Bekijk Volledige Versie : Nederlandse incestslachtoffer vertelt verhaal
Hoeveel kinderen in Nederland seksueel worden misbruikt, is niet duidelijk omdat veel slachtoffers nooit aangifte doen. Uit onderzoek blijkt dat één op de vijf vrouwen en naar schattig één op de 20 mannen als kind ooit is misbruikt. .
nou aangezien er veel slachtoffers in nederland zijn,ff een paar verhalen ,hopelijk zijn ze ff leerzaam als dat verhaal van naima.
Augustus 2003
Waar moet ik beginnen met mijn verhaal....het is ook al zolang geleden allemaal...De herinneringen zijn weg of zijn heel vaag, maar de pijn, het verdriet, de angst, de woede, de verwardheid, dat zit nog steeds heel diep in me weggestoken.
Maar sinds vorig jaar zijn ze naar mijn bewustzijn gekomen. Na al de verdomde lange jaren, kwamen ze totaal onverwachts naar boven.
Hè, er scheelde wel degelijk iets met me....er begon stilaan een puzzel in elkaar te vallen. Waarom ik bang ben voor intimiteit, voor liefde, voor genegenheid...voor ooooh zovele dingen in mijn leventje. Het valt me zwaar nu om er terug over te beginnen...de tranen lopen hier, terwijl ik schrijf, over mijn wangen...Maar ik laat ze stromen, stromen als rivieren om uiteindelijk in de grote massa te verdwijnen. Het is de eerste keer dat ik eigenlijk erover ga schrijven.
Wat er naar boven zal komen, zal ik wel neerschrijven...Ik laat mijn vingers over het toetsenbord glijden....en ze vertellen het verhaal van Angelina....Angelina was een nakomertje.....Zij had nog een broer van 13 en een zus van 10...Angelina was een ongelukje...Een ongelukje die toch wel welkom was in de familie. Zij groeide op in een welgesteld milieu waar het haar aan materiële dingen niet ontbrak. Haar ouders waren zelfstandig. Ze hadden een bloeiende bakkerij. Waar er steeds weer veel werk aan de winkel was. Oh,wat waren er veel jaloers op me....Mooie kleren altijd, krijgen wat je wou...alles hebben waar je hartje naar verlangde.
En dan een geweldige papa hebben waar je alles van mocht en kreeg. Hey, was ik blij met hem....zovele jaren is hij inderdaad mijn afgod geweest.. Tot vorig jaar toen de herinneringen kwamen... Hij was toch niet die aardige man die ik adoreerde. Hij werd plots een monster... Pffff, wat een verwardheid, wat een tweestrijd. Ik weet nu dat hij me, van ongeveer mijn 3e jaar tot mijn 12e á 13e jaar seksueel misbruikt heeft.
Mijn herinneringen zijn vaag, mijn gevoelens zijn sterk. Ik herinner wel dat hij steeds dronken was als hij aan me zat. Meer krijg ik niet op papier gezet nu...en toch wil ik doorgaan. Hij bleef ook gewoon doorgaan, hoezeer ik ook wou dat alles stopte. Het is zo verwarend allemaal... Ik vroeg gewoon zijn aandacht... Ik wilde gewoon warmte en liefde krijgen.... Nooit was er tijd voor me, nooit was er tijd voor een knuffel, voor liefde... Altijd maar werken en werken. En hey, dit was dus de manier dat ik aandacht kreeg van papa... Wist ik veel op 3 jarige leeftijd dat het zo op deze manier niet goed was. En hey, ergens was het ook wel leuk... Godverdomme Pa, ik haat je, ik haat je en heb je lief...
Hij bezorgde me ook orgasmen en dat vind ik verschrikkelijk. Hoe kon ik plezier eraan beleven zeg... Jezus, walgelijk gewoon... Ik herinner me ook nog dat hij zich aftrok voor mijn ogen als ik op mijn potje zat te plassen. Ik weet ook dat als hij op me lag, dat hij dikwijls zijn hand op mijn mond legde, zodat niemand me kon horen roepen. Hij maakte vorderingen, want op een gegeven ogenblik was zijn hand niet meer nodig. Ik had geleerd dat ik beter stil kon zijn, dan het stikkingsgevoel er ook nog bij te nemen. Dus, ik werd stil dan, ik hield mijn angst wel stil.
Ik leerde ook uit mijn lichaam verdwijnen...Alles op een veilige afstand zien te gebeuren. Weg uit mijn gevoelens, weg van de angst, weg van Angelina.... Hij zat aan mijn borstjes, aan en in mijn vagina, in mijn mond. Ik verstijf nu weer als ik dit neerschrijf. Soms kreeg ik ook nog een pak rammel eerst. Als ik wou wegrennen van hem, als ik onder de kast wou kruipen, zodat hij niet aan me kon komen. Maar hoe hard ik ook probeerde weg te vluchten, ik was niet opgewassen tegen zijn razernij, tegen zijn kracht, tegen zijn driften, tegen zijn geiligheid.
Ik zit op het moment tussen vluchten en niet meer willen vluchten. Ik zit mee vele lege gaten in mijn bewustzijn. Ik hou niet van gaten en wil ze opgevuld krijgen. Ik wil het leven van de kleine Angelina terugzien, doorvoelen en verwerken tot het een geheel wordt, dat ooit een plaatsje zal krijgen tussen de rest van mijn leven.............
Hiervoor zal ik mijn weg moeten zoeken in de therapieënwereld.... En deze wereld komt elke dag terug een stukje dichterbij.......
Liefs,
Angelina
Juli 2003
Ik ben Vanessa
Wanneer het misbruik juist begonnen of geëindigd is, kan ik me niet exact herinneren, wel weet ik zeker dat het plaatsgevonden heeft. Ik herinner me enkele flarden van rond m'n 9de à 10de levensjaar.
Elke keer opnieuw speelde zich hetzelfde af... Ik ging naar naar zijn huis toe om met z'n jongere broer (tevens een neef van me) te spelen. Hij loog dan dat Koen (fictieve naam) zich op zolder bevond en ik hem enkel kon zien wanneer ik mee naar boven ging. Toen begon de ganse catastrofe...
Je zou denken: na een eerst maal gebeurd te zijn, zou je er toch geen tweede maal meer intrappen.
Het gebeurde telkens opnieuw, voorafgegaan door een ganse resem van leugens en valse beloftes. Ik confronteerde hem ermee dat ik hem niet geloofde en wist wat er zou gebeuren. Hij ontkende dit steevast: hij zou zich braaf en gehoorzaam gedragen.
Ook maakte ik mezelf wijs dat ik mezelf harder zou verweren deze keer. Dat deed ik ook, maar Geert was sterker dan mij. Dit is niet verwonderlijk aangezien hij 6 jaar ouder is / was dan me.
Na een tijdje bleef ik zeker weg uit zijn buurt, maar het onvermijdelijke gebeurde nog meermaals... Ik weigerde nog bij hem in de buurt te komen, maar aangezien ik geen geldige reden gaf, werd ik steeds opnieuw verweten van me aan te stellen.
De jaren gingen voorbij zonder er vaak bij stil te staan wat er eigenlijk gebeurd was. Net of het niet gebeurd was, ondanks toch wel enkele opmerkelijke veranderingen.
Van een vrolijk, gezond levensgenietertje veranderde ik een mager, stil, verlegen en enorm teruggetrokken meisje. Ik had constant klachten, gaande van buikpijn tot hoofdpijn, slapeloosheid en nog zo veel meer. Dit is ook een periode waarin ik erg kwetsbaar was voor erge pesterijen. Elke avond voor ik in slaap viel (wat me erg veel moeite kostte), bad ik of ik alsjeblieft niet mocht slapen voor eeuwig (zo moe was ik) of wanneer dat niet mogelijk was, of ik in een andere wereld, in een andere persoon mocht ontwaken.
En de jaren verliepen, tot het opeens op merlijke veel slechter met me ging. Het begin van een verschrikkelijke periode...
Ik werd langzaam maar zeker opgeslorpt door het anorexia-monster. Ook leefde er een enorme angst in me, waardoor ik constant van alles en iedereen wegliep. Op school zorgde dit ook voor ernstige problemen. Op school verliep alles (tot dan), ondanks het zo moeilijk met me ging, heel vlot. Tot dan dus... Ik kon alleen nog maar denken aan eten/ niet eten. (een onbewust keuze om alle gevoelens/gedachten te verstoppen.) Hierdoor liep het op school in alle opzichten nu, ernstig mis. Ik zat toen in het vierde middelbaar.
Op een bepaal moment (ong. maart 2001) was ik weer aan 't ronddolen in de gangen tot ik werd opgevangen door een lieve leerkrachte. We hebben ons ergens apart gezet en voor ik het goed en wel besefte, had ik haar het ganse verhaal van begin (?) tot einde (?) verteld. Het begin van een enorme opluchting, maar dit duurde niet zo lang. Een dag later voelde ik me net als tevoren: totaal depressief en uitgeteld...
Er werd besloten van me therapie te laten volgen. Ik belandde bij een lieve psychologe, maar durfde helaas mijn mond niet open te doen. Ondertussen duidde de weegschaal steeds minder aan...
Einde schooljaar: Vanessa had het niet gehaald...Jaar overdoen.
Begin september begon ik opnieuw met m'n nog weinig resterende krachten aan het vierde jaar. Helaas... een maand later was ik een totaal wrak ( ondertussen nog maar iets wegende van zo'n 40 kg). Er werd besloten tot een opname over te gaan.
Half november werd ik opgenomen (woog maar 38 kg meer). Het begin van een vreselijke periode...
Ik werd opgenomen op een jongerenafdeling waar ik het enige meisje met anorexia was. Er werd mij een strikt schema opgelegd van eten/bijkomen. Verschrikkelijk. Na 8 maanden besloot ik op ontslag te gaan. Ik was het er kotsbeu!!! Het was inmiddels juni en ik woog 10 kilo meer.
Door een samenloop van omstandigheden werd er beslist dat ik mijn examens van het vierde jaar mocht inhalen in de grote vakantie.
Zo gezegd, zo gedaan. Vanessa legde haar examens af en slaagde met glans; Ik mocht naar het vijfde jaar overgaan.
September 2002. Ik begon aan m'n vijfde jaar, maar algauw kwamen de zelfmoordplannen enorm opzetten. In december werd er besloten over te gaan tot een crisisopname: Ik was namelijk m'n dood tot in de puntjes aan het voorbereiden. Niet veel later belandde ik weer in Kortenberg. Dit is een periode van zelfmoordpogingen tot vreselijke woede uitbarstingen. Kortom een hel.
Ik werd regelmatig afgezonderd en geloof me: dat is geen pretje! Hoe erger ze me vastbonden hoe hysterischer ik werd en hoe beperkter m'n vrijheid (?) werd. een regelrechte ramp.
