Orakel
10-08-03, 23:15
Bush: Wat nu?
door Wils Rebergen
2003-08-09
De Amerikaanse operatie in Irak loopt niet zoals het moet. Hetzelfde geldt voor Afghanistan. Beide wespennesten kosten de regering in Washington heel wat hoofdbrekens. En dat terwijl het rommelt binnen de regering en er verkiezingen op komst zijn. En president Bush weet dat een mislukking van zijn strijd tegen de militante islam hem zijn tweede termijn in het Witte Huis kan kosten.
De Amerikanen stuiten in Irak op moeilijkheden waar zij niet op hadden gerekend. Ze worden geconfronteerd met een heuse guerrilla en het lukt niet een bestuur van de grond te krijgen dat in het land orde op zaken kan stellen. Door dit verzet is militaire capaciteit overgeheveld vanuit Afghanistan, met als gevolg dat Taliban- en Al Kaida-elementen daar weer de ruimte krijgen. Daarmee komen de vervolgoperaties in zowel Irak als Afghanistan in de knel, na de succesvolle invasies in beide landen. En dat kan grote gevolgen hebben voor de positie van president Bush en zijn wereldwijde strijd tegen de militante islam.
Situatie Afghanistan.
Mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch klagen steen en been over de toestand in Afghanistan. Van verbetering van de levensomstandigheden laat staan democratisering, komt niets terecht. Krijgsheren trekken er nog steeds aan de touwtjes, geld dat het land bereikt, vloeit voornamelijk in hun zakken.
In Washington zal niemand er wakker van hebben gelegen. Ondanks alle mooie beloften was de pacificatie van Afghanistan nooit de intentie van de VS, is de analyse van de onafhankelijke denktank Stratfor. De Amerikanen begrepen vanaf dag 1 dat het beslechten van de interne Afghaanse conflicten hun belangen zou overstijgen, en dat zij er mogelijk zelfs de middelen niet voor zouden hebben.
Doel was de Taliban, de machthebbers destijds, te verdrijven om Al-Kaida haar operatiebasis te ontnemen, en tegelijk deze terreurorganisatie zo in het nauw te brengen dat zij geen bedreiging meer kan vormen voor de VS. Dit lijkt gelukt door Kaboel en de belangrijkste strategische plekken in te nemen, en daar veilige bases te creëren vanwaaruit jacht gemaakt kon worden op terroristen en hun beschermheren.
De keerzijde van die strategie was dat Talibanstrijders en Al-Kaida-elementen vanuit hun schuilplekken guerrilla-acties konden ontplooien. Maar dat hadden de Amerikanen ingecalculeerd: zij rekenden er op dat hun tegenstanders een directe confrontatie uit de weg zouden gaan -omdat ze die zouden verliezen- en zouden onderduiken om een langdurige guerrilla te beginnen. Dit is voor het Amerikaanse leger beheersbaar. Het blijft bij speldeprikken: Taliban-aanslagen waar vooral hulpverleners het slachtoffer van zijn. Maar een escalatie ligt op de loer. Dat heeft alles te maken met de gebeurtenissen in Irak, zo'n 3000 kilometer naar het westen, na de val van Saddam Hoessein.
Situatie Irak
Pacificatie van Irak was geen doel van de VS, ondanks alle hoogdravende taal. Het ging erom het regime van Saddam Hoessein uit te schakelen, als potentiële steun van Al-Kaida. En vanuit een veroverd Irak was het mogelijk buurlanden -Syrië, Saoedi-Arabië en Iran- onder druk te zetten om zich vooral niet in te laten met de terreurbeweging. En daarnaast konden de Amerikanen zo wat ruimte scheppen voor een poging Israël en de Palestijnen wat nader tot elkaar te brengen, en Iran te dwingen af te zien van een nucleair wapenprogramma.
De meeste doelen zijn bereikt. Saddam is weg; Damascus, Riaad en Teheran zijn de wacht aangezegd; er ligt een routekaart voor vrede in het Midden-Oosten en Iran praat over inspecties door het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA).
Maar de Amerikanen hebben zich in een aantal zaken vergalloppeerd. En wel dusdanig dat de alles overkoepelende onderneming waarin de VS zijn verwikkeld, de wereldwijde oorlog tegen de militante islam, zou kunnen mislukken. De operatie in Irak is slechts een onderdeel van die grotere strijd, maar wel een essentieel element.
