Marsipulami
16-10-03, 00:10
Nobelprijswinnares krijgt triomfantelijk onthaal in Teheran
Van onze correspondent in Iran
TEHERAN -- Nobelprijswinnares Shirin Ebadi keerde gisteren naar Iran terug -- en werd er verwelkomd met leuzen waarvoor men in Iran anders de cel ingaat.
Een uur voordat de Iran Air vlucht uit Parijs zal landen op de luchthaven van Teheran, hebben zich al duizenden mensen verzameld in de aankomsthal. Gadegeslagen door een portret van wijlen ayatollah Khomeini, grondlegger van de bijna 25-jarige islamitische republiek, rollen mensen hun spandoeken uit voor Shirin Ebadi, die vrijdag de Nobelprijs voor de vrede kreeg.
Er zijn weinig Iraniërs die kunnen thuiskomen in een feestende, demonstrerende massa, waar vrouwen met witte hoofddoekjes bloemen rondstrooien en bejaarde mannen met hoornen brillen snoepjes uitdelen. De wachtenden zijn opgeroepen door vrouwen en kinderrechten-organisaties, waar Ebadi zich erg voor inzet. Ze hebben de vrouwen gevraagd om wit te dragen als kleur van de vrede.
Rond negen uur, de politie heeft de aankomsthal dan al ontruimd, voegen zich ook studenten bij de wachtenden. Met een megafoon roepen ze leuzen vóór Ebadi en tegen het regime. ,,Khatami, schaam je!'', roept de menigte in koor. De hervormingsgezinde president van Iran, twee keer gekozen door miljoenen jongeren en vrouwen, noemde de Nobelprijs donderdag onbelangrijk.
,,Khatami, treedt af!'', brullen de mensen voor het vliegveld. Politieagenten kijken glazig toe. Een man houdt een bord boven zijn hoofd waarop een kaart van zijn land is getekend met prikkeldraad als grenslijn, over de rest van de kaart lopen tralies. Iran is één grote gevangenis, staat erop. Laat de politieke gevangenen vrij!, schreeuwen de wachtenden keer op keer. President Khatami noemde het toekennen van de Nobelprijs voor de vrede een politieke beslissing. De aartsconservatieve krant Keihaan ging nog verder en omschreef Ebadi's prijs als verdere munitie voor het Amerikaans-zionistisch complot tegen Iran. De regenboogcoalitie van hervormers die het vertrouwen van het volk hebben verloren omdat ze hun beloftes voor meer persoonlijke vrijheid, een betere economie en meer rechtszekerheid niet zijn nagekomen, heeft het toekennen van de prijs opgevat als bevestiging dat ze op de goede weg zijn.
,,Ik geloof die hervormers niet meer, ze zijn niet anders dan de conservatieven'', zegt een man in de menigte. ,,Wij zijn het volk maar zij zijn onderdeel van het regime.'' Hij slaat zijn arme om zijn vrouw die zegt te willen huilen van geluk. ,,Dankzij Ebadi's prijs zie de wereld wat hier aan de hand is. Onze jongeren zijn werkloos en komen naar Europa, onze vrouwen worden onderdrukt en ons leven is gekidnapt door het regime'', vertelt ze. ,,Ik hoop dat de knokploegen ons straks niet in elkaar komen slaan.''
Als de vlucht dan eindelijk is geland, blijkt het vliegtuig naar de aankomsthal voor binnenlandse vluchten te zijn gedirigeerd. De verwelkomers vermoeden vuil spel van de overheid, maar beginnen haastig aan de wandeling naar de drie kilometer verderop gelegen terminal. Daar voegen zich nog een paar duizend mensen bij de groep, die ongestoord voortgaat met het roepen van leuzen waarvoor je normaal de gevangenis ingaat in Iran.
Daar wacht de verlossing als Ebadi uiteindelijk op een podiumpje klimt en met een megafoon de menigte toespreekt. Mannen huilen en klappen, kinderen beginnen dansjes, ouden van dagen zwaaien met witte zakdoeken in de lucht. De menigte gilt alsof de Verlosser zelf de terminal is uitgewandeld. Ik ga door met mijn werk, kraakt Ebadi door de megafoon. Gejuich. De politieke gevangenen moeten vrij. Gebrul. Deze prijs is voor iedereen die gelooft in vrede, democratie en mensenrechten. Gegil. Daarna trekt Ebadi zich terug: ik ben zo moe, verontschuldigd ze.
Op de terugweg staat een verloren groepje Baseej, de conservatieve knokploeg, in een hoekje. Ze hebben een spandoek gemaakt met daarop de tekst: ,,Wij feliciteren Ebadi niet met de prijs die de Amerikaan Jimmy Carter vorige jaar kreeg.'' Als de menigte langsloopt, houden sommige mensen hun middelvinger op. Niemand wil met ze vechten. ,,Mensen loop door!'', schreeuwt een meisje. ,,We gaan Iran vreedzaam veranderen.''
