Maarten
11-08-03, 02:48
Verenigde Staten zijn een religie geworden.
(met missionarissen kan niet worden onderhandeld.)
Volkskrant 8 augustus
Bush en zijn team zien zichzelf als priesters met een goddelijke missie om de wereld van haar demonen te bevrijden. Dat is levensgevaarlijk, zegt George Monbiot. columnist van The Guardian.
De dood van Uday en Qusay, zo vertelde de commandant van de troepen in Irak, 'zal vast en zeker een keerpunt worden voor het verzet.' Inderdaad, het was een keerpunt, maar helaas niet van het soort dat hij verwachtte. Op de dag dat hij zijn verklaring aflegde, doodden Irakese opstandelingen een Amerikaanse soldaat en verwondden zij er zes. Een dag later brachten zij er nog drie om het leven en tijdens het weekeinde vermoordden zij vijf soldaten en maakten ze zeven gewonden. Het was de beroerdste week voor Amerikaanse militairen in Irak sinds Bush verklaarde dat de oorlog voorbij was.
Weinig mensen geloven het verzet in Irak door Saddam Hussein en zijn kwalijke Familie wordt gecoördineerd, of dat daar een einde aan zal komen als zij zijn uitgeschakeld. Maar onder die weinigen bevinden zich schijnbaar de militaire en civiele bevelhebbers van het Amerikaanse leger. Voor de zoveelste keer sinds de VS Irak binnenvielen, blijken de voorspellingen van degenen die toegang hebben tot geheime informatie minder betrouwbaar dan die van hen die daar niet over beschikken. En voor de zoveelste keer werd de onnauwkeurigheid van de officiële voorspellingen gegooid op 'falen van de informatie'.
Die verklaring is nogal mager. Moeten we echt geloven dat leden van de Amerikaanse veiligheidsdiensten de enigen zijn die niet in de gaten hebben dat de Irakezen net zo graag van het Amerikaanse leger af willen als van Saddam? Het Pentagon en het Witte Huis ontbreekt het niet aan informatie (of althans niet het soort waar we het hier over hebben) maar aan ontvankelijkheid. Niet de informatievoorziening faalt, maar de ideologie.
Om te begrijpen waarom, moeten we ons eerst rekenschap geven van een realiteit die zelden op schrift wordt bediscussieerd. De VS zijn niet langer een natie. Zij zijn een religie. Haar soldaten zijn Irak niet alleen binnengedrongen om het volk te bevrijden van zijn dictator, zijn olie en zijn soevereiniteit, maar van zijn achterlijkheid. Of soaps Bush tegen zijn troepen zei op de dag dat hij de overwinning afkondigde: Waar jullie ook gaan, brengen jullie een boodschap van hoop een oude boodschap die steeds nieuw is.'
Dus de Amerikaanse militairen zijn niet langer gewone strijders, maar ze zijn missionarissen geworden. Zij doden niet langer vijanden; zij drijven de duivel uit. De mensen die de gezichten van de zonen van Saddam hebben gereconstrueerd hebben verzuimd hoorntjes op hun hoofden te zetten, maar de indruk dat het om tegenstanders uit een andere wereld ging werd desondanks overgebracht. Zoals iedereen die missionarissen uitzendt, kunnen de hogepriesters van Amerika niet verhullen dat de ongelovigen zich uit vrije wil verzetten; als zij zich niet willen bekeren, is dat het werk van de duivel.
Zoals Clifford Longley laat zien in zijn fascinerende boek Chosen People, dat vorig jaar verscheen, hadden de grondleggers van de VS de indruk dat zij werden geleid door een goddelijke doel.
Thomas Jefferson meende dat op het Grote Zegel van de VS een afbeelding van de Israëlieten moest staan, ‘overdag geleid door een wolk en Is nachts door een brandende pilaar'.
En George Washington beweert in zijn inauguratierede dat elke stap naar onafhankelijkheid moet worden gezien als 'een teken van de voorzienigheid'.
Longley meent dat de vorming van de Amerikaanse identiteit deel uit maakte van een 'superafscheiding'.
