Marsipulami
01-12-03, 12:58
Abou Jihad
Of de ouders hun kinderen thuis willen houden. Of die Marokkaanse ouders eindelijk een keer hun verantwoordelijkheid willen nemen en hun crapuleuze snotneuzen thuis willen houden. Meer dan die verontwaardigde smeekbede kon het Antwerpse stadsbestuur niet verzinnen, om de verjaardag van de moord op Mohamed Achrak te herdenken.
Als die jochies kwaad zijn, dat ze dan op hun kamer naar Iron Maiden luisteren. Of dreadlocks nemen. Of iets met afwasbare viltstift op een badge schrijven, Fuck the system of Che lives , enfin, iets wat normale kinderen doen als ze balorig zijn. Slim van burgemeester Patrick Janssens om een falend beleid te herleiden tot een falende opvoeding. Waarom vraagt Janssens de ouders niet meteen om hun kinderen gewoon altijd thuis te houden? Dan zijn we er vanaf, van dat allochtoon protest.
U herinnert zich de week, nietwaar? De bange en onvoorziene week? Vorig jaar? De week waarin bleek dat Vlaamse politici, media en publiek stukgeslagen ruiten erger vonden dan een doodgeschoten jongen? U had er moeten bij zijn, in die storm van blank racisme die door Antwerpen raasde. Onze mensen liepen te huilen, niet voor Mohamed Achrak natuurlijk, god nee een moord gebeurt elke dag, maar van pure razernij om die vernielingen. En u had erbij moeten zijn, op de alom geprezen ,,serene'' begrafenis (applaus! Marokkanen die niets stukmaken!), in een koude sporthal op een industrieterrein tussen de slachthuizen omdat daar tenminste geen Belgen met dure auto's wonen en o ja, omdat Antwerpen nog altijd geen echte moskee heeft (als ze die bouwen, dan breekt er een burgeroorlog uit), waar Vlaamse journalisten achter het hen toegewezen muurtje vloekten en te luid lachten en vochten voor de beste beelden en grapten over de zweetgeur van de duizenden sokken van de treurende moslims. Ik herinner het me nog goed. Ik stond met een paar collega's achter een raam dat blijkbaar in de richting van Mekka lag, want elke man spreidde aan de andere kant zijn matje uit en gooide zich op de knieën. Het leek alsof dat voor ons was, begrijpt u? Amai daar hebben wij mee gelachen. En minzaam geknikt, het is goed jongen, sta maar recht, ge zijt vergeven.
(Op een bepaald moment op die begrafenis was ik mijn gsm even kwijt. Ik durf niet te herhalen wat ik toen dacht, maar het was niet proper. Dit was de week waarin ik besefte dat ik een Vlaming was als alle anderen.)
En u had erbij moeten zijn, nadien, in een Marokkaans café waar ik beter niet had gezegd dat ik journalist was. Vijftien man rond mij! Aha, en jij durft hier te komen? Eén artikeltje in mijn krant ging over die moord, en de volgende drie bladzijden over rellen die niet eens rellen waren! Tien ruiten! Tien! Dat was toch geen oorlog? En al die verontwaardigde editorialisten die niet eens in Borgerhout geweest waren! Durfde ik te ontkennen dat de pers een bolwerk van blank racisme was? Durfde ik dat?
Ik keek naar mijn schoenen en zei niks. Ik wist het niet. Ik weet het nog steeds niet. Een bolwerk van racisme, dat denk ik niet. Een van blank-zijn, dat wel. Maar afhankelijk van hoe je racisme definieert, is het onderscheid niet altijd even duidelijk.
In ieder geval. De kloof tussen Vlamingen en moslims is die week driedubbel zo groot geworden. Wat wij de essentie vonden, de rellen, vonden zij een detail, en wat voor ons een detail was, de moord, was voor hen de essentie.
Het afgelopen jaar is de kloof nog vergroot. Ik denk niet dat er één Marokkaan is die niet gezien heeft dat de Belgische politiek Borgerhout heeft laten vallen, zodra de laatste camera de Turnhoutsebaan verlaten had. En dat ze er nu weer allemaal staan, nu de camera's hun herdenkingsreportages maken. Met van bezorgdheid verkrampte smoelen emmeren ze over maatregelen die ze vorig jaar al beloofden en nooit uitvoerden, terwijl het nieuws nog steeds even blank is als voorheen, terwijl het stadsbestuur de migranten nog altijd vooral ziet staan als ze bushokjes in elkaar slaan, en terwijl de federale regering op een jaar tijd enkel het onnozele migrantenstemrecht-onder-idiote-voorwaarden kon bedenken en zelfs dat verknalde met het misselijkmakende spektakel van de VLD.
