Marsipulami
27-06-03, 22:57
Razan Moghrabi, het ware gezicht van de Arabische tv
Razmania!
door Joris Luyendijk 21/06/2003
http://www.standaard.be/assets/images_upload/m210603r.jpg
Op tv zien we vaak Arabische mannen Amerikaanse vlaggen verbranden, maar de kans is groot dat bij diezelfde mannen thuis de tv op Top of the pops of De zwakste schakel staat. Een ontmoeting met televisiester en vrouwelijk rolmodel Razan Moghrabi, die de Arabische versie van Big Brother zal presenteren.
Je kunt sinds de oorlog in Irak geen westerse krant meer openslaan of het gaat over de berichtgeving en beeldvorming op Al Jazeera, Abu Dabi, Hezbollah TV of een ander pan-Arabisch satellietstation. Dat is natuurlijk nuttig en leerzaam, maar het is ook een beetje vertekenend. Want je zou bijna gaan denken dat Arabieren een heel bijzonder soort mensen zijn. Dat ze, anders dan westerlingen, wel serieus geïnteresseerd zijn in de actualiteit en dus massaal naar politieke talkshows en haatdragende, maar diepgravende achtergrondreportages kijken.
Maar wees gerust, de gemiddelde Arabier is net als wij, en dus zijn ook in de Arabische wereld de best bekeken kanalen niet de documentaire- en nieuwszenders, maar de familie-entertainmentzenders. De belangrijkste daarvan is MBC uit Beiroet, met een bereik van zo'n 150 miljoen kijkers, van Marokko tot Irak en onder de Arabische diaspora in de rest van de wereld. De populairste presentatrice van MBC is Razan Moghrabi.
En van Moghrabi zullen wij nog veel horen, hoopt Moghrabi. Want als Allah het wil, presenteert zij vanaf februari volgend jaar de langverwachte Arabische versie van Big Brother . ,,Jij komt uit Nederland? Oooh, ik ben het Nederlandse volk zo dankbaar dat ze Big Brother hebben uitgevonden. Endemol is geniaal!'' Tegelijkertijd zal Razan Moghrabi poseren in de mannenbladen Maxim en GQ . ,,Dat is wel een beetje ranzig, maar je moet wat doen om aandacht te krijgen in het Westen'', zegt ze lachend in haar kamer in het MBC-kantoor.
Uiteindelijk wil Moghrabi de eerste Arabische presentatrice bij MTV worden. ,,Dat is mijn droom. Het is toch ongelooflijk dat CNN en MTV alle rassen en kleuren presentatoren hebben, behalve Arabieren? Daar moet iets aan gebeuren. Er moeten Arabische rolmodellen komen in het Westen. Ik heb het zeker in me om een van de beste presentatrices te worden. Maar het is een enorme handicap om te worden geboren in de Arabische wereld. Geen westerling ziet je staan.
Als ik met mijn cameraploeg op de World Music Awards-uitreiking kom, word ik altijd als laatste gezet, na god weet wat voor provinciale stations en media. Soms is dat echt discriminatie, dat voel je gewoon. Die Amerikanen kunnen het ook niet helpen, hun media en films portretteren Arabieren en moslims altijd als terroristen.''
De onwetendheid maakt haar soms radeloos. ,,Waarom verdiepen westerlingen zich niet in onze cultuur? Ik kom in Amerika bij The World Music Awards en dan vraagt zo'n producer in alle ernst: 'Wonen jullie Arabieren in tenten?' Dit is de eenentwintigste eeuw, dat kan toch niet, zulke achterlijkheid? Ik moest laatst in Amsterdam zijn. Dan ga ik naar het Van Gogh Museum , ik lees over Anne Frank...''
Het Westen mag nog onbekend zijn met de Razmania , zoals Moghrabi's stijl in de Arabische media wordt genoemd, in de Arabische wereld is ze met haar spontane, vrijgevochten, flirterige wijze van presenteren een ware revolutie.