Op een bepaald moment was ik zo razend dat ik de nachtverpleegkundige bedreigd heb met een mes. Dit was totaal niet gepland: ik was zo over m'n toeren. Ik dwong haar medicatie af te geven.
Ondertussen ben ik weer thuis. Ik werd namelijk buiten gegooid omwille van de bedreiging die ik geuit heb.
Ondanks alles gaat het nu redelijk met me. Ik denk zelfs dat ik een beetje verliefd ben (de eerste maal). Ik heb zelfs m'n eerste echte(?) maal beleefd.
Oké ik liet hem maar begaan en heb er op dat moment niet ten volle van genoten, maar achteraf vond ik het wel een beetje fijn.
Heel veel sterkte aan degene die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt of mensen die in contact staan met personen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt. Denk eraan: je bent er niet verantwoordelijk voor wat er met je gebeurd is/ gebeurd.
Ik ben bereid om eventuele reacties/ opmerkingen/ vragen te beantwoorden. Stuur gerust een mailtje.
Mei 2003
Ik ben Kim
Beste lotgenoten van incest,
Ik wil mijn verhaal op deze site plaatsen. Omdat het mij nogal hielp, en ik wil hem aan jullie uiten om sommige van jullie te helpen.
Ik kan me niet alles herinneren van vroeger.
Ik ben van mijn 6e tot mijn 14e misbruikt door mijn opa.
Hij mishandelde mij en bedreigde mij met een mes.
Het gebeurde allemaal op zolder, want daar kwam haast niemand en dat was het knutsel kamertje. Er stond daar een bed, een tafel een kast, een trainfiets en wat knutsel dingen.
Ik moest hem altijd pijpen, en aftrekken, en hij befte mij.
Ik vond het nooit fijn, maar ik wist nooit wat het inhield.
Ik heb zelfmoordneigingen gehad.
Kunnen jullie mij Kim mailen voor info of verwerkingstips
liefs, Kim
Hallo ik ben Fleur32
Mijn echte naam is Bianca daar maak ik geen geheim van, dus iedereen mag het weten.
Na er lang over nagedacht te hebben, heb ik toch maar besloten dat mijn verhaal ook op deze site komt, alhoewel ik een eigen website heb is dit toch anders, omdat ik denk dat ik hier meer gevoel bij neer kan zetten.
Wij waren een doorsnee gezin vader moeder en twee dochters, heel normaal voor de buiten wereld, maar in werkelijkheid leefden mijn zus en ik een een hel, die gecreëerd werd door mijn vader.
Mijn vader had de status van politieagent en dacht daardoor waarschijnlijk dat hij alles met zijn dochters kon maken.
Het is begonnen toen ik net 5 jaar was geworden, ik sliep samen met mijn zus op de zolderkamer (mijn zus is een jaar ouder dan ik). Mijn vader had nooit aandacht voor ons, alles moest opgeruimd zijn als hij thuis kwam, want anders hadden mijn ouders al ruzie.
Dus mijn zus en ik vonden het heel vreemd dat hij op een avond naar onze kamer kwam om ons een verhaal voor te lezen. Hij vertelde dat vaders dingen bij hun dochters doen die heel normaal zijn. Vreemd genoeg geloofden we hem ook nog. Ook na in zijn verhaal dreigementen te hebben geuit; van als je het niet doet, kan er wat met je zus gebeuren, of als je het vertelt geloven ze je toch niet, want iedere vader doet dit.
Nadat mijn vader klaar was met zijn verhaal begon hij het lichaam van mijn zus te strelen, ik durfde niet verder te kijken, dus kroop ik weg onder mijn dekens, even later hoorde ik mijn zus huilen en mijn vader weg gaan. Mijn zus heeft niet vertelt wat hij toen gedaan heeft, we zijn samen gaan zitten en huilden.
Daarna ging het thuis in een stroomversnelling en begon hij ook met mij, als ik niet deed wat hij wou bedreigde hij me met de dood. Dat kon hij makkelijk doen want hij had immers een pistool in huis. Ik kan me een heleboel dingen herinneren; zoals op een keer, zat mijn vader in bad, heel toevallig kwam ik de badkamer binnen lopen, hij vroeg meteen of ik er ook bij kwam. Ik wilde niet, maar hij rukte mijn kleren uit en gooide me in bad. Ik moest zijn edele delen wassen, zoals hij dat zei, ik wilde niet dus hij pakte mijn hoofd vast en dwong me door mijn hoofd onder water te houden om te luisteren en ik luisterde, ik was bang, erg bang. Nadat ik dat gedaan had moest ik hem pijpen, ik wilde niet en weigerde. Hij pakte weer mijn hoofd en dwong me weer door me bijna te laten verdrinken, ik spartelde tegen en iedere keer als ik met mijn hoofd boven kwam, hoorde ik hem lachen. Hoe ik het toen voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar ik kwam los en vluchtte naar de zolderkamer waar hij al snel ook kwam. Ik schrok toen ik zag dat hij zijn pistool bij zich had, ik moest op mijn knieën gaan zitten en zijn piemel in mijn mond doen. Ik was heel erg bang, want hij hield zijn pistool tegen mijn hoofd en dreigde me dood te maken. Ik deed wat hij wou, ik huilde, ik voelde zijn .... heen en weer gaan en uit eindelijk kwam er vocht uit. Ik trok me terug, maar hij zei doorslikken en drukte nog even stevig het pistool tegen mijn hoofd....... dus ik deed het en hij was weg. Ik heb verschrikkelijk overgegeven.
Dit is een van de gebeurtenissen, die hij gedaan heeft, mijn zus en ik hebben heel veel dingen samen moeten doen. Vooral als we met zijn drieën weg gingen met de auto. Hij ging dan naar het bos op een afgelegen plek parkeren en ja hoor, hij begon weer. Hij had vibrators die mijn zus en ik bij elkaar moesten gebruiken en als we dat niet deden werd er een van ons in de kofferbak opgesloten. Zodat je dan kon horen wat hij bij de ander deed. Verschrikkelijk was het om me zus te horen gillen van "Bianca help me nou."
Thuis was het zo, als we niet meewerkten, dreigde hij met het pistool, of we werden opgesloten in de kelderkast, daardoor kreeg ik al heel snel last van paniek aanvallen, waar ik nu nog steeds last van heb.
Op mijn 8ste ben ik door hem verkracht. Er waren familieleden, die hier van afwisten, maar die zo bang voor mijn vader waren, dat ze niets zeiden en alles maar lieten gebeuren. Zelfs tijdens de rechtszaak zeiden ze niets en zeiden dat mijn zus en ik het allemaal gelogen hadden. Wat is er makkelijker? Om zoiets te zeggen? Of toe te geven dat je medeplichtig ben toch?
Ik heb heel lang niet geweten dat dit gebeurt was, ik wist wel dat er wat gebeurt was, maar wat? Nee dat wist ik niet meer.
Op mijn 22ste raakte ik zwanger van mijn eerste kind en alles kwam langzaam naar boven. Eigenlijk wilde ik het niet geloven, maar door het aan mijn zus te vragen.... nou ja... vragen.
Ik confronteerde haar ermee. In eerste instantie ontkende ze ook , na twee weken belde ze me op, van weet je nog die keer in het bos en toen wist ik het zeker...... het was zo!
Zat ik daarom zo raar in elkaar?
Ik heb drie jaar hulp gehad van slachtoffer hulp en maatschappelijkwerk, dat heeft me er goed door heen geholpen. Daarin tegen heeft mijn zus nooit hulp gehad en praat ze er ook nooit meer over. Ook niet meer met mij, na die eerste keer en na die rechtszaak vond ze het niet meer belangrijk zei ze. Omdat ik er nog wel over praat, heb ik een probleem, zegt zowel zij, als mijn moeder. Ik heb me erbij neergelegd dat ze dat zeggen..... ik weet voor mezelf beter.
Uiteindelijk heeft die rechtszaak niets opgeleverd. Hij werd vrijgesproken wegens te weinig bewijs, het OM (Openbaar Ministerie) zei: " je mag blij zijn, hij is niet vrijgesproken van rechtsvervolging." Moet ik daar nou echt blij om zijn? Ik weet het niet.
Altijd heb ik me voorgehouden dit zal mijn kinderen niet overkomen, maar helaas is het toch gebeurt, door mijn ex, na onze scheiding. Gelukkig ben ik er wel snel achter gekomen, maar voor mijn zoon, nu 9, heeft het al te lang geduurd .
Soms zie ik het helemaal niet meer zitten. Ben ik moe, na alles wat er met mij en mijn zoon is gebeurt is mijn leven compleet ingestort, ik heb natuurlijk ook mijn goede dagen
Als afsluiting wil ik nog even een gedichtje neer zetten dat mij heel erg aanspreekt:
Waarom zoveel vragen
Waarom is er zoveel pijn
Waarom zijn er zoveel dingen
Die niet te begrijpen zijn
Dit was een gedeelte van mijn verhaal.
Groetjes Fleur32 (Bianca).
April 2003
Ik ben Chrissy,
Ik heb der lang over moeten nadenken om mijn verhaal hier neer te schrijven. Ben bang voor er weer mee geconfronteerd te worden. Het is ook de eerste keer dat ik mijn verhaal helemaal schrijf.
Ik was elf jaar ging ieder weekend bij men tante slapen. Alles ging goed, ik voelde me er veilig wilde soms zelfs niet naar huis zo fijn vond ik het daar. Tot die dag dat alles begon. Ik ging er logeren samen met een zus, we hadden de hele dag buiten gespeeld toen kwam men tante naar buiten om te vragen wie mee naar de winkel wilde gaan. Mijn zusje en ik hebben er nog een beetje ruzie gemaakt, maar ten slotte was het men zusje die meeging. En ik bleef daar mijn tante.
Ze zei tegen me, dat ik maar al in bad moest gaan en zo en dat deed ik dan ook maar toen ik uit bad kwam. Ineens kwam mijn oom naar binnen hij vroeg me om op zijn schoot te gaan zitten. Hij betaste me en kuste me overal ( was is dit moeilijk om te schrijven ).
Mijn neefje kwam binnen hij zei onmiddellijk weg te gaan. Dat deed hij. Na een kwartiertje stopte hij, ik was nog geheel naakt. Toen moest ik mee naar boven gaan en daar ging die gewoon verder.
Ik wist niet wat me gebeurde het was net alsof ik uit mijn lichaam was en toekeek ik kon niets doen. Ik was verstijfd. Ik voel me nog altijd schuldig daarover, dat ik zelf niets gedaan heb, Na een tijdje stopte hij. Ik ging me aankleden en hij zei dat ik het niet tegen mijn tante mocht zeggen "ik zou toch niet willen dat ze uit elkaar gingen he" zei hem altijd.
Ik was totaal geschokt wat me was overkomen. Ik wist niet wat te doen, toen mijn zus terug thuis kwam zag ze aan mij dat er iets scheelde.