Is het zo gek dat de allochtonen het dan zelf willen doen? Ik begrijp de heisa niet, elke keer als iemand van de groeiende groep allochtone woordvoerders pleit voor eigen scholen, eigen kranten, eigen scouts, eigen tewerkstelling. Als de Belgische overheid niets doet, als de media zo blank blijven als een sneeuwlandschap in Tirol, laten we dan juichen dat zij tenminste niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren hameren ze op dezelfde nagel: onderwijs, huisvesting, werk, racisme. Al jaren antwoorden Vlamingen met een batterij aan afleidingsmaneuvres: rellen, terrorisme, fundamentalisme, onderdrukte vrouwen, moslimhomo's, allemaal op zich ernstige zaken die helaas enkel gebruikt worden om de discussie in het honderd te doen lopen. ,,Wij willen beter werk'' - ,,Ja-haaaa, maar hoe zit het met de islamitische homo?'' - ,,Wij willen goed onderwijs'' - ,,Ja-haaa, maar wat vindt u van 11 september?'' Vlaamse politici zijn meesters in het instandhouden van dat dovemansgesprek. Ze doen het moedwillig.
Een jaar na de moord in Borgerhout, toen de nobele woorden ronkten en vonkten, is er nog steeds geen klap veranderd. Mogen de allochtonen, en in het bijzonder de Belgische moslims, dan alsjeblief zelf proberen om hun situatie te verbeteren? Als ze eigen scholen willen, laat ons die dan ondersteunen. Willen ze een eigen krant, laat ons die kopen en lezen. Geen enkele Vlaamse politicus, geen enkele Vlaamse journalist heeft nog het morele recht om hen een strobreed in de weg te leggen.
Tom Naegels is schrijver. ,,Spijkerschrift'' verschijnt tweewekelijks op donderdag.
www.standaard.be/spijkerschrift
Of de ouders hun kinderen thuis willen houden. Of die Marokkaanse ouders eindelijk een keer hun verantwoordelijkheid willen nemen en hun crapuleuze snotneuzen thuis willen houden. Meer dan die verontwaardigde smeekbede kon het Antwerpse stadsbestuur niet verzinnen, om de verjaardag van de moord op Mohamed Achrak te herdenken.
Als die jochies kwaad zijn, dat ze dan op hun kamer naar Iron Maiden luisteren. Of dreadlocks nemen. Of iets met afwasbare viltstift op een badge schrijven, Fuck the system of Che lives , enfin, iets wat normale kinderen doen als ze balorig zijn. Slim van burgemeester Patrick Janssens om een falend beleid te herleiden tot een falende opvoeding. Waarom vraagt Janssens de ouders niet meteen om hun kinderen gewoon altijd thuis te houden? Dan zijn we er vanaf, van dat allochtoon protest.
U herinnert zich de week, nietwaar? De bange en onvoorziene week? Vorig jaar? De week waarin bleek dat Vlaamse politici, media en publiek stukgeslagen ruiten erger vonden dan een doodgeschoten jongen? U had er moeten bij zijn, in die storm van blank racisme die door Antwerpen raasde. Onze mensen liepen te huilen, niet voor Mohamed Achrak natuurlijk, god nee een moord gebeurt elke dag, maar van pure razernij om die vernielingen. En u had erbij moeten zijn, op de alom geprezen ,,serene'' begrafenis (applaus! Marokkanen die niets stukmaken!), in een koude sporthal op een industrieterrein tussen de slachthuizen omdat daar tenminste geen Belgen met dure auto's wonen en o ja, omdat Antwerpen nog altijd geen echte moskee heeft (als ze die bouwen, dan breekt er een burgeroorlog uit), waar Vlaamse journalisten achter het hen toegewezen muurtje vloekten en te luid lachten en vochten voor de beste beelden en grapten over de zweetgeur van de duizenden sokken van de treurende moslims. Ik herinner het me nog goed. Ik stond met een paar collega's achter een raam dat blijkbaar in de richting van Mekka lag, want elke man spreidde aan de andere kant zijn matje uit en gooide zich op de knieën. Het leek alsof dat voor ons was, begrijpt u? Amai daar hebben wij mee gelachen. En minzaam geknikt, het is goed jongen, sta maar recht, ge zijt vergeven.
