freya
13-10-03, 11:07
Freya in het hol van de leeuw/De Arrahmane moskee in Amsterdam
Een moskee in de Amsterdamse Pijp bestaat voor een belangrijk deel uit trappen.
Met de mededeling “ja ja, nu zult u ook echt alles zien” werden de bezoekers afgelopen zaterdag op en neer geleid langs twee trappenhuizen. Van de grote keuken in de kelder tot de gastenruimte op zolder, waar een luidsprekertje in het plafond hinderlijk zoemde, omdat de microfoon in de grote gebedsruimte niet was uitgeschakeld.
Er werd even gepauseerd in een van de wasruimtes, waar de charmante woordvoerder, bereidwillig voor de foto, demonstreerde hoe een rituele wassing wordt gedaan. Nadat ons een blik werd gegund op de hurktoiletten, geimporteerd uit Turkije, gingen we verder naar het klasje waar Arabische les aan kinderen wordt gegeven. Een vriendelijk glimlachende baardman verwelkomde ons met de woorden “het spijt me de kinderen maken nogal wat lawaai het is nu net pause”. Die kinderen renden joelend rond in wat op een oude, muffige gymzaal leek, vochtplekken op de muren.
Dit was dus waar het allemaal gebeurt, waar weerloze islamitische kinderzieltjes worden vergiftigd met fundamentalistische propaganda. Als om alle vooroordelen te bevestigen rende een klein meisje met grote hoodfdoek ons tegemoet, zij werd achternagezeten door een jongetje. De meisjes en jongens speelden, heel verbazingwekkend, gewoon tikkertje met elkaar en om het nog gekker te maken werd de jongen op zijn beurt achtervolgd door een wat ouder meisje, zonder! hoofddoek. Hier viel een beeld in duigen. Het werd nog erger toen in het klaslokaal allemaal Arabische schoolboekjes lagen met vrolijke plaatjes van spelende kinderen enz. en de voorzitter van de moskee aan een aantal belangstellenden beloofde dat zij als ongelovigen mee mochten doen aan de Arabische lessen voor volwassenen.
En overal die vriendelijk glimlachende mannen, in soepjurk, met baard, die hun uiterste best deden om het de bezoekers naar de zin te maken. Er waren zelfs goed Nederlands sprekende hulptroepen uit Alkmaar en Enchede aangetrokken die vriendelijk en gretig antwoord gaven op alle mogelijke vragen. De boodschap was duidelijk: de berichten in de media waren allemaal niet waar en men wilde juist graag goede buren zijn. Vragen over de bestuurscrisis werden handig ontweken, een van gasten uit Alkmaar beweerde zelfs dat het niet uitmaakte of iemand sunni of shii was, want er is immers maar een islam. Dit werd weer rechtgetrokken door de voorzitter, die mijn desbetreffende vraag stellig beantwoorde met “dit is een sunni moskee”.
Even later begroette hij, oprecht blij, een jonge buurvrouw in naveltruitje, die duidelijk niet voor de eerste keer de moskee binnenkwam. Ik vroeg mij af hoe het dan zat met de berichten dat vrouwelijke deelraadsleden alleen met hoofddoek binnen mochten.
Maar het verhaal dat aan het begin van de open dag was gehouden, over wanneer het gebouw was gekocht en hoelang de verbouwing had geduurd, was niet erg bevredigend, net zo min als de steeds weer herhaalde bewering dat alle kranten over alles gelogen hadden. Ik greep mijn kans toen de woordvoerder even vrij stond. Bijzonder charmante man, die op elke vraag een sociaal wenselijk antwoord weet te geven, doorspekt met de allemooiste overleveringen van de profeet die maar te vinden zijn. Natuurlijk moeten mensen goede buren zijn en ook met ongelovigen vriendschappelijk omgaan, als je niet tussen ongelovigen wilt wonen dan moet je maar naar een islamitisch land verhuizen. Als hij jongens voor de geweldadige jihad zou oproepen, wat voor laffaard was hij dan niet, dat hij zelf lekker hier bleef.
