoekers en andere van buiten Europa afkomstige personen. Tijdens en na hun arrestatie worden mensen geschopt en geslagen, uitgescholden en racistisch bejegend. Ook kinderen worden slachtoffer van mishandeling door agenten. Zo werd een kind gedwongen Russisch roulette (met een pistool. SvH) te spelen en werden in een andere zaak vijf zwarte kinderen gebruikt als boksbal.' Daarnaast heeft Amnesty de Franse regering vergeefs opgeroepen een gerechtelijk onderzoek in te stellen 'naar martelingen en oorlogsmisdaden begaan tijdens de Algerijnse oorlog.' Dezelfde oorlog waarin de in Algerije geboren Fransman Sylvain Ephimenco zich het slachtoffer voelde van de 'haat' van de islamieten, die toen al manifest zou zijn geweest. In zijn ogen waren de Algerijnen destijds geen seculaire vrijheidsstrijders maar fundamentalistische moslims die en passant op één lijn worden gesteld met Osama bin Laden. Terwijl ik Ephimenco tekeer hoorde gaan tegen 'het fanatisme... het goedpraten van terrorisme... de zwijgende medeplichtigheid van de Nederlandse moslims,' en hun sluimerende dan wel openlijk beleden 'haat,' zei hij ineens in vlekkeloos Nederlands: 'De tijd van het slachtofferisme is voorbij,' daarbij doelend op de moslims. Even hield hij in om zijn woorden diep te laten bezinken. Maar met zijn grijze haren en gepijnigd gelaat, gekleed in een glimmende iets te krappe zwartleren broek die hij speciaal voor publieke optredens aantrekt, riep hij bij mij slechts een overweldigend gevoel van medelijden op. Voor me stond een pathetische man in de overgangsleeftijd die z'n koloniale jeugd nog steeds niet verwerkt had. Weer keek ik naar een ontheemde die zich radeloos aan zijn slachtofferrol vastklampte omdat hij niet anders kan. Daar stond hij eenzaam en alleen in het meedogenloze licht van de schijnwerper: een mens van deze tijd lijdend aan de ziekte van onze cultuur: het slachtofferisme, bereid om ten koste van alles -de schoonheid en de waarheid- de rol van poseur te spelen.


http://home.planet.nl/~houck006/poseurs3.html

lennart
22-06-03, 22:38
Als je tegenwoordig in Parijs rondloopt is de kans erg groot dat je agenten op straat tegen zal komen die met machinegeweren lopen te patrouilleren. Behoorlijk intimiderend kan ik je zeggen.

taouanza
22-06-03, 22:39
maar volgens jmt is ephimenco een bovenbeste kerel.

Grietje
22-06-03, 22:48
Geplaatst door lennart
Als je tegenwoordig in Parijs rondloopt is de kans erg groot dat je agenten op straat tegen zal komen die met machinegeweren lopen te patrouilleren. Behoorlijk intimiderend kan ik je zeggen.

Over de Franse politie zullen we maar zwijgen (dat zijn echt zwijnen). Ik was alleen echt stomverbaasd dat in het naoorlogse europa mensen worden weggestopt in kampen en zonder pardon met een kogel in hun kop de Seine in worden gesmeten. Da's toch verbijsterend!?!?!?!!!

Grietje
22-06-03, 22:49
Geplaatst door taouanza
maar volgens jmt is ephimenco een bovenbeste kerel.

Ephimenco is vooral een zielige man.

barfly
22-06-03, 22:59
Geplaatst door lennart
Als je tegenwoordig in Parijs rondloopt is de kans erg groot dat je agenten op straat tegen zal komen die met machinegeweren lopen te patrouilleren. Behoorlijk intimiderend kan ik je zeggen.

Grappig dat je dat zegt, ik was eind vorig jaar in Parijs en in de metro liep ik zo eentje tegen 't lijf. Dubbel gespierd in het blauw met een pistool in een gordel en een enorm stuk geschut in z'n handen.
Sowieso lopen er veel meer agenten rond en allemaal van het kaliber Jean Claude van Damme klein en en zwaar getraint.
Behoorlijk intimiderend ja!

taouanza
22-06-03, 23:09
Geplaatst door Grietje
Over de Franse politie zullen we maar zwijgen (dat zijn echt zwijnen). Ik was alleen echt stomverbaasd dat in het naoorlogse europa mensen worden weggestopt in kampen en zonder pardon met een kogel in hun kop de Seine in worden gesmeten. Da's toch verbijsterend!?!?!?!!!


ik denk dat dit de reden is waarom het tweede wereldoorlogkwartje maar niet gaat vallen bij bijvoorbeeld de marokkaanse jeugd. hoe wil je ze doordringen met wat er een half eeuw geleden is gebeurd als het van alle dag is en ondertussen de wereld ronddraait.

of dat je tegen ze zegt het maakt niet uit wat de fransen,spanjaarden en marokkanen hebben uitgespookt in de rif en andere gebergte, vergeet dat maar, maar waar je wel stil bij moet staan is de holocaust.

Orakel
22-06-03, 23:14
Hier een foto van Eli Kagan:

http://17octobre1961.free.fr/images/photos/matraque.jpg

en hier komt ie vandaan:


http://17octobre1961.free.fr/pages/association.htm

kga echt een cursus Frans volgen dit jaar. :duivels:

Grietje
22-06-03, 23:17
Geplaatst door taouanza
ik denk dat dit de reden is waarom het tweede wereldoorlogkwartje maar niet gaat vallen bij bijvoorbeeld de marokkaanse jeugd. hoe wil je ze doordringen met wat er een half eeuw geleden is gebeurd als het van alle dag is en ondertussen de wereld ronddraait.

of dat je tegen ze zegt het maakt niet uit wat de fransen,spanjaarden en marokkanen hebben uitgespookt in de rif en andere gebergte, vergeet dat maar, maar waar je wel stil bij moet staan is de holocaust.