Inmiddels heeft ze een hele stal aan imitatoren. Waarmee Moghrabi een spijker slaat in de doodskist van de anti-westerse vrouwen- en homohaters die wij doorgaans aanduiden als moslimfundamentalisten. Op het nieuws zien we misschien uitsluitend boze Arabische mannen voorbijkomen die dansend en schreeuwend Amerikaanse, Britse en Israëlische vlaggen verbranden. Maar als zo'n boze man thuiskomt, is de kans groot dat zijn hele gezin ademloos zit te genieten van een nieuwe aflevering van Idool 2003 , Wie wordt multimiljonair? , De zwakste schakel of Top of the pops , maar dan met Arabische kandidaten en presentatoren. Veel van die programma's worden gepresenteerd door zelfstandige, krachtige vrouwen, die daarmee subtiel aan het traditionele Arabische idee zagen dat de hoogste deugden in het openbaar voor vrouwen gehoorzaamheid, schaamte en volgzaamheid zijn.
Hella Sarhan, de Egyptische versie van Oprah Winfrey, bracht tijdens een talkshow vorig jaar homoseksualiteit en vrouwenmasturbatie ter sprake. De Libanese Rita Khoury beledigt en vernedert in de Arabische variant van De zwakste schakel op alle mogelijke manieren de mannelijke deelnemers. En dan is er dus Razan Moghrabi, die met een Arabische versie van Top of the pops laat zien dat Oost en West misschien verschillend zijn, maar dat ze elkaar op muzikaal gebied veel te bieden hebben.
Traditioneel reserveren Arabische radio en televisie aparte programma's voor westerse en oosterse muziek. Dat is nu aan het veranderen, mede dankzij Razan Moghrabi. ,,Muziek is muziek. Ik ben ook een groot voorstander van duetten van Arabische en westerse zangers. Zoals Sting met de Algerijn Khaled. En nu Lenny Kravitz met Kazem Essaher (een Iraakse hartenbreker met een gouden stem) .''
Dat is de taboedoorbrekende en emanciperende kant van commerciële televisie. Die leeft van reclame, en die reclame is niet gericht op wie het geld verdient, maar op wie het in de supermarkt uitgeeft. Vrouwen, dus. En in de slag om de kijkcijfers gaan commerciële zenders steeds verder in het slechten van taboes.
,,Ik ben helemaal afgebrand in de kranten omdat ik de jeugd zou corrumperen'', giechelt Razan Moghrabi. ,,Ze vinden het een schande dat ik, als ik een boysband interview, heel dicht bij ze ga zitten en heel uitdagend doe.'' Een boysband bestaat uit goed uitziende jongens die door een platenmaatschappij op hun uiterlijk zijn geselecteerd om met lekkere liedjes en videoclips de pubermeisjesmarkt voor popmuziek te bedienen. ,,Het hoort gewoon zo! Je moet flirten met die jongens, dat is het hele spel. En mijn kijkers vinden het geweldig.''
Toch trekt zij ook grenzen. Het Libanese amusementskanaal LBC gaat bijvoorbeeld wel heel ver, vindt ze. In de shows kunnen kijkers opbellen om een compliment te maken over het uiterlijk van een van de presentatrices, dames met wel heel weinig textiel op hun siliconenborsten en geliposucte billen. Zeker de helft van de bellers is Saudisch, en regelmatig moeten zij worden afgekapt omdat hun taal te vunzig is.
Het kanaal kreeg woedende reacties van een groep Saudische intellectuelen en bewindslieden. ,,Dit programma gaat over man-vrouwrelaties, en op de lange termijn zal dat de omgang tussen mannen en vrouwen buiten het huwelijk veranderen'', verklaarde Ibrahim al-Juweir van het Saudische ministerie van Onderwijs. Erger nog, vervolgde hij: ,,Dit programma kan leiden tot buitenechtelijke relaties.'' Daarom kijken de Saudi's natuurlijk ook.
Ook Razan Moghrabi is kwistig met inkijkjes in haar decolleté. Het hoort erbij, zegt ze, net als het contact met de roddelpers, een even celebrity- gekke industrietak als in het Westen. Ze wijst op de muur, vol met covers van tijdschriften met haar portret erop. Zo opende het jongerentijdschrift 12 met Moghrabi's foto plus de tekst: ,,Jaloezie van medepresentatrices doet Razan in ziekenhuis belanden!'' Ze grinnikt: ,,Bullshit, natuurlijk. Maar die bladen moeten iets verzinnen om te verkopen.''