Ik vertelde het ze geloofde me eerst niet, dat deed erg pijn maar na een tijdje geloofde ze me wel. Weet nog goed welke dag het was, de dag dat Julie en Melissa zijn terug gevonden. Toen ik naar t.v. keek besefte ik wat me was overkomen.
Vroeger was ik een vrolijk kind, daarna niet meer, was een stil kind verlegen en erg bang van vreemde mensen. Vooral van mannen.
Maar hier bleef het niet bij, op en hele warme dag in de zomer gingen we het zwembadje opzetten maar toen bleek de pomp stuk te zijn. Mijn tante ging een nieuwe halen, ik bleef weer alleen achter met hem hij riep me, hij vertelde dat ik hem moest helpen met het zwembadje zo op te blazen.
Was bang en voelde de gespannen sfeer die daar hing. Ik zie nog altijd zijn ogen hoe die keken naar mij. Hij sloot de deur deed de gordijntjes dicht en kwam naar me toe, ik rukte me los en ben toen heel hard weg gelopen. Snap nog altijd niet hoe ik dit had kunnen doen maar ik heb het gedaan en daar was ik zo blij mee.
Hij heeft toen een tijdje niets meer geprobeerd. Ik vergat alles een beetje, dacht er nog wel elke dag aan. Maar had het verdrongen, wilde het eigenlijk niet weten.
Zo ging dat een paar jaar door tot ik 16 jaar was en een reportage zag over incest op t.v. Ik kon daar niet meer tegen, toen ben ik ingestort. Heb toen alles gezegd tegen een juf op school. Zij heeft me doorverwezen naar het vertrouwenscentrum. Daar hebben me daar goed geholpen.
Hij mocht nergens meer in de familie komen en zo voelde ik me echt beter, door de hulp die ik kreeg, en omdat ik hem nooit meer onder ogen hoefde te komen. Maar na een tijdje werd het oud nieuws hij mocht terug bij de familie komen.
Mijn moeder zei dat ik het maar moest vergeten en terug bij mijn tante te komen, dat deed pijn mijn. De hulpverlening werd ook stopgezet het gevolg daarvan was dat ik hem weer dagelijks zie.
Het doet pijn ik slaap slecht, ik heb veel problemen met intimiteit in een relatie dat is tot nu altijd de oorzaak geweest van al men stuk gelopen relaties.
Nog niet zo lang geleden zat ik samen alleen met hem in de auto hij vroeg van alles over sex en zo en of ik dat al deed ik weet niet of dit ook een vergrijp is of als dit bij geestelijk misbruik hoort.
Ik heb dit nog tegen niemand gezegd. Dit is zowat mijn verhaal ik heb het nog steeds moeilijk en het wordt altijd maar moeilijker ik ben een heel terug getrokken mens geworden. Vertrouw niet snel iemand ben nog altijd opzoek naar hulpverlening, ik hoop dat ik die op een dag vindt zo dat was mijn verhaal, ik ben blij dat ik deze stap eindelijk heb gezet.
Groetjes Chrissy het kan soms wat verwarrend zijn ik heb dan ook alles neergeschreven wat in me op kwam
April 2003
Ik ben Vivi,
Ik ben misbruik geweest door mijn oudere broer.
Ik was 9 jaar toen alles begon. Hij heeft me zoveel pijn gedaan.
Ik geef mezelf hier rond de fout. Ik had het maar niet moeten laten gebeuren. Het gebeurde altijd als mijn ma niet thuis was. En ze was ook niet veel thuis.
Ik zat in een kindertehuis. Mijn broer en ik kwamen in weekend bij mijn ma. En daar gebeurde dan altijd.
Eerst dacht ik dat dat normaal was want hij was lief voor mij en zo. Maar na een tijd begon hij me pijn te doen. En ik wilde dat ook niet meer maar hij had meer kracht als mij.
Dan begon hij ook te dreigen tegen mij, als ik ooit iets zou zeggen tegen iemand dan hij me dan nog meer pijn zou doen.
Dus ik heb alles 10 jaar verzwegen. Toen ik dan 12 jaar was is het gestopt want hij ging alleen wonen.
Ik natuurlijk blij.
Ik heb het er nu nog enorm moeilijk mee. Waarom heeft hij dat toch gedaan. Hij heeft me zoveel pijn gedaan.
April 2003
Mijn naam is Natalie en ben 20 jaar.
Ik woon op mezelf in Maastricht en heb een lieve vriend waarmee ik nu meer dan 2 jaar een relatie mee heb. Door hem zijn steun is alles ten einde gekomen voor wat het was. Daar ben ik hem tot heden heel dankbaar voor. Ik zou niet weten wat er met me gebeurd was als hij niet in mijn leven gekomen was.
Mijn ouders zijn sinds 1984 gescheiden, maar mijn vader woonde nog tot 1992 bij ons. Mijn vader zijn beste vriend had een geheime affaire met mijn moeder tot hij in de gevangenis kwam voor drugs smokkel naar het buitenland.
In 1992 werd mijn moeder opnieuw zwanger van mijn vader, maar tevergeefs ging mijn vader ook drugs smokkelen in die tijd zodat ook hij in de gevangenis moest voor 2 jaar. 2 jaar later stond de beste vriend van mijn vader op de stoep. Hij was na 5 jaar weer vrij en wilde mijn moeder opzoeken. Sindsdien hebben ze een relatie.
Hij bij ons kwam wonen, was alles lief en aardig. Gaf mij en mijn zusje veel aandacht en we kregen alles wat ons hartje wilde hebben. Toen mijn vader uit de gevangenis kwam, heb ik het contact met hem verbroken omdat mijn moeder en vriend slecht over hem praatte.
Toen ik eind 12 jaar was, eind 1995, begon de ellende. Wij gingen normaal elk weekend bij mijn grootouders logeren samen met mijn moeder, maar ik wilde niet mee. Zo bleef ik alleen achter op de vrijdagavond met mijn stiefvader. Op die avond is alles begonnen. Hij maakte misbruik van mijn ontwikkelingen in mijn pubertijd. Van de eerste 2 jaar kan ik me niks meer herinneren, alleen dat ik wekelijks seksueel misbruikt werd.
In 1998 heb ik het proberen te stoppen om het aan mijn moeder te vertellen. Maar helaas deed zij niks en ging toch trouwen met mijn stiefvader. Omdat ik nooit iets aan iemand anders heb verteld in die tijd, was omdat mijn stiefvader me telkens weer met de dood bedreigde als ik iets zou vertellen. En hij zei altijd dat ik ook schuldig was.
Hij gaf me meestal geld voor de dingen die hij met me deed. Omdat ik nooit weg mocht, geen zakgeld kreeg of gewoon zomaar iets leuks, liet ik het toe. Met een schreeuwend lichaam vol angst en afschuw. Zo ging het nog 2 jaar door.
In november 2000 leerde ik mijn huidige vriend kennen. Mijn stiefvader deed er alles aan om mij pijn te doen. Ik mocht niet weg, ik mocht mijn vriendje niet zien. In December 2000 heb ik mijn vriend vertelt dat ik 1 keer misbruikt was geworden door mijn stiefvader. Hij schrok en vroeg me of het maar 1 keer gebeurd was. Ik loog tegen hem en zei ja. Ik dacht dat mijn stiefvader zou ophouden nadat ik een vriend had, maar het ging door.
Op 7 februari wilde ik het niet meer, en heb toen alles opgebiecht tegen mijn vriend. Omdat ik er genoeg van had, heb ik ook opnieuw contact gezocht met mijn vader. Ik had met hem 2 dagen later afgesproken. Maar dezelfde avond wilde ik het nog laten stoppen. ik wilde uit huis. Maar ik wilde eerst alles zeggen tegen mijn moeder en stiefvader. Ik heb toen verteld dat mijn vriend alles wist, en dat ik uit huis wilde gaan. We hebben toen de grootste ruzie gehad.
Mijn vriend werd uit huis gezet en mijn stiefvader belde zogenaamd zijn vrienden die me kwamen halen voor naar het buitenland te brengen. Maar erna smeekte ze me om hun nog 1 kans te geven. Die heb ik hun gegeven.
Toen ik ik mijn vader ontmoette heb ik hem verteld dat ik problemen had thuis. Hij bood gelijk zijn huisje aan met meubels. Het contact met mijn vader heb ik de eerste maanden geheim gehouden. Een paar weken later hadden mijn moeder en stiefvader hun kans verspeeld. Mijn stiefvader wilde me weer misbruiken en mijn moeder deed niks. Ze steunde me niet of zo. toen heb ik de stap genomen om uit huis te gaan. 13 weken later ging ik uit huis.
Een week voordat ik verhuisde heb ik verteld dat ik contact had met mijn vader. Mijn stiefvader schrok heel erg en vroeg gelijk of mijn vader wist wat er gebeurd was. Ik zei nee, maar mijn vader wist dat wel.
Eindelijk in mei ging ik verhuizen. Ik kreeg het huisje van mijn vader met meubels want ik had niks van thuis uit meegekregen of gespaard. Toen ik op me eigen woonde was het heel moeilijk in het begin. Ik kreeg herbelevingen en iedereen om me heen zei maar dat ik aangifte moest doen. Maar voor mijn gevoel was ik ook schuldig. Ik had toch ja gezegd? Maar na een paar weken sloeg mijn gedachte om en kwam ik erachter dat ik niet schuldig was. Ik was maar een kind.
Eind juni 2001 ben ik naar het politiebureau gegaan en heb een melding gemaakt. 2 weken later werd de officiële aangifte gedaan. Het was heel moeilijk om alle details te vertellen, maar ik was daarna oplucht. Ik was het kwijt. In die tijd heeft mijn vriend me enorm geholpen en gesteund. Mijn verwachting was dat mijn stiefvader gelijk opgepakt zou worden. Maar tevergeefs. Ik had nog contact met mijn moeder en stiefvader, dus het was heel moeilijk om alles te verzwijgen.
In augustus 2001 werd mijn echte vader ook opgepakt wegens drugs smokkel naar Duitsland. Dus hij was er niet meer voor me. Mijn vader gaf me bescherming in die paar maanden maar helaas. In augustus 2001 werd het contact minder met mijn moeder en stiefvader en eindelijk in november 2001 moest mijn stiefvader op het bureau komen. Zonder een arrestatie team, want er was bewijs van wat er gebeurd was, en de politie heeft er niks mee gedaan. Dus een enorme klap voor me. In die week dat mijn stiefvader naar het bureau moest komen, ben ik onder gedoken bij mijn vriend. Gelukkig wisten ze niet waar mijn vriend woonde. Dat hebben we nooit verteld tegen mijn moeder. Mijn stiefvader bekende alles. Behalve het bewijsmateriaal. Hij was me ook niet komen zoeken en zo. Dus al zijn dreigementen waren al die tijd maar een gebluf.