De Amerikaanse misrekeningen
Washington was dan weliswaar niet van plan Irak te paciferen, maar had wel verwacht dat de bevolking, eenmaal verlost van Saddam, zelf naar stabiliteit zou zoeken. In plaats daarvan worden de VS geconfronteerd met gewapend verzet, een guerrilla, gaf lokaal opperbevelhebber John Abizaid vorige maand toe.
Wie sturing geeft aan dat verzet, weet niemand. De Amerikanen lijken er inmiddels van overtuigd dat Saddam, met restanten van zijn Baath-regime, het niet is. Mocht de voormalige Iraakse president voor dezelfde tactiek gekozen hebben als de Taliban in Afghanistan -geen directe confrontatie, maar guerrilla- dan is ook dat een misrekening van de Amerikanen.
Het Iraakse verzet lijkt wat complexer in elkaar te steken. Er zijn aanwijzingen dat ook soennitische groepen meedoen aan de gewapende strijd, leden van de Iraakse minderheid waar ook Saddam uit voortkomt. En buitenlandse strijders, ooit ingehuurd door Saddam, vechten er een eigen djihad uit met hun aartsvijand, de VS.
In plaats van centraal geleid, door Saddam en de zijnen, heeft het verzet wellicht een celachtige structuur, zoals bij Al-Kaida. Dat maakt het bijzonder lastig die te bestrijden. Een kleine groep strijders die een groot gebied kan bestrijken en ruim over wapens en geld beschikt -en dat lijkt het geval- kan zo een legermacht van Amerikaans formaat het hoofd bieden.
Een andere inschattingsfout is de gedachte dat de sjiieten, de grootste etnische groep in Irak, zich coöperatief zouden opstellen. Hun leiders vragen echter een hoge prijs voor medewerking: een door hen gedomineerd bewind in post-Saddam Irak. Nu nog organiseren zij slechts betogingen tegen de 'Amerikaanse bezetting', maar dat zou kunnen omslaan in een intifada of zelfs gewapend verzet.
Beslissend moment.
Zo'n combinatie van guerrilla en een intifada of zelfs opstand van de sjiieten is volgens Stratfor-analisten het slechtst denkbare scenario. Het moment is daarom aangebroken voor beslissende stappen. Wat dreigt is dat de successen in Irak en Afghanistan worden ingehaald door de nieuwe problemen.
Zo'n nederlaag zou een geweldige psychologische dreun zijn voor de Amerikanen. Ze zijn juist naar het Midden-Oosten gekomen om te tonen dat de VS misschien geen verandering kunnen brengen in het anti-Amerikanisme in de islamitische wereld, maar dat superpower Amerika almachtig is en waar dan ook orde op zaken kan stellen. Moeten de Amerikanen het hoofd buigen dan zou dat immense geopolitieke repercussies hebben. Een smadelijke aftocht zou bovendien een voedingsbodem zijn voor de militante islam waar mensen als Osama bin Laden, zo hij nog leeft, van dromen.
Wat moeten de Amerikanen doen?
In ieder geval moeten de Amerikanen het verzet indammen, en zo mogelijk uitschakelen. Eenvoudig is dat niet. De klassieke tegenzet is lokale troepen uitrusten en inzetten. Maar dat lukt niet in Irak, net zo min als in Afghanistan. De VS hebben een groot deel van hun speciale eenheden -commando's en CIA-agenten- zelfs uit Afghanistan moeten halen om het verzet aan te pakken, met name om te proberen Saddam definitief uit te schakelen. Dat biedt Talibanstrijders in Afghanistan de gelegenheid verloren terrein terug te winnen en geeft Al-Kaida-elementen rust.
Volgens de analisten is het tijd voor een drastischer aanpak. Die moet gericht zijn op de Iraakse sjiieten, daar ligt de sleutel. De VS kunnen voor het Afghanistan-model kiezen: het leger terugtrekken op veilige bases, en het conflict laten uitwoeden. Speel sjiieten en soennieten tegen elkaar uit, en neem een burgeroorlog op de koop toe. Met als mogelijk gevolg dat het land wordt ondergedompeld in jaren van chaos waaruit de Amerikanen zich niet kunnen losmaken.
