Maslov
28-11-03, 11:59
Huiselijk geweld / Ahmed leek zo aardig
door Eildert Mulder
2003-11-28
De zwaar mishandelde Heleen Mooiman zwerft al maanden van adres naar adres, uit angst voor de wraak van haar gewelddadige ex, die haar probeerde te wurgen. Maar van de rechtbank in Den Haag mag hij zijn berechting in vrijheid afwachten.
,,Ik wil naar huis'', zegt Heleen Mooiman (28) uit Den Haag. Die eenvoudige wens zal voorlopig niet in vervulling gaan. Ze dankt dat aan de Haagse rechtbank, die in augustus haar ex grootmoedig vrijliet, twaalf dagen nadat hij haar zwaar had toegetakeld en nadat de politie een proces-verbaal had opgesteld waarin twee pogingen tot doodslag voorkomen. Een en ander ondersteund met akelige foto's.
De sporen zijn hier en daar nog zichtbaar. Uit veiligheidsoverwegingen vindt het gesprek plaats in een café in een andere stad. Ze houdt zich goed, maar nu en dan wordt het haar te veel. Ze weet zeker dat ze niet meer zou hebben geleefd als de politie, door buren gewaarschuwd, niet op het nippertje haar voordeur had ingetrapt. ,,Het is de omgekeerde wereld'', verzucht ze. ,,Hij loopt vrij rond en ik zwerf van hot naar her. Ik durf zelfs niet meer naar mijn werk. De Arbo-dienst wil dat ik daar weer eens koffie kom drinken. Misschien moet dat maar, mijn baan mag ik niet verliezen''.
De ex zal zich nog wel moeten verantwoorden, maar mag zich in vrijheid op de rechtzitting in januari voorbereiden. Illusies maakt Heleen zich niet. Een officier van justitie, die ze via Slachtofferhulp kreeg te spreken, temperde de verwachtingen. Zelf doet hij de zaak niet, maar hij zei te vermoeden dat het op een taakstraf zal uitdraaien. Mooimans ex heeft geen strafblad en de poging tot wurging valt moeilijk te bewijzen. Na zijn vrijlating meldde hij zich voor een cursus van de reclassering, tegen huiselijk geweld. Heleen: ,,Dat deed hij natuurlijk op aanraden van zijn advocaat.''
De ex is een Egyptenaar. Heleen wil dat niet benadrukken: ,,Cultuurverschil heeft meegespeeld maar was niet de hoofdzaak. Ik ken nog een stel waarvan de man Egyptenaar is. Die leven al 14 jaar met elkaar en hebben kinderen. Waar het om gaat is dat er in Nederland per jaar bij huiselijk geweld vijftigduizend vrouwen en kinderen zwaar mishandeld worden. Daarbij vallen ongeveer 75 doden. Daar moeten ze iets aan doen en daarom wil ik mijn verhaal kwijt.''
In 2001 leerde ze Ahmed kennen. Hij werkte illegaal in een Haags restaurant. Toen hij zijn woning verloor trok hij in bij Heleen. Ze wilde zijn verblijf laten legaliseren, wat alleen kon als hij naar Egypte terugging. Hij zou dan op haar uitnodiging en borgstelling een machtiging tot voorlopig verblijf kunnen krijgen. Ze reisde mee en verbleef enige tijd bij zijn familie. ,,Hij leek een aardige, sociale man'', blikt ze terug. ,,Dat vonden mijn vrienden ook. Ook die familie was aardig. Ze woonden in Alexandrië, zijn vader stond op de markt. Het waren lieve mensen.''
Ambtelijke molens draaien zelden op topsnelheid, bij de afgifte van verblijfsvergunningen zijn ze zelfs traag. Ahmed had weinig reden tot klagen toen hij zich na negen maanden wachten legaal in Nederland kon vestigen. Al beschreef hij dat gedwongen verblijf in zijn moederland bij latere ruzies als een geweldig offer.