Een maand later stierf mijn opa. De vader van mijn moeder. Hij stierf onverwachts. Die dag heb ik na maanden mijn moeder weer moeten zien en na maanden kon ik even met mijn zusje telefoneren. Want zij was niet meegekomen. Mijn stiefvader heeft de hele dag in de auto gezeten. Want ik vroeg aan mijn familie dat hij weg bleef. Hij was dus een dubbele dag voor me. Een paar dagen later was de begrafenis en mijn moeder vertelde dat ze me miste en zo. Ik zei haar dat ze dan maar eens langs moest komen. Tot heden nog niet gebeurd. Het contact met oma en mijn moeder werd iets beter want ook zij hadden ruzie. Tot augustus 2002 had ik niks meer gehoord van mijn moeder en mijn familie ook niet van mijn moeder. Tot er op een dag mijn stiefvader bij mijn oma voor de deur stond. Hij wilde dat het contact tussen mijn moeder en mijn oma weer goed kwam. Een paar dagen later ben ik geconfronteerd geworden met mijn stiefvader en moeder. Het was een steek in mijn hart. Alles kwam terug als een film. Mijn zusje mocht een nacht bij me slapen. Ik was zo blij want ik miste mijn zusje heel veel.
Het was een geweldige dag met mijn zusje. Maar van binnen ging het steeds slechter met me. Ik heb mijn stiefvader weer moeten zien, en ik was er zo kapot van. Een week later was er een dienst voor mijn opa en ik ging niet naar de dienst. Omdat mijn moeder en stiefvader er ook waren. ik heb toen wel een briefje voor mijn moeder bij mijn oma gelegd. Daarin schreef ik dat ik geen contact met haar wou zolang ze nog samen was met haar man. De man die mijn leven 4 jaar lang een hel heeft gemaakt. Op dat briefje kreeg ik een dreigbrief terug. Gelukkig bleef het bij een dreigbrief, die ik gelijk naar het politiebureau heb gebracht.
Begin november 2002 ben ik totaal ingestort. Ik ging niet meer stage lopen en ik had alleen herbelevingen. Nachtmerries en angsten voor alles om me heen. Op oudejaarsavond heb ik de knoop doorgehakt. Ik moest stoppen met mijn opleiding. Ik deed de opleiding Verzorgende, en ik moest nog maar 3 maanden. Maar ik was op, ik kon niet meer verder. Van augustus. tot november was ik al aan het proberen om verder te gaan maar het ging niet. Mijn vriend schrok en was bang dat alles weer terug was want een jaar eerder ben ik ook 4 maanden depressief thuis geweest. Maar dit keer wilde ik echt ervoor werken om alles te verwerken.
In januari ben ik officieel gestopt met school en heb uiteindelijk toch een diploma kunnen krijgen. Na 2 jaar wachten ben ik eindelijk naar een huisarts gegaan voor medicijnen. En het RIAGG daar ben ik al 2 jaar, maar er is nog geen vooruit gang. Nu ga ik nog meer hulp zoeken bij het vrouwengezondheidscentrum. Helaas kan ik door mijn depressie niet werken. Dus zit ik maar thuis. Voor mij is het wel fijn. Veel vrienden heb ik niet. De enige is eigenlijk mijn vriend. Die het momenteel ook heel moeilijk heeft met het geen wat allemaal gebeurd is. Maar we blijven door vechten. En door middel van de steun van mijn vriend en schoonmoeder lukt dat wel. Mijn echte vader is veroordeeld voor 6 jaar. Met hem schrijf ik nu zolang.
Mijn stiefvader loopt nog altijd vrij rond. De zaak ligt zoals gewoonlijk op de stapel. Daardoor ben ik bang dat de zaak geseponeerd wordt. En dan stort ik weer finaal in elkaar. Dan kan ik naar een inrichting. Verder gelooft mijn familie mijn verhaal wel, maar toch blijven ze zich veel dingen afvragen. Met die vragen wordt ik ook vaak geconfronteerd waardoor het ook slechter met me gaat. De relatie met mijn vriend heeft ook veel dalen, omdat mijn verleden een grote rol speelt. Maar gelukkig kunnen we er vaak goed over praten.
Veel liefs Natalie
Februari 2003
Ik ben Selma.
Na een paar keer op deze site een bezoekje te hebben gebracht, nu maar even mijn eigen verhaal vertellen. Moeilijk maar ik denk dat het goed is om ervaringen te delen...
Ik ben vanaf mijn 6e t/m mijn 14e seksueel misbruikt door mijn broer. Dit heb ik in oktober 2000 tegen mijn ouders en vrienden verteld. Iedereen was natuurlijk vreselijk geschrokken. Gelukkig ontkende mijn broer niets en is hij met mijn ouders in therapie gegaan. Vervolgens is hij na 2 keer nooit meer komen opdraven. Ik ben bij een psycholoog in therapie gegaan, los van het gezin....daar loop ik dus nu al heel lang. Mijn vrienden waren er voor me, maar ik deed me altijd voor alsof alles perfect ging....en ze geloofden me!
Helaas is alles voor het nieuwe jaar geëscaleerd en kon ik het niet meer. We deden allemaal alsof er niets was gebeurd en we zagen elkaar nog regelmatig. Na een kerstdiner met hem en mijn ouders is het misgegaan.
Nu zul je je afvragen waarom deed je dat nog? Dat kan ik je ook niet goed uitleggen. Iedereen deed als of er niets aan de hand was en ik deed mee, al voelde het verschrikkelijk om hem steeds te zien, en met een masker op te leven. Doen alsof we zo'n gelukkig gezinnetje waren naar de familie toe..
De zondag voor oud en nieuw heb ik geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Natuurlijk niet zo'n goede zet, maar achteraf heel goed geweest. Hierdoor is alles naar buiten gekomen ook naar de rest van de familie toe.
Helaas hebben ze mij die nacht niet opgenomen, maar platgespoten. Ik bleef de hulpverlening voor de gek houden. Ik had de beslissing genomen, om niet meer verder te leven. Mijn toenmalige vriend was vreselijk lief voor me en heeft me overal in gesteund. Hij ging mee naar de huisarts, na gesprekken sleepte me uit bed en zorgde voor een ritme, maar ik kon niet meer. Ik was helemaal op. Na 2 weken moest ook hij weer terug naar Italië voor zijn werk en toen stond ik er weer alleen voor (zo voelde het althans). Iedereen wou me wel helpen, maar ik kon niet. Vervolgens weer veel gesprekken met mijn psycholoog gehad en het contact met mijn broer verbroken. Een moeilijke stap, maar wel de beste tot nu toe.
Ik woon nu sinds 5 weken bij mijn neef en nicht en die vangen me heel goed op. Opname heb ik nooit gewild, maar nu denk ik dat het beter is. Ik krijg veel 'triggers' van vroeger terug en kan er niet mee omgaan. Één uur per week naar mijn psycholoog is voor mij niet meer voldoende. Erg zwaar om die beslissing te nemen, maar ik hoop dat het beter is om te laten opnemen.
Inmiddels is mijn relatie met mijn vriend uit gegaan. Ik heb hem de keus voorgelegd hoe we verder gaan en of we verder gaan. hij heeft mij de vrijheid gegeven die ik nu even nodig heb. Vreselijk vind ik het, maar wel beter ik moet eerst mezelf gelukkig voelen voordat ik aan een relatie kan beginnen.
Nu breekt er dus een zware tijd voor me aan, veel tegenstrijdige gedachtes en gevoelens. Moeilijk om naar je eigen innerlijke ik te luisteren. Ik hoop dat het me allemaal gaat lukken en dat mijn omgeving me zal steunen.
Jullie allemaal veel sterkte en bedankt voor het lezen...
Liefs Selma
Februari 2003
Ik ben Monique20 (dit is een nick naam van mij).
Ik vind het moeilijk om een begin te maken met mijn verhaal,maar ik wil toch wel wat meer kwijt over mijn 'verleden'. Al is dat niet gemakkelijk.
Ik ben van mijn 5e tot mn 18e jaar misbruikt door mijn opa.
Nooit heb ik hier over kunnen / mogen praten want het was (zoals hij het noemde) 'óns geheimpje'. Niemand van mijn familie weet het, alleen m'n vriend en mijn beste vriendin.
Het begon allemaal toen ik een jaar of 5 was denk ik, de precieze leeftijd weet ik niet want ik weet niet wanneer het begonnen is. Zolang ik me kan herinneren was het er.
Zo'n 2 keer per week kwam hij oppassen als mijn moeder weg moest. En dan gebeurde het, de vreselijkste dingen die hij met me deed. De tranen rolde over mijn wangen, als me moeder weer zei dat ze 's avonds even weg moest en dat opa kwam oppassen.
Ik denk dat als je op zo'n leeftijd ben je heel erg beïnvloed kan worden door sommige mensen, hij had mij zover dat ik dacht dat het volkomen normaal was wat hij deed. Maar dat is het natuurlijk niet. Als ik met een vriendinnetje bij haar opa en oma ging logeren vond ik het vreemd dat haar opa dat niet deed, mij was toch gezegd dat het hoorde?
Ik weet nog goed dat ik me op een avond opgesloten heb in de badkamer met de deur op slot. Dat was de enigste plek waar ik me op dat moment veilig voelde. En dan kwam hij weer aan de deur van de badkamer en vroeg waarom ik dat nou deed hij wilde me alleen maar 'lekker vasthouden' zei hij dan.
Het is gek dat sommige geluiden van vroeger je zo bij blijven. Als ik 's avonds in mijn bed lag en ik hoorde de trap kraken wist ik al wat me te wachten stond... Midden in de nacht wakker worden omdat je iemand op je voelt liggen. Het geluid van een rits als hij m'n kamer uitliep en zijn broek dicht deed. Wat er dan door je heen gaat is niet te om schrijven. De angst die ik had toen ik klein was. Als ik nu een trap hoor kraken krijg ik er gewoon kippenvel van.
Altijd heb ik het weggestopt in de hoop dat ik het wel zou 'vergeten' maar nu weet ik dat wegstoppen geen zin heeft, het moet er een keer uit.
Therapie heb ik niet, omdat het nog maar heel kort geleden is dat ik het aan iemand verteld heb. En ik schaam me daar voor, om er over te praten (ik wil niet iemand lastig vallen met mijn problemen) daarom ben ik nog niet naar de huisarts gegaan om te praten.
Er is al heel veel gebeurd in mijn jonge leven (ik ben 20 jaar) meer dan dat ik hier op kan schrijven.
Op dit moment gaat het gewoon niet zo goed met me, ik probeer het te verbergen voor iedereen zodat ze niks merken. Maar ik heb heel erg last van slapenloosheid en huilbuien. Maar dat al er wel bijhoren denk ik dan.
Ik zou heel graag met mensen erover willen praten die ook zoiets hebben meegemaakt, het liefst praat ik hierover op MSN Messenger als je je MSN Hotmail-adres wil achterlaten zoek ik je op op MSN.