De rooms katholieke kerk beweerde dat zij de joden had vervangen als het uitverkoren volk toen die door God waren verstoten. De Engelse protestanten beschuldigden de katholieken van een breuk met het geloof, en beweerden dat zij de lievelingen van God waren geworden. De Amerikaanse revolutionairen geloofden dat de Engelsen op bun beurt bun afspraak hadden geschonden: de Amerikanen werden nu het uitverkoren volk, met een goddelijke plicht om de wereld onder Gods heerschappij te brengen.
Zes weken geleden herinnerde Bush aan een opmerking van Woodrow Wilson, alsof hij wilde aantonen dat dit geloof nog steeds bestaat. 'Amerika', zo citeerde hij de twintigste-eeuwse president Wilson, 'heeft een spirituele energie die geen enkel andere natie kan bijdragen aan bevrijding van de mensheid.' Geleidelijk aan kreeg deze notie van uitverkoren zijn gezelschap van een ander, nog gevaarlijker idee. Niet alleen zijn de Amerikanen door God gekozen; Amerika zelf wordt nu beschouwd als een goddelijk project.
Ronald Reagan sprak over zijn land als een 'schitterende stad op de heuvel', een verwijzing naar de bijbelse Bergrede. Maar Jezus beschreef niet het tijdelijke Jeruzalem, maar bet rijk der hemelen. In de versie van Reagan was het Koninkrijk Gods niet alleen te vinden in de Verenigde Staten van Amerika, maar het koninkrijk van de hel kon nu ook op aarde worden gelokaliseerd: de Sovjet-Unie, het rijk van het kwaad, op wie zijn heilige krijgers werden afgestuurd.
Sinds 9/11 is deze notie van het goddelijke Amerika verder uitgebreid en verfijnd. In december 2001 sprak Rudy Giuliani zijn laatste rede als burgemeester uit, in St Paul's Chapel, vlakbij de verwoeste Twin
Towers. 'Alles wat er toe doet, stelde hij,'is dat u Amerika omhelst en zijn idealen begrijpt. Abraham Lincoln zei altijd dat iemands Amerikanisme getest wordt met de vraag hoeveel hij in Amerika gelooft. Want wij zijn in feite net een godsdienst. Een seculiere godsdienst.'
De kapel waarin hij sprak was niet alleen geheiligd door God, maar ook door het feit dat George Washington hier ooit gebeden had. Daardoor was de kapel nu, aldus Giuliani 'heilige grond voor mensen die begrijpen waar Amerika om draait'. De Verenigde Staten van Amerika hoeven God niet langer aan te roepen. Zij zijn God, en zij die naar het buitenland gaan om het licht te verspreiden doen dat in naam van een hemels domein. De vlag is net zo heilig geworden als de Bijbel. De naam van de natie zo heilig als de naam van God. Het presidentschap wordt een vorm van priesterschap. Wie George Bush's buitenlands beleid in twijfel trekt, is niet meer een criticus. Hij is een godslasteraar, een 'antiAmerikaan’. Buitenlandse staten die dit beleid willen veranderen, verspillen hun tijd.
Je kunt onderhandelen met politici, maar niet priesters.
De VS hebben een goddelijke missie, zoals Bush in januari stelde, 'om de hoop van de hele mensheid te verdedigen’, en wee degene die hoopt op iets anders dan de American way of life.
De gevaren van nationale goddelijkheid hoeven nauwelijks te worden uitgelegd. Japan begon een oorlog in de jaren dertig, ervan overtuigd, net als Bush, dat het een goddelijke missie uitvoerde om Azie te ‘bevrijden'. Het zou, zoals de fascistische theoreticus Kita Ikki, voorspelde 'de duisternis van de hele wereld verlichten'. Zij die de hemel naar de aarde willen trekken, zijn slechts voorbestemd om een hel te creëren.
--------------------------------
Er staat een foto bij van ‘Christopher Anderson’, dus mogelijk ook van origine uit the Guardian.
Bij de foto staat de tekst:
“Een Baptistische soldaat van de derde Amerikaanse infanteriedivisie herbevestigt met een rituele doop zijn trouw aan het leger..”
(Ze doen het echt he? Het Christelijke doopritueel gebruiken voor het Leger!! En als het nou nog een grap was??!.. Die jongens zijn de weg écht kwijt he? Dit presteert zelfs Hamas niet!! :hihi:
(met missionarissen kan niet worden onderhandeld.)