In december 2002 komt hij naar Nederland terug. In april van dit jaar vallen de eerste klappen. Hij trekt Heleens ketting kapot en gooit een pan met kokend water naar haar. Ze loopt op haar arm een bloeduitstorting op met een diameter van een decimeter. Heleen: ,,Hij mocht eerst niet werken. Er zijn meer mannen die niet graag afhankelijk zijn van een vrouw, maar dat hij het zó erg vond, daarin zat wel een cultureel element.'' Een deskundige van het tv-programma Rondom Tien legde haar dat later uit. Haar partner voelde zich volgens hem als man in zijn eer aangetast, had het gemunt op de symbolen van haar macht: haar werk, haar geld, haar huis.
Ze zou in Rondom Tien over haar ervaringen praten, samen met mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Op het laatste moment haalden ze haar uit het programma, omdat ze bang waren dat ze last zou krijgen vanuit extreem islamitische hoek. Heleen: ,,Dat vond ik zorgvuldig, maar ik vind ook dat we onze mond moeten opendoen. Ze zouden me goed vermommen. En nogmaals, die culturele achtergrond van Ahmed is voor mij niet het belangrijkste, in Nederland ging hij trouwens nooit naar een moskee.''
Even gaat het beter. Ahmed vindt werk en volgt een inburgeringscursus. Ze gaan nog een keer samen naar Egypte. In juni loopt het opnieuw mis. Heleen werkt op een dagverblijf voor verstandelijk gehandicapten en verdient geen topsalaris. Bankafschriften bevestigen haar vermoeden dat Ahmed gokt. In juni stelt ze hem een ultimatum: of zuinig leven, of het huis uit. Woedend kiest hij voor het laatste.
Nadat hij zijn eigen spullen op straat heeft gezet komt hij bij wijze van afscheid nog even binnen de boel kort en klein slaan. Terwijl hij daarmee bezig is stelen dieven buiten zijn papieren. Heleen waarschuwt de politie, die treuzelt met het proces-verbaal, zodat dat er nu nog steeds niet is. Daardoor zal het op de zitting lijken alsof Ahmed zich maar eenmaal heeft misdragen en niet tweemaal, wat een reden voor celstraf had kunnen opleveren. Heleen meldt de gemeente dat ze de relatie heeft verbroken. Ook de IND licht ze in, ze wil van de borgstelling af omdat ze anders zijn gokschulden en boetes kan blijven betalen.
Op 1 augustus barst de bom definitief. Waarschijnlijk slaan de stoppen bij Ahmed door als de gemeente hem bericht dat hij niet langer bij haar woont. Als ze terugkomt van boodschappen doen drukt hij haar in het portiek. Ze probeert haar huis binnen te komen, wil de deur dichtslaan maar dat mislukt, waarna de aframmeling begint. Ze breekt een rib, hij bijt, schopt en slaat haar overal, stompt haar bloeduitstortingen achter oren en ogen zodat op een foto haar oogwit er gruwelijk rood uitziet. In de slaapkamer begint hij haar te wurgen. ,,Dit was het dan'', schiet het door haar heen, waarna de redding volgt.
Over de politie is ze vol lof: ,,Die heeft me m'n leven gered.'' Eerst moet ze naar het ziekenhuis, tot half twee 's nachts zijn ze daarna op het bureau in de weer met het proces-verbaal. Ze gaat mee met haar ouders, het wordt een grote huilpartij. Slapen lukt niet, van de pijn kan ze zelfs niet liggen.
Tegen het menselijke gedrag van de politie en Bureau Slachtofferhulp steekt het optreden van de rechtbank schril af. Heleen: ,,Toen ik hoorde dat ze hem na twaalf dagen al weer vrijlieten voelde ik dat ik niets betekende. Dat ik voor hen een soort 'nummer 620' was.''
Ze wint advies in bij justitiemensen. De goede raad is tegenstrijdig. ,,De ervaring leert dat zulke mensen zoiets niet nog eens doen'', zegt de een. Met de toevoeging dat het toch wel verstandig is om iemand anders in huis te nemen. ,,Ga niet meer naar je huis, zodra hij vrij is'', waarschuwt een ander. ,,Doe in elk geval ramen en deur op slot en hou je hand bij de telefoon.'' ,,Typisch gevalletje media'', oordeelt een derde. ,,Maar noem mijn naam niet.''