Een andere mogelijkheid is Iran inschakelen. Dat land heeft invloed op de Iraakse sjiieten, en de leiders in Teheran zijn verrukt van het idee van een regime van gelijkgestemden aan de westelijke grens. Obstakels zijn Irans aanpak van Al-Kaida en het Iraanse kernwapenproject. Maar daar valt over te praten. En het Iraanse leiderschap is in voor een gesprek, omdat het als de dood is ten val te worden gebracht, hetzij door rechtstreekse militaire interventie van de VS, hetzij door elementen die door de Amerikanen zijn opgestookt.
Zaken doen hoeft ook niet in het openbaar, samenwerken kan zonder dat iemand dat hoeft te weten. De kans bestaat evenwel dat Iran de gelegenheid aangrijpt zichzelf tot regionale macht te verheffen. En dat de hele Irak-operatie daarin resulteert, is wel het laatste wat de VS willen.
Kan Bush de situatie aan?
Washington lijkt van alles wat te doen. Zo wordt er gesproken over aankloppen in Teheran. Mogelijk is dat zelfs al gebeurd, deze week sprak een Iraanse delegatie voor het eerst in Bagdad met de door Iraakse sjiieten gedomineerde interim-regeringsraad. Formeel ontkennen de Iraniërs evenwel dat er contacten zijn met de Amerikanen.
Tegelijk is er aandacht voor Afghanistan. Kennelijk wordt ingezien dat de vruchten van de campagne daar verloren dreigen te gaan, en dat het noodzakelijk is de strategie voor Irak en Afghanistan op elkaar af te stemmen. Met betrekking tot Afghanistan wordt in Navo-verband onderhandeld over een steviger militair optreden als de Atlantische verdragsorganisatie het stokje overneemt van de Isaf-vredesmacht, waar Duitsland en Nederland deel van uitmaken. Het idee is de provincies buiten Kaboel te laten pacificeren door niet-Amerikaanse troepen. De VS kunnen zich dan nog meer richten op het bestrijden van Taliban- en Al-Kaida-elementen in Afghanistan en op volle sterkte aanwezig blijven in Irak.
Dezelfde gedachte steekt achter de optie toch een VN-mandaat te vragen voor de operatie in Irak. Dat zou een aantal landen over de streep halen troepen te sturen: Frankrijk, Rusland, Duitsland en India. De Britten maken zich nu weer sterk voor een gang naar de VN-Veiligheidsraad, gegeven de problemen waar premier Tony Blair mee zit. Maar ook president Bush houdt de VN-optie duidelijk open.
Er zijn daarbij evenwel minstens twee obstakels. Een aantal Amerikaanse neo-conservatieven blijft de VN eerder als een probleem zien dan als een oplossing. Niet voor niets is eerder dit jaar gekozen voor een Amerikaans-Britse coalitie. En: welke prijs vragen met name Frankrijk en Rusland? Ongetwijfeld zullen beide landen een belangrijke stem eisen in de toekomst van Irak. Daar zit in Washington niemand op te wachten.
De kritiek van analisten is dat het de regering-Bush ontbreekt aan een coherente strategie. Teveel tijd is verdaan met 'triviale zaken', zoals de discussie over Saddams massavernietigingswapens die volkomen uit de hand is gelopen. Het is hoog tijd dat Washington erkent dat de vermoedens over Iraks wapentuig niet de echte reden waren om het regime in Bagdad aan te pakken, en tegelijk het publiek duidelijk maakt waarom het Amerikaans-Britse optreden dan wel noodzakelijk is. Het Amerikaanse (kiezers)volk is best bereid een leugen te slikken, maar niet als de eigen regering de werkelijke strategie niet kan uitleggen, of, nog erger, geen strategie blijkt te hebben.
Kostbare tijd en energie zijn evenzeer verloren gegaan bij het laten voortwoekeren van de ruzie tussen defensie (Rumsfeld) en buitenlandse zaken (Powell) over het bestuur in Irak. Al te zeer wordt het uitvoerend beleid nu overgelaten aan lokale spelers als Paul Bremer, de Amerikaanse gouverneur in Bagdad, en generaal Abizaid.
Het is nu geboden het spel uiterst zorgvuldig te spelen, zowel militair als politiek en diplomatiek. Het advies aan Bush is daarom: haal de bezem door de stal in Washington, speel open kaart met het publiek en concentreer je op hoofdzaken. Zet alles in om de vervolgoperatie in Irak te doen slagen en consolideer de successen in Afghanistan door de Navo breed in te zetten. Anders mislukt niet alleen de grotere onderneming van de oorlog tegen de militante islam, maar verspeel je ook een tweede termijn als president bij de verkiezingen volgend jaar.
door Wils Rebergen
2003-08-09
De Amerikaanse operatie in Irak loopt niet zoals het moet. Hetzelfde geldt voor Afghanistan. Beide wespennesten kosten de regering in Washington heel wat hoofdbrekens. En dat terwijl het rommelt binnen de regering en er verkiezingen op komst zijn. En president Bush weet dat een mislukking van zijn strijd tegen de militante islam hem zijn tweede termijn in het Witte Huis kan kosten.