Volkskrant 8 augustus
Bush en zijn team zien zichzelf als priesters met een goddelijke missie om de wereld van haar demonen te bevrijden. Dat is levensgevaarlijk, zegt George Monbiot. columnist van The Guardian.
De dood van Uday en Qusay, zo vertelde de commandant van de troepen in Irak, 'zal vast en zeker een keerpunt worden voor het verzet.' Inderdaad, het was een keerpunt, maar helaas niet van het soort dat hij verwachtte. Op de dag dat hij zijn verklaring aflegde, doodden Irakese opstandelingen een Amerikaanse soldaat en verwondden zij er zes. Een dag later brachten zij er nog drie om het leven en tijdens het weekeinde vermoordden zij vijf soldaten en maakten ze zeven gewonden. Het was de beroerdste week voor Amerikaanse militairen in Irak sinds Bush verklaarde dat de oorlog voorbij was.
Weinig mensen geloven het verzet in Irak door Saddam Hussein en zijn kwalijke Familie wordt gecoördineerd, of dat daar een einde aan zal komen als zij zijn uitgeschakeld. Maar onder die weinigen bevinden zich schijnbaar de militaire en civiele bevelhebbers van het Amerikaanse leger. Voor de zoveelste keer sinds de VS Irak binnenvielen, blijken de voorspellingen van degenen die toegang hebben tot geheime informatie minder betrouwbaar dan die van hen die daar niet over beschikken. En voor de zoveelste keer werd de onnauwkeurigheid van de officiële voorspellingen gegooid op 'falen van de informatie'.
Die verklaring is nogal mager. Moeten we echt geloven dat leden van de Amerikaanse veiligheidsdiensten de enigen zijn die niet in de gaten hebben dat de Irakezen net zo graag van het Amerikaanse leger af willen als van Saddam? Het Pentagon en het Witte Huis ontbreekt het niet aan informatie (of althans niet het soort waar we het hier over hebben) maar aan ontvankelijkheid. Niet de informatievoorziening faalt, maar de ideologie.
Om te begrijpen waarom, moeten we ons eerst rekenschap geven van een realiteit die zelden op schrift wordt bediscussieerd. De VS zijn niet langer een natie. Zij zijn een religie. Haar soldaten zijn Irak niet alleen binnengedrongen om het volk te bevrijden van zijn dictator, zijn olie en zijn soevereiniteit, maar van zijn achterlijkheid. Of soaps Bush tegen zijn troepen zei op de dag dat hij de overwinning afkondigde: Waar jullie ook gaan, brengen jullie een boodschap van hoop een oude boodschap die steeds nieuw is.'
Dus de Amerikaanse militairen zijn niet langer gewone strijders, maar ze zijn missionarissen geworden. Zij doden niet langer vijanden; zij drijven de duivel uit. De mensen die de gezichten van de zonen van Saddam hebben gereconstrueerd hebben verzuimd hoorntjes op hun hoofden te zetten, maar de indruk dat het om tegenstanders uit een andere wereld ging werd desondanks overgebracht. Zoals iedereen die missionarissen uitzendt, kunnen de hogepriesters van Amerika niet verhullen dat de ongelovigen zich uit vrije wil verzetten; als zij zich niet willen bekeren, is dat het werk van de duivel.
Zoals Clifford Longley laat zien in zijn fascinerende boek Chosen People, dat vorig jaar verscheen, hadden de grondleggers van de VS de indruk dat zij werden geleid door een goddelijke doel.
Thomas Jefferson meende dat op het Grote Zegel van de VS een afbeelding van de Israëlieten moest staan, ‘overdag geleid door een wolk en Is nachts door een brandende pilaar'.
En George Washington beweert in zijn inauguratierede dat elke stap naar onafhankelijkheid moet worden gezien als 'een teken van de voorzienigheid'.
Longley meent dat de vorming van de Amerikaanse identiteit deel uit maakte van een 'superafscheiding'.