Heleen: ,,Het is nog steeds alsof ik in een onprettige droom leef. Ik ben zelfs nog niet van mijn garantstelling af. Laatst kreeg ik boetes toegestuurd uit België en Duitsland wegens zwart reizen. Asielzoekers gooien ze met kinderen en al op straat. Maar hij loopt vrij rond. Onlangs kwam er een brief van de vreemdelingenpolitie, of we zijn verblijf wilden verlengen. Ook justitie blijft zijn post naar mij sturen, al heeft hij een straatverbod. Alles werkt langs elkaar heen. Als hij voorkomt is hij illegaal, maar ook dat schijnt geen probleem te zijn. Mijn huis, dat ik vanwege hem heb gekocht, kan ik niet in, het is te gevaarlijk. Onlangs zag ik op de tv dat je in Amsterdam een jaar gevangenis krijgt als je zesmaal een autoradio hebt gestolen. Maar deze man, die me bijna heeft vermoord, komt er met een taakstraf vanaf. Van Slachtofferhulp hoorde ik dat er 152 wetsbepalingen zijn ter bescherming van de dader. Maar voor het slachtoffer is er niets.''
Huiselijk geweld maakt veel slachtoffers
Op 5 november heeft de Nederlandse politie alle meldingen van huiselijk geweld bijgehouden die er in heel Nederland op die dag binnenkwamen. Er bleken die dag 336 aangiftes van 'huiselijk geweld' te zijn, is: van verkrachting, stalking, bedreiging, poging tot doodslag en ruzie.
Omgerekend zou dat neerkomen op ongeveer honderdduizend gevallen per jaar. Dat is volgens het Nederlands Politie Instituut (NPI) veel meer dan gedacht. Maar vermoedelijk is het tegelijk ook nog maar het topje van de ijsberg, want het NPI schat dat slechts 12 procent van de bevolking huiselijk geweld meldt bij de politie. Van de slachtoffers, in Amsterdam 40000, is het grootste deel vrouw.
De vervolging van huiselijk geweld neemt wel toe. In Amsterdam, bleek dinsdag tijdens een Internationale Dag tegen Huiselijk Geweld, moesten vorig jaar driemaal zoveel mensen voor huiselijk geweld voor de rechter verschijnen als in 2001. Maar uit het relaas van Heleen Mooiman blijkt dat rechters nog wel wat meer voorlichting kunnen gebruiken.
door Eildert Mulder
2003-11-28
De zwaar mishandelde Heleen Mooiman zwerft al maanden van adres naar adres, uit angst voor de wraak van haar gewelddadige ex, die haar probeerde te wurgen. Maar van de rechtbank in Den Haag mag hij zijn berechting in vrijheid afwachten.
,,Ik wil naar huis'', zegt Heleen Mooiman (28) uit Den Haag. Die eenvoudige wens zal voorlopig niet in vervulling gaan. Ze dankt dat aan de Haagse rechtbank, die in augustus haar ex grootmoedig vrijliet, twaalf dagen nadat hij haar zwaar had toegetakeld en nadat de politie een proces-verbaal had opgesteld waarin twee pogingen tot doodslag voorkomen. Een en ander ondersteund met akelige foto's.
De sporen zijn hier en daar nog zichtbaar. Uit veiligheidsoverwegingen vindt het gesprek plaats in een café in een andere stad. Ze houdt zich goed, maar nu en dan wordt het haar te veel. Ze weet zeker dat ze niet meer zou hebben geleefd als de politie, door buren gewaarschuwd, niet op het nippertje haar voordeur had ingetrapt. ,,Het is de omgekeerde wereld'', verzucht ze. ,,Hij loopt vrij rond en ik zwerf van hot naar her. Ik durf zelfs niet meer naar mijn werk. De Arbo-dienst wil dat ik daar weer eens koffie kom drinken. Misschien moet dat maar, mijn baan mag ik niet verliezen''.
De ex zal zich nog wel moeten verantwoorden, maar mag zich in vrijheid op de rechtzitting in januari voorbereiden. Illusies maakt Heleen zich niet. Een officier van justitie, die ze via Slachtofferhulp kreeg te spreken, temperde de verwachtingen. Zelf doet hij de zaak niet, maar hij zei te vermoeden dat het op een taakstraf zal uitdraaien. Mooimans ex heeft geen strafblad en de poging tot wurging valt moeilijk te bewijzen. Na zijn vrijlating meldde hij zich voor een cursus van de reclassering, tegen huiselijk geweld. Heleen: ,,Dat deed hij natuurlijk op aanraden van zijn advocaat.''
