Marsipulami
10-07-03, 01:29
Guy Gilbert. Man van God, hoeder van de asfaltjeugd
Van onze redacteur
Dominique Minten
CHARISMATISCH is hij zeker, maar tot de charismatische beweging behoort hij niet. Integendeel, Guy Gilbert (68) staat met beide voeten in de rauwe werkelijkheid van de grootstad. ,,De straat is mijn kerk. Ik hou er passioneel veel van'', zegt hij. De Franse priester met de lange haren zal een opgemerkte figuur zijn op de twee huwelijksvieringen van prins Laurent en Claire Coombs. ,,Maar de echte sterren zijn Laurent, Claire en God.''
Een verlaten straat in Blida, Algerije, eind jaren zestig. De jonge priester Guy Gilbert doolt door de nacht en merkt Alain op. Hij ziet hoe het straatjochie moet eten uit een voederbak, nadat zijn ouders eerst de hond hebben gevoederd. Gilbert is geshockeerd. Hij ontfermt zich over de jongen. ,,Alain deed mij het licht zien: me ontfermen over verloren jongeren zou mijn roeping worden.''
De scène staat beschreven in een stripverhaal uit 1999 dat aan Guy Gilbert is gewijd. Dertig jaar later is Gilbert uitgegroeid tot een ,,bekende Fransman''. Een priester die zijn roeping trouw is gebleven.
Gilbert houdt hoofdkwartier in de rue Riquet in het Parijse 19de arrondissement, niet bepaald het meest prestigieuze stuk van de Franse hoofdstad. Tussen sociale woonblokken ligt het kantoortje van Gilbert waar hij al een half leven les loubards, de asfaltjongeren, opvangt.
,,Ik pik hen op tijdens mijn nachtelijke tochten door de achterbuurten en de banlieues van Parijs. Of ze komen hier gewoon aankloppen. Om de goede orde een beetje te bewaren, heb ik zelfs een medewerker voor de deur moeten zetten'', zegt hij.
Daarnaast krijgt hij elk jaar ruim vierhonderd aanvragen van jeugdrechters en sociale diensten om recidiverende jeugddelinquenten op te vangen in de Bergerie de Faucon, zijn Provençaalse hoeve in de vallei van de Verdon. Die bouwde hij midden de jaren zeventig uit een ruïne om tot een soort exotische boerderij met everzwijnen, lama's, struisvogels en honderd andere beesten die elk een naam hebben.
,,De dieren spelen een essentiële rol in de therapie die ik de jongeren opleg. Ik noem het zoötherapie.'' De essentie van Gilberts therapie bestaat erin dat de jongeren opnieuw liefde leren voelen. ,,De meeste van die straatjongeren hebben nooit liefde ontvangen van hun ouders en weten niet wat het betekent een medemens lief te hebben. In hun ogen lees je vaak enkel haat en agressie. Het zijn de enige gevoelens die ze hebben gekregen en aangeleerd. Maar opvallend, vaak kunnen ze wel nog liefdevol omgaan met dieren. Daarom moeten ze leren dat die gevoelens ook op mensen toegepast kunnen worden.''
Maar ze leren er ook discipline en hard werken. Wie over de schreef gaat, wordt onmiddellijk gestraft. Ze volgen lessen en de meeste halen er hun rijbewijs. Ze worden betaald en wie hard werkt, kan meer verdienen. Dat geld wordt opzijgezet voor een vakantie.
,,Van vierhonderd aanvragen kunnen slechts acht tot tien jongeren de therapie volgen, want het duurt lang voor je resultaten boekt.'' De meeste jongeren keren na een maanden therapie als ,,betere mensen'' terug, maar succesverhalen zijn het niet, geeft Gilbert toe.
,,Ik leef midden de mislukking. Vele jongeren hebben zo'n lange weg af te leggen, dat ze ook nadien niet volledig loskomen van de criminaliteit. Maar de meesten blijven me ook nadien opzoeken. Ik blijf hen trouw en zij blijven mij trouw. Dat kun je toch geen mislukking noemen.''
Zeven jaar geleden gaf de Stichting Prins Laurent Gilbert een award voor zijn werk. Het klikte tussen de twee. In de jaren nadien zakte Laurent geregeld af naar de Bergerie. ,,Laurent is een genereuze en directe gast. Hij heeft me zelfs een kameel beloofd ter vervanging van Tibhirine, de oude dromedaris die van ouderdom was gestorven.''
Gilbert werkt met een twintigtal medewerkers die hij zelf rekruteert. ,,Ik vraag geen diploma's, maar wel een engagement van twee jaar. In Faucon werken ze drie weken dag en nacht, daarna hebben ze een week rust. Om de ellende van zich af te zetten.''
Ook hijzelf moet geregeld de batterijen opladen. Met zijn drie honden trekt hij zich dan twee dagen terug in de bossen of in een klooster. ,,In absolute stilte kan ik bij God zijn. Ik put mijn kracht om door te gaan uit het evangelie. Maar met de jongeren praat ik nauwelijks over het evangelie. Ik verkondig het woord van Christus door erover te zwijgen.''