(Op een bepaald moment op die begrafenis was ik mijn gsm even kwijt. Ik durf niet te herhalen wat ik toen dacht, maar het was niet proper. Dit was de week waarin ik besefte dat ik een Vlaming was als alle anderen.)
En u had erbij moeten zijn, nadien, in een Marokkaans café waar ik beter niet had gezegd dat ik journalist was. Vijftien man rond mij! Aha, en jij durft hier te komen? Eén artikeltje in mijn krant ging over die moord, en de volgende drie bladzijden over rellen die niet eens rellen waren! Tien ruiten! Tien! Dat was toch geen oorlog? En al die verontwaardigde editorialisten die niet eens in Borgerhout geweest waren! Durfde ik te ontkennen dat de pers een bolwerk van blank racisme was? Durfde ik dat?
Ik keek naar mijn schoenen en zei niks. Ik wist het niet. Ik weet het nog steeds niet. Een bolwerk van racisme, dat denk ik niet. Een van blank-zijn, dat wel. Maar afhankelijk van hoe je racisme definieert, is het onderscheid niet altijd even duidelijk.
In ieder geval. De kloof tussen Vlamingen en moslims is die week driedubbel zo groot geworden. Wat wij de essentie vonden, de rellen, vonden zij een detail, en wat voor ons een detail was, de moord, was voor hen de essentie.
Het afgelopen jaar is de kloof nog vergroot. Ik denk niet dat er één Marokkaan is die niet gezien heeft dat de Belgische politiek Borgerhout heeft laten vallen, zodra de laatste camera de Turnhoutsebaan verlaten had. En dat ze er nu weer allemaal staan, nu de camera's hun herdenkingsreportages maken. Met van bezorgdheid verkrampte smoelen emmeren ze over maatregelen die ze vorig jaar al beloofden en nooit uitvoerden, terwijl het nieuws nog steeds even blank is als voorheen, terwijl het stadsbestuur de migranten nog altijd vooral ziet staan als ze bushokjes in elkaar slaan, en terwijl de federale regering op een jaar tijd enkel het onnozele migrantenstemrecht-onder-idiote-voorwaarden kon bedenken en zelfs dat verknalde met het misselijkmakende spektakel van de VLD.
Is het zo gek dat de allochtonen het dan zelf willen doen? Ik begrijp de heisa niet, elke keer als iemand van de groeiende groep allochtone woordvoerders pleit voor eigen scholen, eigen kranten, eigen scouts, eigen tewerkstelling. Als de Belgische overheid niets doet, als de media zo blank blijven als een sneeuwlandschap in Tirol, laten we dan juichen dat zij tenminste niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren hameren ze op dezelfde nagel: onderwijs, huisvesting, werk, racisme. Al jaren antwoorden Vlamingen met een batterij aan afleidingsmaneuvres: rellen, terrorisme, fundamentalisme, onderdrukte vrouwen, moslimhomo's, allemaal op zich ernstige zaken die helaas enkel gebruikt worden om de discussie in het honderd te doen lopen. ,,Wij willen beter werk'' - ,,Ja-haaaa, maar hoe zit het met de islamitische homo?'' - ,,Wij willen goed onderwijs'' - ,,Ja-haaa, maar wat vindt u van 11 september?'' Vlaamse politici zijn meesters in het instandhouden van dat dovemansgesprek. Ze doen het moedwillig.
Een jaar na de moord in Borgerhout, toen de nobele woorden ronkten en vonkten, is er nog steeds geen klap veranderd. Mogen de allochtonen, en in het bijzonder de Belgische moslims, dan alsjeblief zelf proberen om hun situatie te verbeteren? Als ze eigen scholen willen, laat ons die dan ondersteunen. Willen ze een eigen krant, laat ons die kopen en lezen. Geen enkele Vlaamse politicus, geen enkele Vlaamse journalist heeft nog het morele recht om hen een strobreed in de weg te leggen.
Tom Naegels is schrijver. ,,Spijkerschrift'' verschijnt tweewekelijks op donderdag.
www.standaard.be/spijkerschrift