November 2002
Ik ben Monique
Ik wil nu proberen om in het kort wat te vertellen, hoe het me vergaan is in mijn leven.
Ik ben in 1956 geboren, als oudste in een gezin. We woonden toen in een bovenwoning boven een bakkerij. Een slaapkamer en een woonkamer, dat was alles. De ‘keuken’ zat achter een gordijntje en bestond uit alleen een aanrechtblad en een tweepitsstelletje. Eigenlijk te klein voor een gezin met een kind.
Toen ik ruim twee en een half was, gingen we verhuizen naar een nieuwbouwwoning. Ik schijn daar de eerste tijd niet anders gedaan te hebben, dan heen en weer lopen. Van voor naar achter in de woonkamer. Ik had de ruimte! Al heel gauw werd mijn eerste zus geboren. Dus al snel delen. Zij had heel veel zorg en aandacht nodig, was scheef gegroeid en moest een jaar in een gipsbedje. Direct na dat jaar werd mijn jongste zusje geboren. Toen was het huis alweer vol. Ik ging met vier jaar naar de kleuterschool en mocht in de middag bij opa en oma eten, want dat was gemakkelijk, dicht bij de kleuterschool. Ook mijn jongste zusje had veel zorg nodig, want ze had longproblemen. Ik kan me nog goed herinneren, dat haar ledikantje in de huiskamer stond, en dan moest er gestoomd worden. Het was dus maar goed, dat ik mezelf zo goed kon redden en alleen kon vermaken. Ik had een hele grote fantasie wereld en speelde wel.
Bij ons thuis mochten we als kinderen nooit onze emoties tonen. Dat deed je niet. We moesten ‘groot’ zijn! Als we druk waren, dan begon onze moeder al heel snel te huilen. En als pa dan thuis kwam, dan werd dat wel even tegen hem gezegd. En dan kon hij best boos worden. Zich vergrijpen aan ons deed hij niet, toch hadden we een heilig ontzag voor hem. Toen ik bijna zes was mocht ik naar de basisschool. De eerste drie jaar zat die nog in het centrum in een hele oude school. Zo’n school waar het stonk. Ook toen at ik bij mijn opa en oma. In de derde klas zaten we in een lokaaltje bij de kerk. Ik weet nog dat op een dag mijn moeder binnenkwam om te zeggen dat ik niet naar opa en oma mocht. Later begreep ik dat mijn opa onverwacht was gestorven.
Op school vond ik het niet leuk. Werd heel veel gepest en had geen echte vriendinnetjes of vriendjes. In de vierde klas gingen we naar een nieuwe school, vlakbij mijn ouders huis. Voor het eerst was er een schoolplein. Dat kende ik niet. Ik durfde alleen maar langs de rand te lopen. Als ik wel eens overstak, dan was er altijd wel iemand die me plaagde. Waarom? Dat heb ik nooit begrepen. Ik hoorde er gewoon niet bij. Ik speelde daarom veel in het fietsenhok, maar daar mocht je eigenlijk niet komen, dus werden de leerkrachten weer boos. Ik kon maar net mee komen op school. Was zeker geen uitblinker. Altijd met de hakken over de sloot. Nu weet ik dat het allemaal een oorzaak heeft gehad!
Vanaf dat ik zeven was mocht ik naar de ‘overkant’ van de weg. Daar was een weitje, we woonden aan de rand van de stad (klein stadje) in die wei stonden altijd wel een paar pony’s. En ik was gek op dieren. De eigenaar van het stukje grond bleek een kennis van mijn ouders. Daardoor mocht ik van hun wel met hem mee als hij me kwam halen. Dan gingen we soms naar een veemarkt, of een wei een eindje verderop, waar ik normaal niet mocht komen. Ook kwam hij dan wel met paard en wagen bij ons thuis om me op te halen. Dat was natuurlijk het mooiste wat ik me kon voorstellen. Op den duur mocht ik ook alleen naar de wei en bij de dieren komen. Dat was het einde! Dat mochten andere kinderen niet, dus had ik ook eens iets wat zij niet hadden. Toen ik 8 á 9 jaar was, kreeg ik een sleutel van het hek en mocht met de pony alleen naar buiten. Dat was op zich een mooie tijd, de bossen in met een pony en een herdershond. Maar wat kostte me dat niet! Bij dat stukje wei was een schuurtje. Heel klein en donker met een raam wat uitkeek naar de weg. Zo kon je altijd goed zien wie eraan kwam. In dat schuurtje hingen de tuigen en halsters van de dieren, ook stond er het voer en wat gereedschappen. In het begin dat ik er kwam, was er nog niks aan de hand.
Maar na een paar maanden, begon B. me te strelen. En af en toe wilde hij een kus van me. En van lieverlee ging het steeds verder. Strelen boven de kleren was niet genoeg, dan maar eronder. En vaak moest mijn truitje dan uit, zodat hij me goed kon bekijken. En dan zat hij met zijn ruwe vieze handen aan mijn borst. Borsten waren er natuurlijk nog niet. Maar ook die hele kleine tepeltjes kunnen al wel hard worden als ze koud zijn. En als ze niet hard genoeg werden, dan kon hij er wel in knijpen. En daarbij begon hij steeds indringender te zoenen. Soms dacht ik wel dat ik erin zou stikken! Met een hele grote, vieze, naar drank en tabak smakende tong ging hij dan naar binnen, ik voel nog dat hij mijn tanden van elkaar duwt. Soms met zijn tanden tegen de mijne aankwam. En ik was nog geen negen jaar!
Maar op een gegeven moment had hij er niet genoeg aan en ging verder! Met zijn handen aan mijn blote buik en nog verder naar beneden, tussen mijn benen! En reken maar dat het ruwe handen waren en zo vies! Ook moest zijn bloes los en vieze hemd omhoog en op den duur zijn broek los en kwam zijn lul eruit! En hij was zo vies! Hij stonk! En zijn kleren waren niet schoon! (Ik heb het ook getekend!) En nog kan ik er niet tegen als iemand niet schoon is op zichzelf! Hoe ik dit kon overleven? Ik ben (nog) heel sterk in het dissociëren! Als hij met me bezig was, dan keek ik toe of bestond gewoon niet. Dan was ik een pop in zijn armen of op zijn schoot en keek toe vanaf het plafond! Deze eigenschap gebruik ik nog wel als er iets is wat te moeilijk is.
En thuis…….. daar kon ik er niets van vertellen. Dat was een geheim. En wat brengt dat een eenzaamheid met zich mee! Geen wonder dat ik me op school ook niet op mijn gemak voelde, ik was toch wel heel anders dan de andere kinderen. Niemand was zo vies als ik!
Thuis ging ik meestal direct naar mijn kamer. Daar had ik een knuffelolifant ‘Dombo’, die heb ik nog! Dombo weet alles van me! Laatst wilde mijn man hem weggooien, zo’n vies kapot ding! Weet hij veel! Dat beest was mijn enige uitlaatklep. Aan hem kon ik alles vertellen. Ik heb wel eens uit de grap gezegd dat J. de plaats van Dombo innam in bed! Niet wetende toen wat de tragiek was die erachter zat!
Op de middelbare school is uiteindelijk het misbruik gestopt. Ik werd te groot en naar mijn jongste zusje 10 jaar geleden vertelde, heeft zij als het ware mijn plaats ingenomen bij B.!
Met zestien jaar ging ik uit huis en naar de grote stad Utrecht toe. Al veel te snel leerde ik mijn man kennen. En met 19 jaar was ik getrouwd! Geen tijd gehad om een eigen leven op te bouwen.
Vanaf het begin in ons trouwen was het niet zoals het zou moeten zijn. Heel veel ging zoals J. het wilde. En het kwam niet in me op, dat ik nee kon zeggen en ook doen! Dat heb ik vorige week pas ontdekt in de therapie! Moet je notabene 46 jaar voor zijn!
Het huwelijk is voor mij een schipperen tussen de kinderen en mijn man. (ik heb 4 kinderen) en daartussen proberen mezelf te zijn. Dat heeft de nodige moeite gekost. (en nog)
Maar niet voor niets noemen ze ons ook wel “overlevers”! Dat moeten we wel zijn, anders zouden we gek worden.
Dus zo’n 10 jaar geleden kwam mijn jongste zusje eens bij mij om te vragen of ik ook seksueel was misbruikt door B. ik heb het hevig ontkent! Ik niet! Maar haar vraag bracht heel veel bij me los. Ik had het zover weggestopt, dat ik het echt niet meer wist. Wel dacht ik altijd, dat er iets niet normaal was aan mij. Misschien was ik zelfs wel lesbisch, maar durfde dar niet eens aan te denken.
De afgelopen jaren heb ik regelmatig met een predikant en de huisarts gepraat. De eerste dingen op papier gezet. Maar vorig jaar ben ik begonnen bij een psychiater om alles op regel te krijgen. Hij stimuleert me om zoveel mogelijk ook de dingen op te schrijven en van me af te schrijven. Zo heb ik nu een vrij helder beeld wat er is gebeurd. Daarnaast ben ik op aanraden van de psych. aan de slag gegaan met creatieve therapie. H. werkt al negen jaar bij R. in de praktijk en als vrij gevestigde therapeute. Voor mij lijkt het de ideale combinatie te zijn. Ik wist niet dat ik zoveel creativiteit in me had! Ik vind het heerlijk om te tekenen en/of te schilderen, te dichten en te schrijven!
Ik ben nu ook bezig in de therapie om de werkelijkheid onder ogen te zien. Hoe ik in het huwelijk sta en in het hele leven op zich! Ik ben er nog lang niet! Laatst keken we eens terug en schreef R. op het bord wat er nog allemaal te doen is voor mij in de toekomst. Toen zei ik tegen hem, ik kwam voor 1 ding, verwerken en nu schrijf jij er zo 9 op! Dat was best confronterend, maar toch zou ik dit laatste jaar ondanks alle pijn en moeite zo weer over willen doen. Want het heeft me ook heel wat rijker gemaakt. Ik kan weer wat voelen! Ik begin weer emoties te voelen en langzaamaan ook te uiten. Al kost me dat nog wel heel veel moeite! Ook zie ik dat ik langzaam “ik” word! En dat is toch uiteindelijk de bedoeling. Dat ik mezelf zal zijn en niet iets of iemand die is zoals een ander het wil! Dat eindelijk het masker van me af zal vallen en de mensen mogen zien wie ik eigenlijk ben!
Dat ik leer accepteren wie ik ben! Over dat leren heb ik ook een gedicht gemaakt, daar zou ik dit stukje mee willen afsluiten! 21-06-02 heb ik het gemaakt.
Februari 2003
Ik ben Vicky
Hallo, ik ben 25 jaar. De meeste vinden me nog jong, maar door wat ik meegemaakt heb in het verleden voel ik me soms volwassener dan anderen van mijn leeftijd.