De ene slachting tegen de andere wegstrepen is wel het stomste dat je kunt doen. En daar komt nog eens bij dat die marokkanen van je meestal niet eens op de hoogte zijn van de wandaden van de vroegere kolonisten. Marokkanen bij wie het wereldoorlogkwartje niet valt zijn gewoon puur uit op provocatie (je kan mij niet wijsmaken dat die jongens op 4-mei met een dodenkrans aan het voetballen waren omdat hun geschiedenis niet werd erkend, ofzo).

Orakel
22-06-03, 23:19
http://www.phoenix.de/imperia/md/images/gebude/12.jpg

Die Opfer einer friedlichen Demonstration gegen den Algerienkrieg. Algerische Demonstranten wurden in Paris am 17. Oktober 1961 brutal von der Polizei erschossen.
--------------------------------------------------------------

Die blutige Nacht von Paris
Der Film rekonstruiert die Geschehnisse eines großen Verbrechens, das 1961 in Paris geschah. Er spricht mit Zeitzeugen - Algeriern und Franzosen - befragt Historiker und recherchiert in den Archiven. Eine Geschichte so spannend wie ein Krimi, in dem die Verantwortlichen und Hintermänner in den obersten Etagen der Macht saßen.

Es geschah am 17. Oktober 1961. 30.000 in Paris lebende Algerier versammelten sich in den Straßen der Hauptstadt zu einem Schweigemarsch gegen den Algerienkrieg und gegen die vom Pariser Präfekten Papon verhängte Ausgangssperre für die Algerierfranzosen. Tausende Polizisten, mobilisiert von einem zynischen Präfekten, gingen mit ungewöhnlicher Brutalität vor und machen regelrecht Jagd auf die Demonstranten. Mindestens 200 von ihnen wurden erschossen und in die Seine geworfen. "Wir kamen ohne Waffen, ohne Messer oder Stöcke", so ein Teilnehmer von damals "nur unsere leeren Hände hatten wir."
Am nächsten Morgen ging das Leben in Paris weiter, wie wenn nichts geschehen wäre. Kein Wort in den Zeitungen, im Fernsehen kein Bild. Die Zensur war total. Dabei war alles unter den Augen der Öffentlichkeit geschehen, doch die Bürger schwiegen. Dieses Schweigen hat bis heute angedauert. Erst kürzlich wurden die Archive der Stadt Paris geöffnet, die die schreckliche Wahrheit bestätigen.

Film von Michael Gramberg (2002)

http://www.phoenix.de/dokus/12374/

En dan daar klagen over het gebrek aan integratie van de Algerijnen.

Grietje
22-06-03, 23:26
Geplaatst door Orakel
Hier een foto van Eli Kagan:

http://17octobre1961.free.fr/images/photos/matraque.jpg

en hier komt ie vandaan:


http://17octobre1961.free.fr/pages/association.htm

kga echt een cursus Frans volgen dit jaar. :duivels:

Ongelofelijk veel thanks Orakel.


Les 17 octobre 1961, lors d’une manifestation non-violente contre le couvre-feu qui leur était imposé, des dizaines d’Algériens étaient assassinés à Paris par des fonctionnaires de police aux ordres de leurs supérieurs.

Depuis quarante ans, ce crime contre l’humanité commis par l’État a été occulté, et ceux qui l’ont organisé n’ont jamais eu à rendre compte ni de leurs décisions ni de leurs actes.

17 oktober 1961. Tijdens een vreedzame demonstratie tegen een door de overheid ingestelde nachtklok, werden tientallen Algerijnen geexecuteerd door politiefunctionarissen die in opdracht handelden van hun superieuren.

40 jaar na deze misdaad jegen de mensheid heeft de staat en zij die het hebben georganiseerd nog steeds geen openheid gegeven over hun beslissingen noch over hun acties (bij benadering vertaalt).

Ik las ook dat Italianen en Spanjaarden die die noodlottige dag vervloekt waren met zwart haar en bruine ogen ook slachtoffer waren geworden.

taouanza
22-06-03, 23:26
Geplaatst door Grietje
De ene slachting tegen de andere wegstrepen is wel het stomste dat je kunt doen. En daar komt nog eens bij dat die marokkanen van je meestal niet eens op de hoogte zijn van de wandaden van de vroegere kolonisten. Marokkanen bij wie het wereldoorlogkwartje niet valt zijn gewoon puur uit op provocatie (je kan mij niet wijsmaken dat die jongens op 4-mei met een dodenkrans aan het voetballen waren omdat hun geschiedenis niet werd erkend, ofzo).



ja het is de stomste wat je kunt doen. daarom ben ik er juist tegen.je moet alle leed erkennen en alle leed proberen te voorkomen. door het wegstrepen van andermans leed motiveer je onverschilligheid.

de marokkaanse jeugd word van alle kanten met een beschuldigende vinger achtervolgd.zij hebben het gedaan als ze niet hebben gedaan gaan ze het wel doen. ze voldoen aan een beeld dat zowiezo is geschetsd.
ze moeten mensen respecteren die hun niet respecteren.waarom?
tja ik zeg als je iemand respecteert dan respecteer je je zelf. maar wie neemt de moeite omdat die jochies te vertellen?
zij krijgen alleen te horen: wij vinden dat je zo en zo moet gedragen. en zij denken heel terecht;who the fuck is you.