De Amerikanen stuiten in Irak op moeilijkheden waar zij niet op hadden gerekend. Ze worden geconfronteerd met een heuse guerrilla en het lukt niet een bestuur van de grond te krijgen dat in het land orde op zaken kan stellen. Door dit verzet is militaire capaciteit overgeheveld vanuit Afghanistan, met als gevolg dat Taliban- en Al Kaida-elementen daar weer de ruimte krijgen. Daarmee komen de vervolgoperaties in zowel Irak als Afghanistan in de knel, na de succesvolle invasies in beide landen. En dat kan grote gevolgen hebben voor de positie van president Bush en zijn wereldwijde strijd tegen de militante islam.
Situatie Afghanistan.
Mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch klagen steen en been over de toestand in Afghanistan. Van verbetering van de levensomstandigheden laat staan democratisering, komt niets terecht. Krijgsheren trekken er nog steeds aan de touwtjes, geld dat het land bereikt, vloeit voornamelijk in hun zakken.
In Washington zal niemand er wakker van hebben gelegen. Ondanks alle mooie beloften was de pacificatie van Afghanistan nooit de intentie van de VS, is de analyse van de onafhankelijke denktank Stratfor. De Amerikanen begrepen vanaf dag 1 dat het beslechten van de interne Afghaanse conflicten hun belangen zou overstijgen, en dat zij er mogelijk zelfs de middelen niet voor zouden hebben.
Doel was de Taliban, de machthebbers destijds, te verdrijven om Al-Kaida haar operatiebasis te ontnemen, en tegelijk deze terreurorganisatie zo in het nauw te brengen dat zij geen bedreiging meer kan vormen voor de VS. Dit lijkt gelukt door Kaboel en de belangrijkste strategische plekken in te nemen, en daar veilige bases te creëren vanwaaruit jacht gemaakt kon worden op terroristen en hun beschermheren.
De keerzijde van die strategie was dat Talibanstrijders en Al-Kaida-elementen vanuit hun schuilplekken guerrilla-acties konden ontplooien. Maar dat hadden de Amerikanen ingecalculeerd: zij rekenden er op dat hun tegenstanders een directe confrontatie uit de weg zouden gaan -omdat ze die zouden verliezen- en zouden onderduiken om een langdurige guerrilla te beginnen. Dit is voor het Amerikaanse leger beheersbaar. Het blijft bij speldeprikken: Taliban-aanslagen waar vooral hulpverleners het slachtoffer van zijn. Maar een escalatie ligt op de loer. Dat heeft alles te maken met de gebeurtenissen in Irak, zo'n 3000 kilometer naar het westen, na de val van Saddam Hoessein.
Situatie Irak
Pacificatie van Irak was geen doel van de VS, ondanks alle hoogdravende taal. Het ging erom het regime van Saddam Hoessein uit te schakelen, als potentiële steun van Al-Kaida. En vanuit een veroverd Irak was het mogelijk buurlanden -Syrië, Saoedi-Arabië en Iran- onder druk te zetten om zich vooral niet in te laten met de terreurbeweging. En daarnaast konden de Amerikanen zo wat ruimte scheppen voor een poging Israël en de Palestijnen wat nader tot elkaar te brengen, en Iran te dwingen af te zien van een nucleair wapenprogramma.
De meeste doelen zijn bereikt. Saddam is weg; Damascus, Riaad en Teheran zijn de wacht aangezegd; er ligt een routekaart voor vrede in het Midden-Oosten en Iran praat over inspecties door het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA).
Maar de Amerikanen hebben zich in een aantal zaken vergalloppeerd. En wel dusdanig dat de alles overkoepelende onderneming waarin de VS zijn verwikkeld, de wereldwijde oorlog tegen de militante islam, zou kunnen mislukken. De operatie in Irak is slechts een onderdeel van die grotere strijd, maar wel een essentieel element.
