Marsipulami
03-10-03, 09:53
GEHEIME BOKALEN. Ontmoetingen met bomen
Het is wonderbaarlijk wat sommige mensen opsteken van de natuur. Jannie Kleemstra is wetenschappelijk medewerkster van het departement boomkunde aan de universiteit van Groningen. In haar onlangs verschenen boek Ontmoetingen met bomen doet ze verslag van haar onderzoek naar het wezen van de boom. Ter voorbereiding van dat boek heeft Kleemstra in een periode van tien jaar meer dan 20.000 uren tussen de bomen doorgebracht. ,,Zo'n lange tijd in de natuur lijkt misschien eentonig, maar dat valt best mee hoor'', schrijft ze in haar voorwoord, ,,want bomen hebben een goede zin voor humor, al kunnen ze af en toe knorrig zijn. Zeker beuken en knotwilgen komen soms humeurig uit de hoek, maar als ze merken dat je hen serieus neemt, krijg je er ook heel veel van terug.''
Voorts vernemen we in het boek dat het typisch is aan bomen dat ze goed kunnen relativeren. Ze stralen rust uit en ze hebben nooit haast. Dat heeft een heilzaam effect op mensen, en het verklaart ook waarom het boek van Jannie Kleemstra zes jaar later bij de drukker lag dan oorspronkelijk gepland was. Daarover hebben de onderzoekster en haar houten vrienden zich overigens nooit druk gemaakt, in het bos vinden ze deadlines immers bijzaak, net als succes, rijkdom en sociale status. Die zaken zeggen de bomen hoegenaamd niks. Ze behandelen je ook helemaal niet anders als je uit een arbeidersmilieu komt. Om dat te bewijzen heeft de Groningse wetenschapster af en toe laaggeschoolde werklozen meegenomen op boombezoek en ook een keer een allochtoon, en die voelde zich helemaal niet gediscrimineerd in het bos. Dit toont volgens Kleemstra aan dat de natuur antiracistisch is, en waarschijnlijk ook antikapitalistisch.
Behalve wetenswaardigheden over het rijke innerlijke leven van eik en zilverberk en over wie er in het bos over wie roddelt, vinden we in het boek ook het relaas van het ongelukkige liefdesleven van Jannie Kleemstra. ,,Ook in de 21ste eeuw blijkt het heel moeilijk voor mannen om mee te gaan in de fantasie van een natuurvrouw. Toen ik Gerrit-Jan vroeg om bij wijze van experiment eens wat op zijn blote voeten in de aarde te gaan staan, ingesmeerd met hars en met misschien hier en daar een takje in een lichaamsopening, is hij gewoon opgekrast. Dat is tegenwoordig blijkbaar te veel gevraagd. Ach, mannen. Ze zullen ons nooit begrijpen.'' Gelukkig vindt ze na elke amoureuze desillusie troost bij de bomen. ,,Vooral populieren hebben mij vaak door moeilijke periodes heen geholpen'', schrijft Kleemstra. ,,Dat zijn zulke schatten, populieren, en dan denk ik in de eerste plaats aan Ferdy, René en Leyla. Zonder hun steun had ik dit boek nooit kunnen schrijven.''
Is het niet tegen haar eigen principes dat voor de uitgave van haar boek veel van haar gebladerde kameraden moesten sneuvelen? Bomen omhakken vindt Jannie Kleemstra niet verwerpelijk. ,,Als je er maar weer nieuwe plant. En als je kapt, is het wel noodzakelijk de boom minimaal drie weken van tevoren te waarschuwen. Zo heeft hij de gelegenheid afscheid te nemen van zijn soortgenoten.''
Omdat wij ons volmondig kunnen aansluiten bij de principes die ten grondslag liggen aan deze werkwijze, hebben wij Jannie Kleemstra's boek Ontmoetingen met bomen er alvast van verwittigd dat over drie weken het oud papier in onze wijk wordt opgehaald.