Grietje
22-06-03, 23:31
Geplaatst door taouanza
ja het is de stomste wat je kunt doen. daarom ben ik er juist tegen.je moet alle leed erkennen en alle leed proberen te voorkomen. door het wegstrepen van andermans leed motiveer je onverschilligheid.

de marokkaanse jeugd word van alle kanten met een beschuldigende vinger achtervolgd.zij hebben het gedaan als ze niet hebben gedaan gaan ze het wel doen. ze voldoen aan een beeld dat zowiezo is geschetsd.
ze moeten mensen respecteren die hun niet respecteren.waarom?
tja ik zeg als je iemand respecteert dan respecteer je je zelf. maar wie neemt de moeite omdat die jochies te vertellen?
zij krijgen alleen te horen: wij vinden dat je zo en zo moet gedragen. en zij denken heel terecht;who the fuck is you.

Jij geeft een uitleg aan hun gedrag waar die jongens versteld zouden staan. Je politiseert hun wangedrag, en dat vind ik heel verkeerd, omdat het 4 van de 5 gevallen gewoon baldadigheid en primitiviteit is. Ik kan niet meegaan in je bewering dat hun gedrag een reactie is op het gedrag dat van ze geeist wordt. Sterker, ik verwerp het als niet waar.

Orakel
22-06-03, 23:35
Geplaatst door Grietje
Ongelofelijk veel thanks Orakel.



Graag gedaan. En jij bedankt voor de vertaling.

Als je onder Google "paris 17 oktober 1961" intikt vind je er nog veel meer over.

Trusten folks.

taouanza
22-06-03, 23:40
Geplaatst door Grietje
Jij geeft een uitleg aan hun gedrag waar die jongens versteld zouden staan. Je politiseert hun wangedrag, en dat vind ik heel verkeerd, omdat het 4 van de 5 gevallen gewoon baldadigheid en primitiviteit is. Ik kan niet meegaan in je bewering dat hun gedrag een reactie is op het gedrag dat van ze geeist wordt. Sterker, ik verwerp het als niet waar.


oke, verklaar jij dan maar die 'primitiviteit'. en waarom baart het jouw dan zorgen als het maar baldadigheid is?

Grietje
22-06-03, 23:47
5 OKTOBER 1961. De Algerijnse burgeroorlog woedt in alle hevigheid. In Parijs heeft het Algerijnse Bevrijdingsfront elf agenten vermoord. Maurice Papon, hoofdcommissaris van de Parijse politie, kondigt een uitgaansverbod af voor de honderdvijftigduizend moslims in de stad. Tussen half negen 's avonds en half zes 's ochtends mogen zij zich niet op straat begeven en overdag heeft de politie het recht iedere 'Franse moslim' aan te houden en te fouilleren. Het merendeel van de Parijse moslims is van Algerijnse afkomst en bezit een Frans identiteitsbewijs.
Prefect Maurice Papon heeft een prachtige staat van dienst. Tussen 1942 en 1944 was hij in de Gironde verantwoordelijk voor 'joodse aangelegenheden'. Onder zijn toezicht werden joden in het interneringskamp Drancy geplaatst en vervolgens naar Duitsland gedeporteerd. In 1956 werd hij door de socialistische regering van Guy Mollet benoemd tot inspecteur-generaal in Oost-Algerije. Papon, fel tegenstander van de Algerijnse onafhankelijkheid, voerde een schrikbewind. Toen generaal De Gaulle - 'Ik heb jullie begrepen' - aan de macht kwam, verliet Papon zijn post en werd hij tot hoofdcommissaris van Parijs benoemd. Na zijn aanstelling in 1958 voerde hij een schrikbewind tegen de Parijse Algerijnen, met het uitgaansverbod tegen de Parijse moslims - het merendeel van Algerijnse afkomst - als gevolg.
De avond van 17 oktober 1961 gaan veertigduizend Algerijnen, mannen, vrouwen en kinderen, uit protest tegen het uitgaansverbod massaal de straat op. Zij worden ondersteund door arbeiders van Tunesische, Marokkaanse, Italiaanse en Spaanse afkomst. De Franse politie opent het vuur en doodt meer dan driehonderd demonstranten.
Drieendertig jaar later woedt er opnieuw een oorlog in Algerije en weer zijn Algerijnen in Frankrijk het doelwit van de gevreesde oproerpolitie. Door de arrestatie van een groep gewapende moslims zijn talloze onschuldige Noordafrikanen nu de dupe van een verhard politieoptreden. Ditmaal geldt er geen uitgaansverbod voor hen, maar de herinnering aan de zinloze slachting van destijds zal zeker worden opgerakeld.

HET ZWIJGEN van SOS Racisme is opmerkelijk. Juist nu zou deze organisatie zich duchtig moeten roeren. De telefoon op het kantoor wordt dagenlang niet opgenomen. Als ik uiteindelijk contact krijg met de persvoorlichter van SOS Racisme, is de reactie zeer terughoudend. Behoefte aan een toelichting op het harde politieoptreden tegen Noordafrikanen blijkt er nauwelijks.
Dan maar naar het kantoor van France Plus getogen. France Plus werd in 1985 opgericht door Arezki Dahmani, professor in de economie en Frans staatsburger met een Algerijnse achtergrond. France Plus profileert zich als een nationale beweging voor burgerrechten.
Voor Arezki Dahmani is de politieke integratie van de tweede generatie immigranten in Frankrijk het belangrijkste doel. Met SOS Racisme wil France Plus niets te maken hebben. Dahmani: 'Wij zijn geen antiracisme- of een migrantenbeweging; France Plus is een beweging voor burgerrechten. SOS heeft er jaren op gehamerd dat buitenlanders in Frankrijk het recht hebben om anders te zijn. Bedoelen ze daarmee het recht op een marginaal leven, het recht op slechtere huisvesting en slechtere scholing? SOS vindt het prachtig dat jongeren van Afrikaanse afkomst de hele dag op een tamtam zitten te trommelen, of dansen en rappen. Met andere woorden: ze hebben het recht om in een cultureel getto te leven. Wij vinden echter dat cultuur en traditie een prive'aangelegenheid zijn. Migranten hebben het recht om gelijk te zijn. Tachtig procent van de tweede generatie Maghrebijnen is dienstplichtig in het Franse leger, hun toekomst ligt in Frankrijk. De jonge Noordafrikanen willen wonen zoals de andere Fransen, op dezelfde wijze sociale bescherming genieten. Ze eisen het recht op gelijkwaardigheid.'

VOLGENS DAHMANI vormen de anderhalf miljoen jonge Fransen met een buitenlandse achtergrond een machtig politiek blok. In totaal zijn er anderhalf miljoen stemgerechtigden met een Noordafrikaanse achtergrond. Het merendeel heeft de politiek lang genegeerd. Sinds de opkomst van het Front National is daar verandering in gekomen. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 1989 werden vijfhonderd aan France Plus verbonden jongeren van Noordafrikaanse origine gekozen. Het merendeel was lid van linkse partijen. In verschillende gemeenten was het stemgedrag van migranten van doorslaggevende betekenis. De band tussen Noordafrikaanse jongeren en de linkse politiek is echter niet vanzelfsprekend.
Dahmani: 'Lange tijd hebben we gedacht dat de linkse politiek onze natuurlijk bondgenoot zou zijn. Maar de reacties die wij krijgen van socialistische politici zijn vaak onvoorstelbaar. Eens stelden wij een jonge ingenieur van Algerijnse afkomst als kandidaat voor. Een afgevaardigde van de Socialistische Partij vroeg ons met oprechte verbazing of de kandidaat wel goed Frans sprak. Of ze stellen ons voor de islamitische naam van een kandidaat te verfransen - Mohammed of Ali ligt niet zo prettig in het gehoor bij de kiezers, Michel of Philippe klinkt beter. Een communistische burgemeester weigerde onlangs een zaal te verhuren voor een politieke bijeenkomst van jonge Maghrebijnen. Een week later verhuurde hij dezelfde zaal zonder problemen aan het Front National.'
France Plus IS niet alleen actief in de politiek. De organisatie is voor een dialoog tussen Franse joden en moslims. De rechten van vrouwen in de islamitische wereld krijgen de hoogste prioriteit. Ieder jaar organiseert France Plus de groene dagen, ter herinnering aan de Franse soldaten van buitenlandse origine die in de Tweede Wereldoorlog zijn gesneuveld. Afgelopen november werden in het Maure`s-massief duizenden bomen geplant ter nagedachtenis aan de soldaten uit de voormalige kolonien die omkwamen tijdens de landing in Normandie van juni 1944.
Dahmani is een republikein in hart en nieren. De Franse wetgeving is heilig voor hem. Maar hoe lang kan hij de wetgeving van Pasqua nog respecteren? Dahmani: 'Ik denk dat de recente rellen in Amiens het keerpunt vormden. De CRS, de oproerpolitie, heeft toen volkomen fout gehandeld. Er is voldoende bewijsmateriaal en de schuldigen moeten worden gestraft. Tot nu toe heeft justitie echter nog steeds niet gehandeld.'
Dahmani is een absoluut voorstander van de scheiding tussen kerk en staat en dus fel tegenstander van het dragen van hoofddoekjes op school. De maatregel die het dragen van duidelijke religieuze symbolen op school verbiedt, de circulaire-Bayrou, blijkt echter op verschillende wijzen te worden geinterpreteerd. De afgelopen weken zijn 78 islamitische meisjes van Franse scholen gestuurd omdat ze hoofddoekjes droegen. Tegelijkertijd verklaarde premier Edouard Balladur aan de joodse gemeenschap in Frankrijk dat het dragen van een keppel op school niet onder de circulaire-Bayrou valt. De keppel is wel degelijk een religieus symbool, maar voor veel Fransen wellicht minder bedreigend dan een hoofddoekje. Bovendien gaan veel verlichte Fransen er onmiddellijk van uit dat het hoofddoekje verplicht wordt gesteld door de ouders en een bij uitstek vrouwonvriendelijk symbool is. De keppel roept blijkbaar minder aversie op, ook al is dat wel eens anders geweest in de Franse geschiedenis.
De geruststellende woorden van Balladur aan de joodse gemeenschap kunnen wellicht in het licht van de naderende presidentsverkiezingen worden gezien, net als het op handen zijnde bezoek van Jacques Delors aan Israel. De politiek van Frankrijk ten aanzien van moslims, islamitische landen en het Midden-Oosten is zo helder als koffiedik. Vorige week verbood minister van Binnenlandse Zaken Pasqua een concert van de in ballingschap levende Iraanse zangeres Marzieh. De organisatoren hadden vermeld dat het concert diende ter bevordering van de Iraanse cultuur. Toen Pasqua vernam dat de beroemde zangeres een fel aanhangster was van de gewapende Iraanse oppositie, verbood hij het concert onmiddellijk. Hij wilde het bevriende bewind in Teheran niet voor het hoofd stoten. Bovendien vindt in Parijs het proces tegen de moordenaars van Shapour Bakhtiar, de laatste premier onder de sjah, plaats. De moordenaars zijn ongetwijfeld afkomstig uit de kringen van de Iraanse geheime dienst. Terwijl er in Frankrijk op initiatief van Pasqua een heksenjacht op moslims plaatsvindt, wordt er een knieval gemaakt voor het fundamentalistische regime in Teheran.
Het faillissement van Frankrijks politiek ten aanzien van moslims en de islamitische wereld heeft concreet gestalte gekregen in Parijs. Het Institut du Monde Arabe is doodziek. Het prestigieuze symbool van de Frans-Arabische vriendschap heeft een belastingschuld van 63 miljoen frank. De 21 landen van de Arabische Liga, die de helft van de kosten van het instituut zouden betalen, laten het afweten. De teloorgang van Mitterrands paradepaardje spreekt boekdelen.

Grietje
22-06-03, 23:48
Geplaatst door taouanza
oke, verklaar jij dan maar die 'primitiviteit'. en waarom baart het jouw dan zorgen als het maar baldadigheid is?


primitiviteit is al een verklaring op zich. ik heb nergens geschreven dat hun baldadigheid mij zorgen baart. beetje aan close-reading doen.

taouanza
22-06-03, 23:57
Geplaatst door Grietje
primitiviteit is al een verklaring op zich. ik heb nergens geschreven dat hun baldadigheid mij zorgen baart. beetje aan close-reading doen.


nee, daar zijn de marokkaantjes gelukkig mee dat je ze barbaren vind.ik een beetje close reading, al je postings over anti-semitisme dan.

Grietje
23-06-03, 00:03
Geplaatst door taouanza
nee, daar zijn de marokkaantjes gelukkig mee dat je ze barbaren vind.ik een beetje close reading, al je postings over anti-semitisme dan.

ja3endejie! ik schreef dat hun gedrag op die bewuste 4-mei een uiting van primitiviteit is en nergens schrijf ik dat het barbaren zijn. en ya rabienem, als je alleen maar met cryptische oneliners en zelfverzonnen uitlatingen op mijn post kunt reageren, wil je dan aub helemaal niet meer reageren? Het 7awlegh chem.

taouanza
23-06-03, 00:07
Geplaatst door Grietje
ja3endejie! ik schreef dat hun gedrag op die bewuste 4-mei een uiting van primitiviteit is en nergens schrijf ik dat het barbaren zijn. en ya rabienem, als je alleen maar met cryptische oneliners en zelfverzonnen uitlatingen op mijn post kunt reageren, wil je dan aub helemaal niet meer reageren? Het 7awlegh chem.


met tieniet?!
madawa tieniet? mani gan daroen? oemani atgit?

Grietje
23-06-03, 00:20
Geplaatst door taouanza
met tieniet?!
madawa tieniet? mani gan daroen? oemani atgit?

Ik zei; geen onliners graag. Oe N'kob eejd jiegh. Iema chmien?

Abdelkarim
23-06-03, 00:44
Bij het lezen van deze topic herinnerde ik mij een uitzending op ned. 3 van "andere tijden".

Heel interessant!

Hier heb je een link: http://www.vpro.nl/programma/anderetijden/index.shtml?2785571+2899536+4032529+4170395

Je kunt dan op de site kiezen naar de soort van verbinding om de video te zien.

Ik schrik wel van grietje hoor.........., hoezo opeens zo'n topic?


Wa salaam

Abdelkarim

Grietje
23-06-03, 00:49
Geplaatst door Abdelkarim
Bij het lezen van deze topic herinnerde ik mij een uitzending op ned. 3 van "andere tijden".

Heel interessant!

Hier heb je een link: http://www.vpro.nl/programma/anderetijden/index.shtml?2785571+2899536+4032529+4170395

Je kunt dan op de site kiezen naar de soort van verbinding om de video te zien.

Ik schrik wel van grietje hoor.........., hoezo opeens zo'n topic?


Wa salaam

Abdelkarim

Hoezo schrik je? Evengoed bedankt voor de link.

De Rode Roos
23-06-03, 01:24
Ephimenco is een Franse imperialist en kolonist die nog steeds droomt van het Oude Franse rijk met gebieden in Afrika tot Indochina. Als het aan hem lag, hadden al die volken nog steeds geen onafhankelijkheid en waren ze nog steeds slaven van de Fransen. Gelukkig is dat anders gelopen.

taouanza
23-06-03, 20:10
Geplaatst door Grietje
Ik zei; geen onliners graag. Oe N'kob eejd jiegh. Iema chmien?


ja dat weet ik maar wat je in het berbers brabbelt verstaat ik niet. weet je zeker dat je soussie bent?

trouwens ik vind het wel opmerkeling dat die gene die het felst tegen de zogenaamde vrouwenonderdrukkende islam het hardst roepen dat ik me mond moet dichthouden :duivels:

Grietje
24-06-03, 01:10
ephimenco en algerije
Trouw 15 06 99

Ephimenco
Sylvain Ephimenco
Tragedies zouden niet in de zomer mogen plaatsvinden. Drama's gedijen beter in de nevel en de modder. Wanneer de kou de groeven van de gezichten uitdiept en de wind de ruggen vouwt. Het is grotesk, die stralende zon, die azuur blauwe hemel boven het zwartwit van een bijna voltooide oorlog. Spielberg heeft niet voor niets de kleuren uit zijn Schindler's List verbannen. Het lood van kogels is grijs.
Je kunt natuurlijk selectief kijken naar de beelden die ons deze dagen bereiken. Dan zie je het felle licht van deze juni-maand de juichende mensenmassa strelen, de glimlachen, de handen die dankbaar ten hemel worden geheven. Bevrijdingen horen niet in de donkere maanden te gebeuren. Jonge vrouwen moeten hun mooiste zomerjurken dragen om op de tanks te klimmen. Maar ik zie dit niet. Ik zie de zon die de blikken van verslagen soldaten niet kan laten glinsteren. De warmte, droog en gloeiend, die de haat en het onbegrip in die ogen alleen maar verhardt. Onder de strakke hemel branden nog huizen. De vlammen vragen om de wanhoop van een eindeloze winter. Ik kijk naar de nieuwe vluchtelingen die hun bezittingen zelf vernietigen en ik denk aan een andere zomer. Die van 1962 in het op hol geslagen Algerije. Een warme, gulle zomer die voor ons geen enkele belofte meer kon inlossen. Oran stikte onder een deksel van zwarte rook. De haven stond in lichterlaaie en het trage roet daalde als een lijkwaad neer op de stad. Niets mocht in handen van de overwinnaars vallen. Wij de verslagenen, wij de onderdrukkers hadden besloten onze stad naar het stenen tijdperk van het begin van de kolonisatie terug te werpen. Als je toch weg moet, dan laat je maar een woestijn van onbruikbaarheid achter. In de straten van Oran hakten mensen hun huisraad in moten. IJskasten, televisietoestellen, breekbare bezittingen werden van drie hoog op de stoepen gekwakt. Auto's werden met benzine overgoten en in brand gestoken. Een voor een werden overheidsgebouwen met explosieven de lucht in gejaagd. En omdat de zon vloekte met onze drang tot zelfvernietiging werd hij door de rook, die opsteeg uit de olietankers, voor een tijdje verduisterd. Tragedies kunnen het warme daglicht moeilijk verdragen.


