Marsipulami
06-11-03, 22:29
ANTWERPEN (RKnieuws.net) - Priesters en geëngageerde leken zijn de enigen die denken dat er te veel kerkgebouwen zijn en menen dat er best een aantal uit de kerkelijke handel en wandel kunnen genomen worden. Alle anderen - de passanten, de randkerkelijken en de onkerkelijken - willen de kerk in het midden (van dorp of wijk) houden. Dat blijkt uit een onderzoek in de rode en welhaast onkerstende stad Charleroi, zo schrijft Kerk en Leven deze week.
De Kerk vergist zich als ze meent dat de bevolking en de overheid staan te springen om aan kerkgebouwen een andere dan religieuze bestemming te geven, schrijft hoodfredacteur Mark Van de Voorde. "Het debat over de herbestemming van kerken is een binnenkerkelijk debat geworden en niet langer een maatschappelijk debat".
Volgens Van de Voorde is het debat van het publieke forum verdwenen omdat de bevolking niet wil dat aan hun kerk wordt geraakt. Dat blijkt volgens hem uit een onderzoek in de agglomeratie van Charleroi. Met 3,48 procent kerkgangers, ver beneden het nationale en Waalse gemiddelde, is Charleroi bepaald geen katholieke streek te noemen. Toch telt Charleroi 48 parochiekerken en 24 openbare bidplaatsen waarvan 13 niet eens dertig zondagse misgangers tellen. Veel te veel kerken, vond de kerkleiding. Ook het stadsbestuur was die mening toegedaan. Het liet bijgevolg een diepgaand onderzoek uitvoeren naar de reeele noden op dat vlak.
Uit de studie blijkt dat kerken die open zijn vrijwel voortdurend worden bezocht, meer door niet-praktiserende dan door praktiserende mensen. Die kerkbezoekers vertegenwoordigen een mooi staal van de samenleving: alle politieke en alle sociale gezindten.
Passanten blijken het kerkgebouw te beschouwen als een soort extraterritoriaal gebied dat buiten de drukte van het leven staat. "De mens van vandaag heeft blijkbaar behoefte aan een openbaar toegankelijk gebouw dat iets biedt wat geen enkel burgerlijk of commercieël gebouw kan bieden".
Mensen blijken volgens het onderzoek behoefte te hebben aan rustplekken, onschendbare toevluchtsoorden die even bescherming bieden tegen de agressies van de moderne samenleving: prestatiedrang, werkdruk, in orde moeten zijn met papieren.
"Wie een kerk binnenstapt, meestal anoniem om onder te duiken in de stilte naast het lawaai, hoeft zich daarom niet volledig te identificeren met de christelijke of katholieke betekenis van dat godshuis. Uit het onderzoek blijkt dat onder de passanten zich nogal wat mensen bevinden die eigenlijk niets moeten hebben van de Kerk".
Veelal vullen de toevallige kerbezoekers volgens Kerk en Leven het symbolisch geladen gebouw dat de kerk is, in met hun eigen beleving van ´de andere dimensie van het bestaan´. "Het kerkgebouw biedte een universele dienstverlening die geen enkel ander gebouw kan bieden".
De gehechtheid aan de kerkgebouwen zou omgekeerd evenredig zijn met de kerksheid van de mensen. Kerkse mensen kunnen sneller afscheid nemen van een kerkgebouw maar voor niet-kerkse mensen is het sluiten van een kerkgebouw uit de boze. De gehechtheid van vooral niet-kerkse mensen aan het kerkgebouw vertaalt zich "in de politieke vooezichtigheid van lokale, provinciale en regionale politici in deze kwestie, ook als ze uitgesproken antikatholiek zijn. Zij willen niet de niet-populaire beslissing nemen om een kerk te sluiten en schuiven het dossier door naar de kerkleiding".
De Kerk moet het kerkgebouw zoveel mogelijk openhouden. "Een kerk die overdag gesloten is, is niet het gebouw dat zij hoort te zijn, maar wordt het clubhuis van een gesloten priv‚-organisatie. Slechts een open kerk is een voor iedereen toegankelijke ruimte die naar iets anders verwijst. Als de kerk dat niet langer als een opdracht ziet verliest ze haar maatschappelijke betekenis". (tb)
De Kerk vergist zich als ze meent dat de bevolking en de overheid staan te springen om aan kerkgebouwen een andere dan religieuze bestemming te geven, schrijft hoodfredacteur Mark Van de Voorde. "Het debat over de herbestemming van kerken is een binnenkerkelijk debat geworden en niet langer een maatschappelijk debat".
Volgens Van de Voorde is het debat van het publieke forum verdwenen omdat de bevolking niet wil dat aan hun kerk wordt geraakt. Dat blijkt volgens hem uit een onderzoek in de agglomeratie van Charleroi. Met 3,48 procent kerkgangers, ver beneden het nationale en Waalse gemiddelde, is Charleroi bepaald geen katholieke streek te noemen. Toch telt Charleroi 48 parochiekerken en 24 openbare bidplaatsen waarvan 13 niet eens dertig zondagse misgangers tellen. Veel te veel kerken, vond de kerkleiding. Ook het stadsbestuur was die mening toegedaan. Het liet bijgevolg een diepgaand onderzoek uitvoeren naar de reeele noden op dat vlak.
Uit de studie blijkt dat kerken die open zijn vrijwel voortdurend worden bezocht, meer door niet-praktiserende dan door praktiserende mensen. Die kerkbezoekers vertegenwoordigen een mooi staal van de samenleving: alle politieke en alle sociale gezindten.
Passanten blijken het kerkgebouw te beschouwen als een soort extraterritoriaal gebied dat buiten de drukte van het leven staat. "De mens van vandaag heeft blijkbaar behoefte aan een openbaar toegankelijk gebouw dat iets biedt wat geen enkel burgerlijk of commercieël gebouw kan bieden".
Mensen blijken volgens het onderzoek behoefte te hebben aan rustplekken, onschendbare toevluchtsoorden die even bescherming bieden tegen de agressies van de moderne samenleving: prestatiedrang, werkdruk, in orde moeten zijn met papieren.
"Wie een kerk binnenstapt, meestal anoniem om onder te duiken in de stilte naast het lawaai, hoeft zich daarom niet volledig te identificeren met de christelijke of katholieke betekenis van dat godshuis. Uit het onderzoek blijkt dat onder de passanten zich nogal wat mensen bevinden die eigenlijk niets moeten hebben van de Kerk".
Veelal vullen de toevallige kerbezoekers volgens Kerk en Leven het symbolisch geladen gebouw dat de kerk is, in met hun eigen beleving van ´de andere dimensie van het bestaan´. "Het kerkgebouw biedte een universele dienstverlening die geen enkel ander gebouw kan bieden".
De gehechtheid aan de kerkgebouwen zou omgekeerd evenredig zijn met de kerksheid van de mensen. Kerkse mensen kunnen sneller afscheid nemen van een kerkgebouw maar voor niet-kerkse mensen is het sluiten van een kerkgebouw uit de boze. De gehechtheid van vooral niet-kerkse mensen aan het kerkgebouw vertaalt zich "in de politieke vooezichtigheid van lokale, provinciale en regionale politici in deze kwestie, ook als ze uitgesproken antikatholiek zijn. Zij willen niet de niet-populaire beslissing nemen om een kerk te sluiten en schuiven het dossier door naar de kerkleiding".
De Kerk moet het kerkgebouw zoveel mogelijk openhouden. "Een kerk die overdag gesloten is, is niet het gebouw dat zij hoort te zijn, maar wordt het clubhuis van een gesloten priv‚-organisatie. Slechts een open kerk is een voor iedereen toegankelijke ruimte die naar iets anders verwijst. Als de kerk dat niet langer als een opdracht ziet verliest ze haar maatschappelijke betekenis". (tb)