16/10/2003 Thomas Erdbrink
©Copyright De Standaard
Van onze correspondent in Iran
TEHERAN -- Nobelprijswinnares Shirin Ebadi keerde gisteren naar Iran terug -- en werd er verwelkomd met leuzen waarvoor men in Iran anders de cel ingaat.
Een uur voordat de Iran Air vlucht uit Parijs zal landen op de luchthaven van Teheran, hebben zich al duizenden mensen verzameld in de aankomsthal. Gadegeslagen door een portret van wijlen ayatollah Khomeini, grondlegger van de bijna 25-jarige islamitische republiek, rollen mensen hun spandoeken uit voor Shirin Ebadi, die vrijdag de Nobelprijs voor de vrede kreeg.
Er zijn weinig Iraniërs die kunnen thuiskomen in een feestende, demonstrerende massa, waar vrouwen met witte hoofddoekjes bloemen rondstrooien en bejaarde mannen met hoornen brillen snoepjes uitdelen. De wachtenden zijn opgeroepen door vrouwen en kinderrechten-organisaties, waar Ebadi zich erg voor inzet. Ze hebben de vrouwen gevraagd om wit te dragen als kleur van de vrede.
Rond negen uur, de politie heeft de aankomsthal dan al ontruimd, voegen zich ook studenten bij de wachtenden. Met een megafoon roepen ze leuzen vóór Ebadi en tegen het regime. ,,Khatami, schaam je!'', roept de menigte in koor. De hervormingsgezinde president van Iran, twee keer gekozen door miljoenen jongeren en vrouwen, noemde de Nobelprijs donderdag onbelangrijk.
,,Khatami, treedt af!'', brullen de mensen voor het vliegveld. Politieagenten kijken glazig toe. Een man houdt een bord boven zijn hoofd waarop een kaart van zijn land is getekend met prikkeldraad als grenslijn, over de rest van de kaart lopen tralies. Iran is één grote gevangenis, staat erop. Laat de politieke gevangenen vrij!, schreeuwen de wachtenden keer op keer. President Khatami noemde het toekennen van de Nobelprijs voor de vrede een politieke beslissing. De aartsconservatieve krant Keihaan ging nog verder en omschreef Ebadi's prijs als verdere munitie voor het Amerikaans-zionistisch complot tegen Iran. De regenboogcoalitie van hervormers die het vertrouwen van het volk hebben verloren omdat ze hun beloftes voor meer persoonlijke vrijheid, een betere economie en meer rechtszekerheid niet zijn nagekomen, heeft het toekennen van de prijs opgevat als bevestiging dat ze op de goede weg zijn.
,,Ik geloof die hervormers niet meer, ze zijn niet anders dan de conservatieven'', zegt een man in de menigte. ,,Wij zijn het volk maar zij zijn onderdeel van het regime.'' Hij slaat zijn arme om zijn vrouw die zegt te willen huilen van geluk. ,,Dankzij Ebadi's prijs zie de wereld wat hier aan de hand is. Onze jongeren zijn werkloos en komen naar Europa, onze vrouwen worden onderdrukt en ons leven is gekidnapt door het regime'', vertelt ze. ,,Ik hoop dat de knokploegen ons straks niet in elkaar komen slaan.''
Als de vlucht dan eindelijk is geland, blijkt het vliegtuig naar de aankomsthal voor binnenlandse vluchten te zijn gedirigeerd. De verwelkomers vermoeden vuil spel van de overheid, maar beginnen haastig aan de wandeling naar de drie kilometer verderop gelegen terminal. Daar voegen zich nog een paar duizend mensen bij de groep, die ongestoord voortgaat met het roepen van leuzen waarvoor je normaal de gevangenis ingaat in Iran.
Daar wacht de verlossing als Ebadi uiteindelijk op een podiumpje klimt en met een megafoon de menigte toespreekt. Mannen huilen en klappen, kinderen beginnen dansjes, ouden van dagen zwaaien met witte zakdoeken in de lucht. De menigte gilt alsof de Verlosser zelf de terminal is uitgewandeld. Ik ga door met mijn werk, kraakt Ebadi door de megafoon. Gejuich. De politieke gevangenen moeten vrij. Gebrul. Deze prijs is voor iedereen die gelooft in vrede, democratie en mensenrechten. Gegil. Daarna trekt Ebadi zich terug: ik ben zo moe, verontschuldigd ze.
Op de terugweg staat een verloren groepje Baseej, de conservatieve knokploeg, in een hoekje. Ze hebben een spandoek gemaakt met daarop de tekst: ,,Wij feliciteren Ebadi niet met de prijs die de Amerikaan Jimmy Carter vorige jaar kreeg.'' Als de menigte langsloopt, houden sommige mensen hun middelvinger op. Niemand wil met ze vechten. ,,Mensen loop door!'', schreeuwt een meisje. ,,We gaan Iran vreedzaam veranderen.''
16/10/2003 Thomas Erdbrink
©Copyright De Standaard