Trouw 19 06 99

Ephimenco
Sylvain Ephimenco
Ik heb op deze plek al meerdere keren een vergelijking getrokken tussen het Kosovo van nu en het Algerije van mijn kindertijd. Natuurlijk zijn parallellen niet op alle punten mogelijk. De geschiedenis van beide regio's, de politieke context en de etno-sociologische weefsel maken dat een absolute vergelijking even hachelijk wordt als die van appels met peren. Wel was er, zowel in Algerije als in Kosovo, sprake van een situatie waarin een christelijke minderheid een islamitische meerderheid onderdrukte. Zelfs de verhoudingen zijn identiek 10 procent tegen 90 procent. Het bewustwordingsproces van de onderdrukte meerderheid leidde in beide gevallen tot het ontstaan van een bevrijdingsleger: het Kosovaarse UCK en het Algerijnse FLN. De aspiraties van onafhankelijkheid van die organisaties lokten op hun beurt disproportionele geweldadigheden uit van de kant van de overheersende minderheid. Met als dieptepunt de krankzinnige wreedheden die de Servische paramilitairen en de franse 'contra-terroristen' van het geheime leger OAS begingen tegen de moslim burgerbevolking. Maar nog evidenter zijn de psychologische mechanismen die in beide gevallen tot de afgang van de verblinde minderheid hebben geleid: in eerste instantie gesterkt door de superieure vuurkracht van het moederland en gevoed door mythes en etno-religieuze haat heeft deze een onwankelbaar geloof in haar eigen onoverwinnelijkheid ontwikkeld. Ieder gevoel voor realiteit, proportionaliteit en relativiteit verdwijnt dan in de roes waarin het bloed dat men laat vloeien de banden van de gemeenschap nog eens aanhaalt. Excessen volgen elkaar snel op en niemand ziet meer dat ze evenveel obstakels vormen die de weg terug definitief versperren. De weg naar compromis, dialoog en een multi-etnische samenleving. Als de minderheid verslagen uit haar roes ontwaakt blijven alleen de ontreddering en het ongeloof over. Omdat ik als kind deel van die minderheid uitmaakte en omdat ik, zevenendertig jaar geleden, de exodus van een miljoen Franse Algerijnen heb meegemaakt, weet ik dat er voor de Servische minderheid bijna geen toekomst meer is in Kosovo. Niet alleen omdat de wonden te diep zijn geslagen of vanwege de wraakacties die de Servische Kosovaren kunnen vrezen. Maar omdat het verlies van haar overheersende positie en het perspectief om voortaan als daadwerkelijk minderheid door het leven te moeten gaan gewoon ondraaglijk zijn.


Trouw 25 03 2000

Ephimenco
Sylvain Ephimenco
Nee, na de oorlog die precies één jaar geleden begon, is Kosovo geen paradijs geworden. De multi-etnische droom, voor zover sommige hem voor de oorlog koesterden, ligt aan diggelen. De meeste Serviërs zijn weggevlucht om aan de wraakgevoelens van Albanezen te ontsnappen. Persoonlijk heb ik nooit gedacht dat de minderheid die de meerderheid jarenlang getreiterd, vernederd en onderdrukt had, nog op enige vorm van toekomst in Kosovo kon rekenen.
In de zomer van 1962 maakte ik de exodus mee van een miljoen Fransen uit het net onafhankelijk geworden Algerije. Een wrede oorlog was hieraan vooraf gegaan waarin de meerderheid -bestaand uit 9 miljoen islamitische Algerijnen- een zware tol heeft betaald. Net als de Serviërs van nu begrepen de Fransen van toen dat ze hun kansen hadden verspeeld. De haat was te diep geworteld, de misstanden te talrijk. Het werd de koffer of de doodskist. Niemand nog die vandaag de onafhankelijkheidsstrijd van de Algerijnen als mislukt beschouwt omdat Algerije zijn multi-etnische samenstelling niet heeft kunnen bewaren. Wel werd er nog jaren na die onafhankelijkheid door criticasters op gewezen dat een vrij Algerije er veel slechter vanaf was gekomen. De militaire dictatuur en de socialistische verpaupering heersten in het land.
In Kosovo zien we dezelfde patroon. Zij die van meet af aan de armen over elkaar sloegen en zich fel tegen interventie afzetten, loeien nog bijna wekelijks in hun kranten. Ze grijpen ieder incident aan om hun gelijk te halen. Zie je wel de Navo-oorlog is mislukt want na negen maanden (!) wil Kosovo geen paradijs op aarde worden. Moesten daarvoor bruggen en gebouwen in Servië worden gebombardeerd? Ja, het was de prijs die betaald moest worden om de Servische barbarij die onder Milosevic in 1991 zijn opmars in de Balkan begon, tot staan te brengen. Veel te laat overigens. Een alternatief voor de Navo-bombardementen heb ik van die hondsdolle criticasters nooit vernomen. Cadeautjes van oorlogsmisdadigers aannemen, vrouwen van mannen scheiden en roepen 'ik ben pianist, niet schieten' misschien? Deze dagen worden Servische verkrachters door het Joegoslavië-tribunaal berecht. Lees de aanklacht om te begrijpen wat de bombardementen hebben weten te voorkomen. Dat Kosovo god zij dank geen Bosnië is geworden, is in ieder geval niet aan Van Dam, Mulder, en Pessers en consorten te danken.
Sylvain Ephimenco

Trouw 17 05 2001

Ephimenco
Sylvain Ephimenco
De twee boeken die op dit moment in Frankrijk opzien baren liggen op mijn nachtkastje. Die twee werken hebben met elkaar gemeen dat ze allebei op een klinische manier twee belangrijke aspecten van het leven behandelen. Het zijn twee rauwe getuigenissen, zonder hartstocht geschreven, die de lezer af en toe dwingen te pauzeren.
De eerste, 'La vie sexuelle de Catherine M.' van Catherine Millet gaat over liefde en seks, de tweede, 'Services Spéciaux Algérie 1955-1957' van generaal Aussaresses gaat over de dood en het moorden. Verder is voor beide boeken kwantiteit en getal van belang evenals een zekere hang naar morbiditeit en exhibitionisme. Ca therine Millet is kunstspecialiste en directrice van Art Press. Gedurende 220 bladzijden beschrijft zij in zeer intellectualistische proza en zonder schroom of schaamte hoe zij met honderden zo niet duizenden mannen en vrouwen de liefde heeft bedreven. Vaak met talrijke partners tegelijk in orgieën die wel 150 deelnemers konden tellen. Ik kon het boek probleemloos vinden - het ligt overal hoog opgestapeld - en ontmoette geen noemenswaardige reacties toen ik het op de tafel van een café legde. Seks, hoe extreem ook, is in Frankrijk geen taboe als het maar met een intellectueel sausje wordt overgoten. De dood wel. Althans het doden of laten doden of martelen in koelen bloede van honderden zoniet duizenden weerloze gevangenen. En dat deed de Franse generaal Aussaresses tussen 1955 en 1957 in Algerije. Op bevel. Ik heb een week lang naar dit uitverkochte boek moeten zoeken. Vaak kreeg ik de indruk dat de boekenverkoopsters mij afkeurend bejegenden. In hun 'non monsieur' proefde ik walging. Nu ik het boek uit heb voel ik zelf die smaak in mijn mond. Wat walgelijk is in dit slechtgeschreven en weinig gedetailleerd werkje is de onbevangenheid, onachtzaamheid en brutaliteit van moordenaar en folteraar Aussaresses. De nu hoogbejaarde militair heeft geen begin van spijt over al die levens die hij heeft verbrijzeld en ontnomen. Integendeel: hij is trots op dit 'vuile werk' dat hij zo efficiënt heeft geklaard. Maar op één punt is zijn bekentenis van wezenlijk belang. Hij legt de Franse hypocrisie bloot waarmee deze koloniale oorlog is omgeven. Het boek en zijn auteur zijn door premier en president verketterd, maar beiden weigeren hardnekkig een parlementaire enquête in te stellen naar de misdaden van Frankrijk in Algerije.

Grietje
24-06-03, 16:06
Zwarte bladzijde in Franse geschiedenis
redactie buitenland

* Op 17 oktober 1961 gaven tienduizenden in Frankrijk wonende Algerijnen gehoor aan de oproep van een veertigtal Algerijnse organisaties om in Parijs te demonstreren tegen de oorlog in hun land. De onafhankelijkheidsstrijd was in 1954 begonnen, in 1962 kwam die ten einde met de Franse erkenning van de Algerijnse staat.

Generaal de Gaulle had zijn politiechef in Parijs opgedragen de hoofdstad te 'behouden' tegen de Algerijnen. Die politiechef was Maurice Papon, in de Tweede Wereldoorlog een hoge functionaris van het collaborerende Vichy-regime. In 1998 werd Papon veroordeeld voor zijn aandeel in het organiseren transporten van Franse joden naar Duitse concentratiekampen.

De demonstratie verliep zonder geweld tot de politie het vuur opende en vervolgens duizenden arrestaties verrichtte. Tien- tot twaalfduizend mannen werden opgepakt.

Gematigde politiemannen getuigden later van grof geweld tegen de arrestanten. Agenten die protesteerden, werden volgens Gérard Monate, destijds vice-voorzitter van een gematigde politievakbond, door hun collega's geslagen.

Erger verging het honderd Algerijnen, schat Monate, die bewusteloos werden geslagen en vervolgens in de Seine gedumpt. De meesten werden de Pont Saint-Michel afgegooid, vlak bij het hoofdkantoor van de politie, anderen werden in kanalen gegooid. In de Seine dreven vele lichamen de volgende dagen.

Het dodental is onderwerp van een controverse. In het boek 'La bataille de Paris, 17 octobre 1961' schrijft Jean-Luc Einaudi dat het moorden nog dagenlang doorging, en dat het totale dodental op minimaal tweehonderd moet liggen.

De politie gaf na de zeventiende oktober toe zeven Algerijnen te hebben gedood 'uit zelfverdediging'. Alle andere slachtoffers zouden volgens de politie te wijten zijn aan gevechten tussen rivaliserende Algerijnse groepen. Een officiële studie van het ministerie van binnenlandse zaken houdt het aantal slachtoffers op 32, gebaseerd op statistieken van het aantal lichamen van Algerijnen dat in de dagen na de demonstratie in het Parijse mortuarium werden opgenomen.

trouw 18-10-2001

Grietje
24-06-03, 16:11
Selectieve herdenking
Door onze correspondent Pieter Kottman

PARIJS, 17 OKT.

In Parijs is vandaag een plaquette onthuld ter nagedachtenis aan de slachtoffers van een betoging in 1961 tegen het Franse optreden in Algerije.

