picasso
07-11-03, 13:47
Israël moet angst Europa serieus nemen (Volkskrant-podium)
Het is beledigend voor oprecht bezorgde Europeanen om de negatieve uitkomst van de enquête over Israël te wijten aan antisemitisme, betoogt Ronny Naftaniel
De reacties uit Israël op de uitslag van de enquête van de Europese Commissie over 'Irak en vrede in de wereld', stellen teleur. In plaats van op te roepen tot zelfonderzoek, putten diverse Israëlische functionarissen zich uit in het aandragen van redenen waarom de enquête, die laat zien dat 59 procent van de Europeanen Israël een gevaar voor de wereldvrede noemt, niet deugt.
Natuurlijk valt er het nodige op deze enquête af te dingen. Zo is hij geen graadmeter voor de populariteit van Israël. Eerder is de Eurobarometer een uitdrukking van de angst onder Europeanen dat het Israëlisch-Arabisch conflict explodeert in een wereldbrand. De geïnterviewden hadden bovendien geen mogelijkheid om de Palestijnse Autoriteit te kiezen als het grootste gevaar voor de wereldvrede. Omdat het geen land is, had het onderzoeksinstituut de Palestijnse Autoriteit niet in het lijstje van vijftien voorgeselecteerde landen opgenomen.
Toch verklaart dit niet alles en de regering van Israël zou er dan ook goed aan doen het schokkende gegeven dat een democratische, bedreigde staat gevaarlijker geacht wordt dan dictaturen als Syrië, Iran en Libië, serieus te nemen. Er dient zowel op politiek inhoudelijk terrein, als ten aanzien van de presentatie van het beleid wat te veranderen. De Europeanen zijn waarschijnlijk vooral ongerust over de militaire wijze waarop Israël de problemen met de Palestijnen aanpakt. Men is er hier niet aan gewend dat landen militaire middelen gebruiken om hun inwoners te beschermen. In Europa heerst vooral de sfeer van appeasement, die er onder meer toe leidde dat de EU tot het laatst toe machteloos bleef onderhandelen over Kosovo, terwijl gezamenlijk militair ingrijpen geboden was.
In de VS ligt dit, zeker na 11 september, anders. Door het Amerikaanse optreden in Afghanistan en Irak is de bevolking daar gewend geraakt aan oorlog, geweld en burgerslachtoffers. In Europa daarentegen, vragen de burgers zich af of de regering-Sharon geen ander antwoord op het Palestijns terrorisme weet te bedenken dan het gebruik van contrageweld. Ze zien bijna dagelijks Israëlische soldaten op de tv, die vaak een grote militaire overmacht tentoonspreiden. Dit militante imago wordt gevoed doordat de regering-Sharon tot dusverre geen aantrekkelijk vredesperspectief heeft weten te ontwikkelen.
We weten vooral wat de Israëlische regering niet wil. Door de weigering van Sharon om alvast de niet-geautoriseerde nederzettingen te ontruimen, de aanvankelijke dreiging Arafat het land uit te zetten en de bouw van het veiligheidshek op Palestijns gebied, vragen de Europeanen zich af of deze regering wel serieus naar vrede zoekt. Door vooral militaire middelen te hanteren, ontneemt de Israëlische regering de wereld het zicht op het werkelijke gevaar in het Midden-Oosten.
Dat is het extremisme van moslimfundamentalisten, die nooit een joodse staat, van welke omvang ook, zullen aanvaarden. Al vanaf de jaren twintig in de vorige eeuw hebben zij met terreuracties geprobeerd een eind te maken aan de aspiraties van het joodse volk om een eigen staat te hebben.
De Israëlische regering kan deze enquête niet bagatelliseren door te zeggen dat de negatieve uitkomst veroorzaakt wordt door het Europese antisemitisme, zoals minister Sharanski deed. Dat is een dooddoener en een belediging van die Europeanen, die oprecht bezorgd zijn. Nodig is dat de regering in Jeruzalem duidelijk maakt waar zij met de Palestijnse kwestie naar toe wil, dat zij vredesinitiatieven, zoals die van Jossi Beilin, niet automatisch afwijst en dat zij diplomatieke initiatieven neemt die vertrouwen inboezemen.
Daarnaast is het zinvol dat Israëlische politici zich meer op Europa gaan oriënteren. Door goed te luisteren naar de angsten en gevoelens van Europeanen, leert Israël ze te begrijpen en valt beter uit te leggen wat de drijfveren van het eigen beleid zijn.
