Maslov
24-10-03, 11:14
In Oman verandert echt wat voor de vrouw
Een VN-rapport klaagde gisteren over het Arabische 'kennistekort'. Maar in de uithoek Oman verandert er echt wat, vooral voor de vrouw.
Door onze redacteur Carolien Roelants
MUSCAT, 21 OKT. Muna Sultan al-Hosni en haar moeder belichamen het verschil tussen het nieuwe Oman en het oude. Muna, getrouwd, twee kleine kinderen, heeft Engelse taal- en letterkunde gestudeerd aan de Sultan Qaboos-universiteit in Muscat en is nu hoofd internationale informatie en vertaling aan de universiteit. Ze verwacht over een paar maanden naar Engeland te gaan om, op een Omaanse regeringsbeurs, haar masterstitel te behalen. Ze neemt dan haar kinderen (anderhalf en drieëneenhalf) mee, haar man is aan een Belgische universiteit aan het promoveren.
Afgelopen zomer heeft Muna een groep van 35 Omaanse studentes rondgeleid door Nederland. Jaarlijks krijgen de bestpresterende studentes (en hun mannelijke collega's) zo'n reis als beloning. Muna's moeder heeft in haar jeugd alleen koranles gehad. Dat was genoeg. In die tijd, voor 1970, gingen meisjes niet naar school. Waarom zouden ze? Om kinderen groot te brengen en de man te verzorgen? Daarvoor was geen onderwijs nodig. Er waren hoe dan ook maar drie scholen in het hele land en die waren voor jongens gereserveerd.
De waterscheiding vormde de machtsgreep van sultan Qaboos bin-Said, die in 1970 een eind maakte aan het bewind van zijn vader. Hij gaf onderwijs alle prioriteit; de economische opbloei van Oman als olieland gaf hem de financiële mogelijkheden daartoe. Nu gaan zo goed als alle Omaanse meisjes naar school - sterker nog: de 10 procent beste Omaanse middelbare scholieren zijn allemaal meisjes. Muna's moeder (haar vader is overleden) heeft intussen volwasseneneducatie gevolgd. Trouwens, alle vijf zusters van Muna en haar broer hebben een universitaire opleiding afgerond of zitten nog op de universiteit. ,,Onze moeder wil dat wij onafhankelijk zijn. De meeste Omaniërs denken er tegenwoordig zo over'', zegt Muna in haar kantoor op de universiteit.
Muna, zoals alle meisjes en vrouwen op de universiteit gekleed in een zwarte abaya (lange wijde jurk) met hoofddoek, vormt de uitzondering op het gisteren uitgekomen Arab Human Development Report 2003, dat net als zijn voorganger van 2002 een diep-somber beeld schildert van de voortdurende stagnatie in de Arabische regio vergeleken met de rest van de wereld. De Arabische auteurs van het rapport hadden zich dit jaar op het 'kennis-deficit' geconcentreerd, volgens hen een van de belangrijkste problemen van het gebied. Kennis, zegt het rapport, is macht, maar veel Arabische leiders willen die graag aan zichzelf houden.
Maar in de uithoek Oman is in nauwelijks dertig jaar wel degelijk veel veranderd, dus verandering is niet uitgesloten in de Arabische wereld. Houd in gedachten dat in de jaren zestig de stadspoorten van Muscat nog elke avond op slot gingen, en luister dan eens naar de populaire ontbijtshow Early On van Zawan al-Said. Zawan, druk, gekleed in een lange nauwsluitende zwarte jurk, geen hoofddoek, is absoluut niet exemplarisch voor de Omaanse vrouw van nu, daar niet van. Ze is in Groot-Brittannië opgegroeid, spreekt beter Engels dan Arabisch en is een prinses, getrouwd met een brigade-generaal. Ze heeft ook geen Omaanse vrienden, zegt ze zelf.
Maar haar radiouitzendingen zijn de verandering. Zawan presenteert elke doordeweekse ochtend tweeëneenhalf uur swingende muziek, plaatselijke informatie, een beetje politiek en verder gezondheid en variaties daarop. Gezondheid - dat houdt ook in alcoholverslaving en drugs en seks.
Het is Engelstalige radio, dus voor de autoriteiten ongevaarlijker dan de Arabische. En Zawan stelt dergelijke gevoelige onderwerpen niet direct aan de orde, maar over de band van rehabilitatiecentra of bloedtransfusies en aids. Toch praat hier een vrouw in een nog steeds zeer conservatieve islamitische samenleving - een mannelijk-chauvinistische maatschappij, zegt ze zelf - over bijzonder omstreden zaken in door de regering ter beschikking gestelde zendtijd.
Is dat allemaal niet gemakkelijker als je een Al-Said bent? ,,Nee, ik werk extreem hard en ik ben extreem goed in wat ik doe, als ik dat zelf mag zeggen. Ik werk veertien uur per dag. Ik heb talent.''