Ik ben seksueel misbruikt geweest door beide ouders en het heeft me veel tijd en moeite gekost om nog een doel in mijn leven te zien. En daarom wil het wel bekend maken, dat ik anderen misschien wat steun of raad kan geven.
Mijn verhaal begint eigenlijk al toen ik 3 jaar was, toen is mijn zusje geboren en mijn hel begonnen. Natuurlijk heeft mijn zus daar niets mee te maken, maar wel haar scheppers.
Toen mama nog in de kliniek lag is het eigenlijk allemaal begonnen. Maar eerlijk gezegd van die periode kan ik me eigenlijk niet zo veel herinneren.
Wel is het zo dat het met de jaren erger werd en niemand er iets aan kon doen, de school niet, huisarts niet, telkens als ze iets zeiden tegen mijn ouders deden ze of we een gewoon normaal gezin waren, maar dat was wel anders.
Zo heb ik nog dagelijks een beeld dat ik een plaats in mijn leven moet geven, weggaan zal het niet doen. Het was mijn laatste avond dat ik thuis woonde. Mijn vader nam me weer mee naar zijn slaapkamer, waar ik hem moest bevredigen door te pijpen voor een camera die door moeder bestuurd werd, daarna moest ik haar likken, ook voor die camera. Dan was het tijd om vader zijn verdere pleziertje te geven, hij kwam in me en dat allemaal voor dat stomme ding. Daarna was het weer tijd om te wisselen en zo ging het maar voort. Dan was het tijd om naar die band te kijken, en voor het eerst in heel die periode bleef ik protesteren als een gek, maar hun wraak was dan ook heel hard.
Er werden allerlei voorwerpen met scherpe punten bij me naar binnen gebracht en hoe meer ik me wou los rukken, hoe meer pijn ik kreeg.
Jaren later is gebleken dat ik grote inwendige verwondingen heb, waardoor ik met heel veel moeite nog aan een kindje kon geraken.
Toen dit was gebeurt ben ik gaan lopen van huis en ben dan via het gerecht op de goede weg gezet. Maar eenmaal van school af, ben ik ingestort en heb dan 2 jaar in een open psychiatrische instelling gezeten om alles een plaats te geven en terug een doel te hebben om voor te leven.
Dat is me aardig gelukt en daar ben ik blij om, ik ben nu gelukkig getrouwd en heb met veel tegenslagen en zo voort eindelijk een dochtertje, een schatje.
Als je wilt reageren op dit verhaal doe dat dan gerust, misschien kan ik naar je luisteren of je raad geven.
Niet twijfelen maar doen !
Groetjes
SadeeQ, wat is je bedoeling met deze confessies? Het is toch duidelijk dat het overal voorkomt?
Geplaatst door an3sdej
SadeeQ, wat is je bedoeling met deze confessies? Het is toch duidelijk dat het overal voorkomt?
dat weten we
ik vind het gewoon leerzaam,misschien hebben sommige mensen hier wat aan,en ik vind dat als de nederlanders zich het lot van een marokkaanse slachtoffer aantrekken en steunen ,wij de marokkanen ook uit beleefheid het lot van de nederlandse slachtoffers moeten aantrekken en hen in deze moeilijke tijden moeten steunen
Januari 2003
Ik ben Melissa en mijn vader en ik hebben nooit goed met elkaar op kunnen schieten. Maar toen ik een jaar of 11 was gingen mijn ouders scheiden omdat mijn vader mijn moeder lichamelijk mishandelde.
Vorige zomer ging ik voor het eerst met alleen mijn vader en mijn zusje op vakantie .De derde dag kreeg mijn zusje last van oorpijn mijn zusje sliep de eerste 2 dagen bij mij in bed. Toen ze oorpijn had heeft mijn vader haar in de kamer naast hem gelegd en ik lag alleen in een kamer met een 2-persoons bed.
De avond van de 4e dag ging ik laat slapen maar ik sliep nog niet. Mijn vader dacht dat ik sliep en kwam mijn kamer in en kwam naast me liggen.
Hij begon overal aan te zitten en hij dacht nog steeds dat ik sliep dat heeft bijna één uur doorgegaan nog steeds weet ik niet of het zijn vingers of zijn geslachts orgaan was.
Ik ben nadat mijn vader naar bed was gegaan naar de douches gelopen terwijl ik alleen een bikini broekje en een handdoek had maar een maal in de douches ben ik me gaan douche. Omdat ik me vies voelde toen ik klaar was met douchen hoorde ik mijn vader de doucheruimte inkomen ik deed snel mijn douche deur op slot en ben op het trapje gaan staan zodat hij me niet zou zien.
Toen hij de deuren naging voelde hij dat de mijne op slot zat. Ik was erg bang en gilde dat hij weg moest gaan hij zei dat er toch niks gebeurt was. Terwijl hij donders goed wist dat hij fout was geweest. Ik gilde dat ik alleen de douche uit zou komen hij zei is goed dus hij was weg en ik ben een kwartier later de douche uitgekomen en ik ging naar buiten en schrok want hij stond buiten te wachten op me ik begon te schelden.
Hij sloeg zijn arm om me heen en ik zei toen dat ie met zijn k*******klauwen van me af moest blijven hij haalde toen zijn arm weg. Toen ben ik weggerend naar de tent. Ik ben in mijn kamer gaan liggen.
We zouden 2 weken blijven dus ik verloor mijn zelfvertrouwen en deed schrikachtig en bang en was erg chagrijnig maar ik heb de hele vakantie geen oog meer dichtgedaan.
Ik zou graag met meisjes willen praten die dit ook hebben meegemaakt dus daarom geef ik info over mezelf
Januari 2003
Herkent iemand zich in "mijn" verhaal?
Mijn moeder is gescheiden maar hertrouwt met mijn stiefpa, hij heeft me altijd bevoorrecht ten opzicht van mijn oudste broer. Voor mijn 12e had hij een relatie met iemand van bij hem op het werk, maar daar is mijn moeder achtergekomen en heeft gesmeekt aan mijn stiefpa om bij haar te blijven.
Maar toen begon de miserie echt pas... Vanaf mijn 12e is hij me beginnen aanraken, mijn rug komen wassen, ... ik ging 's zondags bij mijn ouders in bed liggen maar dan stuurde hij mijn moeder weg om het ontbijt klaar te maken. Ik ben altijd sociaal geweest en telkens gesnakt naar veel aandacht. Hij gaf mij die, maar hij kwam blijkbaar klaar...
Deze situatie heeft zo geduurd tot mijn 14e, hij zei dat hij me wou leren wat seks was en zo, en zijn spelletjes gingen maar verder, zoals beffen, pijpen, ... en hij vond dat ik medeplichtig was omdat ik ja gezegd had.
In het begin had ik niet door dat het verkeerd was maar het moment dat ik het door kreeg had ik al een vriendje op school (waar ik nog mee samen ben). Telkens als ik weigerde stond hij aan 't school met verrekijker, op het speelplein, bij mijn vriend zijn thuis, hij heeft ons altijd uit elkaar proberen te halen, wij hadden dus echt een aan/af relatie enkel door hem.
Dus wat deed ik? Ik liet alles maar toe, dan liet hij me gerust. Hij zei ook dat hij alleen voor mij bij mijn moeder bleef, want dat hij anders al lang weg was,... Op mijn 14e en half is de eerste penetratie gebeurt, nadien ging het van kwaad naar erger, hij had pornofilms waar ik naar moest kijken, hij heeft me zelfs eens gefilmd....
Dit alles heeft geduurd totdat ik het uiteindelijk aan een vriendin durfde te zeggen. Dit was op een woensdagnamiddag toen mijn stiefpa was gaan werken en mijn moeder thuis was. Ik heb het haar verteld en we zijn direct thuis vertrokken. Naar een tante, ... ze geloofde me maar twee dagen later zijn wij terug naar huis gegaan en moest hij een andere plaats zoeken om te wonen maar hij kwam zijn verhaal doen en ze geloofde hem. Mijn moeder en ik waren natuurlijk al lang vervreemd van elkaar, mijn oudste broer had ook problemen en was rond zijn 17e thuis vertrokken. Ze had daar ongelooflijk veel verdriet over... wat mijn stiefpa het gemakkelijk maakte om mij voor hem te winnen...
Ze heeft hem terug in huis genomen en alles heeft voortgeduurd tot mijn 18e jaar, toen ben ik gaan lopen en ben ik in een opvangcentrum terecht gekomen.
Ik heb nu spijt dat ik toen geen klacht heb ingediend want iedereen zei me dat ik dat moest doen. Maar... mijn halfbroertje die ondertussen een jaar of zes was wou ik dit niet aandoen, hij was mijn god, ik wou hem niet zonder papa zetten, voor hem had ik alles over... Nu heb ik er spijt van omdat mijn stiefpa hem en mijn ma nog altijd hetzelfde behandeld als mij vroeger, hij komt mij ook nog steeds controleren net zoals hij dat bij mijn oudste broer doet. Hij komt hier 's nachts (en ook verschillende keren in de dag) voorbij alhoewel we in een doodlopende straat wonen, ik ben hem gevolgd, ik wou weten of ik niet paranoia werd... het was hij... dat was een serieuze schok om met mijn eigen ogen te zien dat ik me niets inbeeld... Ik denk dat ik die avond echt in shock was want ik durfde nadien niet meer alleen met de auto
rijden, ik durfde niet meer alleen buiten,...
Hij doet zijn verhaal aan jan en alleman terwijl ik zelfs mijn vriend niet zou mogen inlichten... Hoe kun je zoiets verdorie verzwijgen in je relatie ???? Hij doet zijn verhaal in geuren en kleuren, toen hij het aan mijn broer en schoonzus vertelde was mijn schoonzus er ziek van... hij ging tot in het goorste detail (waar mijn moeder en broertje bijzitten!) en mijn moeder beaamt alles maar!!! Zij was er toch niet bij ???
Enfin, om het verhaal kort te maken, na die avond ben ik klacht gaan indienen, ik heb zelf beseft dat alles niet mijn fout is. Al die jaren heb ik met zo'n torenhoog schuldcomplex gezeten (wat mijn moeder me ook nog steeds aanpraat, zij vind mij haar rivaal) maar hij doet zijn zelfde gangetje verder in plaats van, een beetje spijt te tonen...
Hij behandeld mijn halfbroertje en moeder nog steeds op dezelfde dominante manier, ik zie zo mezelf als ik hen zie...
Omdat hij gewoon verder gaat met zijn manier van leven en omdat hij mij niet rust laat heb ik na die bewuste avond dat ik hem gevolgd ben gaan aangeven, ik heb een klacht ingediend tegen sexueel misbruik en stalking. Mijn broer heeft ook een aanklacht ingediend tegen stalking.
