PDA

Bekijk Volledige Versie : They're Getting Better by Robert Fisk



lennart
27-10-03, 15:04
They're Getting Better

Running the gauntlet of small arms fire and rocket-propelled grenades after check-in at Baghdad airport

By Robert Fisk

YOU need to take a military escort to reach Baghdad airport these days. Yes, things are getting better in Iraq, according to President Bush -- remember that each hour that goes by -- but the guerrillas are getting so close to the runways that the Americans have chopped down every tree, every palm bush, every scrap of undergrowth on the way.

Rocket-propelled grenades have killed so many GIs on this stretch of highway that the US army -- like the Israelis in southern Lebanon in the mid-80s -- have erased nature. You travel to Baghdad airport through a wasteland. Heathrow it isn't.

"OK folks, now you can leave your bags here and go inside for your boarding passes," a cheery US army engineer tells the first arrivals for Amman. So we collect slips of paper that show no flight number, no seat number, no destination, not even a take-off time. There's a Burger King across the lot, but it's in a "high-security zone" which mere passengers cannot visit. There's no water for sale. There are so few seats that passengers stand in the heat outside what must be the biggest post office in the world, a vast US military sorting hanger with packets of mail for every one of the 146,000 troops in Iraq, standing 30ft high in racks.

But take a look at the passengers. There's a lady from the aid organisation Care heading off for a holiday in Thailand, and there's the Bishop of Basra in his black and red robes and dangling crucifix, and there's an outgoing television crew and the International Red Cross representative with a little Red Cross plane to catch to Kirkuk. There's also a British construction man up from Hilla who spent the previous night under fire with the local Polish battalion. "Rocket-propelled grenades and heavy rifle fire for two hours," he mutters. Of course, the occupation authorities never revealed that. Because things are getting better in Iraq.

Behind us, a series of giant four-engined jets are climbing in circles into the hot morning sky, big unmarked jobs that fly 180 degrees to the ground in tight circles to take off and land, so low you'd think they would trip the runway with their wing-tips -- anything to avoid the ground-to-air missiles that America's enemies are now firing at aircraft in the "New Iraq". "It's routine," one of the American engineers confides to us. "We get shot at every night."

Among the other passengers, there's a humanitarian worker who's clearly had a nervous breakdown and some rather lordly Iraqi ladies escorted to check-in by an RAF officer with too much hair over his collar and, across the lot, a squad of American Special Forces soldiers enjoying the sun, heavy with black webbing, automatic rifles and pistols. Why do they all wear shades, I ask them? One of them takes off his sun-glasses. "What girl would look at us if they could see our real faces?" I agree. But they're an intelligent bunch of men, heavy with innuendo. Yes, they've got a safe house near Fallujah and combat casualties are sometimes "contained" within road accidents or drownings.

A GUY called Chuck wants to confide in me. "You know the most precious resource about this country, Bob?" he asks. "It's the Iraqi people. There's a lot of protoplasm here." I was contemplating the definition of protoplasm when the first mortar came in, a thundering roar that had the passengers ducking like a theatrical chorus and a big white circle of smoke rising lazily from the other side of the runway. There's a whizzing noise and another clap of sound.

"They're getting better," Chuck tells me. "They must have put that one close to the runway." The other Special Forces lads nod approvingly. Another tremendous explosion, and they all nod together. Another big white ring rippling skywards, as if a giant cigar addict had sat down for a smoke by the runway. "Not bad at all," says Chuck's friend.

"We used to have a five-mile safety perimeter round the airport," Chuck says. "That's now down to two miles. The max anti-aircraft range is 8,000ft. So two miles is on the edge." Translation: US forces used to control five miles round the airport -- too far to permit a man with a hand-held launcher to hit a plane. Ambushes and attacks on the Americans have reduced their control to a mere two miles. On the edge of that radius, a man might just hit a plane with a missile range of 8,000ft.

The Americans say there are two planes flying to Amman, at 10am and noon. Then another mortar round explodes in front of the hangars on the far side of the airport. And another.

"This," the Bishop of Basra sermonises to me, "is the continuation of our 22-year war." I call a colleague in Baghdad. Airport under mortar fire, I helpfully report. "Heard nothing about it, Bob," comes the reply. "How many mortars did you say?" But the Special Forces men are enjoying themselves. An Apache helicopter races over us to strafe the Iraqi guerrillas. "Some hope," says Chuck. "They've already pissed off." Technicians in guerrilla warfare, the Special Forces men are coolly appreciative of anyone's professionalism, including that of the enemy.

An American engineer pops up. If the TV crew will buy his guys Cokes, they can visit Burger King. A crackle of rifle fire from way beyond the airport perimeter. There must be a movie here, Walt Disney meets Vietnam.

