Timoesh
13-10-03, 21:05
ROTTERDAM - Met een tweetalige kerkdienst, in het Arabisch en het Nederlands, heeft de Vrijgemaakt Gereformeerde Kerk in het Rotterdamse Delfshaven een primeur.
Dominee Marten de Vries begint de dienst, zijn allereerste in het Arabisch, met psalm 8. De tekst verschijnt in twee talen op een scherm. 'Eyyuha-rrebbu seyyiduna ma amjede-ismeke: Ja Here onze Here hoe groot is uw naam.' De Nederlanders prevelen de teksten, ietwat onwennig, mee. 'In het Arabisch wordt de hoofdletter H uitgesproken als een ruis-H, de kleine als een gewone h. En de hoofdletter R als een brauw-r', helpt De Vries zijn Nederlandse toehoorders.
De Vries is evangelisatiepredikant met de specialisatie islam, in 2000 aangesteld door de Missionaire Arbeid Rijnmond (MAR) om bekeringswerk te verrichten onder de Rotterdamse moslims. Speciaal voor die taak leerde hij Arabisch en maakte hij een studiereis naar Jordanië. Tijdens zijn evangelisatiewerk merkte hij dat er onder de Arabischtaligen in de wijk ook christenen zijn, Sudanezen, Irakezen, Syriërs, Egyptenaren. Die hadden, omdat ze het Nederlands onvoldoende beheersten, nogal eens last van kerkdrempelvrees. Spiritueel kwamen zij niet aan hun trekken.
Voortaan kunnen ze elke tweede zondag van de maand terecht bij De Vries in de moslimwijk Delfshaven. Op zijn eerste Arabische zondag leest de dominee in twee talen voor uit De Brief aan de Hebreeën. Hij vertelt over Abraham, die een vreemdeling bleef op aarde. In de wijk wonen veel buitenlanders, uit Afrika en het Midden-Oosten, vreemdelingen. Maar in wezen is 'iedere christene een allochtoon', zegt De Vries. 'Want niemand woont hier in zijn eeuwig vaderland. Uiteindelijk zal God ons opnemen in zijn azc (azielzoekerscentrum).'
Bij Romeinen 8:35,36. 'Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus'(men seyefSilunaa 9an meHabbetis-ImesieH), begint de dominee wat te haperen. Tweemaal zingt hij het lied, maar hij krijgt de Arabische tekst niet in de pas met de muziek. De twaalf artikelen van de geloofsbelijdenis dreunt hij rap op in het Arabisch. De Nederlanders worden geacht de Arabische tekst mee op te zeggen. Maar dat is voor bijna iedereen onbegonnen werk. Die artikelen zijn tongbrekers.
De wekelijkse collecte is bestemd voor de organisatie Open Doors, die bijbels en ander studiemateriaal stuurt naar gebieden waar christenen worden onderdrukt.
'Wij in Nederland kunnen in alle vrijheid kerkdiensten organiseren, zelfs in diverse talen, zoals hier vandaag. Maar in veel Arabische landen is zoiets niet vanzelfsprekend', betoogt Bastiaan Spoelstra, lid van het organiserend comité, voordat hij de kerkzakjes laat rondgaan.
Uit Irak gevluchte christenen beamen het gebrek aan religieuze vrijheid in het Midden-Oosten. Bij het broodje kaas, aan het einde van de dienst, vertellen ze gruwelverhalen over christenen die uit Irak werden ontvoerd en naar Saudi-Arabië werden gebracht. Daar werden ze met harde hand tot de islam bekeerd.
Abdo Migail (27) werd als christen in Syrië niet direct vervolgd, zegt hij. Maar hij voelde zich ook niet vrij. 'Er leven in Syrië maar 7 tot 8 procent christenen. Je bent een benauwde minderheid. Je merkt dat moslims, van binnen, absoluut niet van christenen houden. Ze maken altijd ruzie met ons.' Migail is politiek vluchteling en woont sinds twee jaar in Nieuwerkerk aan den IJssel. 'Het gaat wel steeds beter met mijn Nederlands. Maar zo'n Arabische dienst is toch wel heel relaxed.'