Maar... nu heb ik zo'n schrik wat er gaat gebeuren als hij dit te weten komt, want ik heb aan de politie gezegd dat hij nog een film heeft over mij en hem (dat beweerde hij toch aan mijn broer en was er nog fier op ook, dit was zijn bewijs zegt hij dat ik hem verleid heb) als de klacht doorgaat werd het een huiszoeking zeiden ze...
Maar ik heb zo'n schrik voor wat er me nog te wachten staat... en het ergste van al zou ik vinden als de zaak geseponeerd wordt... ik denk dat ik kapot zou gaan van verdriet. Dit zou bij mij overkomen dat ik weer niet geloofd wordt...
Ik hoop echt van niet want ik ben eindelijk tot het besluit gekomen dat hij gestraft moet worden en dat hij moet stoppen. Ik weet het allemaal niet meer.... Hoe langer het geleden is hoe erger ik het vind... Ik heb altijd alles op mezelf willen verwerken, ma ik sta nog niet ver, het enige is dat ik beseft heb dat alles niet mijn fout is en dat ik klacht heb durven indienen... Maar ik zal nog veel bergen moeten beklimmen om dit te kunnen vergeten...
Als er iemand is die iets soortgelijks heeft meegemaakt: ik snak naar een beetje steun en de moed om door te gaan.
Januari 2003
Ik ben Tamara.
Ik ben een meisje van 15 jaar een ik ben 6 jaar lang misbruikt (dat ik mezelf nog herinner). Tot mijn moeder mij van alles vertelde ...
Ik was enkele maanden oud en mijn familie kwam naar mij kijken. Ik lag in mijn kamertje en iedereen kwam binnen en gingen terug naar beneden. Mijn moeder zou mij verschonen maar ze ging eerst koffie inschenken mijn grootvader bleef nog even naar "dat lieve kleine hummeltje" kijken. Toen mijn moeder binnen kwam zag ze mijn grootvader "iets" doen (daarbeneden). Ze keek hem aan en vroeg hem om onmiddellijk naar beneden te gaan. Hij deed dit ...
Enkele jaren later, ik was zeven, zaten ik en mijn ouders, zoals elke zaterdag, bij mijn grootouders. Ik zat rustig TV te kijken in de huiskamer, iedereen zat buiten, en mijn grootvader kwam bij mij zitten. Hij zei mij in een donkerder hoekje te gaan zitten, want dan zou ik beter TV kunnen kijken.
Ik deed dat. Ik moest op zijn schoot komen zitten en toen deed hij zijn broek los en zei mij dat ik dat "ding" moest vastnemen. Ik wou dat niet, maar hij zei dat dit volkomen normaal was."Zo deden alle grootvaders met hun kleindochters". Maar ik mocht het niet tegen mama en papa vertellen, want die zouden het toch niet geloven en mij waarschijnlijk straffen daarvoor.
Dus ik deed dat en elke keer ging hij verder en verder. Dan betaste hij mij, ging zijn vinger erin, daarna zijn tong. Hij was elke keer dronken. Ik voelde mij er niet goed bij en toen ik 12 jaar was heeft hij geprobeerd binnen te dringen. Maar dat is hem niet gelukt, ik heb hem toen zo hard als ik kon geschopt, gebeten, geslagen, ...
Toen ben ik mijzelf beginnen verminken zodat hij mij vies zou vinden, maar ook om opgekropte woede kwijt te raken. Die woede bleef (en is er nog steeds) en hij deed juist of hij het zag.
Op een keer, ik was net 13 jaar, probeerde hij voor de zoveelste keer iets te doen, terwijl iedereen in de huiskamer zat, ik heb hem van mij weggeduwd. Hij heeft mij toen zo hard in mijn gezicht geslagen, dat iedereen opschrok. Mijn ouders en mijn broertjes zijn met mij toen naar buiten gerend en hebben flink wat ruzie gemaakt.
Daarna zijn we naar huis gereden. En heb ik alles verteld (bijna alles). Ik dacht dat mijn vader woedend zou worden op mij. Integendeel hij begon te huilen en zei: Meisje het spijt mij zo erg, nu begrijp ik waarom je altijd zo moeilijk deed als we naar daar gingen.
Januari 2003
Ja ik ben van kleins af aan een paar keer misbruikt door mijn vier jaar oudere broer.
In het begin dacht ik dat dit een 'normaal 'spelletje was. Maar door de jaren heen toen ik 12 jaar was begon ik te snappen dat dit niet meer normaal was.
Mijn broer die dan in psychiatrie zat omdat hij gewelddadig was tegen men ouders.
Ondertussen heb ik het hen dan allemaal verteld mijn moeder beloofde van alles dat hij het huis niet meer binnenkwam, dat hij ergens anders moest gaan wonen,....
Maar na een week stond hij weeral in onze garage hij kwam terug thuis wonen. Ik verstond mijn ouders niet al die beloftes werden zomaar in vijf minuten weggegooid.
Ik dacht dat ik ging ontploffen. Zo heeft hij nog een paar jaar thuis gewoond. Ik was op die momenten heel bang, durfde niet in bad te gaan als hij thuis was.....
Tot op een dag dat hij zelf vertrokken is , toen was ik echt heel blij. Ik dacht dat alles weer op zijn plooien ging komen , dat ik het kon vergeten maar integendeel het gaat nu echt niet goed met me.
Hoe ouder ik word (ben nu 19) hoe banger ik wordt van alles. Geen zin meer in het leven, elke dag gaat het slechter.
Geplaatst door sadeeQ
dat weten we
ik vind het gewoon leerzaam,misschien hebben sommige mensen hier wat aan,en ik vind dat als de nederlanders zich het lot van een marokkaanse slachtoffer aantrekken en steunen ,wij de marokkanen ook uit beleefheid het lot van de nederlandse slachtoffers moeten aantrekken en hen in deze moeilijke tijden moeten steunen
:lole: Allah ie 3amar ha dar!
Jaja? Need more prove?
Geplaatst door Orakel
:lole: Allah ie 3amar ha dar!
tbarkellah 3eliek a goeya orakel :lole:
Januari 2003
Ik ben Antonet.
Ik ben een vrouw van bijna 51 jaar, toen ik 6 jaar was, begon mijn vader handtastelijk te worden naar mij. Hij pakte me geregeld een keer bij mijn vagina , dat gebeurde zeker een aantal keren per week.
Toen ik 16 jaar was verloor ik mijn moeder. En vanaf die tijd was mijn vader echt oversekst. HIj kon geen vrouw missen, dus ik werd het slachtoffer van gruwelijke misbruik.
Ik raakte met mijn 22 jaar zwanger van mijn vader, toen ben ik thuis weggegaan, ik was 4½ maand zwanger toen ik een miskraam kreeg. Veel pijn en verdriet, ik kom er niet overheen, heb het er nog steeds moeilijk mee.
Nu loop ik een jaar naar de psycholoog en hoop toch eens het goede pad weer terug te vinden.
Juni 2000
Ik ben Kees 38 jaar.
Als mijn ouders hadden geweten wat er op de vakanties bij mijn oom gebeurde, dan had ik daar nooit heen gemogen, dat weet ik zeker.
Mijn moeder is namelijk zelf misbruikt door haar vader en had haar ogen er altijd voor open, maar dat heeft niet mogen baten.
Ik kan mij het jaar nog herinneren, omdat ik die vakantie naast hem in bed heb geslapen, omdat mijn tante vroeg moest gaan werken bij een boer.
Zij sliep op het bed wat eigenlijk voor mij bestemd was.
Nu ik ouder ben denk ik dat hij dat van tevoren al zo gepland heeft, dat ik bij hem moest slapen. Ook ik moet tegenwoordig vroeger op om naar mijn werk te gaan en ik ga toch ook niet op een aparte kamer slapen om mijn vrouw niet wakker te maken.
In de nachten die er op volgden heeft mijn oom mijn aangezet tot handelingen die niet normaal zijn voor een kind. En dan ook nog een jongen, dit is nu ook hetgeen wat bij mij de grootste schade heeft achter gelaten : ik ben als man maar half (ik heb gespleten gevoelens die ik niet wil}.
Ik denk dat ik niet de enige ben bij wie hij dit heeft gedaan, maar ik wist niet dat hij dit ook deed bij zijn zwagertje dat daar in huis was. Hij heeft een keer gevraagd of ik nu ook aan die viezerik zijn piel moest zitten.
Ik heb daar toen niet op gereageerd want dat mocht niet. Hij heeft mij nooit pijn gedaan althans niet dat ik me kan herinneren. Hij pakte het ook slim aan, hij verpakte het allemaal in een spel en ik weet nu dat ieder kind daar intrapt en mee speelt, want een kind is nieuwsgierig en daar heeft hij gebruik van gemaakt.
Ik kan me sommige handelingen nog herinneren omdat die waarschijnlijk de meeste indruk op me hebben gemaakt.
Het was toen ook dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met het begrip klaar komen, want ik heb hem daar bij geholpen, door masturbatie. Ook heeft hij zich klaar gemaakt tussen mijn benen die ik als kind dicht moest houden.
Hij zat ook aan mijn lid en deed dat in zijn mond.
Een paar jaar later, toen ik geslachtsrijp was, heeft hij ook mij klaar laten komen. Ik ben bang dat ik dat toen lekker gevonden heb. Dat was voor mij de eerste keer en ik was toen pas 11 1/2 jaar oud.
Ik vindt het zo erg dat deze eerste ervaring, wat iets moois is tussen twee personen ( een man en een vrouw) door hem tot iets gemaakt is waar ik soms van walg. Een spel en nog vies ook.
De gedachten aan deze vakanties ben ik nooit meer kwijt geraakt en de gevolgen ervan draag ik al mijn hele leven mee.
Ik weet ook dat voor die bewuste vakantie al iets is gebeurd, allen kan ik me dat nog niet goed herinneren en eigenlijk hoeft dat ook niet van mij want wat er nu zit is al genoeg .De gevolgen zijn zo’n rol gaan spelen in mijn leven dat ik naar deze ervaringen ben gaan handelen en denken. Ik doe bewust dingen niet en andere wel. Ook heb ik een afkeer van dingen en vindt dingen normaal die dat in mijn leven helemaal niet horen te zijn. Ik heb hulp nodig om hier van af te komen, ik heb ook hulp gezocht bij de huisarts en hij heeft nu alles in gang gezet bij het RIAGG.
Toen ik uit de spreekkamer bij de dokter kwam zat mijn zus daar. Mijn vrouw heeft haar die middag ook verteld wat mij als kind is aangedaan. Haar antwoord hierop was dat ze dat nooit had gemerkt.
Voor mij is dat niet vreemd want als mijn tante het niet wist, hoe moest mijn zus het dan weten ?
Ik denk alleen dat mijn tante het wel had kunnen weten, want hij ving zijn rotzooi op in een zakdoek die hij dan in de was deed. En ik denk dat als je dat ziet, je je als vrouw dan af moet vragen wat dat in de was doet, als er een kind naast je man slaapt.