De Amerikaanse misrekeningen
Washington was dan weliswaar niet van plan Irak te paciferen, maar had wel verwacht dat de bevolking, eenmaal verlost van Saddam, zelf naar stabiliteit zou zoeken. In plaats daarvan worden de VS geconfronteerd met gewapend verzet, een guerrilla, gaf lokaal opperbevelhebber John Abizaid vorige maand toe.
Wie sturing geeft aan dat verzet, weet niemand. De Amerikanen lijken er inmiddels van overtuigd dat Saddam, met restanten van zijn Baath-regime, het niet is. Mocht de voormalige Iraakse president voor dezelfde tactiek gekozen hebben als de Taliban in Afghanistan -geen directe confrontatie, maar guerrilla- dan is ook dat een misrekening van de Amerikanen.
Het Iraakse verzet lijkt wat complexer in elkaar te steken. Er zijn aanwijzingen dat ook soennitische groepen meedoen aan de gewapende strijd, leden van de Iraakse minderheid waar ook Saddam uit voortkomt. En buitenlandse strijders, ooit ingehuurd door Saddam, vechten er een eigen djihad uit met hun aartsvijand, de VS.
In plaats van centraal geleid, door Saddam en de zijnen, heeft het verzet wellicht een celachtige structuur, zoals bij Al-Kaida. Dat maakt het bijzonder lastig die te bestrijden. Een kleine groep strijders die een groot gebied kan bestrijken en ruim over wapens en geld beschikt -en dat lijkt het geval- kan zo een legermacht van Amerikaans formaat het hoofd bieden.
Een andere inschattingsfout is de gedachte dat de sjiieten, de grootste etnische groep in Irak, zich coöperatief zouden opstellen. Hun leiders vragen echter een hoge prijs voor medewerking: een door hen gedomineerd bewind in post-Saddam Irak. Nu nog organiseren zij slechts betogingen tegen de 'Amerikaanse bezetting', maar dat zou kunnen omslaan in een intifada of zelfs gewapend verzet.
Beslissend moment.
Zo'n combinatie van guerrilla en een intifada of zelfs opstand van de sjiieten is volgens Stratfor-analisten het slechtst denkbare scenario. Het moment is daarom aangebroken voor beslissende stappen. Wat dreigt is dat de successen in Irak en Afghanistan worden ingehaald door de nieuwe problemen.
Zo'n nederlaag zou een geweldige psychologische dreun zijn voor de Amerikanen. Ze zijn juist naar het Midden-Oosten gekomen om te tonen dat de VS misschien geen verandering kunnen brengen in het anti-Amerikanisme in de islamitische wereld, maar dat superpower Amerika almachtig is en waar dan ook orde op zaken kan stellen. Moeten de Amerikanen het hoofd buigen dan zou dat immense geopolitieke repercussies hebben. Een smadelijke aftocht zou bovendien een voedingsbodem zijn voor de militante islam waar mensen als Osama bin Laden, zo hij nog leeft, van dromen.
Wat moeten de Amerikanen doen?
In ieder geval moeten de Amerikanen het verzet indammen, en zo mogelijk uitschakelen. Eenvoudig is dat niet. De klassieke tegenzet is lokale troepen uitrusten en inzetten. Maar dat lukt niet in Irak, net zo min als in Afghanistan. De VS hebben een groot deel van hun speciale eenheden -commando's en CIA-agenten- zelfs uit Afghanistan moeten halen om het verzet aan te pakken, met name om te proberen Saddam definitief uit te schakelen. Dat biedt Talibanstrijders in Afghanistan de gelegenheid verloren terrein terug te winnen en geeft Al-Kaida-elementen rust.
Volgens de analisten is het tijd voor een drastischer aanpak. Die moet gericht zijn op de Iraakse sjiieten, daar ligt de sleutel. De VS kunnen voor het Afghanistan-model kiezen: het leger terugtrekken op veilige bases, en het conflict laten uitwoeden. Speel sjiieten en soennieten tegen elkaar uit, en neem een burgeroorlog op de koop toe. Met als mogelijk gevolg dat het land wordt ondergedompeld in jaren van chaos waaruit de Amerikanen zich niet kunnen losmaken.
Een andere mogelijkheid is Iran inschakelen. Dat land heeft invloed op de Iraakse sjiieten, en de leiders in Teheran zijn verrukt van het idee van een regime van gelijkgestemden aan de westelijke grens. Obstakels zijn Irans aanpak van Al-Kaida en het Iraanse kernwapenproject. Maar daar valt over te praten. En het Iraanse leiderschap is in voor een gesprek, omdat het als de dood is ten val te worden gebracht, hetzij door rechtstreekse militaire interventie van de VS, hetzij door elementen die door de Amerikanen zijn opgestookt.
Zaken doen hoeft ook niet in het openbaar, samenwerken kan zonder dat iemand dat hoeft te weten. De kans bestaat evenwel dat Iran de gelegenheid aangrijpt zichzelf tot regionale macht te verheffen. En dat de hele Irak-operatie daarin resulteert, is wel het laatste wat de VS willen.
Kan Bush de situatie aan?
Washington lijkt van alles wat te doen. Zo wordt er gesproken over aankloppen in Teheran. Mogelijk is dat zelfs al gebeurd, deze week sprak een Iraanse delegatie voor het eerst in Bagdad met de door Iraakse sjiieten gedomineerde interim-regeringsraad. Formeel ontkennen de Iraniërs evenwel dat er contacten zijn met de Amerikanen.
Tegelijk is er aandacht voor Afghanistan. Kennelijk wordt ingezien dat de vruchten van de campagne daar verloren dreigen te gaan, en dat het noodzakelijk is de strategie voor Irak en Afghanistan op elkaar af te stemmen. Met betrekking tot Afghanistan wordt in Navo-verband onderhandeld over een steviger militair optreden als de Atlantische verdragsorganisatie het stokje overneemt van de Isaf-vredesmacht, waar Duitsland en Nederland deel van uitmaken. Het idee is de provincies buiten Kaboel te laten pacificeren door niet-Amerikaanse troepen. De VS kunnen zich dan nog meer richten op het bestrijden van Taliban- en Al-Kaida-elementen in Afghanistan en op volle sterkte aanwezig blijven in Irak.
Dezelfde gedachte steekt achter de optie toch een VN-mandaat te vragen voor de operatie in Irak. Dat zou een aantal landen over de streep halen troepen te sturen: Frankrijk, Rusland, Duitsland en India. De Britten maken zich nu weer sterk voor een gang naar de VN-Veiligheidsraad, gegeven de problemen waar premier Tony Blair mee zit. Maar ook president Bush houdt de VN-optie duidelijk open.
Er zijn daarbij evenwel minstens twee obstakels. Een aantal Amerikaanse neo-conservatieven blijft de VN eerder als een probleem zien dan als een oplossing. Niet voor niets is eerder dit jaar gekozen voor een Amerikaans-Britse coalitie. En: welke prijs vragen met name Frankrijk en Rusland? Ongetwijfeld zullen beide landen een belangrijke stem eisen in de toekomst van Irak. Daar zit in Washington niemand op te wachten.
De kritiek van analisten is dat het de regering-Bush ontbreekt aan een coherente strategie. Teveel tijd is verdaan met 'triviale zaken', zoals de discussie over Saddams massavernietigingswapens die volkomen uit de hand is gelopen. Het is hoog tijd dat Washington erkent dat de vermoedens over Iraks wapentuig niet de echte reden waren om het regime in Bagdad aan te pakken, en tegelijk het publiek duidelijk maakt waarom het Amerikaans-Britse optreden dan wel noodzakelijk is. Het Amerikaanse (kiezers)volk is best bereid een leugen te slikken, maar niet als de eigen regering de werkelijke strategie niet kan uitleggen, of, nog erger, geen strategie blijkt te hebben.
Kostbare tijd en energie zijn evenzeer verloren gegaan bij het laten voortwoekeren van de ruzie tussen defensie (Rumsfeld) en buitenlandse zaken (Powell) over het bestuur in Irak. Al te zeer wordt het uitvoerend beleid nu overgelaten aan lokale spelers als Paul Bremer, de Amerikaanse gouverneur in Bagdad, en generaal Abizaid.
Het is nu geboden het spel uiterst zorgvuldig te spelen, zowel militair als politiek en diplomatiek. Het advies aan Bush is daarom: haal de bezem door de stal in Washington, speel open kaart met het publiek en concentreer je op hoofdzaken. Zet alles in om de vervolgoperatie in Irak te doen slagen en consolideer de successen in Afghanistan door de Navo breed in te zetten. Anders mislukt niet alleen de grotere onderneming van de oorlog tegen de militante islam, maar verspeel je ook een tweede termijn als president bij de verkiezingen volgend jaar.