Toch staat Gilbert midden in de kerk. Hij heeft de uitdrukkelijke steun van de Franse bisschoppen. ,,Ik hou passioneel van mijn kerk'', schrijft hij in zijn boek La rue est mon Eglise. ,,Niet van de kerk van de zonde, maar van de kerk van de levende Christus.''
Gilbert heeft ondertussen al achttien boeken op zijn naam staan, goed voor twee miljoen verkochte exemplaren. Hij schrijft ook in de katholieke krant La Croix en heeft een wekelijkse rubriek op de katholieke radio Notre-Dame.
,,Schrijven is essentieel voor hem'', zegt zijn uitgever, Philippe Rey, in Le Monde. ,,Het is een middel om het geweld dat hij elke dag tegenkomt van zich af te zetten. Ik vind hem een schitterende gast. Een man van God.''
Ook zijn medewerkers, die zijn agenda beheren en meehelpen de 25.000 brieven te beantwoorden die hij jaarlijks ontvangt, zijn onder de indruk van zijn spiritualiteit. ,,Hij heeft een grote natuurlijke autoriteit en hij is in staat onze blik op de gebeurtenissen te spiritualiseren.''
Tijdens de officiële huwelijksviering blijft Gilbert op de achtergrond. ,,Ik zal alleen de ringen zegenen.'' Maar opvallen zal hij toch. Al was het maar door zijn lange, grijze haren en de grote ring die hij altijd draagt. ,,Gekregen van Alain, de jongen uit Blida.''
Geboren in 1935 in Rochefort-sur-Mer. Derde kind in een gezin van vijftien.
Doet zijn legerdienst in Algerije waar hij de vuile oorlog meemaakt.
1965: benoemd tot priester, werkt als onderpastoor in Blida (Algerije) waar hij Alain ontmoet en beslist om voor de straatkinderen te zorgen.
1970: vestigt zich in Parijs en ontfermt zicht over straatkinderen.
1974: begint met de bouw van La Bergerie de Faucon.
1977: opent La Bergerie. Enkele citaten uit zijn beschouwingen op zijn website:
,,Laurent is een scherpe ecologist die er mee voor zorgt dat zijn toekomstige kinderen over vijftig jaar niet met een gasmasker moeten leven.''
,,Ik geloof in Jacques Chirac als er eind dit jaar duizend doden minder op de weg vallen.''
Over Bush en de oorlog in Irak: ,,Ik herken me, als christen, in geen enkele president die zijn macht aanwendt om te doden en te veroveren in naam van de vrijheid.''
©Copyright De Standaard
Van onze redacteur
Dominique Minten
CHARISMATISCH is hij zeker, maar tot de charismatische beweging behoort hij niet. Integendeel, Guy Gilbert (68) staat met beide voeten in de rauwe werkelijkheid van de grootstad. ,,De straat is mijn kerk. Ik hou er passioneel veel van'', zegt hij. De Franse priester met de lange haren zal een opgemerkte figuur zijn op de twee huwelijksvieringen van prins Laurent en Claire Coombs. ,,Maar de echte sterren zijn Laurent, Claire en God.''
Een verlaten straat in Blida, Algerije, eind jaren zestig. De jonge priester Guy Gilbert doolt door de nacht en merkt Alain op. Hij ziet hoe het straatjochie moet eten uit een voederbak, nadat zijn ouders eerst de hond hebben gevoederd. Gilbert is geshockeerd. Hij ontfermt zich over de jongen. ,,Alain deed mij het licht zien: me ontfermen over verloren jongeren zou mijn roeping worden.''
De scène staat beschreven in een stripverhaal uit 1999 dat aan Guy Gilbert is gewijd. Dertig jaar later is Gilbert uitgegroeid tot een ,,bekende Fransman''. Een priester die zijn roeping trouw is gebleven.
Gilbert houdt hoofdkwartier in de rue Riquet in het Parijse 19de arrondissement, niet bepaald het meest prestigieuze stuk van de Franse hoofdstad. Tussen sociale woonblokken ligt het kantoortje van Gilbert waar hij al een half leven les loubards, de asfaltjongeren, opvangt.
,,Ik pik hen op tijdens mijn nachtelijke tochten door de achterbuurten en de banlieues van Parijs. Of ze komen hier gewoon aankloppen. Om de goede orde een beetje te bewaren, heb ik zelfs een medewerker voor de deur moeten zetten'', zegt hij.
Daarnaast krijgt hij elk jaar ruim vierhonderd aanvragen van jeugdrechters en sociale diensten om recidiverende jeugddelinquenten op te vangen in de Bergerie de Faucon, zijn Provençaalse hoeve in de vallei van de Verdon. Die bouwde hij midden de jaren zeventig uit een ruïne om tot een soort exotische boerderij met everzwijnen, lama's, struisvogels en honderd andere beesten die elk een naam hebben.