En deze kunnen sommigen op een bepaald islamforum in hun zak steken:
Iemand die slavernij niet afwijst is ziek in zijn hoofd, volgens deze woordvoerder van een van de meest extremistische moskeeen (als je de media gelooft) in Nederland.
Wij werden onderbroken door de oproep voor het gebed, die hij bij de microfoon ging vertalen en uitleggen. Tot mijn verbazing werd ons niet verzocht om te vertrekken (in tegenstelling tot div ervaringen in moskeeen in het M-O), maar werden wij uitgenodigd om vooral te blijven kijken. De witgebaarde mannen die in de kleine gebedsruimte de ahadith hadden zitten bestuderen druppelden binnen, samen met een aantal buurtbewoners. Samen met de de Enschedese hulptroepen vormden ze 4 of 5 aardig lange rijen. Zoveel baarden had ik nog nooit bij elkaar gezien.
Na het gebed werd het pas echt gezellig. De ongelovigen kregen een uitleg en konden vragen stellen en de moslims kwamen erbij zitten luisteren, niet in de laatste plaats aangetrokken door de enorme tafels vol met koekjes, nootjes, baklava en kebab. De middag werd afgesloten met een anecdote over een vader die aan zijn zoon wilde duidelijk maken dat wat je ook doet, mensen altijd kwaad over je zullen spreken.
Ze gingen op pad met een ezel en wat ze ook deden, de vader zitten en zoon lopen, zoon zitten vader lopen, allebei lopen, allebei zitten of zelfs de ezel dragen, de mensen hadden altijd commentaar.
Met deze boodschap en het verzoek vooral ook koekjes mee naar huis te nemen, gingen we weer naar buiten.
Het was voor mij vooral duidelijk dat als er al ooit haatdragende extremisten in deze moskee hebben rondgehangen deze er effectief uitgewerkt zijn. Ik ben wel benieuwd of de heren zich aan al hun beloftes zullen houden. Dan kan ik in m’n eigen buurt op Arabische les, zullen de moslims op bezoek gaan bij de katholieke kerk en zal er na de ramadan weer een open dag gehouden worden.
Een moskee in de Amsterdamse Pijp bestaat voor een belangrijk deel uit trappen.
Met de mededeling “ja ja, nu zult u ook echt alles zien” werden de bezoekers afgelopen zaterdag op en neer geleid langs twee trappenhuizen. Van de grote keuken in de kelder tot de gastenruimte op zolder, waar een luidsprekertje in het plafond hinderlijk zoemde, omdat de microfoon in de grote gebedsruimte niet was uitgeschakeld.
Er werd even gepauseerd in een van de wasruimtes, waar de charmante woordvoerder, bereidwillig voor de foto, demonstreerde hoe een rituele wassing wordt gedaan. Nadat ons een blik werd gegund op de hurktoiletten, geimporteerd uit Turkije, gingen we verder naar het klasje waar Arabische les aan kinderen wordt gegeven. Een vriendelijk glimlachende baardman verwelkomde ons met de woorden “het spijt me de kinderen maken nogal wat lawaai het is nu net pause”. Die kinderen renden joelend rond in wat op een oude, muffige gymzaal leek, vochtplekken op de muren.
Dit was dus waar het allemaal gebeurt, waar weerloze islamitische kinderzieltjes worden vergiftigd met fundamentalistische propaganda. Als om alle vooroordelen te bevestigen rende een klein meisje met grote hoodfdoek ons tegemoet, zij werd achternagezeten door een jongetje. De meisjes en jongens speelden, heel verbazingwekkend, gewoon tikkertje met elkaar en om het nog gekker te maken werd de jongen op zijn beurt achtervolgd door een wat ouder meisje, zonder! hoofddoek. Hier viel een beeld in duigen. Het werd nog erger toen in het klaslokaal allemaal Arabische schoolboekjes lagen met vrolijke plaatjes van spelende kinderen enz. en de voorzitter van de moskee aan een aantal belangstellenden beloofde dat zij als ongelovigen mee mochten doen aan de Arabische lessen voor volwassenen.