De ex is een Egyptenaar. Heleen wil dat niet benadrukken: ,,Cultuurverschil heeft meegespeeld maar was niet de hoofdzaak. Ik ken nog een stel waarvan de man Egyptenaar is. Die leven al 14 jaar met elkaar en hebben kinderen. Waar het om gaat is dat er in Nederland per jaar bij huiselijk geweld vijftigduizend vrouwen en kinderen zwaar mishandeld worden. Daarbij vallen ongeveer 75 doden. Daar moeten ze iets aan doen en daarom wil ik mijn verhaal kwijt.''
In 2001 leerde ze Ahmed kennen. Hij werkte illegaal in een Haags restaurant. Toen hij zijn woning verloor trok hij in bij Heleen. Ze wilde zijn verblijf laten legaliseren, wat alleen kon als hij naar Egypte terugging. Hij zou dan op haar uitnodiging en borgstelling een machtiging tot voorlopig verblijf kunnen krijgen. Ze reisde mee en verbleef enige tijd bij zijn familie. ,,Hij leek een aardige, sociale man'', blikt ze terug. ,,Dat vonden mijn vrienden ook. Ook die familie was aardig. Ze woonden in Alexandrië, zijn vader stond op de markt. Het waren lieve mensen.''
Ambtelijke molens draaien zelden op topsnelheid, bij de afgifte van verblijfsvergunningen zijn ze zelfs traag. Ahmed had weinig reden tot klagen toen hij zich na negen maanden wachten legaal in Nederland kon vestigen. Al beschreef hij dat gedwongen verblijf in zijn moederland bij latere ruzies als een geweldig offer.
In december 2002 komt hij naar Nederland terug. In april van dit jaar vallen de eerste klappen. Hij trekt Heleens ketting kapot en gooit een pan met kokend water naar haar. Ze loopt op haar arm een bloeduitstorting op met een diameter van een decimeter. Heleen: ,,Hij mocht eerst niet werken. Er zijn meer mannen die niet graag afhankelijk zijn van een vrouw, maar dat hij het zó erg vond, daarin zat wel een cultureel element.'' Een deskundige van het tv-programma Rondom Tien legde haar dat later uit. Haar partner voelde zich volgens hem als man in zijn eer aangetast, had het gemunt op de symbolen van haar macht: haar werk, haar geld, haar huis.
Ze zou in Rondom Tien over haar ervaringen praten, samen met mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Op het laatste moment haalden ze haar uit het programma, omdat ze bang waren dat ze last zou krijgen vanuit extreem islamitische hoek. Heleen: ,,Dat vond ik zorgvuldig, maar ik vind ook dat we onze mond moeten opendoen. Ze zouden me goed vermommen. En nogmaals, die culturele achtergrond van Ahmed is voor mij niet het belangrijkste, in Nederland ging hij trouwens nooit naar een moskee.''
Even gaat het beter. Ahmed vindt werk en volgt een inburgeringscursus. Ze gaan nog een keer samen naar Egypte. In juni loopt het opnieuw mis. Heleen werkt op een dagverblijf voor verstandelijk gehandicapten en verdient geen topsalaris. Bankafschriften bevestigen haar vermoeden dat Ahmed gokt. In juni stelt ze hem een ultimatum: of zuinig leven, of het huis uit. Woedend kiest hij voor het laatste.
Nadat hij zijn eigen spullen op straat heeft gezet komt hij bij wijze van afscheid nog even binnen de boel kort en klein slaan. Terwijl hij daarmee bezig is stelen dieven buiten zijn papieren. Heleen waarschuwt de politie, die treuzelt met het proces-verbaal, zodat dat er nu nog steeds niet is. Daardoor zal het op de zitting lijken alsof Ahmed zich maar eenmaal heeft misdragen en niet tweemaal, wat een reden voor celstraf had kunnen opleveren. Heleen meldt de gemeente dat ze de relatie heeft verbroken. Ook de IND licht ze in, ze wil van de borgstelling af omdat ze anders zijn gokschulden en boetes kan blijven betalen.
