Ramzi
01-07-03, 00:16
Bestand / Premier Abbas en militante Hamas hebben elkaar nodig
door Inez Polak
2003-06-30
Het bestand dat de radicale Palestijnse bewegingen gisteren afkondigden is allereerst van intern Palestijns belang. De 'nationale eenheid' is bewaard. Israël en de Palestijnen kunnen nu beginnen met hun 'vredesroute'. Hoe ver ze komen, valt nog te bezien.
http://www.trouw.nl/images/ricesharon.jpg
AMSTERDAM - De Palestijnse premier Mahmoed Abbas had weinig keus. Wilde hij echt de 'militaire intifada' beëindigen en terugkeren naar de onderhandelingstafel, dan mochten de militante groeperingen geen roet in het eten gooien.
Zijn twee opties luidden: ofwel het Palestijnse Gezag gaat de strijd aan met de militanten, ofwel de Palestijnen bereiken een onderling akkoord.
Israël wilde dat eerste: een totale ontmanteling van bewegingen als de Hamas en de Islamitische Djihad. Het Palestijns Gezag wilde koste wat kost zo'n broederoorlog vermijden.
Een jaar lang voerden de Palestijnen hun 'nationale dialoog' om tot overeenstemming te komen over een - tijdelijk - staken van de 'militaire intifada' (lees: aanslagen) tegen Israël. Om de zoveel maanden deden geruchten de ronde dat een bestand op handen was, telkens weer werd het bijna-akkoord de grond in geboord, door interne onenigheid, dan wel door een Israëlische actie.
Dit keer is het dan gelukt, door een mengeling van steeds heviger Arabische, Amerikaanse en interne druk. Want de Hamas, de belangrijkste militante beweging, deinst er voor terug de Amerikaanse president Bush te zeer te tarten door zijn vredesplannen -nu al- te torpederen, en zo het risico te lopen à la Al-Kaida te worden vervolgd.
Naar binnen toe gaat de beweging de strijd met premier Abbas ook liever uit de weg. En zij heeft er in dit stadium geen baat bij een piepklein kansje op een heel klein beetje rust te torpederen. Want ook de eigen achterban is oorlogsmoe.
Nu hopen premier Abbas en de zijnen het Palestijnse volk te tonen dat een opschorten van de 'militaire strijd' vruchten kan afwerpen, dat het tot verlichting van het dagelijks leven kan leiden. Maar daarvoor heeft hij Israël nodig.
En hier komt dan het dubbele antwoord van de Israëliërs. ,,Wij hebben geen boodschap aan dat bestand'', zegt de officiele Israëlische versie, ,,wij doen alleen zaken met het Palestijns Gezag.''
Israël is simpelweg fel tegen een tijdelijk bestand, zeker als dat niet wordt gevolgd door een ontwapening en ontmanteling van de 'terreurorganisaties'.
Maar er is ook een ander Israëlisch antwoord. Zo is het geen toeval dat de bestandsverklaring precies op hetzelfde moment komt waarop Israël en het Palestijns Gezag het eens zijn over een gedeeltelijke Israëlische terugtrekking uit Gaza. De deal is simpel: Israël trekt zich (een beetje) terug en de Palestijnse veiligheidsdiensten moeten ervoor zorgen dat er geen aanvallen tegen Israël komen. Dat was de garantie die Israël verlangde.
De Palestijnse premier kón die garantie alleen maar afgeven, omdat Hamas c.s. bereid waren tot een bestand. En Hamas was alleen bereid op voorwaarde dat ze niet ontwapend, laat staan ontmanteld, zou worden.
Het bestand en de machts overdracht zijn de twee poten die een uitvoering van de 'routekaart voor de vrede' -het vredesplan van de VS, EU, Rusland en VN- mogelijk moeten maken.
Dat klinkt mooier dan het is, want de twee poten vormen niet alleen een wankele basis, ze dreigen elkaar pootje te lichten.
Voor de Palestijnen is het essentieel dat Israël gehoor geeft aan (een deel van) de 'eisen' die Hamas aan het bestand heeft gekoppeld: een verdere terugtrekking, een vrijlaten van Palestijnse gevangenen en een einde aan de liquidaties, plus een opheffen van het beleg rond Arafat. Anders kan Abbas het verder vergeten.
Voor Israël is het essentieel dat Hamas, de Djihad en de andere 'terreurorganisaties' de drie maanden bestand niet benutten om op krachten te komen en daarna de strijd voortzetten. Israël blijft dus hun ontmanteling eisen, conform de routekaart. Terwijl tegelijkertijd het beste waar Abbas op kan hopen is dat Hamas blijft 'meewerken'. Niets geen ontmanteling dus.