En overal die vriendelijk glimlachende mannen, in soepjurk, met baard, die hun uiterste best deden om het de bezoekers naar de zin te maken. Er waren zelfs goed Nederlands sprekende hulptroepen uit Alkmaar en Enchede aangetrokken die vriendelijk en gretig antwoord gaven op alle mogelijke vragen. De boodschap was duidelijk: de berichten in de media waren allemaal niet waar en men wilde juist graag goede buren zijn. Vragen over de bestuurscrisis werden handig ontweken, een van gasten uit Alkmaar beweerde zelfs dat het niet uitmaakte of iemand sunni of shii was, want er is immers maar een islam. Dit werd weer rechtgetrokken door de voorzitter, die mijn desbetreffende vraag stellig beantwoorde met “dit is een sunni moskee”.
Even later begroette hij, oprecht blij, een jonge buurvrouw in naveltruitje, die duidelijk niet voor de eerste keer de moskee binnenkwam. Ik vroeg mij af hoe het dan zat met de berichten dat vrouwelijke deelraadsleden alleen met hoofddoek binnen mochten.
Maar het verhaal dat aan het begin van de open dag was gehouden, over wanneer het gebouw was gekocht en hoelang de verbouwing had geduurd, was niet erg bevredigend, net zo min als de steeds weer herhaalde bewering dat alle kranten over alles gelogen hadden. Ik greep mijn kans toen de woordvoerder even vrij stond. Bijzonder charmante man, die op elke vraag een sociaal wenselijk antwoord weet te geven, doorspekt met de allemooiste overleveringen van de profeet die maar te vinden zijn. Natuurlijk moeten mensen goede buren zijn en ook met ongelovigen vriendschappelijk omgaan, als je niet tussen ongelovigen wilt wonen dan moet je maar naar een islamitisch land verhuizen. Als hij jongens voor de geweldadige jihad zou oproepen, wat voor laffaard was hij dan niet, dat hij zelf lekker hier bleef.
En deze kunnen sommigen op een bepaald islamforum in hun zak steken:
Iemand die slavernij niet afwijst is ziek in zijn hoofd, volgens deze woordvoerder van een van de meest extremistische moskeeen (als je de media gelooft) in Nederland.
Wij werden onderbroken door de oproep voor het gebed, die hij bij de microfoon ging vertalen en uitleggen. Tot mijn verbazing werd ons niet verzocht om te vertrekken (in tegenstelling tot div ervaringen in moskeeen in het M-O), maar werden wij uitgenodigd om vooral te blijven kijken. De witgebaarde mannen die in de kleine gebedsruimte de ahadith hadden zitten bestuderen druppelden binnen, samen met een aantal buurtbewoners. Samen met de de Enschedese hulptroepen vormden ze 4 of 5 aardig lange rijen. Zoveel baarden had ik nog nooit bij elkaar gezien.
Na het gebed werd het pas echt gezellig. De ongelovigen kregen een uitleg en konden vragen stellen en de moslims kwamen erbij zitten luisteren, niet in de laatste plaats aangetrokken door de enorme tafels vol met koekjes, nootjes, baklava en kebab. De middag werd afgesloten met een anecdote over een vader die aan zijn zoon wilde duidelijk maken dat wat je ook doet, mensen altijd kwaad over je zullen spreken.
Ze gingen op pad met een ezel en wat ze ook deden, de vader zitten en zoon lopen, zoon zitten vader lopen, allebei lopen, allebei zitten of zelfs de ezel dragen, de mensen hadden altijd commentaar.
Met deze boodschap en het verzoek vooral ook koekjes mee naar huis te nemen, gingen we weer naar buiten.
Het was voor mij vooral duidelijk dat als er al ooit haatdragende extremisten in deze moskee hebben rondgehangen deze er effectief uitgewerkt zijn. Ik ben wel benieuwd of de heren zich aan al hun beloftes zullen houden. Dan kan ik in m’n eigen buurt op Arabische les, zullen de moslims op bezoek gaan bij de katholieke kerk en zal er na de ramadan weer een open dag gehouden worden.