The Airbus belongs, incredibly, to Royal Jordanian, the only international carrier to risk the run to Baghdad once a day. At the steps, there's a squad of Jordanian security men in white socks -- Jordanian and Syrian plain-clothes cops always wear white socks -- and they insist, right there on the runway, in checking over all our gear again. Computers turned on, computers turned off, cameras opened, closed, notebooks out, even a sheaf of readers' letters to be prowled over. The Apache flies back, rockets still in their pods.

Take-off is rather faster than usual. But there's no steady climb to cruising altitude. The Airbus turns sharply to port, G-forces pushing us into our seats, and there outside my window is the tented prison-camp city where the Americans keep more than 4,000 of their Iraqi prisoners without trial. The tents start to spin as the plane twists to starboard and then to port again, and there is the same prison camp outside my window, but this time upside down and turning anti-clockwise. I look around the cabin and notice fingers dug deep into arm-rests. The Airbus engines are howling, biting into the thinner air, and our eyes are searching for that thin trail of smoke that no one wants to see.

Then the pilot levels out. A Royal Jordanian stewardess in a bright white blouse arrives at our seats. Things are getting better in Iraq. "Juice or red wine, which would you like?" she asks me. Reader, which did I choose?
http://fairuse.1accesshost.com/news1/fisk2.html

lennart
27-10-03, 15:05
Een ietwat gemankeerde vertaling:

Zij worden beter
In werking stellend de kaphandschoen van kleine wapens steek en raket-aangedreven granaten na controle bij de luchthaven van Bagdad in brand
Door Robert Fisk

U moet een militaire escorte nemen om de luchthaven van Bagdad te bereiken deze dagen. Ja, worden de dingen beter in Irak, volgens President Bush -- herinner dat elk uur dat voorbijgaat -- maar de guerilla's worden zo dicht bij de banen die de Amerikanen onderaan elke boom, elke palmstruik, elk schroot van kreupelhout op de manier hebben gehakt.

De raket-aangedreven granaten hebben zo vele GIs op deze rek van weg gedood dat het leger van de V.S. -- als de Israëliërs in zuidelijk Libanon in de medio-jaren '80 -- aard heeft gewist. U reist naar de luchthaven van Bagdad door een woestenij. Heathrow het is niet.

De "O.K. mensen, nu u kunnen uw zakken hier verlaten en binnen voor uw instapkaarten gaan," een vrolijke het legeringenieur van de V.S. vertelt de eerste aankomst voor Amman. Zo verzamelen wij misstappen van document die geen vluchtnummer, geen zetelaantal, geen bestemming, niet zelfs een starttijd tonen. Daar is Burger King over de partij, maar het in een "hoog-veiligheidsstreek" die de zuivere passagiers niet kunnen bezoeken. Daar geen water voor verkoop. Er zijn zo weinig zetels die de passagiers zich in de hitte buiten wat moet het grootste postkantoor in de wereld, een enorme militaire sorterende hanger van de V.S. met pakketten post voor elke één van de 146.000 troepen in Irak zijn bevinden, dat 30ft hoog in rekken bevindt zich.

Maar neem een blik bij de passagiers. Daar een dame van de rubriek van de Zorg van de hulporganisatie weg voor een vakantie in Thailand, en daar de Bischop van Basra in zijn zwarte en rode robes en bengelend kruisbeeld, en daar een uitgaande televisiebemanning en het Internationale Rode Kruis representatief met het vliegtuig van het een weinig Rode Kruis aan vangst aan Kirkuk. Daar ook een Britse bouwmens omhoog van Hilla die de vorige nacht onder brand met het lokale Poolse bataljon doorbracht. "Raket-aangedreven granaten en zware geweerbrand twee uren," hij mompelt. Natuurlijk, openbaarden de beroepsautoriteiten nooit dat. Omdat de dingen beter in Irak worden.

Achter ons, beklimt een reeks reuze four-engined stralen in cirkels in de hete ochtendhemel, grote niet gemarkeerde banen die 180 graden aan de grond in strakke cirkels aan start en land vliegen, zodat denkt lage you'd zij de baan met hun vleugel-uiteinden -- om het even wat zouden overhalen om de grond-lucht- raketten te vermijden dat de vijanden van Amerika nu bij vliegtuigen in "Nieuw Irak" in brand steken. "Het is routine," één van de Amerikaanse ingenieurs vertrouwt aan ons toe. "Wij krijgen schot bij elke nacht."

Onder de andere passagiers, daar een humanitaire arbeider die duidelijk een zenuwachtige analyse gehad wordt en sommige eerder lordly Iraakse dames die zich in te schrijven door een ambtenaar van R.A.F. met teveel haar over zijn kraag en wordt begeleid, over de partij, een ploeg van de Amerikaanse Speciale militairen die van Krachten van de zon genieten, zwaar met zwarte singelband, automatische geweren en pistolen. Waarom dragen zij allen schaduwen, ik hen vragen? Één van hen stijgt zijn zonnebril op. "Welk meisje ons zou bekijken als zij onze echte gezichten konden zien?" Ik ga akkoord. Maar zij zijn een intelligente bos van mensen, zwaar met innuendo. Ja, hebben zij een veilig huis dichtbij Fallujah en de gevechtsslachtoffers zijn soms "bevat" binnen wegongevallen of verdrinking.