Terwijl permanent medewerkers in- en uitlopen, haar mobiele telefoon piept van de sms'jes en op haar monitor de ene e-mail na de andere binnenkomt, praat Moghrabi honderduit over de oorlog in Irak, en haar woede dat het christelijke Libanese kanaal LBC gewoon doorging met hun muziekshows toen de oorlog uitbrak. Zelf zette Moghrabi haar programma stil: ,,Ik kan niet dolenthousiast doen over de nieuwe plaat van Pink als er in Irak kinderen uit elkaar worden geblazen.''
Het is in Libanon een onbeleefde vraag, zoiets als bij ons bij een eerste ontmoeting vragen hoeveel iemand verdient, en of hij homo of hetero is. Maar toch: wat is Razan Moghrabi's geloof? ,,Ik kom uit een religieus soennitisch gezin. Mijn vader is advocaat in Londen en hij gaat vijf keer per dag naar de moskee. Hij is intellectueel religieus, niet fundamentalistisch. Elke week heeft hij een bijeenkomst met een priester en een rabbi, waar ze hun geloof bediscussiëren. Zo hoort het natuurlijk; moslims, joden en christenen putten uit dezelfde bron. Een moslim gelooft dat Jezus een profeet was, maar niet dat hij aan het kruis is gestorven. Joden geloven niet dat hij een profeet was, maar ze geloven wel weer in Abraham, in wie wij alledrie geloven. Wat een gezeur! Het gaat erom dat je begrijpt dat God bestaat, en dat hij ons opdraagt goed te zijn voor onze medemens.
Ik heb van mijn religie en tradities behouden wat bij me past. Zo moet dat. Dat is ware religie. Ja, de positie van de vrouw is hier anders dan in het Westen. Wij hebben onze bh's niet verbrand. Maar hier gebeurt ook van alles, alleen niet in het openbaar. Hier heb je ook homo's. Hell! Mijn hele productieteam is homo. Ik vind dat geen probleem.''
Voorlopig is Moghrabi druk met haar Top of the pops , en met de voorbereidingen van Big Brother voor de Arabische wereld. ,,De kern van dat programma is natuurlijk seks'', zegt ze nuchter. ,,Zullen ze zoenen of niet, is zij verliefd op hem, dat soort vragen. Daarom kijken de mensen. Maar wij zijn ook een familiekanaal.''
De oplossing is dat MBC twee Big Brother -huizen bouwt, eentje voor de vrouwen en eentje voor de mannen. In het midden komt een soort schoolplein waar het contact plaatsvindt. De inwoners stemmen koppels weg, waarna het publiek via telefoon, Internet en sms beslist wie er werkelijk uitvliegt.
Het zal nog een heel gepuzzel worden met alle nationaliteiten. ,,Stel je voor, we zetten een bloedlekker Maronitisch christelijk Libanees meisje tegenover een Syriër'', kraait Moghrabi. In Libanon verkeren de Maronieten op voet van oorlog met de Syrische bezetters.
Andere combinaties: twee homo's, eentje uit Koeweit en eentje uit Irak. ,,Het wordt een heel ander soort Big Brother dan in het Westen'', vermoedt ze. Het kan nog heel wat misverstanden opleveren, want het Marokkaanse dialect van het Arabisch verschilt zoveel van bijvoorbeeld de Iraakse variant, dat de twee elkaar nauwelijks verstaan. En Arabieren zijn zwaar chauvinistisch, dus hoe voorkom je dat mensen alleen op hun eigen landgenoot stemmen? ,,We zullen de gesprekken vooral houden op lifestyle, en niet op politiek of religie'', zegt ze. ,,Anders loopt het uit de hand. En nee, er komen geen camera's in de douche.''
