PDA

Bekijk Volledige Versie : Oudste vrouw / 'Ik word wel 120 en ik vertik het om chagrijnig te worden'



Ramzi
01-07-03, 01:11
Oudste vrouw / 'Ik word wel 120 en ik vertik het om chagrijnig te worden'
door Jonathan Huseman
2003-06-30

Gisteren vierde Hennie van Andel-Schipper uit Hoogeveen haar 113de verjaardag. Ze is nu de oudste vrouw van Europa. Ze ziet en hoort niet veel, maar doet opgewekt verslag van haar leven.

http://www.trouw.nl/images/133.jpg

HOOGEVEEN - Ach ja, 113. Het verbaast haar zelf ook wel eens. En dat terwijl ze bij haar geboorte in 1890 slechts drie pond en een ons woog. ,,Mijn moeder zei: 'Dat kind is niet levensvatbaar'! Maar mijn grootmoeder heeft mij vier weken op schoot warm gehouden. Aan haar heb ik mijn leven te danken.''

Van Andel kreeg een telegram van de koningin, de burgemeester en vrouw van de commissaris van de koningin kwamen op bezoek, en talloze kennissen, medebewoners en journalisten. Voor een vrouw die nog met de trekschuit bij haar oma op bezoek ging, heeft de wereld gigantische veranderingen ondergaan. ,,Ik heb nog beleefd dat er geen fietsen waren. De eersten bestelden we in Amerika. Twee voor mijn ouders, vier voor het gezin van de dominee.'' Later ging ze met het vliegtuig naar de zoon van haar broer, die in Spanje woonde. ,,Vliegen bijzonder? 't Is net of je in een trein zit.''

Het zijn meer de maatschappelijke dan de technische ontwikkelingen die haar versteld doen staan. Al dat samenwonen, in plaats van trouwen, vindt ze maar niks. ,,U moet niet vergeten hoe oud ik ben! Dat is antiek. Ik hou meer van het ouderwetse, dan van dat moderne gedoe.'' Zelf trouwde Van Andel op haar 49ste. Kinderen kreeg ze nooit. Met haar man woonde ze door heel Nederland en maakte ze vele reizen. Aan de muur hangt een foto van haar echtgenoot, die na twintig jaar huwelijk aan kanker overleed.

In verzorgingshuis De Westerkim in Hoogeveen, waar ze sinds een aantal jaren woont, vormt bezoek een aangename onderbreking. ,,Ik kan niks meer. Ik zit hier te zitten. Ik wacht op de thee, dan op de boterham, 'sochtends wacht ik op beschuit, op koffie, dan wacht je op de soep, dan op het middageten, je wacht altijd ergens op. Uiteindelijk wacht je op de dood.''

Maar even later koestert ze hardop mooie herinneringen aan het 'gezellige gezin' met een oudere zus en twee jongere broers, aan boerenjongens met wie ze danste, aan schaatsen en toneelspelen, waar ze zo dol op was. ,,Ik wilde bij het toneel, maar moeder wou het niet hebben. Kinderen hadden geen wil, de moeders waren de baas.'' Dus werd ze lerares handwerken en bleef toneelspelen hobby. ,,Ik speelde altijd de hoofdrol. Ik kreeg vaak een open doekje. Ik leefde me ook echt in zo'n rol in. Maar ja, das war einmal.''

Ze haalt haar lievelingsanekdote op. ,,Ja, jongen, ik heb nog met oud-minister Kan geschaatst. Die draaide steeds om mij heen op een ondergelopen tennisbaan in Den Haag. Ten langen leste kwam hij op mij af: 'Mag ik een baantje van u'? Ik zeg: 'Ja, meneer Kan'. Toen zegt 'ie: 'Hoe kent u mij'? Ik zeg: 'Van vroeger uit de krant! En u had een neef die dominee werd in Assen. Die had maar een klein traktement en die hebt u even inspecteur van onderwijs gemaakt. Die had niks geen verstand van onderwijs, maar door uw toedoen verdiende hij meer dan het dubbele'. Nou, toen moest hij vreselijk lachen, die oud-minister en vader van Wim Kan. Schaatsen kon hij niet erg best. Hij deed maar kriskras kriskras en ik deed zo: woesj, woesj.'' Met breed zwierende armgebaren verbeeldt Van Andel haar schaatsstijl.

Nu loopt ze met een rollator. ,,De dokter zegt: ouderdom komt met gebreken. En zo is het. Maar ik kan tevreden zijn. Ik krijg nu en dan een grote beurt. Verder red ik mezelf. Als je je beroerd voelt, wil je dat er een end aan is. Maar elk mens hangt toch aan het leven. Als ik me zo voel als nu, word ik wel 120. En ik vertik het om chagrijnig te worden!''

Babyface
01-07-03, 09:50
Als je goed ter been bent en je nog gezond voelt, waarom niet?