Bron: NRC 21 oktober 2003
Een VN-rapport klaagde gisteren over het Arabische 'kennistekort'. Maar in de uithoek Oman verandert er echt wat, vooral voor de vrouw.
Door onze redacteur Carolien Roelants
MUSCAT, 21 OKT. Muna Sultan al-Hosni en haar moeder belichamen het verschil tussen het nieuwe Oman en het oude. Muna, getrouwd, twee kleine kinderen, heeft Engelse taal- en letterkunde gestudeerd aan de Sultan Qaboos-universiteit in Muscat en is nu hoofd internationale informatie en vertaling aan de universiteit. Ze verwacht over een paar maanden naar Engeland te gaan om, op een Omaanse regeringsbeurs, haar masterstitel te behalen. Ze neemt dan haar kinderen (anderhalf en drieëneenhalf) mee, haar man is aan een Belgische universiteit aan het promoveren.
Afgelopen zomer heeft Muna een groep van 35 Omaanse studentes rondgeleid door Nederland. Jaarlijks krijgen de bestpresterende studentes (en hun mannelijke collega's) zo'n reis als beloning. Muna's moeder heeft in haar jeugd alleen koranles gehad. Dat was genoeg. In die tijd, voor 1970, gingen meisjes niet naar school. Waarom zouden ze? Om kinderen groot te brengen en de man te verzorgen? Daarvoor was geen onderwijs nodig. Er waren hoe dan ook maar drie scholen in het hele land en die waren voor jongens gereserveerd.
De waterscheiding vormde de machtsgreep van sultan Qaboos bin-Said, die in 1970 een eind maakte aan het bewind van zijn vader. Hij gaf onderwijs alle prioriteit; de economische opbloei van Oman als olieland gaf hem de financiële mogelijkheden daartoe. Nu gaan zo goed als alle Omaanse meisjes naar school - sterker nog: de 10 procent beste Omaanse middelbare scholieren zijn allemaal meisjes. Muna's moeder (haar vader is overleden) heeft intussen volwasseneneducatie gevolgd. Trouwens, alle vijf zusters van Muna en haar broer hebben een universitaire opleiding afgerond of zitten nog op de universiteit. ,,Onze moeder wil dat wij onafhankelijk zijn. De meeste Omaniërs denken er tegenwoordig zo over'', zegt Muna in haar kantoor op de universiteit.
Muna, zoals alle meisjes en vrouwen op de universiteit gekleed in een zwarte abaya (lange wijde jurk) met hoofddoek, vormt de uitzondering op het gisteren uitgekomen Arab Human Development Report 2003, dat net als zijn voorganger van 2002 een diep-somber beeld schildert van de voortdurende stagnatie in de Arabische regio vergeleken met de rest van de wereld. De Arabische auteurs van het rapport hadden zich dit jaar op het 'kennis-deficit' geconcentreerd, volgens hen een van de belangrijkste problemen van het gebied. Kennis, zegt het rapport, is macht, maar veel Arabische leiders willen die graag aan zichzelf houden.
Maar in de uithoek Oman is in nauwelijks dertig jaar wel degelijk veel veranderd, dus verandering is niet uitgesloten in de Arabische wereld. Houd in gedachten dat in de jaren zestig de stadspoorten van Muscat nog elke avond op slot gingen, en luister dan eens naar de populaire ontbijtshow Early On van Zawan al-Said. Zawan, druk, gekleed in een lange nauwsluitende zwarte jurk, geen hoofddoek, is absoluut niet exemplarisch voor de Omaanse vrouw van nu, daar niet van. Ze is in Groot-Brittannië opgegroeid, spreekt beter Engels dan Arabisch en is een prinses, getrouwd met een brigade-generaal. Ze heeft ook geen Omaanse vrienden, zegt ze zelf.
Maar haar radiouitzendingen zijn de verandering. Zawan presenteert elke doordeweekse ochtend tweeëneenhalf uur swingende muziek, plaatselijke informatie, een beetje politiek en verder gezondheid en variaties daarop. Gezondheid - dat houdt ook in alcoholverslaving en drugs en seks.
Het is Engelstalige radio, dus voor de autoriteiten ongevaarlijker dan de Arabische. En Zawan stelt dergelijke gevoelige onderwerpen niet direct aan de orde, maar over de band van rehabilitatiecentra of bloedtransfusies en aids. Toch praat hier een vrouw in een nog steeds zeer conservatieve islamitische samenleving - een mannelijk-chauvinistische maatschappij, zegt ze zelf - over bijzonder omstreden zaken in door de regering ter beschikking gestelde zendtijd.
Is dat allemaal niet gemakkelijker als je een Al-Said bent? ,,Nee, ik werk extreem hard en ik ben extreem goed in wat ik doe, als ik dat zelf mag zeggen. Ik werk veertien uur per dag. Ik heb talent.''
Bron: NRC 21 oktober 2003