© NRC Handelsblad
Razans eigen parfum
Behalve een imposante televisiecarrière heeft de jonge Libanese Razan Moghrabi al een muziekalbum op haar naam staan, er komen twee films aan en ze heeft haar eigen parfum. Net als veel westerse sterren heeft ze zich weten te ontwikkelen tot een merknaam, waaraan allerlei lucratieve schnabbels worden gehangen.
,,Net als bij jullie?'' Moghrabi snuift. ,,Was het maar net als bij jullie! Wist je dat er tot tien jaar geleden niet eens advocaten bestonden die gespecialiseerd zijn in Arabisch merkenrecht? Het is bijna onmogelijk om de piraterij te bestrijden. En dan het management. Er bestaan gewoon geen professionele agentschappen in de Arabische wereld. Alles is hap-snap, alles hangt aan elkaar van persoonlijke, eenmalige verbanden. Er is geen professionele structuur, geen discipline, geen langetermijnbeleid.'' Inderdaad, knikt ze, het lijkt de Arabische politiek wel.
Big Brother, ook in Afrika
Het internationale succes van Big Brother , in 1999 bedacht door de Nederlandse productiemaatschappij Endemol, blijft groeien. De plannen voor de pan-Arabische variant horen bij de uitbreiding van het concept, waarbij tien onbekenden het in een gesloten huis met elkaar moeten uithouden, terwijl de camera hen registreert.
Miljoenen kijkers -- in Groot-Brittannië, Roemenië, Noorwegen en tal van andere landen -- kijken naar de nationale variant van het door Endemol verkochte programmaconcept. Op de Afrikaanse televisie is afgelopen week de eerste multinationale Big Brother- serie begonnen, met twaalf deelnemers uit evenveel verschillende Afrikaanse landen, zoals Angola, Botswana, Nigeria, Zuid-Afrika, Uganda en Zimbabwe.
Het programma is goed ontvangen, meldde een woordvoerder van het tv-station M-Net aan de BBC. Vooral zwarte Afrikanen kijken, terwijl naar de eerdere nationale Big Brother -uitzendingen vooral blanken keken. Een deskundige op het gebied van cultuurverschillen moet voorkomen dat nationale cultuurverschillen van de deelnemers tot problemen leiden.
©Copyright De Standaard
Razmania!
door Joris Luyendijk 21/06/2003
http://www.standaard.be/assets/images_upload/m210603r.jpg
Op tv zien we vaak Arabische mannen Amerikaanse vlaggen verbranden, maar de kans is groot dat bij diezelfde mannen thuis de tv op Top of the pops of De zwakste schakel staat. Een ontmoeting met televisiester en vrouwelijk rolmodel Razan Moghrabi, die de Arabische versie van Big Brother zal presenteren.
Je kunt sinds de oorlog in Irak geen westerse krant meer openslaan of het gaat over de berichtgeving en beeldvorming op Al Jazeera, Abu Dabi, Hezbollah TV of een ander pan-Arabisch satellietstation. Dat is natuurlijk nuttig en leerzaam, maar het is ook een beetje vertekenend. Want je zou bijna gaan denken dat Arabieren een heel bijzonder soort mensen zijn. Dat ze, anders dan westerlingen, wel serieus geïnteresseerd zijn in de actualiteit en dus massaal naar politieke talkshows en haatdragende, maar diepgravende achtergrondreportages kijken.
Maar wees gerust, de gemiddelde Arabier is net als wij, en dus zijn ook in de Arabische wereld de best bekeken kanalen niet de documentaire- en nieuwszenders, maar de familie-entertainmentzenders. De belangrijkste daarvan is MBC uit Beiroet, met een bereik van zo'n 150 miljoen kijkers, van Marokko tot Irak en onder de Arabische diaspora in de rest van de wereld. De populairste presentatrice van MBC is Razan Moghrabi.
En van Moghrabi zullen wij nog veel horen, hoopt Moghrabi. Want als Allah het wil, presenteert zij vanaf februari volgend jaar de langverwachte Arabische versie van Big Brother . ,,Jij komt uit Nederland? Oooh, ik ben het Nederlandse volk zo dankbaar dat ze Big Brother hebben uitgevonden. Endemol is geniaal!'' Tegelijkertijd zal Razan Moghrabi poseren in de mannenbladen Maxim en GQ . ,,Dat is wel een beetje ranzig, maar je moet wat doen om aandacht te krijgen in het Westen'', zegt ze lachend in haar kamer in het MBC-kantoor.