Op 1 augustus barst de bom definitief. Waarschijnlijk slaan de stoppen bij Ahmed door als de gemeente hem bericht dat hij niet langer bij haar woont. Als ze terugkomt van boodschappen doen drukt hij haar in het portiek. Ze probeert haar huis binnen te komen, wil de deur dichtslaan maar dat mislukt, waarna de aframmeling begint. Ze breekt een rib, hij bijt, schopt en slaat haar overal, stompt haar bloeduitstortingen achter oren en ogen zodat op een foto haar oogwit er gruwelijk rood uitziet. In de slaapkamer begint hij haar te wurgen. ,,Dit was het dan'', schiet het door haar heen, waarna de redding volgt.
Over de politie is ze vol lof: ,,Die heeft me m'n leven gered.'' Eerst moet ze naar het ziekenhuis, tot half twee 's nachts zijn ze daarna op het bureau in de weer met het proces-verbaal. Ze gaat mee met haar ouders, het wordt een grote huilpartij. Slapen lukt niet, van de pijn kan ze zelfs niet liggen.
Tegen het menselijke gedrag van de politie en Bureau Slachtofferhulp steekt het optreden van de rechtbank schril af. Heleen: ,,Toen ik hoorde dat ze hem na twaalf dagen al weer vrijlieten voelde ik dat ik niets betekende. Dat ik voor hen een soort 'nummer 620' was.''
Ze wint advies in bij justitiemensen. De goede raad is tegenstrijdig. ,,De ervaring leert dat zulke mensen zoiets niet nog eens doen'', zegt de een. Met de toevoeging dat het toch wel verstandig is om iemand anders in huis te nemen. ,,Ga niet meer naar je huis, zodra hij vrij is'', waarschuwt een ander. ,,Doe in elk geval ramen en deur op slot en hou je hand bij de telefoon.'' ,,Typisch gevalletje media'', oordeelt een derde. ,,Maar noem mijn naam niet.''
Heleen: ,,Het is nog steeds alsof ik in een onprettige droom leef. Ik ben zelfs nog niet van mijn garantstelling af. Laatst kreeg ik boetes toegestuurd uit België en Duitsland wegens zwart reizen. Asielzoekers gooien ze met kinderen en al op straat. Maar hij loopt vrij rond. Onlangs kwam er een brief van de vreemdelingenpolitie, of we zijn verblijf wilden verlengen. Ook justitie blijft zijn post naar mij sturen, al heeft hij een straatverbod. Alles werkt langs elkaar heen. Als hij voorkomt is hij illegaal, maar ook dat schijnt geen probleem te zijn. Mijn huis, dat ik vanwege hem heb gekocht, kan ik niet in, het is te gevaarlijk. Onlangs zag ik op de tv dat je in Amsterdam een jaar gevangenis krijgt als je zesmaal een autoradio hebt gestolen. Maar deze man, die me bijna heeft vermoord, komt er met een taakstraf vanaf. Van Slachtofferhulp hoorde ik dat er 152 wetsbepalingen zijn ter bescherming van de dader. Maar voor het slachtoffer is er niets.''
Huiselijk geweld maakt veel slachtoffers
Op 5 november heeft de Nederlandse politie alle meldingen van huiselijk geweld bijgehouden die er in heel Nederland op die dag binnenkwamen. Er bleken die dag 336 aangiftes van 'huiselijk geweld' te zijn, is: van verkrachting, stalking, bedreiging, poging tot doodslag en ruzie.
Omgerekend zou dat neerkomen op ongeveer honderdduizend gevallen per jaar. Dat is volgens het Nederlands Politie Instituut (NPI) veel meer dan gedacht. Maar vermoedelijk is het tegelijk ook nog maar het topje van de ijsberg, want het NPI schat dat slechts 12 procent van de bevolking huiselijk geweld meldt bij de politie. Van de slachtoffers, in Amsterdam 40000, is het grootste deel vrouw.
De vervolging van huiselijk geweld neemt wel toe. In Amsterdam, bleek dinsdag tijdens een Internationale Dag tegen Huiselijk Geweld, moesten vorig jaar driemaal zoveel mensen voor huiselijk geweld voor de rechter verschijnen als in 2001. Maar uit het relaas van Heleen Mooiman blijkt dat rechters nog wel wat meer voorlichting kunnen gebruiken.