Bief
29-07-03, 16:27
Trots op Nederland - in Marokko
In Marokko belijden 'Hollandse Marokkanen' op vakantie hun liefde voor Nederland. Met luide westerse popmuziek, dure Europese auto's en vlaggetjes van Feyenoord en Ajax. Velen hebben maanden bespaard op eten en kleding om hier de blits te kunnen maken.
Door onze redacteur Ahmet Olgun
MARTIL/TANGER, 28 JULI. Als de zilverkleurige Mercedes E220 Cabriolet van de Amsterdamse kapper Saïd langzaam rondrijdt in de straten van de Noord-Marokkaanse badplaats Martil, draaien alle hoofden zich om.
Saïd, die zich maar al te goed bewust is van de associatie van een duur ogende slee met rijkdom en ander geluk in Europa, schafte de negen jaar oude wagen zo'n vijf jaar geleden speciaal aan voor de vakanties in Marokko. Sindsdien zijn hij en zijn auto elke zomer te bewonderen in Noord-Marokko. ,,Mijn tweede huis'', zoals hij zijn geboortestreek noemt die hij op zijn tweede levensjaar verruilde voor Nederland. Eenmaal terug in Nederland, gaat de auto de garage in, wegens peperdure wegenbelasting en verzekering.
De eerste helft van zijn vier weken durende vakantie heeft Saïd gebruikt om zijn familie te bezoeken in Nador in de Rif. Als het verlangen naar bloedverwanten is gestild, zieke familieleden naar de dokter zijn gebracht of de bouw van de woning in de geboortestreek in gang is gezet, gaan gezinnen naar Rabat en Casablanca om kleine, in Nederland geboren kinderen in te wijden in 'hun' Marokko. Velen zonderen zich ook met hun gezin af in een vakantiehuisje in badplaatsen als Asilah of Saïdia.
Jonge mannen zoeken veelal het vertier in badplaatsen met een levendig nachtleven. Zoals Saïd doet in Martil.
Hoewel lang niet zo chic en levendig als Agadir in het zuiden, is Martil dé badplaats in Noord-Marokko waar veel eigentijdse Nederlandse Marokkanen hun vakantie doorbrengen. ,,Hier kom je ook veel vrienden en kennissen uit Nederland tegen. Leuk'', zegt Saïd. De meeste Marokkanen in Nederland komen uit Noord-Marokko.
Saïd is aan het begin van de middag te vinden op de brede boulevard van Martil. Net als veel andere jongeren toert hij langzaam rond in zijn slee. Met een beetje geluk wordt dan de 'date' voor de avond geregeld. Genoeg meiden die op zo'n auto afkomen. 's Middags koelt hij af in het water van de Middellandse Zee. Maar 's avonds, en daar draait een weekje Martil om, is het feesten geblazen in een van de vele discotheken en nachtclubs in het nabijgelegen Mrina Smir of Capo Negro. ,,De meiden zijn aardig, mooi, makkelijk in de omgang.'' Saïd lacht tevreden.
Vroeger, toen probeerden de Marokkaanse meisjes Europese Marokkanen te strikken. Om zo een enkeltje naar het 'rijke Europa' te bemachtigen. De tijden zijn veranderd, zegt Said. Tegenwoordig zijn er genoeg meiden die in zijn voor een beetje plezier zónder nadere verwachtingen. ,,Wel een beetje dankzij de auto'', verklaart hij zijn eigen successen op dat vlak. ,,Maar dat is toch prima.''
Als Nederlandse politici en journalisten Marokkaanse migranten in hun 'eigen' land eens zouden zien, zou de discussie over hun gebrekkige integratie in de Nederlandse samenleving waarschijnlijk snel verstommen: zoveel Marokkaanse jongens en mannen die massaal hun liefde voor Nederland, Ajax en Feyenoord tentoon spreiden op Marokkaanse straten en stranden, dát zie je niet op het Utrechtse Kanaleneiland, in Amsterdam-Oost of Rotterdam-Zuid.
Wordt in Nederland geklaagd dat Marokkaanse kinderen nauwelijks Nederlands spreken met hun ouders, hier op terrasjes pronken Marokkaanse ouders ermee - vaak gebrekkig - Nederlands met hun koters te spreken.
En hoor je in Nederland vooral Arabische muziek uit auto's van Marokkaanse jongeren, in Marokko blijken zelfs Marokkanen van middelbare leeftijd fervente liefhebbers van Europese en Amerikaanse pop, techno, house en hiphop.