03/10/2003 Wim Helsen
©Copyright De Standaard
Het is wonderbaarlijk wat sommige mensen opsteken van de natuur. Jannie Kleemstra is wetenschappelijk medewerkster van het departement boomkunde aan de universiteit van Groningen. In haar onlangs verschenen boek Ontmoetingen met bomen doet ze verslag van haar onderzoek naar het wezen van de boom. Ter voorbereiding van dat boek heeft Kleemstra in een periode van tien jaar meer dan 20.000 uren tussen de bomen doorgebracht. ,,Zo'n lange tijd in de natuur lijkt misschien eentonig, maar dat valt best mee hoor'', schrijft ze in haar voorwoord, ,,want bomen hebben een goede zin voor humor, al kunnen ze af en toe knorrig zijn. Zeker beuken en knotwilgen komen soms humeurig uit de hoek, maar als ze merken dat je hen serieus neemt, krijg je er ook heel veel van terug.''
Voorts vernemen we in het boek dat het typisch is aan bomen dat ze goed kunnen relativeren. Ze stralen rust uit en ze hebben nooit haast. Dat heeft een heilzaam effect op mensen, en het verklaart ook waarom het boek van Jannie Kleemstra zes jaar later bij de drukker lag dan oorspronkelijk gepland was. Daarover hebben de onderzoekster en haar houten vrienden zich overigens nooit druk gemaakt, in het bos vinden ze deadlines immers bijzaak, net als succes, rijkdom en sociale status. Die zaken zeggen de bomen hoegenaamd niks. Ze behandelen je ook helemaal niet anders als je uit een arbeidersmilieu komt. Om dat te bewijzen heeft de Groningse wetenschapster af en toe laaggeschoolde werklozen meegenomen op boombezoek en ook een keer een allochtoon, en die voelde zich helemaal niet gediscrimineerd in het bos. Dit toont volgens Kleemstra aan dat de natuur antiracistisch is, en waarschijnlijk ook antikapitalistisch.
Behalve wetenswaardigheden over het rijke innerlijke leven van eik en zilverberk en over wie er in het bos over wie roddelt, vinden we in het boek ook het relaas van het ongelukkige liefdesleven van Jannie Kleemstra. ,,Ook in de 21ste eeuw blijkt het heel moeilijk voor mannen om mee te gaan in de fantasie van een natuurvrouw. Toen ik Gerrit-Jan vroeg om bij wijze van experiment eens wat op zijn blote voeten in de aarde te gaan staan, ingesmeerd met hars en met misschien hier en daar een takje in een lichaamsopening, is hij gewoon opgekrast. Dat is tegenwoordig blijkbaar te veel gevraagd. Ach, mannen. Ze zullen ons nooit begrijpen.'' Gelukkig vindt ze na elke amoureuze desillusie troost bij de bomen. ,,Vooral populieren hebben mij vaak door moeilijke periodes heen geholpen'', schrijft Kleemstra. ,,Dat zijn zulke schatten, populieren, en dan denk ik in de eerste plaats aan Ferdy, René en Leyla. Zonder hun steun had ik dit boek nooit kunnen schrijven.''
Is het niet tegen haar eigen principes dat voor de uitgave van haar boek veel van haar gebladerde kameraden moesten sneuvelen? Bomen omhakken vindt Jannie Kleemstra niet verwerpelijk. ,,Als je er maar weer nieuwe plant. En als je kapt, is het wel noodzakelijk de boom minimaal drie weken van tevoren te waarschuwen. Zo heeft hij de gelegenheid afscheid te nemen van zijn soortgenoten.''
Omdat wij ons volmondig kunnen aansluiten bij de principes die ten grondslag liggen aan deze werkwijze, hebben wij Jannie Kleemstra's boek Ontmoetingen met bomen er alvast van verwittigd dat over drie weken het oud papier in onze wijk wordt opgehaald.
03/10/2003 Wim Helsen
©Copyright De Standaard