Uiteindelijk wil Moghrabi de eerste Arabische presentatrice bij MTV worden. ,,Dat is mijn droom. Het is toch ongelooflijk dat CNN en MTV alle rassen en kleuren presentatoren hebben, behalve Arabieren? Daar moet iets aan gebeuren. Er moeten Arabische rolmodellen komen in het Westen. Ik heb het zeker in me om een van de beste presentatrices te worden. Maar het is een enorme handicap om te worden geboren in de Arabische wereld. Geen westerling ziet je staan.
Als ik met mijn cameraploeg op de World Music Awards-uitreiking kom, word ik altijd als laatste gezet, na god weet wat voor provinciale stations en media. Soms is dat echt discriminatie, dat voel je gewoon. Die Amerikanen kunnen het ook niet helpen, hun media en films portretteren Arabieren en moslims altijd als terroristen.''
De onwetendheid maakt haar soms radeloos. ,,Waarom verdiepen westerlingen zich niet in onze cultuur? Ik kom in Amerika bij The World Music Awards en dan vraagt zo'n producer in alle ernst: 'Wonen jullie Arabieren in tenten?' Dit is de eenentwintigste eeuw, dat kan toch niet, zulke achterlijkheid? Ik moest laatst in Amsterdam zijn. Dan ga ik naar het Van Gogh Museum , ik lees over Anne Frank...''
Het Westen mag nog onbekend zijn met de Razmania , zoals Moghrabi's stijl in de Arabische media wordt genoemd, in de Arabische wereld is ze met haar spontane, vrijgevochten, flirterige wijze van presenteren een ware revolutie.
Inmiddels heeft ze een hele stal aan imitatoren. Waarmee Moghrabi een spijker slaat in de doodskist van de anti-westerse vrouwen- en homohaters die wij doorgaans aanduiden als moslimfundamentalisten. Op het nieuws zien we misschien uitsluitend boze Arabische mannen voorbijkomen die dansend en schreeuwend Amerikaanse, Britse en Israëlische vlaggen verbranden. Maar als zo'n boze man thuiskomt, is de kans groot dat zijn hele gezin ademloos zit te genieten van een nieuwe aflevering van Idool 2003 , Wie wordt multimiljonair? , De zwakste schakel of Top of the pops , maar dan met Arabische kandidaten en presentatoren. Veel van die programma's worden gepresenteerd door zelfstandige, krachtige vrouwen, die daarmee subtiel aan het traditionele Arabische idee zagen dat de hoogste deugden in het openbaar voor vrouwen gehoorzaamheid, schaamte en volgzaamheid zijn.
Hella Sarhan, de Egyptische versie van Oprah Winfrey, bracht tijdens een talkshow vorig jaar homoseksualiteit en vrouwenmasturbatie ter sprake. De Libanese Rita Khoury beledigt en vernedert in de Arabische variant van De zwakste schakel op alle mogelijke manieren de mannelijke deelnemers. En dan is er dus Razan Moghrabi, die met een Arabische versie van Top of the pops laat zien dat Oost en West misschien verschillend zijn, maar dat ze elkaar op muzikaal gebied veel te bieden hebben.
Traditioneel reserveren Arabische radio en televisie aparte programma's voor westerse en oosterse muziek. Dat is nu aan het veranderen, mede dankzij Razan Moghrabi. ,,Muziek is muziek. Ik ben ook een groot voorstander van duetten van Arabische en westerse zangers. Zoals Sting met de Algerijn Khaled. En nu Lenny Kravitz met Kazem Essaher (een Iraakse hartenbreker met een gouden stem) .''
Dat is de taboedoorbrekende en emanciperende kant van commerciële televisie. Die leeft van reclame, en die reclame is niet gericht op wie het geld verdient, maar op wie het in de supermarkt uitgeeft. Vrouwen, dus. En in de slag om de kijkcijfers gaan commerciële zenders steeds verder in het slechten van taboes.
,,Ik ben helemaal afgebrand in de kranten omdat ik de jeugd zou corrumperen'', giechelt Razan Moghrabi. ,,Ze vinden het een schande dat ik, als ik een boysband interview, heel dicht bij ze ga zitten en heel uitdagend doe.'' Een boysband bestaat uit goed uitziende jongens die door een platenmaatschappij op hun uiterlijk zijn geselecteerd om met lekkere liedjes en videoclips de pubermeisjesmarkt voor popmuziek te bedienen. ,,Het hoort gewoon zo! Je moet flirten met die jongens, dat is het hele spel. En mijn kijkers vinden het geweldig.''
Toch trekt zij ook grenzen. Het Libanese amusementskanaal LBC gaat bijvoorbeeld wel heel ver, vindt ze. In de shows kunnen kijkers opbellen om een compliment te maken over het uiterlijk van een van de presentatrices, dames met wel heel weinig textiel op hun siliconenborsten en geliposucte billen. Zeker de helft van de bellers is Saudisch, en regelmatig moeten zij worden afgekapt omdat hun taal te vunzig is.
Het kanaal kreeg woedende reacties van een groep Saudische intellectuelen en bewindslieden. ,,Dit programma gaat over man-vrouwrelaties, en op de lange termijn zal dat de omgang tussen mannen en vrouwen buiten het huwelijk veranderen'', verklaarde Ibrahim al-Juweir van het Saudische ministerie van Onderwijs. Erger nog, vervolgde hij: ,,Dit programma kan leiden tot buitenechtelijke relaties.'' Daarom kijken de Saudi's natuurlijk ook.
Ook Razan Moghrabi is kwistig met inkijkjes in haar decolleté. Het hoort erbij, zegt ze, net als het contact met de roddelpers, een even celebrity- gekke industrietak als in het Westen. Ze wijst op de muur, vol met covers van tijdschriften met haar portret erop. Zo opende het jongerentijdschrift 12 met Moghrabi's foto plus de tekst: ,,Jaloezie van medepresentatrices doet Razan in ziekenhuis belanden!'' Ze grinnikt: ,,Bullshit, natuurlijk. Maar die bladen moeten iets verzinnen om te verkopen.''
Terwijl permanent medewerkers in- en uitlopen, haar mobiele telefoon piept van de sms'jes en op haar monitor de ene e-mail na de andere binnenkomt, praat Moghrabi honderduit over de oorlog in Irak, en haar woede dat het christelijke Libanese kanaal LBC gewoon doorging met hun muziekshows toen de oorlog uitbrak. Zelf zette Moghrabi haar programma stil: ,,Ik kan niet dolenthousiast doen over de nieuwe plaat van Pink als er in Irak kinderen uit elkaar worden geblazen.''
Het is in Libanon een onbeleefde vraag, zoiets als bij ons bij een eerste ontmoeting vragen hoeveel iemand verdient, en of hij homo of hetero is. Maar toch: wat is Razan Moghrabi's geloof? ,,Ik kom uit een religieus soennitisch gezin. Mijn vader is advocaat in Londen en hij gaat vijf keer per dag naar de moskee. Hij is intellectueel religieus, niet fundamentalistisch. Elke week heeft hij een bijeenkomst met een priester en een rabbi, waar ze hun geloof bediscussiëren. Zo hoort het natuurlijk; moslims, joden en christenen putten uit dezelfde bron. Een moslim gelooft dat Jezus een profeet was, maar niet dat hij aan het kruis is gestorven. Joden geloven niet dat hij een profeet was, maar ze geloven wel weer in Abraham, in wie wij alledrie geloven. Wat een gezeur! Het gaat erom dat je begrijpt dat God bestaat, en dat hij ons opdraagt goed te zijn voor onze medemens.
Ik heb van mijn religie en tradities behouden wat bij me past. Zo moet dat. Dat is ware religie. Ja, de positie van de vrouw is hier anders dan in het Westen. Wij hebben onze bh's niet verbrand. Maar hier gebeurt ook van alles, alleen niet in het openbaar. Hier heb je ook homo's. Hell! Mijn hele productieteam is homo. Ik vind dat geen probleem.''
Voorlopig is Moghrabi druk met haar Top of the pops , en met de voorbereidingen van Big Brother voor de Arabische wereld. ,,De kern van dat programma is natuurlijk seks'', zegt ze nuchter. ,,Zullen ze zoenen of niet, is zij verliefd op hem, dat soort vragen. Daarom kijken de mensen. Maar wij zijn ook een familiekanaal.''
De oplossing is dat MBC twee Big Brother -huizen bouwt, eentje voor de vrouwen en eentje voor de mannen. In het midden komt een soort schoolplein waar het contact plaatsvindt. De inwoners stemmen koppels weg, waarna het publiek via telefoon, Internet en sms beslist wie er werkelijk uitvliegt.
Het zal nog een heel gepuzzel worden met alle nationaliteiten. ,,Stel je voor, we zetten een bloedlekker Maronitisch christelijk Libanees meisje tegenover een Syriër'', kraait Moghrabi. In Libanon verkeren de Maronieten op voet van oorlog met de Syrische bezetters.
Andere combinaties: twee homo's, eentje uit Koeweit en eentje uit Irak. ,,Het wordt een heel ander soort Big Brother dan in het Westen'', vermoedt ze. Het kan nog heel wat misverstanden opleveren, want het Marokkaanse dialect van het Arabisch verschilt zoveel van bijvoorbeeld de Iraakse variant, dat de twee elkaar nauwelijks verstaan. En Arabieren zijn zwaar chauvinistisch, dus hoe voorkom je dat mensen alleen op hun eigen landgenoot stemmen? ,,We zullen de gesprekken vooral houden op lifestyle, en niet op politiek of religie'', zegt ze. ,,Anders loopt het uit de hand. En nee, er komen geen camera's in de douche.''
© NRC Handelsblad
Razans eigen parfum
Behalve een imposante televisiecarrière heeft de jonge Libanese Razan Moghrabi al een muziekalbum op haar naam staan, er komen twee films aan en ze heeft haar eigen parfum. Net als veel westerse sterren heeft ze zich weten te ontwikkelen tot een merknaam, waaraan allerlei lucratieve schnabbels worden gehangen.
,,Net als bij jullie?'' Moghrabi snuift. ,,Was het maar net als bij jullie! Wist je dat er tot tien jaar geleden niet eens advocaten bestonden die gespecialiseerd zijn in Arabisch merkenrecht? Het is bijna onmogelijk om de piraterij te bestrijden. En dan het management. Er bestaan gewoon geen professionele agentschappen in de Arabische wereld. Alles is hap-snap, alles hangt aan elkaar van persoonlijke, eenmalige verbanden. Er is geen professionele structuur, geen discipline, geen langetermijnbeleid.'' Inderdaad, knikt ze, het lijkt de Arabische politiek wel.
Big Brother, ook in Afrika
Het internationale succes van Big Brother , in 1999 bedacht door de Nederlandse productiemaatschappij Endemol, blijft groeien. De plannen voor de pan-Arabische variant horen bij de uitbreiding van het concept, waarbij tien onbekenden het in een gesloten huis met elkaar moeten uithouden, terwijl de camera hen registreert.
Miljoenen kijkers -- in Groot-Brittannië, Roemenië, Noorwegen en tal van andere landen -- kijken naar de nationale variant van het door Endemol verkochte programmaconcept. Op de Afrikaanse televisie is afgelopen week de eerste multinationale Big Brother- serie begonnen, met twaalf deelnemers uit evenveel verschillende Afrikaanse landen, zoals Angola, Botswana, Nigeria, Zuid-Afrika, Uganda en Zimbabwe.
Het programma is goed ontvangen, meldde een woordvoerder van het tv-station M-Net aan de BBC. Vooral zwarte Afrikanen kijken, terwijl naar de eerdere nationale Big Brother -uitzendingen vooral blanken keken. Een deskundige op het gebied van cultuurverschillen moet voorkomen dat nationale cultuurverschillen van de deelnemers tot problemen leiden.
©Copyright De Standaard