Een KEREL genoemd Klem wil in me toevertrouwen. "U kent het kostbaarste middel over dit land, Loodje?" hij vraagt. "Het is de Iraakse mensen. Daar heel wat protoplasma hier." Ik overwoog de definitie van protoplasma toen het eerste mortier binnen kwam, een donderend gebrul dat de passagiers had die als theatrale chorus en een grote witte cirkel die van rook ducking lui van de andere kant van de baan toenemen. Daar een het zoeven lawaai en een andere klap van geluid.

"Zij worden beter," de Klem vertelt me. "Zij moeten dat dicht bij de baan gezet hebben." Andere Speciale lads van Krachten neigen approvingly. Een andere enorme explosie, en zij allen neigen samen. Een andere grote witte ring het golven skywards, alsof een reuzesigarenverslaafde voor een rook door de baan was gegaan zitten. "Niet slecht bij allen," zegt de vriend van de Klem.

"Wij gebruikten om een vijf-mijl veiligheidsperimeter om de luchthaven te hebben," de Klem zegt. "Dat nu neer aan twee mijlen. De maximum luchtafweerwaaier is 8,000ft. Zo twee mijlen is op de rand." Vertaling: De krachten van de V.S. die aan controle vijf mijlen om de luchthaven worden gebruikt -- te ver om een mens met een handbediende lanceerinrichting toe te laten om een vliegtuig te raken. Ambushes en de aanvallen op de Amerikanen hebben hun controle tot zuivere twee mijlen verminderd. Op de rand van die straal, zou een mens een vliegtuig met een raketwaaier van 8,000ft enkel kunnen raken.

De Amerikanen zeggen er twee vliegtuigen die aan Amman, bij 10am en middag vliegen zijn. Dan explodeert een andere mortierronde voor de hangaars aan de verre kant van de luchthaven. En een andere.

"Dit," de Bischop van Basra sermonises aan me, "is de voortzetting van onze 22-jaar oorlog." Ik roep een collega in Bagdad. Luchthaven onder mortierbrand, nuttig rapporteer ik. "Gehoord niets over het, Loodje," komt het antwoord. "Hoeveel mortieren u?" zeiden Maar de Speciale mensen van Krachten genieten zich van. Een helikopter Apache rent over ons aan strafe de Iraakse guerilla's. "Sommigen hopen," zegt Klem. "Zij hebben reeds weg pissed." De technici in guerillaoorlogvoering, de Speciale mensen van Krachten zijn koel waarderend van iedereen professionalisme, met inbegrip van dat van de vijand.

Een Amerikaanse ingenieur duikt op. Als de bemanning van TV zijn kerelscokes zal kopen, kunnen zij Burger King bezoeken. Crackle van geweerbrand van manier voorbij de luchthavenperimeter. Er moeten hier movie zijn, ontmoet Walt Disney Vietnam.

De Luchtbus behoort, ongelooflijk, tot Koninklijke Jordanian, de enige internationale drager om de looppas aan Bagdad één keer per dag te riskeren. Bij de stappen, daar een ploeg van Jordanian veiligheidsmensen in witte sokken -- Jordanian en Syrische cops in burger draag altijd witte sokken -- en zij dringen, juist daar op de baan, in opnieuw het controleren over al ons toestel aan. Aangezette de computers, uitgezette computers, geopende camera's, geliquideerd, notitieboekjes, zelfs een schoof van de brieven van lezers om te zijn prowled over. Apache vliegt terug, raketten nog in hun peulen.

De start is eerder sneller dan gebruikelijk. Maar daar geen regelmatige klim aan kruishoogte. De draaien van de Luchtbus scherp aan haven, g-Krachten die ons duwt in onze zetels, en daar buiten mijn venster is tented de gevangenis-kamp stad waar de Amerikanen meer dan 4.000 van hun Iraakse gevangenen zonder proef houden. De tenten beginnen om als vliegtuigdraaien aan stuurboord en dan aan haven opnieuw te spinnen, en er zijn het zelfde gevangeniskamp buiten mijn venster, maar dit keer ondersteboven en draaiend tegen de wijzers van de klok in. Ik kijk rond de cabine en berichtvingers die diep in armsteunen worden gegraven. De motoren van de Luchtbus huilen, bijtend in de dunnere lucht, en onze ogen zoeken naar die dunne sleep van rook die niemand wil zien.

Dan egaliseert de loods. Koninklijke Jordanian stewardess in een heldere witte blouse komt bij onze zetels aan. De dingen worden beter in Irak. "Sap of rode wijn, dat u?" zouden houden van zij vraagt me. Lezer, wat ik koos?