,,Ze zijn Marokkanen in Nederland, en Nederlanders in eigen land'', zegt de Amsterdamse jongerenwerker Samir el Moussaoui (28). Hij zit met zijn 17-jarige vriendin in zijn rode Jeep hun gezamenlijke toekomst in Nederland te bespreken.
El Moussaoui kan wel lachen om de pogingen van Marokkanen om zich hier zo Nederlands mogelijk voor te doen. Het is ook wel een beetje spelletje, een show, zegt hij. Volgens hem draaien jongeren in Nederland niet alleen Marokkaanse muziek om hun Marokkaanse identiteit te benadrukken, maar ook uit heimwee. Eenmaal hier loeit uit de muziekinstallatie even hard westerse muziek, omdat ,,sommige van die gasten willen laten zien dat ze zich beter voelen dan Marokkanen hier omdat ze uit Europa komen'', zegt hij.
Ook in het 'eigen' Marokko lijken de Nederlandse Marokkanen te moeten opboksen tegen een stigma, dat echter met alle ijver in stand wordt gehouden door 'patserige' jonge Hoelandien, Hollanders zoals ze hier worden genoemd. Wordt overdreven lang en hard geclaxonneerd als het verkeer tot stilstand komt, voetgangers te traag oversteken, auto's plotseling invoegen of strakke meiden op het trottoir om een 'compliment' vragen, hoef je niet om te kijken om te zien dat het een Nederlandse auto is. Spuwt een auto loeiharde beats uit, dan betreft het wederom zeer waarschijnlijk een BMW, Mercedes, een verlaagde Golf GTI of een van pa geleende Duitse of Franse middenklasser met een Nederlands kenteken.
,,Ze denken dat ze heel wat zijn hier omdat ze uit Nederland komen'', zegt de Amsterdamse kapper Saïd, die zich 'doodergert' aan dit 'onbeschaafde' gedrag van zijn zijn 'mede-Hollanders'. Saïd vindt de inheemse Marokkanen vaak aardiger, rustiger, relaxter en beschaafder dan zijn Europese Marokkanen.
Europese Marokkanen praten luid en met hun handen, typeert Mohammed Bouakli. Hij baseert zijn oordeel op zijn jarenlange ervaring als gids in de toeristensector in Tanger. ,,Vooral Hollanders. Alsof ze de koning zelf zijn.''
Bouakli wil niet generaliseren, hij weet ook wel dat er Marokkanen zijn die het hebben gemaakt in Europa, zegt hij, maar deze patsers zijn wat hem betreft veelal arme sloebers. ,,Ze denken dat we niet weten hoe ze leven in Europa.''
Volgens de gids wonen de Marokkanen in de Europese steden in slechte huizen en hebben ze nauwelijks goed werk, áls ze al werken. Het hele jaar besparen ze op eten en kleding, zodat ze kort voor de vakantie een paar nieuwe kleren en een oude maar duur ogende auto kunnen kopen om hier indruk te maken, denkt Bouakli. ,,Ze zijn te rijk voor de armen en te arm voor de rijken hier.''
Het is geen afgunst, beweert hij. Maar toch: hij blijft maar informeren naar de salarissen in Nederland.
Minder aanwezig in het straatbeeld zijn vakantievierende Marokkaanse tieners en meisjes uit Nederland en andere Europese landen. Die zitten vooral in en rondom de restaurants van McDonald's in grotere steden. Meisjes brengen de vakanties veelal thuis door met hun moeders en lokale familieleden. Veel meisjes, zeggen enkelen van hen op een terras in Tanger, genieten hier juist meer vrijheden dan in Nederland, omdat hun vaders Marokko veiliger voor ze achten. Als de meisjes uit Nederland optrekken met hun nichten hier, betekent het voor hen vaak automatisch meer bewegingsruimte dan ze in Nederland zijn gewend.
Toch kan de vakantie in Marokko ook een totaal tegenovergestelde reactie veroorzaken bij sommige vaders. Zoals die van Fatima, een 22-jarige bijna afgestudeerde studente sociaal-juridische hulpverlening. Mag ze in Nederland solo gaan winkelen en met vriendinnen afspreken, hier mag ze van haar vader alleen naar buiten in gezelschap van familieleden, van wie tenminste één mannelijk moet zijn. Die moeten Fatima beschermen tegen grijpgrage lokale jongemannen.
Ook al kan ze daarom nooit afspreken met Amsterdamse vriendinnen die de zomer ook hier doorbrengen, Fatima heeft begrip voor de preventieve maatregelen van haar vader. ,,Jongens hier knijpen in je kont.''