Voeg daar bij dat Israël de routekaart ziet als een manier om de Palestijnen hun intifada te laten beëindigen en Hamas op te rollen. Terwijl Hamas op haar beurt tegen de routekaart is en een vredesregeling met 'de zionistische vijand' uitsluit. Beide partijen hopen eigenlijk de ander de schuld te kunnen geven voor het verbreken van het bestand.
door Inez Polak
2003-06-30
Het bestand dat de radicale Palestijnse bewegingen gisteren afkondigden is allereerst van intern Palestijns belang. De 'nationale eenheid' is bewaard. Israël en de Palestijnen kunnen nu beginnen met hun 'vredesroute'. Hoe ver ze komen, valt nog te bezien.
http://www.trouw.nl/images/ricesharon.jpg
AMSTERDAM - De Palestijnse premier Mahmoed Abbas had weinig keus. Wilde hij echt de 'militaire intifada' beëindigen en terugkeren naar de onderhandelingstafel, dan mochten de militante groeperingen geen roet in het eten gooien.
Zijn twee opties luidden: ofwel het Palestijnse Gezag gaat de strijd aan met de militanten, ofwel de Palestijnen bereiken een onderling akkoord.
Israël wilde dat eerste: een totale ontmanteling van bewegingen als de Hamas en de Islamitische Djihad. Het Palestijns Gezag wilde koste wat kost zo'n broederoorlog vermijden.
Een jaar lang voerden de Palestijnen hun 'nationale dialoog' om tot overeenstemming te komen over een - tijdelijk - staken van de 'militaire intifada' (lees: aanslagen) tegen Israël. Om de zoveel maanden deden geruchten de ronde dat een bestand op handen was, telkens weer werd het bijna-akkoord de grond in geboord, door interne onenigheid, dan wel door een Israëlische actie.
Dit keer is het dan gelukt, door een mengeling van steeds heviger Arabische, Amerikaanse en interne druk. Want de Hamas, de belangrijkste militante beweging, deinst er voor terug de Amerikaanse president Bush te zeer te tarten door zijn vredesplannen -nu al- te torpederen, en zo het risico te lopen à la Al-Kaida te worden vervolgd.
Naar binnen toe gaat de beweging de strijd met premier Abbas ook liever uit de weg. En zij heeft er in dit stadium geen baat bij een piepklein kansje op een heel klein beetje rust te torpederen. Want ook de eigen achterban is oorlogsmoe.
Nu hopen premier Abbas en de zijnen het Palestijnse volk te tonen dat een opschorten van de 'militaire strijd' vruchten kan afwerpen, dat het tot verlichting van het dagelijks leven kan leiden. Maar daarvoor heeft hij Israël nodig.
En hier komt dan het dubbele antwoord van de Israëliërs. ,,Wij hebben geen boodschap aan dat bestand'', zegt de officiele Israëlische versie, ,,wij doen alleen zaken met het Palestijns Gezag.''
Israël is simpelweg fel tegen een tijdelijk bestand, zeker als dat niet wordt gevolgd door een ontwapening en ontmanteling van de 'terreurorganisaties'.
Maar er is ook een ander Israëlisch antwoord. Zo is het geen toeval dat de bestandsverklaring precies op hetzelfde moment komt waarop Israël en het Palestijns Gezag het eens zijn over een gedeeltelijke Israëlische terugtrekking uit Gaza. De deal is simpel: Israël trekt zich (een beetje) terug en de Palestijnse veiligheidsdiensten moeten ervoor zorgen dat er geen aanvallen tegen Israël komen. Dat was de garantie die Israël verlangde.
De Palestijnse premier kón die garantie alleen maar afgeven, omdat Hamas c.s. bereid waren tot een bestand. En Hamas was alleen bereid op voorwaarde dat ze niet ontwapend, laat staan ontmanteld, zou worden.
Het bestand en de machts overdracht zijn de twee poten die een uitvoering van de 'routekaart voor de vrede' -het vredesplan van de VS, EU, Rusland en VN- mogelijk moeten maken.
Dat klinkt mooier dan het is, want de twee poten vormen niet alleen een wankele basis, ze dreigen elkaar pootje te lichten.
Voor de Palestijnen is het essentieel dat Israël gehoor geeft aan (een deel van) de 'eisen' die Hamas aan het bestand heeft gekoppeld: een verdere terugtrekking, een vrijlaten van Palestijnse gevangenen en een einde aan de liquidaties, plus een opheffen van het beleg rond Arafat. Anders kan Abbas het verder vergeten.
Voor Israël is het essentieel dat Hamas, de Djihad en de andere 'terreurorganisaties' de drie maanden bestand niet benutten om op krachten te komen en daarna de strijd voortzetten. Israël blijft dus hun ontmanteling eisen, conform de routekaart. Terwijl tegelijkertijd het beste waar Abbas op kan hopen is dat Hamas blijft 'meewerken'. Niets geen ontmanteling dus.
Voeg daar bij dat Israël de routekaart ziet als een manier om de Palestijnen hun intifada te laten beëindigen en Hamas op te rollen. Terwijl Hamas op haar beurt tegen de routekaart is en een vredesregeling met 'de zionistische vijand' uitsluit. Beide partijen hopen eigenlijk de ander de schuld te kunnen geven voor het verbreken van het bestand.