Marsipulami
03-11-03, 22:04
Malika Boukbir & Silvie Loenders over
de Centra voor Alcohol en andere Drugproblemen:
"Vaak hebben mensen alle bruggen opgeblazen. Zowel naar familie toe als naar allerlei diensten, omdat ze aan hun verwachtingen niet meer konden voldoen. Stapje voor stapje wensen we dan te werken aan hun maatschappelijke reïntegratie."
Spaanders had een fijn gesprek met Malika Boukbir en Silvie Loenders, beiden geëngageerde medewerkers van de CAD. Silvie verduidelijkte ons op een bescheiden wijze maar met kennis van zake, de specifieke plaats van de CAD en het straathoekwerk in de Limburgse welzijnssector. Malika is zelf van Marokkaanse origine, ze werd geboren in Hasselt, haar ouders emigreerden destijds naar België vanuit het Marokkaanse Agadir. Malika verwoordde, als intercultureel bemiddelaar de specifieke problemen van Marokkaanse gezinnen t.a.v. welzijnsdiensten in het algemeen en verslavingsproblemen in het bijzonder. Beide welzijnswerkers bezoeken sinds een aantal jaren regelmatig Café Anoniem om mensen die het moeilijk hebben een duwtje in de rug te geven, op weg naar een betere toekomst.
Kan je eens kort uitleggen wat de CAD zijn en wat er allemaal gebeurt binnen deze gezondheidsdienst?
Silvie: De Centra voor Alcohol en andere drugproblemen richten zich tot mensen die zitten met hulp- of informatievragen i.v.m het gebruik van allerlei drugs, gaande van alcohol, over medicatie tot het gebruik van diverse illegale drugs. Ook gokverslaafden behoren tot onze doelgroep.
De CAD spelen een coördinerende rol op het vlak van de drugshulpverlening in de provincie Limburg. Onze werking steunt op drie peilers. Vooreerst is er de peiler preventie. De CAD organiseren vorming m.b.t drugshulpverlening, adviseert het beleid en werkt preventieprojecten uit voor scholen, het bedrijfsleven, jeugdhuizen, enz.
Daarnaast is er de peiler hulpverlening. De hulpverlening van de CAD, is altijd ambulant, er zijn dus geen bedden waar cliënten in opgenomen worden. We begeleiden druggebruikers individueel met een aanbod van psychotherapeutische gesprekken, sociaal administratieve hulp, en een medisch aanbod met o.a vervangmedicatie. Behalve individuele begeleiding is er ook nog een therapeutisch groepsaanbod naar gebruikers, maar ook naar mensen uit de onmiddellijke omgeving van gebruikers, zoals ouders, partners en kinderen.
Tenslotte is er het straathoekwerk. Omdat mensen het vaak moeilijk vinden om uit eigen beweging de stap naar de hulpverlening te zetten, benaderen we druggebruikers in hun eigen milieu.
Vertel ons wat meer over straathoekwerk. Hoe gaat dat in de praktijk in zijn werk ?
Silvie: We benaderen mensen altijd in hun eigen omgeving. Op straat, in het café, thuis, waar ze zich ook bevinden. We proberen het vertrouwen van mensen te winnen en in te gaan op de vragen die zijzelf stellen. We begeleiden hen op de maat van hun eigen tempo zonder voorwaarden te stellen. Een cliënt die er bijvoorbeeld voor kiest om in een kraakpand te verblijven, die zullen we nooit onder druk zetten om zich te laten opnemen in een opvangtehuis, een ontwenningskliniek of een therapeutische gemeenschap. Pas op het moment dat ze de vraag zelf stellen, willen we het daar ernstig over hebben. En het is mogelijk dat men er de dag nadien weer helemaal anders over denkt. Dan is dat OK voor ons.
Vaak hebben mensen alle bruggen opgeblazen, zowel naar familieleden als naar allerlei diensten. Stapje voor stapje wensen we dan te werken aan hun maatschappelijke reïntegratie. Iemand heeft bijvoorbeeld geen uitkering meer, dan zullen we eens meegaan naar het OCMW om terug die eerste stap wat makkelijker te maken. Als straathoekwerker zijn we vaak de enige waar men nog terecht kan. Het is belangrijk dat we het vertrouwen van onze gasten niet beschamen. Gebruikers die problemen hebben met hun kinderen, of op zoek zijn naar onderdak of opvang zullen we steeds op weg zetten naar de geschikte diensten. In die zin hebben we behalve een sociale vertrouwensfunctie ook een rol als doorverwijzer op de nulde lijn van de hulpverlening. We staan, op vraag van de gasten, ook in voor de nazorg van mensen die een therapeutische gemeenschap of een psychiatrisch centrum hebben verlaten. We zoeken hen op en staan er dikwijls dichtbij en vangen als eersten signalen op als er zich problemen stellen bij reïntegratie in de maatschappij, of als mensen het opnieuw moeilijk krijgen.
Een intercultureel bemiddelaar wat is dat precies en welke plaats neemt die in binnen de werking van de CAD ?
Malika: De CAD beschikken over een aantal interculturele bemiddelaars, eentje voor de Marokkaanse gemeenschap (Malika), en eentje voor de Turkse gemeenschap. Daarnaast is er ook nog Bruno, die van Italiaanse origine is en de rol van bemiddelaar op zich neemt naar de Italiaanse gemeenschap toe.
Het project 'interculturele bemiddeling binnen de verslaafdenzorg' is ontstaan in de loop van de jaren negentig toen er vanuit het preventiewerk meer aandacht groeide voor de specifieke situatie van allochtonen. Men heeft toen een preventiefilm gemaakt voor de Marokkaanse gemeenschap "Saïd Ben Youssef". (Er bestaat ook een variant van deze film voor de Turkse gemeenschap). De film werd gemaakt met Marokkaanse acteurs, is Arabisch gesproken en met Nederlandse ondertiteling. De film handelt over een Marokkaans gezin en hun drugsverslaafde zoon. De film verheldert de beleving van de ouders en de andere gezinsleden, hoe ze omgaan met heel deze problematiek. Drugs zit binnen de Marokkaanse gemeenschap heel erg in een taboesfeer. Er bestaat veel onwetendheid over dit onderwerp bij veel Marokkaanse ouders. Aan de hand van die film krijgen ouders een beeld van de realiteit. Ouders worden geraakt door deze film en beseffen dat het nooit helemaal uitgesloten is dat ze zelf ook ooit op één of andere dag met deze problematiek te maken kunnen krijgen. Er komen ongelooflijk veel vragen, emoties en frustraties naar boven als mensen de film gezien hebben. Door het taboe rond drugs bij Marokkanen, schamen de meeste ouders er zich voor om met dergelijke problemen naar buiten te komen of om hulp te vragen. De film informeert ouders en maakt het probleem bespreekbaar zodat ze makkelijker de stap gaan zetten naar de bestaande hulpverlening toe.
Nadat de film tot stand kwam, heeft men snel ingezien dat er meer nodig was dan alleen maar een film. Er waren mensen nodig die de taal konden spreken, die de eigen culturele achtergrond van de Marokkanen kunnen begrijpen. Mensen die wisten hoe ze met de eigenheid van de Marokkanen kunnen omgaan.
Wij als interculturele bemiddelaars, hebben in de eerste plaats een taak op vlak van preventie. In elke gemeente is er een stuurgroep opgericht, met mensen uit verschillende organisaties en diensten. Deze stuurgroep maakt de nauwe samenwerking mogelijk met de verschillende diensten. Als intercultureel bemiddelaar leggen wij van hieruit contacten met de bestaande socio-culturele verenigingen. Via deze weg proberen wij de preventieactiviteiten te plannen binnen het aanbod van deze verenigingen.. Over de hele provincie Limburg bereiken we ouders via diverse organisaties, moskeeën, zelforganisaties van Marokkanen, buurthuizen, centra voor Basiseducatie, enz. Deze organisaties schrijven dan deze preventieactiviteit in, in het eigen programma. De mensen uit de verschillende verenigingen bereiden hun eigen publiek voor op deze activiteit en maken duidelijk dat drugsproblemen zich zeker niet alleen in de Marokkaanse gemeenschap voordoen. Ze leggen hen uit dat het desondanks, toch belangrijk is dat ook Marokkaanse ouders voldoende geïnformeerd zijn over het feit dat druggebruik wijd verspreid is binnen de samenleving. Dat het nooit uit te sluiten is dat ook hun kinderen ermee in contact komen. We geven die mensen dan informatie in hun eigen taal over de mogelijkheden tot hulpverlening, informatie over de wetgeving en informatie over de verschillende producten. Voor dat laatste doen we beroep op de politie, omdat die ook over de mogelijkheid beschikt om de producten daadwerkelijk te tonen. Het herkennen van de verschillende verslavende producten en de attributen die men nodig heeft om ze te gebruiken kan belangrijk zijn voor het vroegtijdig onderkennen van het probleem in de eigen familie of omgeving.
de Centra voor Alcohol en andere Drugproblemen:
"Vaak hebben mensen alle bruggen opgeblazen. Zowel naar familie toe als naar allerlei diensten, omdat ze aan hun verwachtingen niet meer konden voldoen. Stapje voor stapje wensen we dan te werken aan hun maatschappelijke reïntegratie."
Spaanders had een fijn gesprek met Malika Boukbir en Silvie Loenders, beiden geëngageerde medewerkers van de CAD. Silvie verduidelijkte ons op een bescheiden wijze maar met kennis van zake, de specifieke plaats van de CAD en het straathoekwerk in de Limburgse welzijnssector. Malika is zelf van Marokkaanse origine, ze werd geboren in Hasselt, haar ouders emigreerden destijds naar België vanuit het Marokkaanse Agadir. Malika verwoordde, als intercultureel bemiddelaar de specifieke problemen van Marokkaanse gezinnen t.a.v. welzijnsdiensten in het algemeen en verslavingsproblemen in het bijzonder. Beide welzijnswerkers bezoeken sinds een aantal jaren regelmatig Café Anoniem om mensen die het moeilijk hebben een duwtje in de rug te geven, op weg naar een betere toekomst.
Kan je eens kort uitleggen wat de CAD zijn en wat er allemaal gebeurt binnen deze gezondheidsdienst?
Silvie: De Centra voor Alcohol en andere drugproblemen richten zich tot mensen die zitten met hulp- of informatievragen i.v.m het gebruik van allerlei drugs, gaande van alcohol, over medicatie tot het gebruik van diverse illegale drugs. Ook gokverslaafden behoren tot onze doelgroep.
De CAD spelen een coördinerende rol op het vlak van de drugshulpverlening in de provincie Limburg. Onze werking steunt op drie peilers. Vooreerst is er de peiler preventie. De CAD organiseren vorming m.b.t drugshulpverlening, adviseert het beleid en werkt preventieprojecten uit voor scholen, het bedrijfsleven, jeugdhuizen, enz.
Daarnaast is er de peiler hulpverlening. De hulpverlening van de CAD, is altijd ambulant, er zijn dus geen bedden waar cliënten in opgenomen worden. We begeleiden druggebruikers individueel met een aanbod van psychotherapeutische gesprekken, sociaal administratieve hulp, en een medisch aanbod met o.a vervangmedicatie. Behalve individuele begeleiding is er ook nog een therapeutisch groepsaanbod naar gebruikers, maar ook naar mensen uit de onmiddellijke omgeving van gebruikers, zoals ouders, partners en kinderen.
Tenslotte is er het straathoekwerk. Omdat mensen het vaak moeilijk vinden om uit eigen beweging de stap naar de hulpverlening te zetten, benaderen we druggebruikers in hun eigen milieu.
Vertel ons wat meer over straathoekwerk. Hoe gaat dat in de praktijk in zijn werk ?
Silvie: We benaderen mensen altijd in hun eigen omgeving. Op straat, in het café, thuis, waar ze zich ook bevinden. We proberen het vertrouwen van mensen te winnen en in te gaan op de vragen die zijzelf stellen. We begeleiden hen op de maat van hun eigen tempo zonder voorwaarden te stellen. Een cliënt die er bijvoorbeeld voor kiest om in een kraakpand te verblijven, die zullen we nooit onder druk zetten om zich te laten opnemen in een opvangtehuis, een ontwenningskliniek of een therapeutische gemeenschap. Pas op het moment dat ze de vraag zelf stellen, willen we het daar ernstig over hebben. En het is mogelijk dat men er de dag nadien weer helemaal anders over denkt. Dan is dat OK voor ons.
Vaak hebben mensen alle bruggen opgeblazen, zowel naar familieleden als naar allerlei diensten. Stapje voor stapje wensen we dan te werken aan hun maatschappelijke reïntegratie. Iemand heeft bijvoorbeeld geen uitkering meer, dan zullen we eens meegaan naar het OCMW om terug die eerste stap wat makkelijker te maken. Als straathoekwerker zijn we vaak de enige waar men nog terecht kan. Het is belangrijk dat we het vertrouwen van onze gasten niet beschamen. Gebruikers die problemen hebben met hun kinderen, of op zoek zijn naar onderdak of opvang zullen we steeds op weg zetten naar de geschikte diensten. In die zin hebben we behalve een sociale vertrouwensfunctie ook een rol als doorverwijzer op de nulde lijn van de hulpverlening. We staan, op vraag van de gasten, ook in voor de nazorg van mensen die een therapeutische gemeenschap of een psychiatrisch centrum hebben verlaten. We zoeken hen op en staan er dikwijls dichtbij en vangen als eersten signalen op als er zich problemen stellen bij reïntegratie in de maatschappij, of als mensen het opnieuw moeilijk krijgen.
Een intercultureel bemiddelaar wat is dat precies en welke plaats neemt die in binnen de werking van de CAD ?
Malika: De CAD beschikken over een aantal interculturele bemiddelaars, eentje voor de Marokkaanse gemeenschap (Malika), en eentje voor de Turkse gemeenschap. Daarnaast is er ook nog Bruno, die van Italiaanse origine is en de rol van bemiddelaar op zich neemt naar de Italiaanse gemeenschap toe.
Het project 'interculturele bemiddeling binnen de verslaafdenzorg' is ontstaan in de loop van de jaren negentig toen er vanuit het preventiewerk meer aandacht groeide voor de specifieke situatie van allochtonen. Men heeft toen een preventiefilm gemaakt voor de Marokkaanse gemeenschap "Saïd Ben Youssef". (Er bestaat ook een variant van deze film voor de Turkse gemeenschap). De film werd gemaakt met Marokkaanse acteurs, is Arabisch gesproken en met Nederlandse ondertiteling. De film handelt over een Marokkaans gezin en hun drugsverslaafde zoon. De film verheldert de beleving van de ouders en de andere gezinsleden, hoe ze omgaan met heel deze problematiek. Drugs zit binnen de Marokkaanse gemeenschap heel erg in een taboesfeer. Er bestaat veel onwetendheid over dit onderwerp bij veel Marokkaanse ouders. Aan de hand van die film krijgen ouders een beeld van de realiteit. Ouders worden geraakt door deze film en beseffen dat het nooit helemaal uitgesloten is dat ze zelf ook ooit op één of andere dag met deze problematiek te maken kunnen krijgen. Er komen ongelooflijk veel vragen, emoties en frustraties naar boven als mensen de film gezien hebben. Door het taboe rond drugs bij Marokkanen, schamen de meeste ouders er zich voor om met dergelijke problemen naar buiten te komen of om hulp te vragen. De film informeert ouders en maakt het probleem bespreekbaar zodat ze makkelijker de stap gaan zetten naar de bestaande hulpverlening toe.
Nadat de film tot stand kwam, heeft men snel ingezien dat er meer nodig was dan alleen maar een film. Er waren mensen nodig die de taal konden spreken, die de eigen culturele achtergrond van de Marokkanen kunnen begrijpen. Mensen die wisten hoe ze met de eigenheid van de Marokkanen kunnen omgaan.
Wij als interculturele bemiddelaars, hebben in de eerste plaats een taak op vlak van preventie. In elke gemeente is er een stuurgroep opgericht, met mensen uit verschillende organisaties en diensten. Deze stuurgroep maakt de nauwe samenwerking mogelijk met de verschillende diensten. Als intercultureel bemiddelaar leggen wij van hieruit contacten met de bestaande socio-culturele verenigingen. Via deze weg proberen wij de preventieactiviteiten te plannen binnen het aanbod van deze verenigingen.. Over de hele provincie Limburg bereiken we ouders via diverse organisaties, moskeeën, zelforganisaties van Marokkanen, buurthuizen, centra voor Basiseducatie, enz. Deze organisaties schrijven dan deze preventieactiviteit in, in het eigen programma. De mensen uit de verschillende verenigingen bereiden hun eigen publiek voor op deze activiteit en maken duidelijk dat drugsproblemen zich zeker niet alleen in de Marokkaanse gemeenschap voordoen. Ze leggen hen uit dat het desondanks, toch belangrijk is dat ook Marokkaanse ouders voldoende geïnformeerd zijn over het feit dat druggebruik wijd verspreid is binnen de samenleving. Dat het nooit uit te sluiten is dat ook hun kinderen ermee in contact komen. We geven die mensen dan informatie in hun eigen taal over de mogelijkheden tot hulpverlening, informatie over de wetgeving en informatie over de verschillende producten. Voor dat laatste doen we beroep op de politie, omdat die ook over de mogelijkheid beschikt om de producten daadwerkelijk te tonen. Het herkennen van de verschillende verslavende producten en de attributen die men nodig heeft om ze te gebruiken kan belangrijk zijn voor het vroegtijdig onderkennen van het probleem in de eigen familie of omgeving.