,,De dieren spelen een essentiële rol in de therapie die ik de jongeren opleg. Ik noem het zoötherapie.'' De essentie van Gilberts therapie bestaat erin dat de jongeren opnieuw liefde leren voelen. ,,De meeste van die straatjongeren hebben nooit liefde ontvangen van hun ouders en weten niet wat het betekent een medemens lief te hebben. In hun ogen lees je vaak enkel haat en agressie. Het zijn de enige gevoelens die ze hebben gekregen en aangeleerd. Maar opvallend, vaak kunnen ze wel nog liefdevol omgaan met dieren. Daarom moeten ze leren dat die gevoelens ook op mensen toegepast kunnen worden.''
Maar ze leren er ook discipline en hard werken. Wie over de schreef gaat, wordt onmiddellijk gestraft. Ze volgen lessen en de meeste halen er hun rijbewijs. Ze worden betaald en wie hard werkt, kan meer verdienen. Dat geld wordt opzijgezet voor een vakantie.
,,Van vierhonderd aanvragen kunnen slechts acht tot tien jongeren de therapie volgen, want het duurt lang voor je resultaten boekt.'' De meeste jongeren keren na een maanden therapie als ,,betere mensen'' terug, maar succesverhalen zijn het niet, geeft Gilbert toe.
,,Ik leef midden de mislukking. Vele jongeren hebben zo'n lange weg af te leggen, dat ze ook nadien niet volledig loskomen van de criminaliteit. Maar de meesten blijven me ook nadien opzoeken. Ik blijf hen trouw en zij blijven mij trouw. Dat kun je toch geen mislukking noemen.''
Zeven jaar geleden gaf de Stichting Prins Laurent Gilbert een award voor zijn werk. Het klikte tussen de twee. In de jaren nadien zakte Laurent geregeld af naar de Bergerie. ,,Laurent is een genereuze en directe gast. Hij heeft me zelfs een kameel beloofd ter vervanging van Tibhirine, de oude dromedaris die van ouderdom was gestorven.''
Gilbert werkt met een twintigtal medewerkers die hij zelf rekruteert. ,,Ik vraag geen diploma's, maar wel een engagement van twee jaar. In Faucon werken ze drie weken dag en nacht, daarna hebben ze een week rust. Om de ellende van zich af te zetten.''
Ook hijzelf moet geregeld de batterijen opladen. Met zijn drie honden trekt hij zich dan twee dagen terug in de bossen of in een klooster. ,,In absolute stilte kan ik bij God zijn. Ik put mijn kracht om door te gaan uit het evangelie. Maar met de jongeren praat ik nauwelijks over het evangelie. Ik verkondig het woord van Christus door erover te zwijgen.''
Toch staat Gilbert midden in de kerk. Hij heeft de uitdrukkelijke steun van de Franse bisschoppen. ,,Ik hou passioneel van mijn kerk'', schrijft hij in zijn boek La rue est mon Eglise. ,,Niet van de kerk van de zonde, maar van de kerk van de levende Christus.''
Gilbert heeft ondertussen al achttien boeken op zijn naam staan, goed voor twee miljoen verkochte exemplaren. Hij schrijft ook in de katholieke krant La Croix en heeft een wekelijkse rubriek op de katholieke radio Notre-Dame.
,,Schrijven is essentieel voor hem'', zegt zijn uitgever, Philippe Rey, in Le Monde. ,,Het is een middel om het geweld dat hij elke dag tegenkomt van zich af te zetten. Ik vind hem een schitterende gast. Een man van God.''
Ook zijn medewerkers, die zijn agenda beheren en meehelpen de 25.000 brieven te beantwoorden die hij jaarlijks ontvangt, zijn onder de indruk van zijn spiritualiteit. ,,Hij heeft een grote natuurlijke autoriteit en hij is in staat onze blik op de gebeurtenissen te spiritualiseren.''
Tijdens de officiële huwelijksviering blijft Gilbert op de achtergrond. ,,Ik zal alleen de ringen zegenen.'' Maar opvallen zal hij toch. Al was het maar door zijn lange, grijze haren en de grote ring die hij altijd draagt. ,,Gekregen van Alain, de jongen uit Blida.''
Geboren in 1935 in Rochefort-sur-Mer. Derde kind in een gezin van vijftien.
Doet zijn legerdienst in Algerije waar hij de vuile oorlog meemaakt.
1965: benoemd tot priester, werkt als onderpastoor in Blida (Algerije) waar hij Alain ontmoet en beslist om voor de straatkinderen te zorgen.
1970: vestigt zich in Parijs en ontfermt zicht over straatkinderen.
1974: begint met de bouw van La Bergerie de Faucon.
1977: opent La Bergerie. Enkele citaten uit zijn beschouwingen op zijn website:
,,Laurent is een scherpe ecologist die er mee voor zorgt dat zijn toekomstige kinderen over vijftig jaar niet met een gasmasker moeten leven.''
,,Ik geloof in Jacques Chirac als er eind dit jaar duizend doden minder op de weg vallen.''
Over Bush en de oorlog in Irak: ,,Ik herken me, als christen, in geen enkele president die zijn macht aanwendt om te doden en te veroveren in naam van de vrijheid.''
©Copyright De Standaard