Dominee Marten de Vries begint de dienst, zijn allereerste in het Arabisch, met psalm 8. De tekst verschijnt in twee talen op een scherm. 'Eyyuha-rrebbu seyyiduna ma amjede-ismeke: Ja Here onze Here hoe groot is uw naam.' De Nederlanders prevelen de teksten, ietwat onwennig, mee. 'In het Arabisch wordt de hoofdletter H uitgesproken als een ruis-H, de kleine als een gewone h. En de hoofdletter R als een brauw-r', helpt De Vries zijn Nederlandse toehoorders.
De Vries is evangelisatiepredikant met de specialisatie islam, in 2000 aangesteld door de Missionaire Arbeid Rijnmond (MAR) om bekeringswerk te verrichten onder de Rotterdamse moslims. Speciaal voor die taak leerde hij Arabisch en maakte hij een studiereis naar Jordanië. Tijdens zijn evangelisatiewerk merkte hij dat er onder de Arabischtaligen in de wijk ook christenen zijn, Sudanezen, Irakezen, Syriërs, Egyptenaren. Die hadden, omdat ze het Nederlands onvoldoende beheersten, nogal eens last van kerkdrempelvrees. Spiritueel kwamen zij niet aan hun trekken.
Voortaan kunnen ze elke tweede zondag van de maand terecht bij De Vries in de moslimwijk Delfshaven. Op zijn eerste Arabische zondag leest de dominee in twee talen voor uit De Brief aan de Hebreeën. Hij vertelt over Abraham, die een vreemdeling bleef op aarde. In de wijk wonen veel buitenlanders, uit Afrika en het Midden-Oosten, vreemdelingen. Maar in wezen is 'iedere christene een allochtoon', zegt De Vries. 'Want niemand woont hier in zijn eeuwig vaderland. Uiteindelijk zal God ons opnemen in zijn azc (azielzoekerscentrum).'
Bij Romeinen 8:35,36. 'Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus'(men seyefSilunaa 9an meHabbetis-ImesieH), begint de dominee wat te haperen. Tweemaal zingt hij het lied, maar hij krijgt de Arabische tekst niet in de pas met de muziek. De twaalf artikelen van de geloofsbelijdenis dreunt hij rap op in het Arabisch. De Nederlanders worden geacht de Arabische tekst mee op te zeggen. Maar dat is voor bijna iedereen onbegonnen werk. Die artikelen zijn tongbrekers.
De wekelijkse collecte is bestemd voor de organisatie Open Doors, die bijbels en ander studiemateriaal stuurt naar gebieden waar christenen worden onderdrukt.
'Wij in Nederland kunnen in alle vrijheid kerkdiensten organiseren, zelfs in diverse talen, zoals hier vandaag. Maar in veel Arabische landen is zoiets niet vanzelfsprekend', betoogt Bastiaan Spoelstra, lid van het organiserend comité, voordat hij de kerkzakjes laat rondgaan.
Uit Irak gevluchte christenen beamen het gebrek aan religieuze vrijheid in het Midden-Oosten. Bij het broodje kaas, aan het einde van de dienst, vertellen ze gruwelverhalen over christenen die uit Irak werden ontvoerd en naar Saudi-Arabië werden gebracht. Daar werden ze met harde hand tot de islam bekeerd.
Abdo Migail (27) werd als christen in Syrië niet direct vervolgd, zegt hij. Maar hij voelde zich ook niet vrij. 'Er leven in Syrië maar 7 tot 8 procent christenen. Je bent een benauwde minderheid. Je merkt dat moslims, van binnen, absoluut niet van christenen houden. Ze maken altijd ruzie met ons.' Migail is politiek vluchteling en woont sinds twee jaar in Nieuwerkerk aan den IJssel. 'Het gaat wel steeds beter met mijn Nederlands. Maar zo'n Arabische dienst is toch wel heel relaxed.'