De rooms katholieke kerk beweerde dat zij de joden had vervangen als het uitverkoren volk toen die door God waren verstoten. De Engelse protestanten beschuldigden de katholieken van een breuk met het geloof, en beweerden dat zij de lievelingen van God waren geworden. De Amerikaanse revolutionairen geloofden dat de Engelsen op bun beurt bun afspraak hadden geschonden: de Amerikanen werden nu het uitverkoren volk, met een goddelijke plicht om de wereld onder Gods heerschappij te brengen.
Zes weken geleden herinnerde Bush aan een opmerking van Woodrow Wilson, alsof hij wilde aantonen dat dit geloof nog steeds bestaat. 'Amerika', zo citeerde hij de twintigste-eeuwse president Wilson, 'heeft een spirituele energie die geen enkel andere natie kan bijdragen aan bevrijding van de mensheid.' Geleidelijk aan kreeg deze notie van uitverkoren zijn gezelschap van een ander, nog gevaarlijker idee. Niet alleen zijn de Amerikanen door God gekozen; Amerika zelf wordt nu beschouwd als een goddelijk project.
Ronald Reagan sprak over zijn land als een 'schitterende stad op de heuvel', een verwijzing naar de bijbelse Bergrede. Maar Jezus beschreef niet het tijdelijke Jeruzalem, maar bet rijk der hemelen. In de versie van Reagan was het Koninkrijk Gods niet alleen te vinden in de Verenigde Staten van Amerika, maar het koninkrijk van de hel kon nu ook op aarde worden gelokaliseerd: de Sovjet-Unie, het rijk van het kwaad, op wie zijn heilige krijgers werden afgestuurd.
Sinds 9/11 is deze notie van het goddelijke Amerika verder uitgebreid en verfijnd. In december 2001 sprak Rudy Giuliani zijn laatste rede als burgemeester uit, in St Paul's Chapel, vlakbij de verwoeste Twin
Towers. 'Alles wat er toe doet, stelde hij,'is dat u Amerika omhelst en zijn idealen begrijpt. Abraham Lincoln zei altijd dat iemands Amerikanisme getest wordt met de vraag hoeveel hij in Amerika gelooft. Want wij zijn in feite net een godsdienst. Een seculiere godsdienst.'
De kapel waarin hij sprak was niet alleen geheiligd door God, maar ook door het feit dat George Washington hier ooit gebeden had. Daardoor was de kapel nu, aldus Giuliani 'heilige grond voor mensen die begrijpen waar Amerika om draait'. De Verenigde Staten van Amerika hoeven God niet langer aan te roepen. Zij zijn God, en zij die naar het buitenland gaan om het licht te verspreiden doen dat in naam van een hemels domein. De vlag is net zo heilig geworden als de Bijbel. De naam van de natie zo heilig als de naam van God. Het presidentschap wordt een vorm van priesterschap. Wie George Bush's buitenlands beleid in twijfel trekt, is niet meer een criticus. Hij is een godslasteraar, een 'antiAmerikaan’. Buitenlandse staten die dit beleid willen veranderen, verspillen hun tijd.
Je kunt onderhandelen met politici, maar niet priesters.
De VS hebben een goddelijke missie, zoals Bush in januari stelde, 'om de hoop van de hele mensheid te verdedigen’, en wee degene die hoopt op iets anders dan de American way of life.
De gevaren van nationale goddelijkheid hoeven nauwelijks te worden uitgelegd. Japan begon een oorlog in de jaren dertig, ervan overtuigd, net als Bush, dat het een goddelijke missie uitvoerde om Azie te ‘bevrijden'. Het zou, zoals de fascistische theoreticus Kita Ikki, voorspelde 'de duisternis van de hele wereld verlichten'. Zij die de hemel naar de aarde willen trekken, zijn slechts voorbestemd om een hel te creëren.
--------------------------------
Er staat een foto bij van ‘Christopher Anderson’, dus mogelijk ook van origine uit the Guardian.
Bij de foto staat de tekst:
“Een Baptistische soldaat van de derde Amerikaanse infanteriedivisie herbevestigt met een rituele doop zijn trouw aan het leger..”
(Ze doen het echt he? Het Christelijke doopritueel gebruiken voor het Leger!! En als het nou nog een grap was??!.. Die jongens zijn de weg écht kwijt he? Dit presteert zelfs Hamas niet!! :hihi: