Mark
23-06-03, 17:53
Zuidelijke types, dure auto's: moet dus wel om drugs gaan
Van onze verslaggever Ron Meerhof
ROTTERDAM - Op een stralende donderdag in februari waren tientallen winkelende mensen getuige van een shoot-out op de Rotterdamse Bergweg. Toen de kruitdampen waren opgetrokken, lag een 23-jarige man dood onderaan de roltrap van elektronicawinkel Correct en een ander zwaar gewond voor de gevel.
Verdachten: vooroordeel mede oorzaak schietpartij
Daders en slachtoffers waren jonge mediterrane mannen. Ze reden in dure auto's: een Golf IV, een Mercedes en een BMW. Voor de experts - en dat is na de jarenlange aandacht voor criminaliteit in 's lands misdaadhoofdstad nagenoeg elke Rotterdammer - was deze combinatie van etniciteit en autotype gesneden koek: een afrekening om drugs.
Nee, zeggen de broers Lanouar (29), Noureddin (27) en Ezzeddin (23) R., die vandaag in de zaak terechtstaan. Ze hebben nooit iets met drugs te maken gehad. En als niet iedereen altijd maar voetstoots had aangenomen dat dat wel zo was, was het nooit tot een schietpartij gekomen.
Het eerste wat twee weken geleden opviel toen drie jongemannen van Tunesische afkomst voor hun eerste zittingsdag de rechtszaal binnenliepen, was dat ze niet voldeden aan het veronderstelde profiel. Daar zaten geen stamelende patsertjes, maar zorgvuldig formulerende, ontwikkelde mannen. Ze hadden geen geschiedenis van van-kwaad-tot-erger, geen ellenlange strafbladen. Oudste broer Lanouar is consulent bij een sociale dienst, jongste broer Ezzeddin student. De middelste, Noureddin, heeft wel ooit een aantal maanden vastgezeten. Maar geen van hen is ooit in verband gebracht met drugs.
Toch hebben de jongemannen een groot probleem: zeker een van hen, Noureddin, heeft die donderdagmiddag een wapen leeggeschoten. Zeker één ander, Lanouar, heeft staan schoppen tegen een jongen die zwaargewond op de grond lag.
De broers R. zeggen dat ze al sinds eind vorige zomer bedreigd werden door een groep Marokkaanse jongeren. De aanleiding laat zich nauwelijks navertellen; een even onbenullig als gecompliceerd samenstelsel van misverstanden en gekwetste eer.
Het belangrijkste is dat de politie maandenlang op zoek is geweest naar een ander motief en er uiteindelijk van overtuigd is geraakt dat het warrige verhaal van de broers klopt.
Het blijkt te gaan om een aaneenschakeling van pesterijen en grof geweld. Auto's scheurden vlak langs de broers als die hun auto stonden te wassen. Groepjes jongeren maakten snijbewegingen naar de keel. Viermaal werden ze beschoten. Meermalen deden de broers aangifte van bedreiging en geweld. 'We werden gewoon weggestuurd', zegt Lanouar. 'Het zal wel ruzie om drugs zijn', hadden de agenten hen toegevoegd. 'Zoek het zelf maar uit.'
Voor een van de schietpartijen verdween een van de belagers eind 2002 een paar maanden achter de tralies. Maar de bedreigingen gingen door. Er werd bij de broers ingebroken, de moeder en hun zus kregen dreigtelefoontjes. Noureddin werd zo bang dat hij stiekem een pistool kocht. In de maand voorafgaand aan de schietpartij kwam hij nauwelijks het huis uit, hij sliep met het pistool in een wasmand naast zijn bed.
Op 20 februari belde Ezzeddin zijn oudere broers. De belagers stonden vlak bij de geparkeerde familie-Mercedes. Hij was bang. De twee sprongen op de fiets en reden erheen. De grote vraag voor de rechtbank: gingen de broers op zoek naar hun belagers met de bedoeling met hen af te rekenen?
Vast staat dat de Mercedes met de drie broers even later op de Bergweg tussen de BMW en de Golf van hun belagers belandde. Toeval, zeggen de broers. Ezzeddin moest even naar een winkel. Toen gebeurde alles ineens zomaar, als vanzelf, als in een film. Noureddin trok zijn wapen in een reflex, hij dacht er niet bij na. De anderen wisten niet eens dat hij een wapen had.
Een afrekening, vermoedt het Openbaar Ministerie. Moord dus, met als verzwarende omstandigheid de enorme risico's voor de omstanders.
Was er toch echt niet een andere reden voor alles wat er gebeurd was, probeerde rechtbankpresident Foy nog maar eens? Toch drugs, misschien? 'Ik ben de laatste die grijpt naar het zwakke excuus van racisme', zei Lanouar tegen zijn rechters. 'Maar dat het zover heeft kunnen komen, heeft er alles mee te maken dat iedereen ons toch maar een stelletje drugsdealers vindt.'
Van onze verslaggever Ron Meerhof
ROTTERDAM - Op een stralende donderdag in februari waren tientallen winkelende mensen getuige van een shoot-out op de Rotterdamse Bergweg. Toen de kruitdampen waren opgetrokken, lag een 23-jarige man dood onderaan de roltrap van elektronicawinkel Correct en een ander zwaar gewond voor de gevel.
Verdachten: vooroordeel mede oorzaak schietpartij
Daders en slachtoffers waren jonge mediterrane mannen. Ze reden in dure auto's: een Golf IV, een Mercedes en een BMW. Voor de experts - en dat is na de jarenlange aandacht voor criminaliteit in 's lands misdaadhoofdstad nagenoeg elke Rotterdammer - was deze combinatie van etniciteit en autotype gesneden koek: een afrekening om drugs.
Nee, zeggen de broers Lanouar (29), Noureddin (27) en Ezzeddin (23) R., die vandaag in de zaak terechtstaan. Ze hebben nooit iets met drugs te maken gehad. En als niet iedereen altijd maar voetstoots had aangenomen dat dat wel zo was, was het nooit tot een schietpartij gekomen.
Het eerste wat twee weken geleden opviel toen drie jongemannen van Tunesische afkomst voor hun eerste zittingsdag de rechtszaal binnenliepen, was dat ze niet voldeden aan het veronderstelde profiel. Daar zaten geen stamelende patsertjes, maar zorgvuldig formulerende, ontwikkelde mannen. Ze hadden geen geschiedenis van van-kwaad-tot-erger, geen ellenlange strafbladen. Oudste broer Lanouar is consulent bij een sociale dienst, jongste broer Ezzeddin student. De middelste, Noureddin, heeft wel ooit een aantal maanden vastgezeten. Maar geen van hen is ooit in verband gebracht met drugs.
Toch hebben de jongemannen een groot probleem: zeker een van hen, Noureddin, heeft die donderdagmiddag een wapen leeggeschoten. Zeker één ander, Lanouar, heeft staan schoppen tegen een jongen die zwaargewond op de grond lag.
De broers R. zeggen dat ze al sinds eind vorige zomer bedreigd werden door een groep Marokkaanse jongeren. De aanleiding laat zich nauwelijks navertellen; een even onbenullig als gecompliceerd samenstelsel van misverstanden en gekwetste eer.
Het belangrijkste is dat de politie maandenlang op zoek is geweest naar een ander motief en er uiteindelijk van overtuigd is geraakt dat het warrige verhaal van de broers klopt.
Het blijkt te gaan om een aaneenschakeling van pesterijen en grof geweld. Auto's scheurden vlak langs de broers als die hun auto stonden te wassen. Groepjes jongeren maakten snijbewegingen naar de keel. Viermaal werden ze beschoten. Meermalen deden de broers aangifte van bedreiging en geweld. 'We werden gewoon weggestuurd', zegt Lanouar. 'Het zal wel ruzie om drugs zijn', hadden de agenten hen toegevoegd. 'Zoek het zelf maar uit.'
Voor een van de schietpartijen verdween een van de belagers eind 2002 een paar maanden achter de tralies. Maar de bedreigingen gingen door. Er werd bij de broers ingebroken, de moeder en hun zus kregen dreigtelefoontjes. Noureddin werd zo bang dat hij stiekem een pistool kocht. In de maand voorafgaand aan de schietpartij kwam hij nauwelijks het huis uit, hij sliep met het pistool in een wasmand naast zijn bed.
Op 20 februari belde Ezzeddin zijn oudere broers. De belagers stonden vlak bij de geparkeerde familie-Mercedes. Hij was bang. De twee sprongen op de fiets en reden erheen. De grote vraag voor de rechtbank: gingen de broers op zoek naar hun belagers met de bedoeling met hen af te rekenen?
Vast staat dat de Mercedes met de drie broers even later op de Bergweg tussen de BMW en de Golf van hun belagers belandde. Toeval, zeggen de broers. Ezzeddin moest even naar een winkel. Toen gebeurde alles ineens zomaar, als vanzelf, als in een film. Noureddin trok zijn wapen in een reflex, hij dacht er niet bij na. De anderen wisten niet eens dat hij een wapen had.
Een afrekening, vermoedt het Openbaar Ministerie. Moord dus, met als verzwarende omstandigheid de enorme risico's voor de omstanders.
Was er toch echt niet een andere reden voor alles wat er gebeurd was, probeerde rechtbankpresident Foy nog maar eens? Toch drugs, misschien? 'Ik ben de laatste die grijpt naar het zwakke excuus van racisme', zei Lanouar tegen zijn rechters. 'Maar dat het zover heeft kunnen komen, heeft er alles mee te maken dat iedereen ons toch maar een stelletje drugsdealers vindt.'