Zwarte Schaap
09-08-03, 12:52
http://www.nrc.nl/images/welkom.jpg
Na veertien maanden zonder proces te hebben vastgezeten komt de Palestijn Husam Nassredim thuis. Foto AP
Palestijnen zien Israëlische vrijlating gevangenen niet als gebaar van goede wil
'Beledigend, pijnlijk, vernederend'
Deze week liet Israël enkele honderden Palestijnen vrij als een gebaar van goede wil in het kader van het vredesproces. De Palestijnen in Ramallah geven een andere uitleg.
Door Wilfried Bossier
RAMALLAH, 8 AUG. ,,Beledigend.'' De Palestijnse ambtenaar in Ramallah, die liever niet met zijn naam in de krant wil, heeft er geen ander woord voor. Deze week liet Israël 334 Palestijnen vrij. Het was bedoeld als een vertrouwenwekkende maatregel in het vredesproces. Maar er zijn maar weinig Palestijnen die het ook zo zien.
Fundamentalische organisaties als Hamas en de islamitische Jihad bestempelden de vrijlating als een succes, het resultaat van hun gewapende strijd en hun gezamenlijke besluit tot een staakt-het-vuren. Maar de gewone Palestijnen zijn niet blij met het gebaar van Israël. Het waren de Israëlische autoriteiten die de criteria voor vrijlating formuleerden en die bepaalden wie werd vrijgelaten.
,,Wij hebben het over de nationale bevrijding'', zegt de ambtenaar. ,,Het gaat om eisen omtrent het lot van politieke gevangenen, massale schending van mensenrechten, collectieve bestraffing en bloedige repressie. Maar de regering-Sharon is kennelijk alleen bereid ons misdadigers uit te leveren. Wat is hiervan de bedoeling?''
Ook Riyad en Fadi, studenten aan de Bir Zeit universiteit, hebben geen goed woord over voor de Israëlische maatregel: ,,Nog geen vierhonderd. Maar er zitten zeker zesduizend Palestijnen gevangen'', zegt Riyad. ,,De meesten hadden nog maar een paar dagen te gaan, na maanden van gevangenschap. Ze laten een paar honderd gevangenen vrij, maar terwijl ze over die vrijlating debatteren gaan ze over tot nieuwe arrestaties. Het is allemaal een spel, net als het tijdelijke staakt-het-vuren.''
,,Ze willen ons een rad voor de ogen draaien'', vindt Fadi. ,,Het is bedrog, alleen bedoeld om de aandacht van de wereld af te leiden van ons probleem, van de bezetting en de dagelijkse onderdrukking van de Palestijnen. En de Amerikanen werken daaraan mee.''
Voor Israël deed de vrijlating, in de ogen van veel Palestijnen, precies wat de bedoeling was. Het leverde de felbegeerde televisiebeelden op van emotionele taferelen bij Israëlische controleposten, waar Palestijnse families de gevangenen stonden op te wachten, die gretig door tv-journaals op de hele wereld worden getoond.
,,Het is te veel doorgestoken kaart'', zegt Hakam Jadallah. Hij is 28, gehuwd, zonder kinderen. ,,Ook tijdens de eerste intifadah arresteerden de Israëliërs massaal jongeren om ze een paar weken later met veel publiciteit weer vrij te laten. Ook deze vrijlating is propaganda, meer niet. Zij controleren media en beschikken over een sterke PR-machine.''
Voor veel Palestijnen riepen de beelden slechts pijnlijke herinneringen op. Ze weten wat het is om familieleden te hebben die gevangenzitten - vaak zonder aanklacht. En hoe het is om maanden of soms ook jaren te leven in de onzekerheid over wanneer iemand wordt vrijgelaten. Uit een recent onderzoek blijkt dat bijna alle Palestijnen - dus niet alleen de fundamentalisten of militante extremisten - sinds de bezetting van de Westelijke Jordaanoever in 1967 te maken hebben gehad met gevangen familieleden.
De zogeheten administratieve detentie van jonge Palestijnen sinds het begin van de tweede intifadah in 2000 is voor velen een van de meest voelbare elementen van de bezetting. Juist daarom lag de vrijlating van gevangenen zo gevoelig en daarom ook eist het Palestijnse gezag de vrijlating van alle meer dan zesduizend gevangenen als een werkelijk vertrouwenwekkende maatregel. Voor de Palestijnse premier Mahmoud Abbas was het Israëlische 'gebaar' dan ook juist een aanleiding om een geplande ontmoeting met de Israëlische premier Ariel Sharon af te zeggen.
Voor Palestijnen in Ramallah toont de Israëlische selectie van de vrijgelaten gevangenen overduidelijk dat er de komende tijd van een algemene amnestie geen sprake zal zijn. Zo werd Israëls 'vertrouwenwekkende maatregel' het zoveelste bewijs dat Sharon niet bereid is echte concessies en betekent het eerder een ondermijning van het toch al karige geloof in het vredesproces.
,,Wij kunnen Israël militair niet aan, en dus moet de bevrijding met onderhandelingen worden bereikt. Maar de huidige onderhandelingen deugen niet. De wereld doet nog steeds alsof hier twee legers tegenover elkaar staan. Maar zij hebben tanks en F16-vliegtuigen waarmee ze ons land bezetten. En als wij ons dan verdedigen met wat wij maar kunnen vinden, zijn wij de terroristen.''
De avond valt op de Westelijke Jordaanoever. Tot vlak bij het centrum van Ramallah rijden Israëlische patrouillevoertuigen. Bij de grote controlepost van Kalandiya op de weg naar Jeruzalem staan zoals gewoonlijk ellenlange file van wachtende auto's en voetgangers. De Israëlische soldaten sturen mannen en vrouwen zonder pasjes onverbiddelijk terug. Er wordt wel gesproken over een mogelijke terugtrekking van de troepen uit Ramallah. Maar wederzijds vertrouwen valt hier nog niet te bespeuren.
,,Ik leef al drie jaar lang opgesloten in Ramallah'', zegt student Fadi. ,,Vredesgesprekken of niet, die controleposten zullen niet verdwijnen. In tegendeel. Ik wil zelf niet proberen erdoorheen te komen. Ik wil niet door hen vernederd worden.''
Bron: Nrc Handelsblad 08/08/03
Na veertien maanden zonder proces te hebben vastgezeten komt de Palestijn Husam Nassredim thuis. Foto AP
Palestijnen zien Israëlische vrijlating gevangenen niet als gebaar van goede wil
'Beledigend, pijnlijk, vernederend'
Deze week liet Israël enkele honderden Palestijnen vrij als een gebaar van goede wil in het kader van het vredesproces. De Palestijnen in Ramallah geven een andere uitleg.
Door Wilfried Bossier
RAMALLAH, 8 AUG. ,,Beledigend.'' De Palestijnse ambtenaar in Ramallah, die liever niet met zijn naam in de krant wil, heeft er geen ander woord voor. Deze week liet Israël 334 Palestijnen vrij. Het was bedoeld als een vertrouwenwekkende maatregel in het vredesproces. Maar er zijn maar weinig Palestijnen die het ook zo zien.
Fundamentalische organisaties als Hamas en de islamitische Jihad bestempelden de vrijlating als een succes, het resultaat van hun gewapende strijd en hun gezamenlijke besluit tot een staakt-het-vuren. Maar de gewone Palestijnen zijn niet blij met het gebaar van Israël. Het waren de Israëlische autoriteiten die de criteria voor vrijlating formuleerden en die bepaalden wie werd vrijgelaten.
,,Wij hebben het over de nationale bevrijding'', zegt de ambtenaar. ,,Het gaat om eisen omtrent het lot van politieke gevangenen, massale schending van mensenrechten, collectieve bestraffing en bloedige repressie. Maar de regering-Sharon is kennelijk alleen bereid ons misdadigers uit te leveren. Wat is hiervan de bedoeling?''
Ook Riyad en Fadi, studenten aan de Bir Zeit universiteit, hebben geen goed woord over voor de Israëlische maatregel: ,,Nog geen vierhonderd. Maar er zitten zeker zesduizend Palestijnen gevangen'', zegt Riyad. ,,De meesten hadden nog maar een paar dagen te gaan, na maanden van gevangenschap. Ze laten een paar honderd gevangenen vrij, maar terwijl ze over die vrijlating debatteren gaan ze over tot nieuwe arrestaties. Het is allemaal een spel, net als het tijdelijke staakt-het-vuren.''
,,Ze willen ons een rad voor de ogen draaien'', vindt Fadi. ,,Het is bedrog, alleen bedoeld om de aandacht van de wereld af te leiden van ons probleem, van de bezetting en de dagelijkse onderdrukking van de Palestijnen. En de Amerikanen werken daaraan mee.''
Voor Israël deed de vrijlating, in de ogen van veel Palestijnen, precies wat de bedoeling was. Het leverde de felbegeerde televisiebeelden op van emotionele taferelen bij Israëlische controleposten, waar Palestijnse families de gevangenen stonden op te wachten, die gretig door tv-journaals op de hele wereld worden getoond.
,,Het is te veel doorgestoken kaart'', zegt Hakam Jadallah. Hij is 28, gehuwd, zonder kinderen. ,,Ook tijdens de eerste intifadah arresteerden de Israëliërs massaal jongeren om ze een paar weken later met veel publiciteit weer vrij te laten. Ook deze vrijlating is propaganda, meer niet. Zij controleren media en beschikken over een sterke PR-machine.''
Voor veel Palestijnen riepen de beelden slechts pijnlijke herinneringen op. Ze weten wat het is om familieleden te hebben die gevangenzitten - vaak zonder aanklacht. En hoe het is om maanden of soms ook jaren te leven in de onzekerheid over wanneer iemand wordt vrijgelaten. Uit een recent onderzoek blijkt dat bijna alle Palestijnen - dus niet alleen de fundamentalisten of militante extremisten - sinds de bezetting van de Westelijke Jordaanoever in 1967 te maken hebben gehad met gevangen familieleden.
De zogeheten administratieve detentie van jonge Palestijnen sinds het begin van de tweede intifadah in 2000 is voor velen een van de meest voelbare elementen van de bezetting. Juist daarom lag de vrijlating van gevangenen zo gevoelig en daarom ook eist het Palestijnse gezag de vrijlating van alle meer dan zesduizend gevangenen als een werkelijk vertrouwenwekkende maatregel. Voor de Palestijnse premier Mahmoud Abbas was het Israëlische 'gebaar' dan ook juist een aanleiding om een geplande ontmoeting met de Israëlische premier Ariel Sharon af te zeggen.
Voor Palestijnen in Ramallah toont de Israëlische selectie van de vrijgelaten gevangenen overduidelijk dat er de komende tijd van een algemene amnestie geen sprake zal zijn. Zo werd Israëls 'vertrouwenwekkende maatregel' het zoveelste bewijs dat Sharon niet bereid is echte concessies en betekent het eerder een ondermijning van het toch al karige geloof in het vredesproces.
,,Wij kunnen Israël militair niet aan, en dus moet de bevrijding met onderhandelingen worden bereikt. Maar de huidige onderhandelingen deugen niet. De wereld doet nog steeds alsof hier twee legers tegenover elkaar staan. Maar zij hebben tanks en F16-vliegtuigen waarmee ze ons land bezetten. En als wij ons dan verdedigen met wat wij maar kunnen vinden, zijn wij de terroristen.''
De avond valt op de Westelijke Jordaanoever. Tot vlak bij het centrum van Ramallah rijden Israëlische patrouillevoertuigen. Bij de grote controlepost van Kalandiya op de weg naar Jeruzalem staan zoals gewoonlijk ellenlange file van wachtende auto's en voetgangers. De Israëlische soldaten sturen mannen en vrouwen zonder pasjes onverbiddelijk terug. Er wordt wel gesproken over een mogelijke terugtrekking van de troepen uit Ramallah. Maar wederzijds vertrouwen valt hier nog niet te bespeuren.
,,Ik leef al drie jaar lang opgesloten in Ramallah'', zegt student Fadi. ,,Vredesgesprekken of niet, die controleposten zullen niet verdwijnen. In tegendeel. Ik wil zelf niet proberen erdoorheen te komen. Ik wil niet door hen vernederd worden.''
Bron: Nrc Handelsblad 08/08/03