NRC 29-7-2003
In Marokko belijden 'Hollandse Marokkanen' op vakantie hun liefde voor Nederland. Met luide westerse popmuziek, dure Europese auto's en vlaggetjes van Feyenoord en Ajax. Velen hebben maanden bespaard op eten en kleding om hier de blits te kunnen maken.
Door onze redacteur Ahmet Olgun
MARTIL/TANGER, 28 JULI. Als de zilverkleurige Mercedes E220 Cabriolet van de Amsterdamse kapper Saïd langzaam rondrijdt in de straten van de Noord-Marokkaanse badplaats Martil, draaien alle hoofden zich om.
Saïd, die zich maar al te goed bewust is van de associatie van een duur ogende slee met rijkdom en ander geluk in Europa, schafte de negen jaar oude wagen zo'n vijf jaar geleden speciaal aan voor de vakanties in Marokko. Sindsdien zijn hij en zijn auto elke zomer te bewonderen in Noord-Marokko. ,,Mijn tweede huis'', zoals hij zijn geboortestreek noemt die hij op zijn tweede levensjaar verruilde voor Nederland. Eenmaal terug in Nederland, gaat de auto de garage in, wegens peperdure wegenbelasting en verzekering.
De eerste helft van zijn vier weken durende vakantie heeft Saïd gebruikt om zijn familie te bezoeken in Nador in de Rif. Als het verlangen naar bloedverwanten is gestild, zieke familieleden naar de dokter zijn gebracht of de bouw van de woning in de geboortestreek in gang is gezet, gaan gezinnen naar Rabat en Casablanca om kleine, in Nederland geboren kinderen in te wijden in 'hun' Marokko. Velen zonderen zich ook met hun gezin af in een vakantiehuisje in badplaatsen als Asilah of Saïdia.
Jonge mannen zoeken veelal het vertier in badplaatsen met een levendig nachtleven. Zoals Saïd doet in Martil.
Hoewel lang niet zo chic en levendig als Agadir in het zuiden, is Martil dé badplaats in Noord-Marokko waar veel eigentijdse Nederlandse Marokkanen hun vakantie doorbrengen. ,,Hier kom je ook veel vrienden en kennissen uit Nederland tegen. Leuk'', zegt Saïd. De meeste Marokkanen in Nederland komen uit Noord-Marokko.
Saïd is aan het begin van de middag te vinden op de brede boulevard van Martil. Net als veel andere jongeren toert hij langzaam rond in zijn slee. Met een beetje geluk wordt dan de 'date' voor de avond geregeld. Genoeg meiden die op zo'n auto afkomen. 's Middags koelt hij af in het water van de Middellandse Zee. Maar 's avonds, en daar draait een weekje Martil om, is het feesten geblazen in een van de vele discotheken en nachtclubs in het nabijgelegen Mrina Smir of Capo Negro. ,,De meiden zijn aardig, mooi, makkelijk in de omgang.'' Saïd lacht tevreden.
Vroeger, toen probeerden de Marokkaanse meisjes Europese Marokkanen te strikken. Om zo een enkeltje naar het 'rijke Europa' te bemachtigen. De tijden zijn veranderd, zegt Said. Tegenwoordig zijn er genoeg meiden die in zijn voor een beetje plezier zónder nadere verwachtingen. ,,Wel een beetje dankzij de auto'', verklaart hij zijn eigen successen op dat vlak. ,,Maar dat is toch prima.''
Als Nederlandse politici en journalisten Marokkaanse migranten in hun 'eigen' land eens zouden zien, zou de discussie over hun gebrekkige integratie in de Nederlandse samenleving waarschijnlijk snel verstommen: zoveel Marokkaanse jongens en mannen die massaal hun liefde voor Nederland, Ajax en Feyenoord tentoon spreiden op Marokkaanse straten en stranden, dát zie je niet op het Utrechtse Kanaleneiland, in Amsterdam-Oost of Rotterdam-Zuid.
Wordt in Nederland geklaagd dat Marokkaanse kinderen nauwelijks Nederlands spreken met hun ouders, hier op terrasjes pronken Marokkaanse ouders ermee - vaak gebrekkig - Nederlands met hun koters te spreken.
En hoor je in Nederland vooral Arabische muziek uit auto's van Marokkaanse jongeren, in Marokko blijken zelfs Marokkanen van middelbare leeftijd fervente liefhebbers van Europese en Amerikaanse pop, techno, house en hiphop.