Tegenover mijn ouders voel ik geen boosheid, wel naar mijn oom en tante. Ik heb als jong volwassene vaak mijzelf afgevraagd of ik er als kind aanleiding voor heb gegeven.
Nu ben ik 38 en heb zelf kinderen en weet dat een kind daar geen aanleiding toe geeft, want iets wat een kind niet kent, daar vraagt hij ook niet naar.
Mijn ervaringen met seks zijn te vroeg geweest en op een verkeerde manier.
Mijn leven is hierdoor erg beïnvloed ik heb als man soms getwijfeld aan mijn geaardheid. Dat is ook wat ik het ergst vindt, want ik heb een vrouw waar ik veel van hou en ik vind dat er in onze relatie voor deze gevoelens geen ruimte is. Ik wil die gevoelens ook niet, maar ik kon ze alleen niet altijd onderdrukken.
Ik heb jaren niet kunnen knuffelen met mijn vrouw. Ik vond en vindt dit moeilijk, teder lichamelijk contact maakt mij onzeker en bang, want dit deed hij ook graag met (ons) kinderen.
Ik ben nu 11 ½ jaar getrouwd en heb zeker al 7 jaar niet meer met mijn vrouw geknuffeld. Sinds ik het haar van mijn oom heb verteld ben ik het knuffelen weer gaan proberen en merk dat dit nu anders is dan voorheen. Dat ik er nu ook meer behoefte aan heb maakt me gelukkig en het liggen in mijn vrouw’s armen geeft mij een veilig gevoel.
Nu ik weer wat kan knuffelen met mijn vrouw voel ik dat deze angstige gevoelens ook minder worden. Ik kan alleen op mijn werk nergens anders meer aan denken. Ik denk soms de hele dag aan die vakanties en dat maakt me gek. Ik hoop dat ik snel bericht krijg van het RIAGG en dat ze me daar verder kunnen helpen, zodat alles wat ik meegemaakt heb dan niet meer zo’n grote plaats in mijn leven neemt, maar dat die plaats vrijkomt voor mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik ben er van overtuigd dat als ik als kind een eerlijke kans zou hebben gehad om me te vormen en dat ik als man een ander leven zou hebben, zonder deze ervaring.
Het maakt je nl. tot wat ik ben. En ik ben als vader ook zo bang voor mijn kinderen dat hen zoiets kan overkomen, want ik weet dat je dat als ouders dan toch te laat hoort. Mijn ouders weten het ook nog niet. Ik ga het ze nu binnenkort vertellen, want ik vindt dat dat moet, zij hebben recht te weten wat hij mij als kind heeft aangedaan en dat de zoon die zij kennen van binnen niet zo is als zij denken.
Ik wil alleen dat zij geen contact zoeken met mijn oom, dat wil ik beslist niet.
Ik wil geen nietes/ welles spel spelen. Ik weet dat het is gebeurd en heb het mijn leven lang bij me gedragen en ik wil niets, maar dan ook niets meer met hem te maken hebben.
Ik heb geen haatgevoelens maar wel boosheid en kan ook zijn gezicht niet meer zien.
Ik voel me soms zo ellendig dat ik het liefst ergens weg zou kruipen en daar wachten tot het over is, maar dat gaat niet want het komt terug.
Ik hoop dat mannen met een gelijke ervaring uit mijn verhaal moed kunnen putten om ook de stap te zetten naar hulp.
Ik zelf heb hulp gehad van een man op het web, die mij wakker heeft geschud en mij er van bewust heeft gemaakt dat ik het moest gaan vertelen en hulp gaan zoeken en dat heb ik nu ook gedaan. Ik ben deze man dan ook dankbaar voor zijn hulp.
Voor reacties kun je Kees hier mailen
hanane teteouan
29-08-03, 00:27
ahlen sadeeq
het is erg wellah en goed dat je al die verhalen plaatst kunnen mensen inzien hoe erg het is als het jezelf overkomt. shokran bezef 3la moeite djelek.
hadak baha diek el 3ajela lie hedret ve netwerk gesoe ie 3emloeloe hejda :kalasniko oe hejda :sniper: oe 3ed hejda :auw: , oe besch ie moet mezjen, elagrieja ie 3tieouwloe shie :stomp:
ewa allah ie koen la vel 3ouwn oe safie meskiena.
thalla el 3ajel
Je bent een ziek, gefrustreerd mannetje, wist je dat?
Het is toch niet te geloven hoe beestachtig de autochtonen toch met hun kinderen omgaan...Ik denk dat het te maken heeft met de cultuur waarin ze leven. Een cultuur waarin er aan vrouwenslavernij wordt gedaan op de wallen. Een achterlijke cultuur waarin bejaarde moeders en vaders dor hun kinderen worden opgesloten in bejaardetehuizen.Een cultuur waarin ongelovige priesters het doen met hun koorknaapjes...
Een achterlijke beschaving dus...
IK vind dat hier veel meer aandacht aan besteed moet worden..ook door maroc.nl
Zelfs geen ultra-rechts figuur heeft het gewaagd op deze manier te reageren op het "netwerk" verhaal. Deze man/jongen is echt ziek, of een eng denkend iemand. :duivels:
Yehi heeft gewoon zijn eigen agenda en het lijden van deze dames komt hem dus goed uit.
Sadeeq: wat een zware kost voor de vroege ochtend. Ik hoop dat de daders allemaal teelbalkanker krijgen.
Geplaatst door Mark
Ik hoop dat de daders allemaal teelbalkanker krijgen.
amin ,amin inchallah zeggen we dan :p
000NobelPrizes
29-08-03, 17:46
Sadeeq's berichten hier zijn nog maar het topje van de ijsberg.
De publiciteit eromheen zorgt er enerzijds voor dat slachtoffers van incest niet meer zichzelf de schuld geven. Anderzijds wordt de taboesfeer eromheen opengebroken. Vieze vadertjes die zich voorheen gecoverd zagen door de zwijgzaamheid, zullen zich nu wel (hopelijk) 2x gaan bedenken. Incest-signalen zullen ook sneller worden opgepikt: daardoor kunnen daders veroordeeld worden en slachtoffers eerder opgevangen.
Als sommige dommerdjes hier door al deze publiciteit eromheen meteen gaan tetteren dat de autochtonen niet deugen, moeten ze dat maar fijn doen. Het voornaamste resultaat vnd ik dat incest wordt aangepakt en teruggedrongen.
Je ziet telkens dezelfde elementen terugkomen in die verhalen..... hoe die kerels misbruik maken van hun vertrouwenspositie, het is echt te walgelijk voor woorden. Inderdaad, plaats die verhalen maar ja. Hopelijk worden andere slachtoffers daardoor over de streep getrokken om ook te gaan praten en niet in die situatie te blijven zitten.
Moeders die incest oogluikend toestaan zijn wat mij betreft mede schuldig aan het misbruik, en moeten net zo hard gevangenisstraf krijgen.
Geplaatst door Donna
[B. Inderdaad, plaats die verhalen maar ja. Hopelijk worden andere slachtoffers . [/B]
moet ik nog doorgaan, ik heb nog een stuk of 30 andere verhalen :engel:
maar eigenlijk was ik meegestopt,werd misselijk van die ellende :jammer:
maar kan geen nee zeggen tegen mijn donnaaatje :tranen:
Geplaatst door sadeeQ
moet ik nog doorgaan, ik heb nog een stuk of 30 andere verhalen :engel:
maar eigenlijk was ik meegestopt,werd misselijk van die ellende :jammer:
maar kan geen nee zeggen tegen mijn donnaaatje :tranen:
Owww... wat ben je toch lief! :blauwkus:
Nee, hoeft niet meer verhalen... ik bedoelde meer: gooi die beerput maar eens open, en laat het maar eens doordringen.....
Geplaatst door Donna
Owww... wat ben je toch lief! :blauwkus:
Nee, hoeft niet meer verhalen... ik bedoelde meer: gooi die beerput maar eens open, en laat het maar eens doordringen..... :wohaa: blij dat het niet hoeft :o
:groen+blauw+rood kus: terug
verveeld wie meer verhalen wil lezen moet maar zelf gaan lezen op de site van:
http://www.lotgenoten-incest-slachtoffers.nl/
Geplaatst door sadeeQ
nou aangezien er veel slachtoffers in nederland zijn,ff een paar verhalen ,hopelijk zijn ze ff leerzaam als dat verhaal van naima.
Is dat je minderwaardigheidcomplex??
je hoeft niet te bewijzen dat de westerse wereld slechter is
Geplaatst door sil
Is dat je minderwaardigheidcomplex??
je hoeft niet te bewijzen dat de westerse wereld slechter is
:student: ik weet het.ik heb mijn sletje siltje ook wel gemist :wohaa: :wohaa:
Geplaatst door sadeeQ
dat weten we
ik vind het gewoon leerzaam, misschien hebben sommige mensen hier wat aan, en ik vind dat als de nederlanders zich het lot van een marokkaanse slachtoffer aantrekken en steunen ,wij de marokkanen ook uit beleefheid het lot van de nederlandse slachtoffers moeten aantrekken en hen in deze moeilijke tijden moeten steunen
:hihi:
Ik krijg tránen in mijn ogen!!..
Je medemenselijkheid en je warme solidariteit zijn werkelijk ontróerend! :hihi:
Goudeerlijk ook, over het edele motief van de beleefdheid, die "uiteraard" accúut een diepgaande betrokkenheid mobiliseert!
Touching!..
A. SadeeQ, je bent een mispunt! (ik stuur je twee nonnen ter bekering. :D )
B. Idem !
C. Het is om verschillende redenen goed dat je de stukken plaatst
D. Slachtoffers moeten dit kunnen lezen.. Dus 'up' ik het topic maar.
E. jij gaat vanavond bidden! Kan me niet rotten voor wát! :hihi:
Geplaatst door Maarten
:hihi:
Ik krijg tránen in mijn ogen!!..
Je medemenselijkheid en je warme solidariteit zijn werkelijk ontróerend! :hihi:
Goudeerlijk ook, over het edele motief van de beleefdheid, die "uiteraard" accúut een diepgaande betrokkenheid mobiliseert!
Touching!..
A. SadeeQ, je bent een mispunt! (ik stuur je twee nonnen ter bekering. :D )
B. Idem !
C. Het is om verschillende redenen goed dat je de stukken plaatst
D. Slachtoffers moeten dit kunnen lezen.. Dus 'up' ik het topic maar.
E. jij gaat vanavond bidden! Kan me niet rotten voor wát! :hihi:
:ego: je vertrouwen in de mensheid is tot onder de nul gedaald :brozac:
Geplaatst door Grietje
Je bent een ziek, gefrustreerd mannetje, wist je dat?
Waar slaat deze opmerking op?!
Geplaatst door taouanza
Waar slaat deze opmerking op?!
Op de hartverwarmende reactie van yehi?