Ronny Naftaniel
Het is beledigend voor oprecht bezorgde Europeanen om de negatieve uitkomst van de enquête over Israël te wijten aan antisemitisme, betoogt Ronny Naftaniel
De reacties uit Israël op de uitslag van de enquête van de Europese Commissie over 'Irak en vrede in de wereld', stellen teleur. In plaats van op te roepen tot zelfonderzoek, putten diverse Israëlische functionarissen zich uit in het aandragen van redenen waarom de enquête, die laat zien dat 59 procent van de Europeanen Israël een gevaar voor de wereldvrede noemt, niet deugt.
Natuurlijk valt er het nodige op deze enquête af te dingen. Zo is hij geen graadmeter voor de populariteit van Israël. Eerder is de Eurobarometer een uitdrukking van de angst onder Europeanen dat het Israëlisch-Arabisch conflict explodeert in een wereldbrand. De geïnterviewden hadden bovendien geen mogelijkheid om de Palestijnse Autoriteit te kiezen als het grootste gevaar voor de wereldvrede. Omdat het geen land is, had het onderzoeksinstituut de Palestijnse Autoriteit niet in het lijstje van vijftien voorgeselecteerde landen opgenomen.
Toch verklaart dit niet alles en de regering van Israël zou er dan ook goed aan doen het schokkende gegeven dat een democratische, bedreigde staat gevaarlijker geacht wordt dan dictaturen als Syrië, Iran en Libië, serieus te nemen. Er dient zowel op politiek inhoudelijk terrein, als ten aanzien van de presentatie van het beleid wat te veranderen. De Europeanen zijn waarschijnlijk vooral ongerust over de militaire wijze waarop Israël de problemen met de Palestijnen aanpakt. Men is er hier niet aan gewend dat landen militaire middelen gebruiken om hun inwoners te beschermen. In Europa heerst vooral de sfeer van appeasement, die er onder meer toe leidde dat de EU tot het laatst toe machteloos bleef onderhandelen over Kosovo, terwijl gezamenlijk militair ingrijpen geboden was.
In de VS ligt dit, zeker na 11 september, anders. Door het Amerikaanse optreden in Afghanistan en Irak is de bevolking daar gewend geraakt aan oorlog, geweld en burgerslachtoffers. In Europa daarentegen, vragen de burgers zich af of de regering-Sharon geen ander antwoord op het Palestijns terrorisme weet te bedenken dan het gebruik van contrageweld. Ze zien bijna dagelijks Israëlische soldaten op de tv, die vaak een grote militaire overmacht tentoonspreiden. Dit militante imago wordt gevoed doordat de regering-Sharon tot dusverre geen aantrekkelijk vredesperspectief heeft weten te ontwikkelen.
We weten vooral wat de Israëlische regering niet wil. Door de weigering van Sharon om alvast de niet-geautoriseerde nederzettingen te ontruimen, de aanvankelijke dreiging Arafat het land uit te zetten en de bouw van het veiligheidshek op Palestijns gebied, vragen de Europeanen zich af of deze regering wel serieus naar vrede zoekt. Door vooral militaire middelen te hanteren, ontneemt de Israëlische regering de wereld het zicht op het werkelijke gevaar in het Midden-Oosten.
Dat is het extremisme van moslimfundamentalisten, die nooit een joodse staat, van welke omvang ook, zullen aanvaarden. Al vanaf de jaren twintig in de vorige eeuw hebben zij met terreuracties geprobeerd een eind te maken aan de aspiraties van het joodse volk om een eigen staat te hebben.
De Israëlische regering kan deze enquête niet bagatelliseren door te zeggen dat de negatieve uitkomst veroorzaakt wordt door het Europese antisemitisme, zoals minister Sharanski deed. Dat is een dooddoener en een belediging van die Europeanen, die oprecht bezorgd zijn. Nodig is dat de regering in Jeruzalem duidelijk maakt waar zij met de Palestijnse kwestie naar toe wil, dat zij vredesinitiatieven, zoals die van Jossi Beilin, niet automatisch afwijst en dat zij diplomatieke initiatieven neemt die vertrouwen inboezemen.
Daarnaast is het zinvol dat Israëlische politici zich meer op Europa gaan oriënteren. Door goed te luisteren naar de angsten en gevoelens van Europeanen, leert Israël ze te begrijpen en valt beter uit te leggen wat de drijfveren van het eigen beleid zijn.
Ronny Naftaniel