,,Ze zijn Marokkanen in Nederland, en Nederlanders in eigen land'', zegt de Amsterdamse jongerenwerker Samir el Moussaoui (28). Hij zit met zijn 17-jarige vriendin in zijn rode Jeep hun gezamenlijke toekomst in Nederland te bespreken.
El Moussaoui kan wel lachen om de pogingen van Marokkanen om zich hier zo Nederlands mogelijk voor te doen. Het is ook wel een beetje spelletje, een show, zegt hij. Volgens hem draaien jongeren in Nederland niet alleen Marokkaanse muziek om hun Marokkaanse identiteit te benadrukken, maar ook uit heimwee. Eenmaal hier loeit uit de muziekinstallatie even hard westerse muziek, omdat ,,sommige van die gasten willen laten zien dat ze zich beter voelen dan Marokkanen hier omdat ze uit Europa komen'', zegt hij.
Ook in het 'eigen' Marokko lijken de Nederlandse Marokkanen te moeten opboksen tegen een stigma, dat echter met alle ijver in stand wordt gehouden door 'patserige' jonge Hoelandien, Hollanders zoals ze hier worden genoemd. Wordt overdreven lang en hard geclaxonneerd als het verkeer tot stilstand komt, voetgangers te traag oversteken, auto's plotseling invoegen of strakke meiden op het trottoir om een 'compliment' vragen, hoef je niet om te kijken om te zien dat het een Nederlandse auto is. Spuwt een auto loeiharde beats uit, dan betreft het wederom zeer waarschijnlijk een BMW, Mercedes, een verlaagde Golf GTI of een van pa geleende Duitse of Franse middenklasser met een Nederlands kenteken.
,,Ze denken dat ze heel wat zijn hier omdat ze uit Nederland komen'', zegt de Amsterdamse kapper Saïd, die zich 'doodergert' aan dit 'onbeschaafde' gedrag van zijn zijn 'mede-Hollanders'. Saïd vindt de inheemse Marokkanen vaak aardiger, rustiger, relaxter en beschaafder dan zijn Europese Marokkanen.
Europese Marokkanen praten luid en met hun handen, typeert Mohammed Bouakli. Hij baseert zijn oordeel op zijn jarenlange ervaring als gids in de toeristensector in Tanger. ,,Vooral Hollanders. Alsof ze de koning zelf zijn.''
Bouakli wil niet generaliseren, hij weet ook wel dat er Marokkanen zijn die het hebben gemaakt in Europa, zegt hij, maar deze patsers zijn wat hem betreft veelal arme sloebers. ,,Ze denken dat we niet weten hoe ze leven in Europa.''
Volgens de gids wonen de Marokkanen in de Europese steden in slechte huizen en hebben ze nauwelijks goed werk, áls ze al werken. Het hele jaar besparen ze op eten en kleding, zodat ze kort voor de vakantie een paar nieuwe kleren en een oude maar duur ogende auto kunnen kopen om hier indruk te maken, denkt Bouakli. ,,Ze zijn te rijk voor de armen en te arm voor de rijken hier.''
Het is geen afgunst, beweert hij. Maar toch: hij blijft maar informeren naar de salarissen in Nederland.
Minder aanwezig in het straatbeeld zijn vakantievierende Marokkaanse tieners en meisjes uit Nederland en andere Europese landen. Die zitten vooral in en rondom de restaurants van McDonald's in grotere steden. Meisjes brengen de vakanties veelal thuis door met hun moeders en lokale familieleden. Veel meisjes, zeggen enkelen van hen op een terras in Tanger, genieten hier juist meer vrijheden dan in Nederland, omdat hun vaders Marokko veiliger voor ze achten. Als de meisjes uit Nederland optrekken met hun nichten hier, betekent het voor hen vaak automatisch meer bewegingsruimte dan ze in Nederland zijn gewend.
Toch kan de vakantie in Marokko ook een totaal tegenovergestelde reactie veroorzaken bij sommige vaders. Zoals die van Fatima, een 22-jarige bijna afgestudeerde studente sociaal-juridische hulpverlening. Mag ze in Nederland solo gaan winkelen en met vriendinnen afspreken, hier mag ze van haar vader alleen naar buiten in gezelschap van familieleden, van wie tenminste één mannelijk moet zijn. Die moeten Fatima beschermen tegen grijpgrage lokale jongemannen.
Ook al kan ze daarom nooit afspreken met Amsterdamse vriendinnen die de zomer ook hier doorbrengen, Fatima heeft begrip voor de preventieve maatregelen van haar vader. ,,Jongens hier knijpen in je kont.''
NRC 29-7-2003