De omstreden gedenksteen die Bertrand Delanoë, de socialistische burgemeester van Parijs, vanochtend op de Pont Saint-Michel onthulde, getuigt van meer dan één geschiedenis. Het gaat niet alleen om gebeurtenissen van vandaag precies veertig jaar geleden. De steen zal ook blijven herinneren aan de worsteling van Frankrijk met het eigen verleden. Alleen al de plaats, aan de kant van de Marché Neuf, in het Vierde Arrondissement, is in dat opzicht veelbetekenend. Jean Tiberi, de rechtse oud-burgemeester van Parijs en nu burgemeester van het Vijfde Arrondissement waar het gedenkteken historisch thuishoort, wilde niets weten van een ,,selectieve'' herdenking.

`Zelfs het aantal doden is omstreden, de schattingen variëren van tientallen tot twee- à driehonderd. Ze waren het resultaat van meedogenloos politie-optreden tegen een vreedzame demonstratie, op 17 oktober 1961, van tussen de twintig- en dertigduizend in Frankrijk levende Algerijnen. Er werd met scherp op hen geschoten, er waren er die verdronken na van de Pont Saint-Michel in de Seine te zijn gegooid, sommigen werden gemarteld na hun arrestatie en er zijn zelfs verhalen over uit ziekenhuizen weggehaalde gewonden die vervolgens spoorloos verdwenen.

De demonstratie was georganiseerd door de FLN, de omstreden Algerijnse onafhankelijkheidsbeweging, die in het kader van de oorlog (1954-1962) tegen de kolonisator Frankrijk, alleen al in augustus 1961 negen politie-agenten doodde bij aanslagen. De demonstratie was gericht tegen de avondklok die de toenmalige prefect van Parijs, Maurice Papon, ter bezwering van het gevaar van aanslagen, had ingesteld voor Algerijnen.

Papon, nu 91 jaar oud en in 1998 veroordeeld tot tien jaar cel wegens misdaden tegen de menselijkheid voor zijn optreden tegen joden tijdens de Tweede Wereldoorlog, liet de politie met instemming van toenmalig president Charles de Gaulle niet alleen hard optreden tegen de demonstranten maar zag er ook op toe, dat de resultaten van dat optreden in de doofpot verdwenen. Met medewerking, overigens, van het overgrote deel van de pers, die zweeg over de lijken die de volgende dagen uit de Seine werden opgevist. Alleen de enkele jaren geleden in vergetelheid overleden fotograaf Elie Kagan snelde op zijn scooter van brandhaard naar brandhaard en legde de gebeurtenissen met gevaar voor eigen leven vast. De herontdekking, na zijn dood, van Kagans foto's past in het pijnlijke zelfonderzoek waaraan Frankrijk zich de laatste jaren onderwerpt.
NRC 17-10-2001

Grietje
24-06-03, 16:12
Verdrinking Algerijnen in 1961 verdeelt Frankrijk
(Van onze redactie buitenland)

AMSTERDAM - De oorlog in Algerije, bijna veertig jaar geleden geëindigd, blijft Frankrijk verdelen. Gisteren manifesteerde zich dat in Parijs, waar burgemeester Bertrand Delanoë bij de Seine een plaquette onthulde ter nagedachtenis aan de Algerijnen die daar op 17 oktober 1961 in de rivier werden gegooid.


De affaire van de in de Seine gegooide Algerijnen is een van de vele aspecten van de oorlog die met enige regelmaat schandaaltjes veroorzaken, net als nieuwe onthullingen over martelingen en de slechte behandeling van de harkis, Algerijnen die streden aan Franse zijde.

Gisteren, bij de ceremonie aan de Pont Saint-Michel in Parijs, werd de rampzalig geëindigde demonstratie herdacht van die regenachtige oktoberdag, veertig jaar geleden. De Algerijnse oorlog, die in 1954 was begonnen, liep op zijn einde. De oorlog had ook het Franse grondgebied bereikt, met bomaanslagen en brandstichtingen. Het FLN had aanhangers opgeroepen die 17de oktober in Parijs te demonstreren. De politie had de betoging verboden en een uitgaansverbod uitgevaardigd.

Toch gingen veel Algerijnen, destijds in feite nog burgers van een deel van Frankrijk, de straat op. De politie, toch al gespannen wegens de vele slachtoffers onder agenten van de FLN-terreur, greep hard in. Bij de Pont Saint-Michel, vlakbij het hoofdbureau van politie, werd het vuur geopend op de betogers.

Anderen werden in auto's geladen en weggevoerd of op het bureau mishandeld of gemarteld voordat ze in de nabije Seine werden gegooid.

Nog steeds is onduidelijk hoeveel Algerijnen zijn omgekomen. De politie, in die tijd geleid door Maurice Papon, in 1998 veroordeeld wegens collaboratie met de Duitsers, hield het op drie doden. De staatssecretaris voor Veteranenzaken, Jacques Floch, zei gisteren in het parlement: ''Tot onze afschuw weten we nog steeds niet hoeveel mensen zijn omgekomen. Waren het er zestig, tachtig, tweehonderd?''

Rechtse parlementariërs zouden enkele ogenblikken later de zaal demonstratief verlaten. Dit na Flochs opmerking dat op 17 oktober sprake was van 'een misdaad van de staat' en dat mensen met een Arabisch uiterlijk in Frankrijk geen leven hadden.


Burgemeester Delanoë werd bij de onthulling van de steen goed beschermd door de politie. Een aanhanger van Bruno Mégret wilde hem aanvallen.

De tekst op de gedenksteen bij de Pont Saint-Michel is dinsdag nog veranderd. Een mogelijk aanstootgevende vermelding van de politie werd geschrapt. Nu staat er: 'Ter herinnering aan de talloze Algerijnen die omkwamen tijdens de bloedige onderdrukking van een vreedzame betoging op 17 oktober 1961'.

Parool 18-10-2001